>> .." เหมือนไม่ รักกัน ".. << เรื่องสั้น (จบบริบูรณ์) โดย สิติยะ ป

[Siranoi]

เรื่องสั้นในบอร์ดกลอน  ไม่ทราบว่าจะผ่านไหม  ฝากท่านผู้ดูแลด้วยนะครับ  หากไม่ผ่านลบได้เลยครับ
ป.1
          ปกติมนุษย์ทุกคนย่อมมีความต้องการอยากได้ มากกว่าการอยากให้ เคยตั้งคำถาม ๆ ตัวเองอยู่หลายตลบ ว่าเมื่อมีชีวิตดำรงอยู่เช่นนี้ เคยให้อะไรดี ๆ กับเพื่อนมนุษย์ด้วยกันบ้างไหม? สรุปผลแห่งการวิเคราะห์ห็คือ ไม่ ! หรืออาจจะเคยบ้าง แต่อยากได้มากกว่า นั่นเป็นวิสัยที่แท้จริงของมนุษย์ที่ไม่อาจปฏิเสธได้
          ภควัน เป็นเด็กหนุ่มบ้านนอกที่เข้ามาเรียนต่อระดับม.ปลายในตัวเมืองกับพี่สาวโดยที่พ่อกับแม่ได้จัดซื้อบ้านหลังเล็ก ๆ แถบชานเมืองให้อยู่อาศัย เด็กหนุ่มได้เข้ามาอยู่กับพี่สาว  จากนั้นแม่ก็กลับไปอยู่บ้าน ด้วยเห็นว่าน้องชายมาอยู่เป็นเพื่อนพี่สาวของตนเองแล้ว และโตพอที่จะให้ความคุ้มครองปกป้องให้พี่สาวได้เกิดความอุ่นใจ แม้จะมีอายุที่ห่างกันไม่กี่ปี
" อ้าว พี่เข็ม วันนี้ไม่ไปโรงเรียนเหรอครับ? "
ภควัน แปลกใจที่พี่สาวไม่ได้อยู่ในชุดนักศึกษาเหมือนเช่นทุกวัน
" ไม่หรอก วันนี้พี่ปวดหัวไม่รู้เป็นอะไร วันไปเถอะเดี๋ยวพี่กินยาแล้วก็จะนอนพัก "
เขาจึงต้องเดินออกมาหน้าปากซอยเพื่อขึ้นรถประจำทางไปโรงเรียนโดยไม่มีพี่สาวไปด้วย เพราะโรงเรียนพี่เข็มอยู่ถัดจากโรงเรียนของภควันไป ไม่กี่ป้ายรถแมย์
ภาระกิจประจำวันของภควันกับพี่สาวดำเนินไปเป็นปกติ ตื่นเช้ามาอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ ภควันก็จะมาปัดกวาดเช็ดถูช่วยพี่สาวที่กำลังทำกับข้าวอย่างขมักขเม้น ครั้นแล้วเสร็จก็จะไปแต่งตัวรอทานข้าวเช้าพร้อมพี่เข็มก่อนจะออกไปรอขึ้นรถประจำทางไปเรียนกับพี่สาว
          ตกเย็นโรงเรียนเลิก ใครกลับก่อนจะต้องมารอที่หน้าปากซอยกลับเข้าบ้านพร้อมกันนี่คือกฏกติกาและมารยาทที่ตกลงกันไว้
          เข็ม รักน้องชายคนนี้มากเพราะพ่อกับแม่มีลูกเพียงสองคนคือเข็มกับน้องเท่านั้น
" เข็ม ดูแลน้องให้ดีนะลูกนะ ถ้าอ้ายวันมันเกเรเกตุงให้โทรบอกแม่นะ แม่จะมาจัดการมัน "
เข็มหันไปมองหน้าน้องชายแว็บหนึ่ง " ค่ะแม่ "
" วันด้วยนะลูกนะ อยู่กับพี่เขาก็ทำตัวดี ๆ ให้รักสามัคคักันน้ะพี่กันน้องกันเชื่อฟังพี่เขา อย่าดื้อให้แม่ได้ข่าวเชียว "
ภควันซึ่งกอดแม่อยู่รีบทำความเคารพแบบลูกเสือ
 " ครับ!แม่ วันจะปฏิบัติตามคำสั่งของแม่ทุกประการ...ครับผม!"
แม่ค้อนให้ด้วยความหมั่นใส้ นั่นคือคำสั่งของแม่ที่ให้ไว้เมื่อสองปีที่แล้ว แม้ครอบครัวจะค่อนข้างมีฐานะ แต่ภควันก็ไม่เคยดูถูกผู้ที่มีฐานะที่ด้อยกว่าตน ในทางตรงกันข้าม เขากับคอยให้ความช่วยเหลือเพื่อน ๆ ในเกือบทุกด้าน ภควัน จึงเป็นที่รักของเพื่อนและคนรอบข้างเสมอ

