>> ฤากรรม .. กำหนด!! << เรื่องสั้น ๆ เศร้า..ซึ้ง..สะเทือนใจ โดย สิติยะ ป

[Siranoi]

 บทเกริ่นนำ    
     ปกติในเขตชนบทโดยทั่วไป มักจะถือเอาความเชื่อ ที่นอกเหนือกฏเกณฑ์ของธรรมชาติมาเป็นบรรทัดฐานทางจิต ดังนั้น ห้วงแห่งการดำรงชีวิตในสังคม จึงเต็มปริ่มไปด้วยเรื่องราวอันเหลือเชื่อ เร้นลับ พิลึกพิลั่นอย่างมากมายโดยไม่มีร่องรอยของหลักฐานแห่งการพิสูจน์ ที่จะสามารถสื่อ หรือเชื่อมโยงให้เข้าถึงหลักการและเหตุผลทางวิทยาศาสตร์อย่างพอเพียง
     จากความไม่ชัดเจนดังกล่าว แม้จะไม่ได้ให้ความสำคัญ และเชื่อถือมากนักในชนบางกลุ่ม แต่ก็ให้รู้สึกหวาดหวั่น ไม่แน่นอนใจ ไม่ปักใจเสียทีเดียว เป็นเหตุให้เกิดคำบอกเล่าที่สืบ ๆ กันมา แต่แฝงไว้ด้วยความกังขาว่า " ไม่เชื่อ อย่าลบหลู่ "
     เรื่องที่ผู้เขียนได้นำมาเสนอนี้ เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น เนื้อความคงไว้ เค้าโครงเรื่องปรับปรุงบ้างเล็กน้อย เพื่อไม่ให้เกิดความเสียหายแก่ผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้อง หากสัจธรรมหรือคติเตือนใจเกิดขึ้นจากการอ่าน ขอยกผลประโยชน์ให้เป็นของขวัญปีใหม่ แก่ท่านผู้อ่านทุกท่าน
                                                                                   ด้วยรัก
                                                                                  สิติยะ ป
                                                                                1 ธค 2554

[OneManShow]

 
 
    เอาผ้าห่มมาห่มนอนรออ่าน  เข้าหนาวแล้วต้องห่มผ้าเดี๋ยวไม่สบาย ฮัดชิ้ว.....นั่น

[Yim sri]

ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

อ่านของท่านอาจารย์ศิราน้อยทีไร ท่านคอมเมท.ต้องนอนอ่านทุกครั้ง สงสัยหนักหัวมาก

ท่านอาจารย์กรุณาพิจารณาตัวเองด่วนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

[Siranoi]

ป 1
.........................
     ณ สวนมะม่วงพันธุ์ดีแห่งหนึ่ง ในเขตจังหวัดทางภาคกลาง คหบดีตระกูลใหญ่ถือกรรมสิทธิ์ครอบครองมาหลายสิบปี คฤหาสถ์ใหญ่หลังงาม ตั้งตระหง่านอย่างสง่าในท่ามกลางสวนมะม่วง ภายในเนื้อที่เกือบ 200 ไร่ ไม้ผลแต่ละต้นต่างเรียงรายเป็นทิวแถวอย่างเป็นระเบียบ ทุกต้นล้วนแล้วแต่คนโอบกอดไม่มิด เพราะได้อาหารดี ปุ๋ยดี ทั้งได้รับการบำรุงรักษาเอาใจไส่จากคนงานในสวน จึงไม่น่าแปลกนัก เมื่อถึงเวลาเก็บเกี่ยวผลผลิตมักจะเต็มความคาดหมายเสียทุกปี ความมีอันจะกินจึงบังเกิดขึ้นกับครอบครัว ๆ นี้ ในแต่ละรุ่น ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย จากเรือนไม้หลังเล็ก ๆ ซอมซ่อเมื่อสมัย 20 ปีที่แล้วได้อันตรธานหายไป พร้อมกับการเกิดขึ้นของคฤหาสถ์หลังงามนี้
     เมื่อ 2 - 3 ปี ก่อนหน้า ตระกูลนี้ต้องตกอยู่ในสภาพอันเงียบเหงาเศร้าซึม เหตุเนื่องจากหลานสาวหัวแก้วหัวแหวน วัยเพียง 7 ขวบ ของคหบดีได้หายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย แม้จะได้รับความร่วมมือในการติดตามค้นหาจากเจ้าหน้าที่บ้านเมือง ตลอดจนชาวบ้านในระแวกนั้นสิ้นเวลาหลายวัน แต่ก็คว้าน้ำเหลวทุกทครั้งไป
     ปัทมา .. แม่วัย 20 ปีเศษ เป็นลมล้มทั้งยืนในทุกวันเมื่อเวลาพลบค่ำ หลังจากกลุ่มผู้ติดตามค้นหา กลับมารายงานมือเปล่า ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของบุตรน้อยอันเป็นเสมือนหนึ่งแก้วตาดวงใจ ต่อแต่นี้..เธอจะทำอย่างไร? จะอยู่อย่างไร
     คำปลอบใจจากพ่อ และ สามี อาจทำให้พอคลายความโศกเศร้าลงได้บ้าง แต่ก็เป็นเพียงชั่วครั้งชั่วคราว เพราะหล่อนก็รู้อยู่แก่ใจดีว่า ทั้งสอง และญาติมิตรที่รู้ข่าวนี้ ทุกคนก็มีสภาวะของสุขภาพจิตที่ไม่แตกต่างกันนัก ปัทมาและสามีต่างกอดกันกลมสะอึกสะอื้นอยู่ เหมือนใจจะขาดลง ณ ที่ตรงนั้น..นี่แหละหนา หัวอกของพ่อแม่..

