.....ลำนำ....คำคน...เคยมา...

[Mommy at home]

วันนี้ได้ฤกษ์ลุย...สพม.๓๖..กับหน่วยสนับสนุน..สู้ตายค่ะ

   ถ้าวันนี้เราใส่ชุดนี้ไป.. เราคงผ่านฉลุยทุกที่เน๊อะคุณครูต้อย 

 

สู้ๆๆๆๆ ค่ะแม่ต้อย หนูเป็นกำลังเสริมเรียกใช้ฉุกเฉินได้ค่ะ แต่ต้องบอกล่วงหน้า 

  วันนี้คุณแม่ต้อยลุยเต็มที่ไปแล้วลูก ขอขอบคุณคุณครูต้อยและผู้ใหญ่ใจดีที่ช่วยสนับสนุนพวกเรานะคะ 
 

เอาไว้ไปเจอหนุ่มๆเราค่อยแต่งชุดล่อข้าศึกกันเนาะลิลลี่... ...ขอบคุณลิลลี่เช่นกันและที่ไม่ลืม...หนูฝ้ายด้วย..เป็นธุระให้คุณแม่ตลอด...น่ารักมาก ......แต่ครูต้อยไม่น่าลืมหิ้วหอยยยยยมาฝากนี่สิ...เพราะรู้ว่าลิลลี่ชอบกินหอยยยยยย (หอยดองจริงๆ...นะ!!!)

[>_อนัตตา_<]

หนูก็ชอบกินหอยยยยยย หอยลายผัดฉ่า อิอิ ^^

[Mommy at home]

หนูก็ชอบกินหอยยยยยย หอยลายผัดฉ่า อิอิ ^^

เดี๋ยวเรามาตั้ง "ชมรมคนชอบกินหอยยยย" ออกทัวร์หาหอยยยอร่อยๆกินนะจ๊ะ..

[Mommy at home]

               

แด่.........คน..เคยมา....ประสากลอน

คนเคยมา ลาร้าง อย่าวางเฉย
คนไม่เคย แวะเวียน เยี่ยมเยียนหา
คนอยู่เฝ้า เง้างอด ออดอ้อนมา
คนที่ลา ล้าแรง แข่งคารม

เคยยิ้มร่า ระรี้ รี่ทายทัก
เคยประจักษ์ น้ำใจ ให้สุขสม
เคยสนิท ชิดเชื้อ เอื้อภิรมย์
เคยปรารมภ์ พรมพรั่ง มิยั้งรอ

มาเหินห่าง ร่างไร้ ไยหลบเร้น
มาเบี่ยงเบน บัดดล พิกลหนอ
มาย้ำคิด บิดเบือน เลอะเลือนรอ
มายื้อช่อ ชิงชัง..สิ ชั่งใจ....

