>> " ร่มผ้ากาสาวพัสดุ์ " บรรจงเขียนเพื่อการเรียนรู้สู่คุณธรรม ..โดย สิติยะ ป <<

[Siranoi]

ป 1
๐
....................

" อีกแล้วหรือท่าน? "
     ภิกษุชราเอ่ยถามภิกษุหนุ่มด้วยเมตตา ทันทีที่ท่านกราบทำความเคารพผู้อาวุโสด้วยเบญจางคประดิษฐ์อันนอบน้อมเรียบร้อย
" ขอรับอาจารย์ "
     ท่านตอบรับด้วยใบหน้าอันยิ้มแย้มแจ่มใส ไม่แพ้ผู้ถามที่กำลังนั่งอมยิ้มบนอาสนะอยู่อย่างใจเย็น
" อืมส์...ครานี้ไปโดนอะไรมาล่ะ "
     พระอุปัชฌาย์ถามเพื่อเป็นการหยังเชิง
" ไม่ทราบขอรับ "
     ตอบพลางอมยิ้มไปพลางตามนิสัยของท่าน จึงเป็นเหตุให้ผู้ถามถึงกับอดกลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหว
" ฮะ ฮะ ฮ้า... "
     ภิกษุหนุ่มก็จำต้องปล่อยทำนบแห่งความขบขันที่ไม่อาจเก็บไว้ได้อีกเช่นกัน ทั้งศิษย์และอาจารย์ต่างตกอยู่ในภาวะเช่นนี้อยู่นาน
อุปัชฌาย์อาจารย์นั้น หัวเราะขบขันในความล้มเหลวของลูกศิษย์หัวแก้วหัวแหวนในที...
ข้างฝ่ายลูกศิษย์ที่หัวเราะเพราะรู้ว่า ผู้เป็นอาจารย์สามารถคาดเดาเหตุการณ์ หรือ ต้นสายปลายเหตุทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างรู้แจ้งแทงตลอด
" ต้องเรียนรู้อีกมากมายนะท่านนะ..กิเลสตัณหาของมนุษย์มันมากับสายไฟ..สายไฟที่ระโยงระยางอยู่ข้างทางและต่อเชื่อมเข้าสู่เรือน..หูตาที่สว่างไสว ที่คิดว่าตนเองรู้แล้ว แจ้งแล้ว...เป็นความสว่างไสวแต่เพียงภายนอก ส่วนภายในนั้นครุกรุ่นด้วยกิเลสกาม โลภ โกรธ หลง จนร้อนระอุ บางทีถึงกับเกิดความเห็นแก่พวกพ้อง เห็นแก่ตัว อย่างร้ายกาจ จะติดตามแก้ไขใจคนนั้นยากนัก! "
     ท่านเอื้อมมือยกถ้วยชาที่ลูกศิษย์รินถวาย หางตาก็อดที่จะชำเรืองศิษย์รักด้วยเวทนาและสงสาร ในโชคชะตาที่ได้ประสพพบพานมาหยก ๆ ดูเหมือนจะเป็นคำรบที่ 5 แล้วกระมัง ใจหนึ่งก็คิดอยากจะตอกย้ำซ้ำเติมให้มากกว่านี้ แต่ก็เกรงอีกฝ่ายจะเสียกำลังใจไป จึงทำได้แต่ปลอบและแนะนำเท่านั้น
" อาจารย์สบายดีนะขอรับ? "
     ภิกษุหนุ่มเอ่ยถามแบบเรียบ ๆ เพราะคงไม่มีคำพูดใด ที่จะเหมาะสมเท่าประโยคนี้..ในขณะนี้
" ก็ตามอัตภาพนั่นแหละเป้ศเอ้ย..เอาอะไรกับสังขาร ยิ่งอายุมาก..ยิ่งแก่ก็ยิ่งต้องซ่อมบ่อยเหมือนรถเหมือนรา ข้าวของเครื่องใช้นั่นแหละ "

[Siranoi]

