ขอ คอนเฟิร์ม อีกรอบ
มิเคยรู้ ว่าตัวเอง จะแต่งได้
ตั้งแต่เล็ก จนเติบใหญ่ ใคร่กลอนอยู่
ได้แต่นั่ง เมียงมอง ลองอ่านดู
สุนทรภู่ คือครูบา ที่ข้าฯจำ
ได้เคยแต่ง สำหรับไว้ อาลัยเด็ก
ตัวเล็กเล็ก จากไป ให้ใจช้ำ
แต่งโน่นนิด นี่หน่อย ยามระกำ
แต่งขำขำ หน้าคะมำ เมื่ออ่านกัน
แต่พอได้ กระทู้ ห้องกลอนนี้
จึงได้มี รถไม่มีใบ ให้ขำขัน
พอคนติด คิดเอาใหญ่ วางแผนการ
ร้อยบทกลอน ขานวลี กวีกรอง
จึ่งได้รู้ ว่าตัวเรา ก็สามารถ
แสนองอาจ ปราดเปรื่อง เรื่องทั้งผอง
พึ่งได้คิด ว่ามีจิต พิศกลอนปอง
จึ่งจับจอง ห้องกวีเป็น ที่พักกาย
ประจวบกับ ได้เจอ เกลอสหาย
เพื่อนรู้ใจ เพื่อนกวี ที่รักใคร่
สายสัมพันธ์ นั้นเหนียวแน่น ยิ่งสิ่งใด
โชคชะตา บันดาลให้ เราใกล้กัน
ขอบคุณทุกท่านนะคะ ที่ทำให้ ๑๐๔ ๑๐๑๒ ได้เกิด
จนมาเป็น ๑๐๔ คิกจัง จอมยุทธ์หญิง สตรีร้อยชื่อ
และเขียนได้ตั้ง ๔๐๐๐ กว่า (เขาเรียกว่าอะไรนะ)
จากใจจริงๆ