++++ ครึ้มอก ครึ้มใจ ++++++

[little girl]

     อารมณ์ดีจัง ........

 

[little girl]

 
 
   แบบว่าง.....มาก ไปหน่อย 

[little girl]

 

[Cupid]

คนขี้อาย ได้แต่วอน ออนหน้าคอม
ไม่ยินยอม ไปไหน ให้ใครเห็น
นั่งหน้าจอ อยู่กับเงา เช้ายันเย็น
จับประเด็น เค้นคำ พร่ำจำนรรจ์

กามเทพน้อย Cupid คิดไม่ออก
ใกล้จนตรอก ทุกที หมดสีสัน
อยากจะเอ่ย เรียกร่ำ คำรำพัน
อารมณ์นั้น หายหด ทดระทวย
 

[little girl]

คนขี้อาย ได้แต่วอน ออนหน้าคอม
ไม่ยินยอม ไปไหน ให้ใครเห็น
นั่งหน้าจอ อยู่กับเงา เช้ายันเย็น
จับประเด็น เค้นคำ พร่ำจำนรรจ์

กามเทพน้อย Cupid คิดไม่ออก
ใกล้จนตรอก ทุกที หมดสีสัน
อยากจะเอ่ย เรียกร่ำ คำรำพัน
อารมณ์นั้น หายหด ทดระทวย
 

       

[little girl]

เพียงแค่สงสัยเท่านั้นเจ้าค่ะ  ว่าทำไมไม่มีใครสงสัยเหมือนยาย.....  

[little girl]

อายจังเลย   พลาดเผยคำ   ทำไฉน
เอาอย่างไร  เผยไปแล้ว   แคล้วสับสน
นอนไม่หลับ  คิดมากไป   หนอใจคน
พานวุ่นวน   วกเวียนใจ   ใครช่วยที...

เขารับรู้   ไปแล้ว   แก้วตาเอ๋ย
เขาเอื้อนเอ่ย   อย่างไร  ใจความนี้
รังเกียจไหม  ยินดีไหม  ใจไม่ดี
หรืออาจมี  คำหยาม  ประนามเอา ....

ต่อนี้ไป  อยู่อย่างไร  อายความคิด
ถูกหรือผิด   คิดไม่ออก  บอกโง่เขลา
เห็นไม่ตอบ   เงียบหาย   อายจังเรา
คงไม่เข้า   มาให้เห็น   เป็นโรคอาย.....
    

[Sleepshake]

อิๆๆๆ ฮานะครับ อย่าคิดมาก...

[Sleepshake]

เงียบจังเลยไปไหนกันหมด  .....

[นายตะเข้]

ยังอยู่ครับ        คุณแมงมัน    ฉันอยู่นี่
เมื่อตะกี้          ไปอาบน้ำ     และกินข้าว
ขออภัย           ไม่ได้ดัน      เรื่องมันยาว
เพราะมัวเม้าส์   กับน้องสาว   คราวพบกัน....อิอิ

[little girl]

ขออนุญาตนำกระทู้สู่เบื้องหน้า
ใช่อยากมาปลุกปล้ำทำข่มขืน
เดี๋ยวจะมาลงกลอนตอนกลางคืน
อารมณ์รื่นชื่นบานนานนานที... 

[little girl]

ร่างกายอ่อนนอนไข้กายสั่นหนาว
ทนปวดร้าวซูบซมตรมผวา
ต้องนอนสั่นกลั้นหนาวเจ้าลินดา
ไร้คนมาดูแลเราเศร้าจริงเอย....


              

[little girl]

            ไข้ใจ  


ร่างกายอ่อนนอนไข้กายสั่นหนาว
ทนปวดร้าวเนื้อนางครวญครางหา
ต้องนอนสั่นกลั้นหนาวเจ้า"ลินดา"
ไร้คนมาดูแลเจ้าเฝ้าซับกาย....