[OneManShow]

   
  ยัง ติดตามรออ่านอยู่เน้อท่าน อาจารย์

[Siranoi]

... ยินดีครับ ...

[Siranoi]

ป 2
........................

     " หักอกหักใจไว้บ้างเถอะปัทเอ้ย.."
     หล่อนซบใบหน้า ร่ำให้ แนบอกเหี่ยว ๆ ของบิดาบังเกิดเกล้าเพราะสุดจะกลั้น
     " ปัททนไม่ได้ค่ะพ่อ..ยิ่งคิดมันเหมือนยิ่งใจจะขาด ..ฮื่อ ๆ "
     ชายชราเข้าใจ และยอมรับว่า แม้แต่ตัวเขาเองยังเกือบจะหักห้ามใจไว้ไม่ไหวด้วยเช่นกัน จึงได้แต่เอามือลูบหัวบุตรสาวไปมาด้วยความรักใคร่ เป็นเชิงปลอบและเห็นใจ ในโชคชะตาของเธอและครอบครัว
     " ใจเย็น ๆ นะลูกนะ..สักวัน เมย์จะต้องกลับมาหาเราอย่างแน่นอน..พ่อเชื่ออย่างนั้น "
     แม้จะมีบางสิ่งบางอย่างมาจุกที่คอหอย จนต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แต่ก็เป็นถ้อยคำอีกประโยคหนึ่งที่เปล่งออกมา แล้วทำให้คหบดีและบุตรสาวเกิดความสบายใจน่าประหลาด
.................................

     เมื่อพิจารณาดีแล้วเห็นว่า ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่จะสามารถเป็นที่พึ่งพิงทางใจให้คลายความทุกข์โศกลงได้ สิ่งที่ปัทมาระลึกถึงมากที่สุดในขณะนี้คือวัด.. ปกติตระกูลนี้จะเข้าวัดทำบุญเฉพาะวันพระเท่านั้น ซึ่งหล่อนก็ถูกฝึกสอนมาเช่นนั้นเมื่อครั้งยังอยู่ในวัยเยาว์กระทั่งบัดนี้เหมือนกัน
     " เออ ๆ ๆ พระน่ะ..จะขบจะฉันเฉพาะวันพระวันศีลเท่านั้นละมั๊ง!! "
     หลวงพ่อท่านเคยเปรย ๆ ให้ได้ยินบ่อย ๆ เพราะวันพระทีไร หล่อนและครอบครัวจะหอบหิ้วข้าวปลาอาหารพะลุงพะลังเข้าวัดมา
     " โธ่..หลวงพ่อเจ้าคะ..ก็วันพระนี่มันได้บุญเยอะกว่าวันธรรมดานี่เจ้าคะ.. "
     หล่อนค้อนงอนตุ๊บป่อง ๆ ให้พระในทุกครั้ง ที่มีคำถามเช่นนี้..เธอก็ต้องคอยตอบคำถามนี้โดยไม่รู้จักเบื่อเช่นกัน
     หลวงพ่อปาน..เสมือนญาติผู้ใหญ่ของเธออีกคนหนึ่ง เพราะเมื่อเกือบ 30 กว่าปีที่แล้ว ท่านเป็นเพื่อนรักของคหบดีเสรี ช่วยเหลือเกื้อกูลในการสร้างฐานะครอบครัวมาด้วยกันนานหลายปี..จึงไม่แปลกนักเมื่ออยู่ใกล้ท่านหล่อนจะเกิดความรู้สึกสบายอกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก  ท่านก็ให้ความเอ็นดูปัทมาเสมือนลูกสาวคนหนึ่งด้วยเช่นกัน