[Cupid]

~~~ โปรดเขัาใจ ~~~

ตัดต้นไม้    ใบหญ้า  ยามหน้าฝน
น้ำเหงื่อท้น  ล้นถั่ง   ใหลหลั่งโถม
เปียกโชกทั่ว กายา   อ่อนล้าโลม
จำต้องโหม   กำลัง   อย่างตั้งใจ

เพื่อพื้นที่     บริเวณ  เป็นเส้นสวย
เอื้ออำนวย   โขดเขิน เนินไศล
จนหายรก    เตียนโล่ง โปร่งอำไพ
เจียนขาดใจ เหนื่อยนัก หนักระอา

จะเขียนบท  ร้อยกรอง  สมองตื้อ
ดั่งโดนฉุด    ยุดยื้อ     ดื้อภาษา
คิดไม่ออก    ซื่อบื้อ     ดั่งดื้อยา
        ใช่ร้างลา      เมินเฉย   เอ่ยวจี          

แค่นี้นะ

[Mommy at home]

แด่....คน..ที่..เคย..มา..ตอบ





ยลยินเสียง เพียงว่า ล้าเหนื่อยเหน็ด
คงเส้นเคล็ด ขัดยอก ใช่หลอกหรือ
ปรับพื้นที่ เคยรก หญ้าปรกฤา
ต้องลงมือ ถากถาง ทางโล่งเตียน

จะวานใคร ให้ทำ คงย้ำปาก
พูดซ้ำซาก นุงนัง ต้องนั่งเขียน
กระนั้นเถิด ทำเอง ตะเบงเพียร
แม้วิงเวียน วิบวับ ยะยับตา

ค่อยเพลาบ้าง ร่างกาย มิคล้ายหนุ่ม
มานั่งกลุ้ม กุมหัว มัวนวดขา
อนิจจัง วัฏฏะ สังขารา
วิ่งกินยา ขนานเอก เสกไม่ทัน........โอม...เพี้ยง..

[❀●•♪.FairytaleDH﹎.εїз︷✿]

วันนี้ได้ฤกษ์ลุย...สพม.๓๖..กับหน่วยสนับสนุน..สู้ตายค่ะ

   ถ้าวันนี้เราใส่ชุดนี้ไป.. เราคงผ่านฉลุยทุกที่เน๊อะคุณครูต้อย 

 

สู้ๆๆๆๆ ค่ะแม่ต้อย หนูเป็นกำลังเสริมเรียกใช้ฉุกเฉินได้ค่ะ แต่ต้องบอกล่วงหน้า 

  วันนี้คุณแม่ต้อยลุยเต็มที่ไปแล้วลูก ขอขอบคุณคุณครูต้อยและผู้ใหญ่ใจดีที่ช่วยสนับสนุนพวกเรานะคะ 
 

เอาไว้ไปเจอหนุ่มๆเราค่อยแต่งชุดล่อข้าศึกกันเนาะลิลลี่... ...ขอบคุณลิลลี่เช่นกันและที่ไม่ลืม...หนูฝ้ายด้วย..เป็นธุระให้คุณแม่ตลอด...น่ารักมาก ......แต่ครูต้อยไม่น่าลืมหิ้วหอยยยยยมาฝากนี่สิ...เพราะรู้ว่าลิลลี่ชอบกินหอยยยยยย (หอยดองจริงๆ...นะ!!!)

 อืม...จะล่อ หรือ ไล่ข้าศึก ไม่สามารถฟันธงได้นะคะ   
 คุณครูต้อยน่ารักจัง จําได้ด้วยว่าหนูชอบกินหอยยยย 
ใช่ค่ะ..หนูฝ้ายเธอช่วยแม่ทุกเรื่องจริงๆ เลขาส่วนตัวค่ะ 

 เรื่อง "ชมรมคนชอบกินหอยยยย" เนี่ยคงต้องตั้งเป็นวาระเร่งด่วนเชียวนะคะ
ดูท่าว่าจะมีสมาชิกล้นหลาม..

[little girl]

~~~ โปรดเขัาใจ ~~~

ตัดต้นไม้    ใบหญ้า  ยามหน้าฝน
น้ำเหงื่อท้น  ล้นถั่ง   ใหลหลั่งโถม
เปียกโชกทั่ว กายา   อ่อนล้าโลม
จำต้องโหม   กำลัง   อย่างตั้งใจ

เพื่อพื้นที่     บริเวณ  เป็นเส้นสวย
เอื้ออำนวย   โขดเขิน เนินไศล
จนหายรก    เตียนโล่ง โปร่งอำไพ
เจียนขาดใจ เหนื่อยนัก หนักระอา

จะเขียนบท  ร้อยกรอง  สมองตื้อ
ดั่งโดนฉุด    ยุดยื้อ     ดื้อภาษา
คิดไม่ออก    ซื่อบื้อ     ดั่งดื้อยา
        ใช่ร้างลา      เมินเฉย   เอ่ยวจี          

แค่นี้นะ

อย่าหักโหมงานหนักพักบ้างเถิด
ร่างกายเกิดอ่อนล้าเรี่ยวแรงหนี
ค่อยค่อยปรับแต่งไปได้งามดี
พิรุณที่โปรยมาหญ้าแตกกอ

ขึ้นปกคลุมแพร่พันธุ์อันเขียวสด
จนบังบดโขดเขินทั่วเนินหนอ
ระบัดใบได้น้ำชุ่มฉ่ำพอ
ไม้แตกช่อรอฝนที่หล่นมา

พักสักนิดหยุดสักหน่อยค่อยแต่งตัด
ที่รกชัฏให้งดงามตามสรรค์หา
เหงื่อโซมร่างทั้งตัวทั่วกายา
ให้คุณค่า สวนงาม ยามได้ยล


ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ..