[Siranoi]

ป.2
          เกือบพลบค่ำของวันหนึ่ง เข็มได้รับข่าวร้ายทางโทรศัพท์ที่ทำให้เธอถึงกับเข่าทรุด ใบหน้าซีดเผือด หูอื้อตาลายโทรศัพท์หลุดมือพร้อม ๆ กับร่างของเธอที่ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นหมดสติแน่นิ่งไป
          เด็กสาวพยายามเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างยากลำบาก สิ่งแรกที่เธอได้รับรู้สายตาได้สัมผัส เธอเห็นทั้งพ่อและแม่พร้อมทั้งญาติแวดล้อมเตียงที่เธอนอนอยู่ พยายามฝืนยันกายให้ลุกขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้ ทุกคนอยู่ในชุดสีดำทั้งหมด อะไรเกิดขึ้น?
          เมื่อได้สติเข็มเริ่มทบทวนกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ พร้อมกับปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร  สะอึกสะอื้นอยู่ในที แม่รีบถลาเข้ามากอดลูกสาวไว้แน่นเมื่อรู้ว่าหล่อนฟื้นคืนสติ
" เข็ม!...ไม่เป็นไรนะลูก "
น้ำตาที่ไหลเป็นทางจนไม่มีจะไหลของแม่สร้างความสะท้อนสะท้านใจให้เธอเสียเหลือเกิน
" มันไม่เป็นความจริงใช่ไหมแม่..ใช่ไหม?? "
เข็มระร่ำระลักถาม เพียงเพื่ออยากจะเค้นหาความจริงเอาจากแม่ ส่วนผู้เป็นแม่นางได้แต่เบือนหน้าหนี มือป้ายเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างจนตาบวมปูด แสดงว่าแม่ได้ผ่านการร้องให้มานานแสนนาน
" หนูใจเย็น ๆ ก่อนนะลูก พักผ่อนก่อนไหม...ลูกหลับไปตั้ง สองวัน พักก่อนนะลูกนะ " พ่อเข้ามาปรอบประโลมทั้งที่หยาดน้ำตายังไหลเป็นทางไม่แพ้แม่
" พ่อดีใจที่ลูกตื่น "
พ่อดึงมือเข็มไปกุมไว้เหมือนไม่อยากให้แก้วตาดวงใจดวงนี้ลอยหลุดหายไป
" มันไม่เป็นความจริงใช่ไหมคะพ่อ "
แม้จะเน้นเสียงผ่านลำคอสุดแรงเกิดก็ไม่มีใครสามารถตอบคำถามของเธอได้ ทุกคนได้แต่ก้มหน้านิ่งปล่อยให้ทำนบน้ำตาไหลทะลักลงสู่พื้น บรรยากาศภายในห้องเงียบสงบจะได้ยินก็แต่เสียงสะอึกสะอื้นปริ่มว่าจะขาดใจ ซึ่งเธอเองก็ต้องตกในสภาพเช่นนั้นด้วยภาวะจำยอมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เช่นกันเช่นกัน

[Siranoi]