ป 2
๐๐
.....................
     พระครรชิต หรืออีกนามหนึ่งที่หลวงพ่อท่านเรียกจนติดปากมาแต่เล็กแต่น้อยว่า เป้ศ เป็นชื่อเล่นที่มารดาตั้งไว้ให้ก่อนเอ่ยคำอำลา...และไม่เคยกลับมาให้เด็กน้อยได้เห็นหน้าอีกเลยหลังจากนั้น
     ภาระทั้งหมดในการเลี้ยงดูจึงต้องตกเป็นของหลวงพ่อแต่เพียงผู้เดียวจนเติบใหญ่ แม้จะมีศักดิ์เป็นถึงลุงแท้ ๆ แต่ท่านก็ไม่ยอมให้หลานชายเรียกท่านว่าลุงหรือหลวงลุง ด้วยเหตุผลอันแยบคายตามสภาพที่ว่าเมื่อถ่อหัก แพแตก จะได้ไม่เกิดช่องว่างมากมายนักระหว่างลุงกับหลาน ความเสียหายแห่งการลำดับวงศาคณาญาติคงไม่ถึงกับเสื่อมสลายไปเสียทีเดียว ดังนั้น..สมญานามใหม่ในฐานะพ่อบังเกิดเกล้าจึงเกิดขึ้น ณ บัดนั้นเป็นต้นมา
     จันดา...เป็นน้องสาวคนเดียวของท่าน ทั้งยังเป็นญาติคนเดียวที่เหลืออยู่ มรสุมชีวิตในครอบครัวที่พัดโหมกระหน่ำอย่างรุนแรงทำให้ทุกอย่างพังทลายคลืนลงอย่างไม่เป็นท่า สามีถูกรถชนเสียชีวิต..เธอเองพยายามต่อสู้ดิ้นรนทนฝืนกับดวงใจที่บอบช้ำ โดยมีลูกชายหัวแก้วหัวแหวน เป็นเพื่อนเคียงข้างตลอดมา...แม้ฐานะทางครอบครัวจะไม่เดือดร้อนทางด้านทรัพย์สินเงินทองเลยแม้แต่น้อย แต่..เธอก็ช่างโชคร้ายเสียนี่กระไร เพราะในเวลาต่อมา...โรคร้ายที่ก่อตัวขึ้นมาจนกระทั่งถึงขั้นตอนที่ต้องผ่าตัด...บุตรชายอันเป็นสุดที่รักจึงถูกนำตัวมาฝากไว้กับหลวงลุง...แต่นั้นมาจันดาก็ไม่เคยกลับย้อนหวนคืนมาให้เด็กชายเป้ศได้เห็นหน้าอีกเลย
     
     

[Siranoi]

ป 3
๐๐๐
...............
     หลวงพ่อเองก็ถูกขอร้องวิงวอนจากน้องสาวคนเดียวของท่าน ให้ปิดเรื่องราวทั้งหมดที่เกี่ยวกับเธอเป็นความลับขั้นสูงสุด ไม่อยากให้เป้ศได้รับรู้ถึงชะตากรรมของแม่ผู้อาภัพอับโชค..อาจด้วยความรัก ความปรารถนาดี ไม่อยากให้ลูกรู้สึกถึงความสูญเสียอย่างไม่มีความหวัง เหมือนเธอ..อยากให้ลูกชายมีความได้เกิดความคิดที่ฝังใจว่า..สักวันหนึ่งแม่จะกลับมา อย่างน้อยอาจเป็นกำลังใจในการเรียน การใช้ชีวิตอย่างมีความหวัง แม้จะเป็นความขมขื่นที่แสนทรมานแต่เธอก็ยอมทน..และทนได้จนกระทั่งวินาทีสุดท้าย...
     งานฌาปนกิจศพของจันดา..จึงถูกจัดขึ้นแบบง่าย ๆ ในอีกที่หนึ่ง..ไม่ผิด!..หลวงพ่อเป็นผู้ดำเนินการด้วยตัวท่านเองทั้งหมด..จะมีไว้ให้ดูต่างหน้าก็เพียงอัฎฐิบางส่วนที่ท่านนำกลับมาด้วยเพื่อให้เด็กชายได้กราบไหว้เคารพบูชา..โดยบอกแต่เพียงว่าเป็นกระดูกของญาติคนสุดท้ายที่ท่านมี..ด้วยความรักเคารพในตัวของหลวงพ่อผู้อารีย์ เด็กน้อยจึงสมัครใจเคารพกราบไหว้อย่างไม่เคยตะขิดตะขวงใจแต่อย่างใด เป้ศ..เรียกโกฏิสีทองบรรจุกระดูกนั้นว่า..ย่าทวด! ก่อนนอน ก่อนไปโรงเรียนทุกวันหรือแม้แต่ก่อนบวชเป็นสามเณรและเป็นพระเขาจะจุดธูปบอกกล่าวอยู่เสมอ
     การกระทำนี้หาได้รอดพ้นสายตาของหลวงพ่อไม่..ความเศร้าสลดสะเทือนใจ..แม้จะถูกให้ท่านกำหนดตามหลักของพระนักปฏิบัติครั้งแล้วครั้งเล่า แต่..ก็มิวายมีน้ำใส ๆ ใหลเล็ดลอดออกมาในทุกครั้งจนได้..
     ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะถึงขั้นระเบิดออกมา..ความจริงทั้งหมด..ก็ได้ถูกเปิดเผยโดยคำบอกเล่าของหลวงพ่อเอง เมื่อเด็กชายเป้ศโตเป็นผู้ใหญ่ตามคำร้องขอของผู้เป็นมารดา จึงทำให้ท่านเหมือนยกภูเขาเลากาออกจากอก..ลมหายใจที่เคยฝืดเคืองดังแต่ก่อน ก็กลับมาโล่งอีกครั้งระคนกัน
     แทนที่ภิกษุครรชิตจะเกิดอาการเศร้าสร้อยและแค้นเคือง..ตรงกันข้าม..ท่านกลับเกิดความซาบซึ้ง ตื้นตัน อิ่มเอิบใจหาประมาณไม่ได้ ก้มลงกราบแทบเท้าหลวงลุงชราของตนด้วยรักและศรัทธาเปลี่ยมหัวใจ