ป. 11 อวสาน สายของวันเดียวกัน...แม่ได้รับโทรศัพท์จากลูกสาวว่าเจ้าแจ็ค ได้เสียชีวิตลงด้วยอาการสงบ!
นางถึงกับเข่าอ่อน หน้าซีดเผือด ทำอะไรไม่ถูก อนิจจา!...ใครกันหนอเป็นผู้ลิขิตชีวิตมนุษย์แล้วบังคับขู่เข็ญให้ต้องดำเนินชีวิตไปตามครรลองเช่นนี้...ช่างโหดร้ายนัก โหดร้ายเหลือเกิน...
ความผูกพันธ์ต่อเจ้าแจ็คกับนาง แม้จะไม่แนบสนิทชิดใกล้ แต่ก็สามารถสร้างความร้าวราญ ใจแตกสลาย ให้กับนางได้เป็นที่สุด
ขณะที่ใจของแม่ก็ปานนี้...แล้วเข็มละ? เข็มจะมีความรู้สึกอย่างไร??? ความเศร้าโศก ความสูญเสียซ้ำ ๆ ซาก ๆ คงเกิดมีขึ้นกับครอบครัวของนางแค่นี้กระมัง? ทำไมถึงเป็นเช่นนี้ นางได้แต่ถามคำถามที่ถามแล้วถามเล่าเฝ้าแต่ถามให้กับตัวเอง น้ำตารึ ก็แทบจะไม่มีให้ไหล เกิดความเคียดแค้นชิงชังให้กับชะตาชัวิตของครอบครัว
เพราะความเป็นห่วงลูก อาจหมายเอาเข็มที่พอเหลืออยู่ นางและสามีจึงรีบบึ่งรถเข้าตัวเมืองในทันที กว่าจะถึงก็เกือบบ่ายสองโมง
แทบไม่เชื่อในสายตา ภาพที่พ่อกับแม่เห็นในขณะนี้ เข็มซึ่งอยู่ในชุดนักศึกษา นั่งกอดร่างอันไร้วิญญาณของเจ้าแจ็ค ดูเหมือนมันจะเสียชีวิตในท่าที่กำลังยิ้ม ยิ้มด้วยความสุข ยิ้มด้วยความปราบปลื้มกับอะไรสักอย่าง ผิดกับเข็มที่นั่งหน้าเศร้ามองหน้ามันอยู่ด้วยความรักที่เธอมีให้กับมัน ด้วยความห่วงหาอาลัยอาวรณ์ ด้วยความสะท้อนสะท้านใจ ตาที่แดงกล่ำ คราบน้ำตาที่เริ่มแห้งบ้างแล้ว ก็เริ่มไหลพร่างพรูออกมาอีกเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นพ่อกับแม่
ทั้งแม่และเข็มกอดกันกลม มีแต่หยดหยาดน้ำตาคอยเป็นตัวแทนของคำพูด
.....พ่อนำร่างของเจ้าแจ็ค บรรจงลงหลุมข้างห้องของภควัน ดินก้อนเล็ก ๆ ก้อนแล้วก้อนเล่าที่ถูกเกลี่ยให้กลบร่างของเจ้าแจ็ค บรรยากาศทุกอย่างเงียบสนิท ไม่มีเสียงพูดคุยของพ่อ แม่ หรือป้าเนียร ไม่มีเสียงรถราที่เคยวิ่งกันอย่างสับสนที่หน้าบ้าน ไม่มีซึ่งแม้แต่...เสียงลมหายใจของเจ้าแจ็ค!...
..........................................................จบ..............................................
สิติยะ ป .....ประพันธ์
ศิราน้อย Siranoi ..... ผู้ตีแผ่
ให้เสียงภาษาไทย โดย ..... พันธมุย...
เจอกันใหม่เรื่องหน้า
ขอได้รับความขอบคุณ
สิติยะ ป.
30 กย. 50
หน้าหลักเว็บไซต์
เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกให้ทันที..."
ผู้เขียน
