เรื่องคนเมือง กับ คนไทยแหมละ
ตะก่อนก็จะฮ้องคนตางภาคกลาง ว่าคนไทย เพราะเปิ้นอู้ภาษาำไทย แล้วฮ้องตั๋วเก่าว่าเป๋นคนเมือง เพราะอู้กำเมือง
แต่บ่เด่วนี้ กำว่า " คนเมือง" ในความหมายคนคนภาคอื่นๆ จะเข้าใจ๋ว่าเป็น "คนที่อยู่ในตัวเมือง" บ้านเฮาก็คือ "ในเวียง" เวียง ก็คือเมืองนั่นเนาะ
เข้าใจ๋ว่าก๋านตี้ฮ้องคนตี้อยู่แต่ละตี้บ่ว่าจะเป๋น คนเมือง คนไทย คนใต้ คนลาว คาดว่าน่าจะเป๋นก๋านฮ้องจาก "เชื้อพันธุ์, ภาษา และ ภูมิภาคที่อยู่" ของคนนั้น บ่ดาย (เวลาอู้ จะได้บ่ต้องมีส่วนขยายหยังนัก อู้ปุ๊บฮู้ทันทีว่าคน คนนั้นเป๋นคนตี้ไหน อยู่ส่วนไหนของประเทศ)
ในความหมายของคนภาคเหนือ
" คนเมือง " คือคนที่อาศัยอยู่ในภาคเหนือ ใช้ภาษาล้านนา (เป็นภาษาท้องถิ่น)
" คนไทย " คือคนที่อาศัยอยู่ภาคกลาง ใช้ภาษาไทย (เรียกภาษากลาง เพราะเป็นภาษาหลักของประเทศ)
" คนใต้ " (ออกเสียงว่า คนไต้) คือคนที่อยู่ภาคใต้ ใช้ภาษา(อะไรอะ? + ยาวี)
" คนลาว " คือคนที่อาศัยอยู่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ หรือภาคอีสาน (ใช้ภาษาอีสาน ไม่ใช่ภาษาลาว ฟังดู ภาษาอีสานกับภาษาลาวต่างกันเน้อ แต่ว่าอยู่ติดลาว ก็เลยเรียก ลาวไปเลย)
ความจริงก๋านฮ้อง คนเมือง คนไทย อู้กั๋นแค่ในประเทศ เพื่อจะได้บ่งบอกว่า เขาอยู่ตี้ไหนบ่ดาย
บ่ใช่จะแบ่งแยกว่าเป๋นคนละชาติกั๋น
ขนาดอยู่ในหมู่บ้านเดวกั๋นก็ยังต้องมีคำสร้อยต่อท้ายจื่อเลย อ้ายคำบ้านใต้, อ้ายดีค้อก๋าง, อุ๊ยติ๊บบ้านใน (หันก่อ ยังต้องแบ่งเลย จะได้ฮู้ว่าคนใด)
ถ้าอยู่คนละหมู่บ้าน ลุงก๋องบ้านปง, น้าสมบ้านป๋างกอก
อยู่คนละอำเภอ ปี่หนานเมืองพาน, น้องหวานป่าแดด (หั้น)
อยู่คนละจั๋งหวัด บ่าวน่าน, สาวแม่ฮ่องสอน
อยู่คนละภูมิภาค ก็อย่างตี้ว่ามาตางบนนั่นเนาะ
สุดท้ายแล้วอยู่ในประเทศไทย สัญชาติไทย เชื้อชาติไทย แต่ชาติพันธุ์เป๋นคนเมืองจ้าว อิอิ
บ่ซีเรียสเน้อ (อี้ลุ๊ใจ้กำฝรั่งก่อนเน้อ) แบบว่าอยากบอกบ่ดายว่ากึ๊ดจะใดกับ กำว่า "คนเมือง / คนไทย "