[Siranoi]

     ป 3
................................
     " ไง..เรา ไปถึงใหนแล้ว ? "
     เมื่อกราบท่านเป็นที่เรียบร้อย หลวงพ่อปานก็ทักขึ้น ดวงหน้าท่านยิ้มดูอ่อนโยน แต่ปัทมากลับสะอื้นฮัก ๆ เตรียมที่จะปล่อยโฮต่อ แต่ก็ต้องชะงัก!
     " พอ ๆ ๆ พอแล้ว เรามาทำบุญไม่ได้มาร้องให้ "
     ท่านโบกมือห้าม เพราะทุกครั้งที่มา หล่อนก็ทำเช่นนั้นจริง ๆ กระนั้น น้ำตาเจ้ากรรมก็แอบไหลพร่างพรูนองหน้า
     " ไม่มีวี่แววเลยค่ะหลวงพ่อ "
     เธอยกปลายนิ้วขึ้นปราดน้ำตา
     " อืมส์...ตัดอกตัดใจเสียเถิดปัทเอ้ย..เรายังไม่เฒ่าไม่แก่มีใหม่ก็ได้ โอกาสยังเหลืออีกเยอะ จะเอากี่คนก็ได้ เอ..รึจะเอาเป็นฝูงดีวะ "
     หล่อนหันไปค้อนขวับ! ในทันที เพราะคำว่าฝูงนี่มันหมายถึงหมานี่นา แต่ก็ระอาที่จะต่อล้อต่อเถียงกับท่าน
     " ปัทสงสารลูกค่ะ..หลวงพ่อ "
     " มันเป็นกรรมของเขาน่ะ...ถึงเราก็เถอะ "
     ท่านกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เพราะน้องเมย์ก็คือหลานของท่านอีกคนหนึ่งเช่นกัน ท่าทางกร้องแกร้งประเปรียว จริตจกร้านแฝงด้วยความน่ารักมีเสน่ห์ของเด็กน้อย ยังคงเป็นภาพที่ติดตรึงในมโนภาพของท่านอยู่เสมอ

..................
     "" ... กราบนมัสการเจ้าค่ะหลวงตา ... ""
     ภาพของเด็กน้อยหมอบกราบ 3 ครั้ง ด้วยเบญจางคประดิษฐ์ ดูนอบน้อมและสวยงาม
     "" ... เออ ๆ ๆ ไหว้พระเถอะหลานเอ้ย อืมส์...กราบได้สวยนะ น่ารักด้วย ... ""
     เด็กน้อยนั่งยิ้มหน้าบาน
     "" ... กราบสวยกว่าแม่อีกแนะ อ้อ..สวยกว่าป้ามอย กับแฟรี่ อีกด้วย... ""
     ข้าพเจ้ามักจะออกนอกเรื่องเสมอ ๆ ไม่รู้เป็นงัยให้ตายสิ!
.....................

     " ปัทฟังหลวงพ่อนะลูก.. "
     ปัทมา นั่งฟังอย่างตั้งใจ เพราะอย่างน้อย คำพูด คำปรอบใจของท่าน ก็อาจชโลมหัวใจดวงน้อย ๆ ของเธอให้แช่มชี่นขึ้นมาได้บ้าง
     " ก้อนเมฆบนท้องฟ้า เมื่อรวมตัวกันเข้าจนได้ที่ เป็นสาเหตุทำให้ฝนตก เมื่อฝนที่ตกเริ่มซา ท้องฟ้าก็แจ่มใส..ตอนหัวค่ำจนย่ำรุง อย่าคิดมาก เพราะวันต่อมาก็สว่างแล้ว ทำใจให้ได้..ตัดใจให้ลง..ปลงใจให้ขาด หลวงพ่อเชื่อแน่ว่าสักวันหนึ่ง หนูเมย์ต้องกลับมาหาพวกเราอีก.. หลวงพ่อรับประกัน แต่..ต้องใช้เวลาหน่อย "