[Mommy at home]

แด่..คน...ที่ง่วงงงงงงแล้วววววว





ปาย...นอน...ก่อน...นะ...ง่วงงงงงงง

[little girl]

แด่..คน...ที่ง่วงงงงงงแล้วววววว





ปาย...นอน...ก่อน...นะ...ง่วงงงงงงง

น่ารัก..จังเลยค่ะ ครูต้อย 
นอนหลับฝันดีนะคะ

[prenom]

ชอบจังเลยค่ะ อยากแต่งให้ได้แบบนี้บ้าง

[Yim sri]

ชอบจังเลยค่ะ อยากแต่งให้ได้แบบนี้บ้าง

ลองแต่งดูสิคะ  แต่งนานเข้าก็จะคล่องและเพราะค่ะ

[Mommy at home]

ชอบจังเลยค่ะ อยากแต่งให้ได้แบบนี้บ้าง

.... ไม่ได้เข้ากระทู้ตัวเองมานาน..จนจะหล่นไปแล้ว...ขอบคุณนะคะที่ช่วยเข็นกระทู้ขึ้นมา..ลองแต่งดูก่อน..แต่งบ่อยๆก็จะคล่องแล้วก็จะรู้จักใช้คำมากขึ้น..ให้กำลังใจค่ะ..

[Mommy at home]

ชอบจังเลยค่ะ อยากแต่งให้ได้แบบนี้บ้าง

ลองแต่งดูสิคะ  แต่งนานเข้าก็จะคล่องและเพราะค่ะ

ขอบคุณป้ายิ้มที่แวะมาแอ่วและช่วยตอบค่ะ.. ช่วงนี้งานยุ่งหัวฟูจนไม่ได้ไปจอยแอนด์แจมด้วยเลย....พรุ่งนี้ดีใจจะได้เจอกันอีกจ้า...

[Mommy at home]

คำเคย..ปลอบน้อง...
เรา..ยังมี..เรา

ฝันฝากฟ้า คราไร้ ใยเยื่อรัก
ยิ่งย้ำหยัก รอยหยิกเล็บ เจ็บเนื้อหนัง
จะหยุดเจ็บ เย็บรอย รักเรื้อรัง
สิจงฟัง ชั่งใจ ไม่ท้อตน

เดือนดาวดับ อับแสง แห่งคืนนี้
สุรีย์ศรี ยังฉาย ประกายผล
ล้มแล้วลุก ปลุกจิต นิมิตมนต์
ให้หลุดพ้น บ่วงทุกข์ ยื้อสุขแดน

มัวคร่ำครวญ หวนไห้ กระไรนี่
ทุกนาที มีค่า น่าหวงแหน
มีสิ่งใด ในหล้า มาทดแทน
เสียดายแสน ห้วงกาล วารนานปี

จงจ้องจับ ระยับเนตร วิเศษหล้า
โลมกายา กล้าแกร่ง แห่งศักดิ์ศรี
ไล้ใจมุ่ง ทุ่งปัญญา ฝ่านที
มิ่งมนตรี ชี้ทาง สว่างเดิน....

บทนี้เคยให้กำลังใจน้องที่รักคนหนึ่ง...เก็บมาฝากเป็นกำลังใจให้ใครอีกหลายๆคนที่ยังรู้สึกท้อ..

[Mommy at home]

แด่...คน..เคยบ่น...





ดั่ง....ไม้...เลื้อย....

อันเถาวัลย์ พันคล้าย ลายโฉมศรี
อิสตรี รี่รัด กระหวัดหลัง
ติดตามตัว พัวพัน หวั่นระวัง
เพราะเผลอพลั้ง พรั่งพรม คารมชาย

นวลนางน้อง ต้องจิต คิดประสบ
เพลินเพลงรบ ตรลบเล่น เช่นสหาย
หวนสำนึก ตรึกตรอง ต้องหมองกาย
เพลิงทำลาย พรายมิตร เดินผิดทาง

มิควรโกรธ โทษใคร ที่ไหนเล่า
เพียงตัวเรา เข้าใจ ให้กระจ่าง
ทานอภัย ไร้รอย ปล่อยละวาง
ถือเป็นทาง สัญจร ก่อนเลี้ยวดู

หากตะโบม โถมถั่ง มิยั้งหัตถ์
ดั่งบอกปัด ตัดทิ้ง สิ่งขวางหู
เหมือนถลำ ย้ำร่าง สร้างศัตรู
ฤาต้องสู้ ศึกใน ใจรำคาญ

เพราะฉะนี้  สิฉะนั้น ตัดกันก่อน
ถึงคราวตอน ตัดใจ ใยประสาน
ตัดเพลิงใจ ไฟฟอน ก่อนรุกราน
ลุยโล่งลาน พาลสิ้น มลทินใจ..

[Mommy at home]

ดั่งหิ่งห้อย...น้อยแสง...บ่แล้งหวัง..