พยายามประคองร่างอย่างเชื่องช้า
โถ"ยายต้า"คงอ่อนล้าเรี่ยวแรงหาย
ผิวผ่าวร้อนรุมเร้าเจ้าเดียวดาย
ฝืนยืนกายเพื่อหายามาทาน....

เราต้องทนอย่างนี้อีกนานไหม
จะมีใครห่วงหามาสงสาร
นางหญิงจ๋าเจ้าคงทรมาน
ไร้เบิกบานเศร้าสร้อยระห้อยใจ ....

ทนอีกนิดลิตเติลเกิร์ลอย่าเมินหมาง
คงมีทางสว่างบ้างอย่าหวั่นไหว
บุญเรามีทำมาแต่ปางใด
ส่งผลให้ได้บ้างทางคงมี...

ถ้าหากเป็นแม่หลินคงสิ้นหวัง
อ่อนแอจังดวงจิตคิดอยากหนี
ใจของเธอท้อแท้แย่เต็มที
เพียงเท่านี้เธอก็ร้องจองความตาย

[ศิลาสีรุ้ง]

                 รับผิด

          *************

ลงจากมอเตอร์ไซค์วินรับจ้าง
แสนอ้างว้างสร้อยเศร้าเฉาเหลือหลาย
เดินหน้าดำหงำเหงอะเซอะโรยราย
ไม่ทักทายใครจะเอ่ยมิเผยคำ

ฉันผิดเองไม่ฟังนวลหวนใจคิด
ลืมถูกผิดหลงสาวอื่นยืนถลำ
โอนอ่อนถ้อยอ้อนหวานผลาญใจจำ
ม่านมืดดำบดบังอย่างงมงาย

หลงม่านหมอกหลอกล่อให้ลุ่มหลง
ไม่พะวงคำ"ลิตเติ้ลฯ"ฉันเมินหน่าย
โมหะมึนโหมรุมสุมเมามาย
คนเคียงกายร้องขอก็มิฟัง

จมในห้วง บ่วงพิษ..ดำฤษณา
มนต์มายาครอบงำสิ้นความหวัง
สุดสำนึกหวนหาไม่พะวัง
เมื่อพลาดพลั้งเขาผลักใสมิใยดี

เดินใจโทรมซึมทุกข์รันทดท้อ
แสนเหี่ยวห่อสิ้นผยองหมองราศี
หวังมาตายบ้านเดิมเติมชีวี
รับผิดที่ ตัก"ลินดา" แม่ยาใจ

พ้นหน้าบ้านเข้าไปใยเงียบแท้
สายตาแล"ลินดา"ว่าอยู่ไหน
เห็นบ้านช่องรุงรัง เอ๊ะ..อย่างไร
เอ้า..นี่ไง นอนซมไข้รมรุม

เวทนา"หญิง"สาวเจ้าป่วยแล้ว
แม่ดวงแก้วไข้โหมโทรมไฟสุม
ผิวกายร้อนแต่สั่นหนาวเข้าชุมนุม
ให้พากลุ้มเหลือหลายในอุรา

โฉมเจ้าเอย"ยายต้า"มาเจ็บหนัก
ให้นอนพักทุเลาหนอค่อยต่อว่า
เตรียมน้ำอุ่นผ้าชุบชื่นรื่นกายา
เช็ดนวลหน้าซับกายสบายลง

ปรับอุณหภูมิร่างกายให้คลายร้อน
แลพักผ่อนดังได้ใจประสงค์
ทั้งหน้าตาผิวผ่องของอนงค์
แขนขาคงเย็นลงได้ชุ่มใจพลัน

พี่กลับมาหาน้องเจ้าหมองเศร้า
ขอนงเยาว์อย่าขุ่นพาหุนหัน
"ยายต้า"เอยโปรดเอ่ยอย่าเฉยกัน
ยอดชีวันอย่าโกรธโทษให้ตรม

เห็นแววตาปวดร้าวเจ้าบ่งพ้อ
สองเนตรคลอชลนาพาขื่นขม
คำขอร้องเตือนย้ำของขำคม
มิปรารมภ์กลับละเลยมิเคยแล