อันหิ่งห้อย ด้อยแสง มิแข่งโสม
เพ็ญโพยม โลมไล้ ในเวหา   
แต่หิ่งห้อย ทยอยยิ่ง มิ่งมิตรา
ร่ายลีลา รวมแสงส่อง ห้องกวี

จากน่านน้ำ เหนือใต้ ไปจรด
คุ้งแควคด ลดเลี้ยว เปลี่ยววิถี
มุมแมกไม้ เมียงมอง ส่องนที
ปริ่มเปรมปรีดิ์ วี่วับ ระยับยวน

ร้อยแสงแห่ง หิ่งห้อย ร้อยเรียงว่า
ร้อยวาจา ร้อยรัก ไร้หักหวน
รวมพลัง หลั่งฤทัย เพื่อใคร่ครวญ
เชื้อเชิญชวน มวลชน ร่วมสนใจ

ซึ่งชาติเรา เนานาน แต่กาลก่อน
สมสั่งสอน ห่อนว่า ภาษาไหน
เอกลักษณ์ เลิศล้ำ นำชาติไป
ภาษาไทย ไพเราะ เสนาะกรรณ

มาสืบสาน สรรค์สร้าง อีกทางหวัง
ผจงตั้ง จิตจ้อย หิ่งห้อยหรรษ์
เปล่งประกาย ร่ายแสง แห่งชีวัน
เด่นดวงจันทร์ พลันสยบ เพื่อภพภูมิ...

[♡♡<Fairy>♡♡]

...เข้ามาอ่าน แล้วมีความรู้สึกเหมือนว่า...ได้ย้อนยุคกลับไปในช้วงมหากวีศรีรัตนโกสินทร์ยังไงไม่รู้ค่ะครูต้อย
....มิบังอาจแต่งกลอนโต้ตอบได้เลย......มันอึ้งและตื้นตันไปหมด......ไพเราะค่ะ.....

ปล. รู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ค่ะ

[Yim sri]

ดั่งหิ่งห้อย...น้อยแสง...บ่แล้งหวัง..






อันหิ่งห้อย ด้อยแสง มิแข่งโสม
เพ็ญโพยม โลมไล้ ในเวหา   
แต่หิ่งห้อย ทยอยยิ่ง มิ่งมิตรา
ร่ายลีลา รวมแสงส่อง ห้องกวี

จากน่านน้ำ เหนือใต้ ไปจรด
คุ้งแควคด ลดเลี้ยว เปลี่ยววิถี
มุมแมกไม้ เมียงมอง ส่องนที
ปริ่มเปรมปรีดิ์ วี่วับ ระยับยวน

ร้อยแสงแห่ง หิ่งห้อย ร้อยเรียงว่า
ร้อยวาจา ร้อยรัก ไร้หักหวน
รวมพลัง หลั่งฤทัย เพื่อใคร่ครวญ
เชื้อเชิญชวน มวลชน ร่วมสนใจ

ซึ่งชาติเรา เนานาน แต่กาลก่อน
สมสั่งสอน ห่อนว่า ภาษาไหน
เอกลักษณ์ เลิศล้ำ นำชาติไป
ภาษาไทย ไพเราะ เสนาะกรรณ

มาสืบสาน สรรค์สร้าง อีกทางหวัง
ผจงตั้ง จิตจ้อย หิ่งห้อยหรรษ์
เปล่งประกาย ร่ายแสง แห่งชีวัน
เด่นดวงจันทร์ พลันสยบ เพื่อภพภูมิ...

เพราะมากๆๆๆๆๆๆเลยค่ะครูต้อย  สมแล้วกับแก้วกวีศรีเชียงราย

[Mommy at home]

...เข้ามาอ่าน แล้วมีความรู้สึกเหมือนว่า...ได้ย้อนยุคกลับไปในช้วงมหากวีศรีรัตนโกสินทร์ยังไงไม่รู้ค่ะครูต้อย
....มิบังอาจแต่งกลอนโต้ตอบได้เลย......มันอึ้งและตื้นตันไปหมด......ไพเราะค่ะ.....

ปล. รู้สึกเช่นนั้นจริงๆ ค่ะ

...อันแม่นางน้องยุ้ย ช่างกล่าวเกินไปกระไรนี่..เป็นเพราะมีสิ่งกดดันดอก..จึงหยอกเย้า เร้าเหน็บด้วยบทกวีวิเวกวิเหวโหว...เอ้าไปกันใหญ่ละนี่..
ชมจนเขินล่ะน้องยุ้ยเองก็ใช่ย่อยน้า..ขอบคุณนะคะ..