จึงเอื้อมมือเช็ดน้ำตายายต้าหมอง
ที่หยดนองเนืองหม่นบนแก้มแม่
ทรวงสะท้อนถอนสะอื้นมิชื่นแด
เจ้าท้อแท้กับพี่ฤดีตรม

เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ให้โฉมเจ้า
ผ่อนคลายเศร้าชีวาพาขื่นขม
ได้สดชื่นแจ่มใสคลายปรารมภ์
ในเงื่อนปมข้องขุ่นวุ่นชีวี

จึงโอบไหล่ยอด"หญิง"อิงแอบชิด
แก้มสนิทแก้มนุ่มจุมพิตที่
ไรเส้นผมหน้าผากสาวเจ้านวลนี้
ขวัญฤดี..พี่เอยจงเอ่ยคำ

ประคองน้องนอนพักให้ฟื้นไข้
จัดยาไว้พร้อมสิ้นน้ำรินร่ำ
ปรุงข้าวต้มอุ่นอุ่นพอหนุนนำ
กับข้าวทำเล็กน้อยคอยร่วมกิน

จะต่อว่าอย่างไรให้กล่าวหนอ
พี่มิขอแย้งยื้อถือใดสิ้น
รับรู้ซึ้งถึง"หญิง"ยอดชีวิน
รอยลยินคำท้วงทั้งปวงแล

ซานกลับมารับโทษหมดทั้งสิ้น
คำตัดสินของ"ยายต้า"จะมิแก้
จะปร่าณีหรือขับไล่ไม่ดูแด
ก็สุดแท้ทำตามคำบัญชา


ขอบคุณครับ


ศิลาสีรุ้ง

บ้านกลอนเชียงรายโฟกัส
๒๙ พฤษภาคม ๒๕๕๕

[little girl]

ยังจำคำพี่เอ่ยเผยก่อนพราก
จำต้องจากรักเราไกลอาลัยหา
ประโยคสั้น"หมดใจ"คือคำลา
สาว"ลินดา"แทบสิ้นลมตรมฤทัย

ต้องการไปก็ไปเถิดนะที่รัก
"หญิง"ขอพักพิษช้ำทำอ่อนไหว
"ลิตเติลเกิร์ล"เจ็บพอท้อแล้วใจ
"หลิน"ขอไกลไม่ขอทนคนหลอกลวง..

โปรดอย่าย้อนคืนมา"ยายต้า"ช้ำ
อย่ามาย้ำคำร้าวคราวหึงหวง
อย่ามาทำเป็นวอนอ้อนซบทรวง
เมื่อหมดห่วงหมดใจ..ใยกลับมา..



                     little girl

[little girl]

 

กี่ครั้งที่เธอมา...ขอโทษ
กี่ครั้งที่ฉันโกธร...อภัยให้
กี่ครั้งที่เธอ...กลับตัว กลับใจ
กี่ครั้งที่เธอกลับไป...เหมือนเดิม

[little girl]

       

เหนื่อย..เหลือเกินเดินลำพังพรางหม่นหมอง
เหนื่อย..ประคองหัวใจช้ำซ้ำถากถาง
เหนื่อย..มีรักไม่สมรสหมดหนทาง
เหนื่อย..เดินพรางซับน้ำตาพาใจไป
เหนื่อย..ที่สุดดุจดวงจิตติดบ่วงร้าย
เหนื่อย..เจียนตายกายแทบสิ้นดิ้นไม่ไหว
เหนื่อย..เพียงนี้ขอลาก่อนถอนหัวใจ
เหนื่อย..ต่อไปร่างคงไร้ไกลวิญญาณ 

[little girl]

            

                                ทรมาน..เหลือเกิน


                         รักเขามากจากไปใจจึงเจ็บ
                       ต้องหนาวเหน็บฤทัยไร้สุขสันต์
                          สิ้นทางรักพักพิงมาทิ้งกัน
                       แสนจาบัลย์อ่อนล้าน้ำตานอง

                          เผยวจีเอ่ยไปตอนใจร้าว
                     ถ้อยคำกล่าวของคนที่ทนหมอง
                   เพียงนิดเดียวไม่เหลียวกลับมามอง
                        เกินเรียกร้องจำเจ็บพี่เก็บคำ

                         พิษไข้ขึ้นสูงสุดมิหยุดยั้ง
                         สุมประดังไข้ใจรุกฉุดถลำ
                      โอ้อนาถหนักหนาครารับกรรม
                        คนใจดำหนีหน้าลาจากไป

                       แม้จะคร่ำครวญหานิจจาเอ๋ย
                        แม้จะเอ่ยคำวอนอ้อนไฉน
                      ด้วยว่าเขาตัดเยื่อไม่เหลือใย
                       ทิ้งเราไปทั้งยังไข้ไร้อาวรณ์..




                                    little girl

              
        

[ฟ้า]

อย่าคิดมากไปไยให้ใจเจ็บ
แม้นหนาวเหน็บห่มผ้าพาสุขสันต์
เขาไม่รักหักหาญพาลทิ้งกัน
ร่ำจาบัลย์กันแสงแพงน้ำตา

แม้นร้อนรุ่มสุมไหม้ให้ใจร้าว
เก็บคำกล่าวมาคิดจิตหม่นค่า
เมื่อเขาไปไม่ข้องเกี่ยวเหลียวมองมา
เจ้าโศกาไปก็เจ็บเหน็บในทรวง

แม้นพิษรักปักจิตสนิทขัง
สุมประดังพลั้งไปตกในบ่วง
ต้องพ่ายแพ้แดดิ้นสิ้นจินต์ดวง
ไยไม่ล่วงก้าวข้ามความช้ำใจ

สลัดทิ้งสิ่งโสมมระทมทุกข์
ปรับเปลี่ยนปลุกLookตนเป็นคนใหม่
ในเมื่อเขาไม่เหลือแม้เยื่อไย
ก็จะแคร์ทำไมคนใจดำ

ฟ้า

[ศิลาสีรุ้ง]

ยลยินคำย้ำเอ่ยเผยตัดพ้อ
โอ้เราหนอท้อใจไฝ่ถลำ
รับรู้ได้วาจาค่าควรจำ
เสียดถ้อยคำวันนี้ที่กล่าวมา

ยิ่งคมมีดกรีดมานผลาญชีวาตม์
เลือดนองสาดท่วมใจใดจักหา
คำ"ลิตเติ้ลฯ"เกินเชือดเฉือนวิญญา
หมองอุราซ้ำซ้อนยอกย้อนทรวง

"หญิง"ขับไล่ใสส่งพี่ปลงแล้ว
เจ้าน้องแก้วกล่าวประชดหมดห่วงหวง
เห็นทุกข์ซ้ำย้ำหยันพลันอกกลวง
หัวใจหน่วงเหน็บหนาวร้าวระทม

ล้วนคำเชือด เฉือนนั้น...สะบั้นรัก
ให้ประจักษ์แจ้งจิตคิดยิ่งสม
ฉันรับจริงหญิงไล่เพราะใจตรม
เกิดจากปมพี่ยามาเลวทราม

น้องผลักใสให้พ้นกลชีวิต
ฉันลิขิตร่างแหแลขวากหนาม
นิ่งทบทวนหวนสบได้จบความ
มองเจ้างามทรามวัยให้ตื้นตัน

รับรู้ได้ทันทีดังนี้หนอ
ไม่รีรอวาจามารังสรรค์
มองรอบห้องเคยอาศัย..ตัดใจพลัน
วันนี้วันสุดท้ายไม่หวนคืน

จึงก้าวเท้าเดินออกนอกเคหา
ไม่เหลียวหน้าหันมองหมองมิชื่น
รีบเดินพ้น..เลิกหม่นไหม้ใจกล้ำกลืน
มิทนฝืน แม้สิ้นไร้...ขอไกลเธอ

ขอบคุณครับ


ศิลาสีรุ้ง
มิถุนายน ๒๕๕๕