ป.3 
          " คุณแม่สวัสดีค่ะ "
แม่หันไปรับไหว้หญิงสาว ท่าทางคงจะเป็นหัวหน้า
" หนูเป็นครูประจำชั้นของภควันค่ะ "
หญิงสาวรายงานตัว
 " หนูขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ ภควันเป็นเด็กดี เป็นที่รักของเพื่อน ๆ ค่ะ ไม่น่าจะอายุสั้นขนาดนี้นะคะ เราทุกคนเสียดายและเสียใจมากค่ะ "
เธอรายงานให้ทราบพร้อมกับการแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งกับแม่
 เมื่อมองเห็นเด็กหนุมเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกันที่เดินตามคุณครูมา แม่ก็ยิ่งน้ำตาไหลเพราะความคิดถึงบุตรชาย
          งานฌาปนกิจศพของภควัน ถูกจัดขึ้น ณ หมู่บ้านเล็ก ๆ หางจากตัวจังหวัดประมาณ 80 กิโลเมตรซึ่งเป็นบ้านเกิดของภควันเอง บุญที่สร้างสมมาอาจจะน้อยหรือมิเช่นนั้น กรรม ที่ทำมาให้ต้องมาชดใช้น้อยก็มิอาจทราบได้ ที่เป็นเหตุให้ ภควัน ต้องประสบอุบัติเหตุรถเฉี่ยวชนจนถึงแก่ชีวิตเช่นนี้
          ผู้ที่มีความคุ้นเคยกับพ่อแม่หรือกับครอบครัวนี้ ต่างร่วมกันมาแสดงความเสียใจและร่วมงานนับเป็นเรือนพัน ประกอบกับพ่อแม่ค่อนข้างจะเป็นผู้กว้างขวางในแถบนี้
เข็มเอง แม้จะยังไม่หายขาดจากอาการช็อก! หล่อนก็พยายามอ้อนวอนทั้งพ่อแม่และหมอ  เพื่อมาร่วมไว้อาลัยแด่ดวงวิณญาณของภควันน้องชายสุดที่รักของเธอ ถึงจะต้องนั่งรถเข็ญมีพยาบาลคอยดูแลอย่างใกล้ชิดเธอก็ยอม
          เมื่อประกอบพิธีทางศาสนาเสร็จ ทันทีที่ไฟฉนวนวิ่งเข้าสู่เชิงตระกอน เข็มและแม่ก็ถึงกับหมดสติล้มพับไป เหมือนดังถูกเด็ดดวงใจ มีใครหรือในโลกนี้ที่จะทนได้

[Cupid]

" .. เหมือนไม่รักกัน.. "

วลีนี้ใช้ได้ในหลากหลายข้อเท็จจริง
บทกลอนต่อไปนี้ คงจะใช้กับข้อเท็จจริงตามเรื่องสั้นของกระทู้นี้ได้บ้างนะครับ

    ใจสลาย มลายหมด สลดยิ่ง
เจ้าด่วนชิง จากไป โหยไห้หา
ไม่ได้เอ่ย สักคำ ว่าอำลา
ดุจสายฟ้า ฟาดกลาง หว่างดวงใจ

เหมือนดั่งไม่ รักกัน นั่นเจียวนะ
ถึงแม้จะ ผูกพัน มั่นเพียงไหน
มัจจุราช มาพราก ร่างจากไป
แต่หัวใจ มั่นอยู่ มิรู้คลาย 

[Siranoi]

ป.4
          แม้ว่ากาลเวลาจะล่วงเลยมาแล้วเนิ่นนานหลายปี สิ่งหนึ่งที่เข็มยังเฝ้าจดจำอยู่อย่างไม่มีวันลืมลือนนั่นคือ เธอมีน้องชายที่เธอรักมากที่สุด แต่น้องชายอันเป็นสุดที่รักได้จากเธอไป ชั่วนิจนิรันดร์ ตลอด 3 ปีที่ผ่านมาเธอจะจัดเตรียมข้าวปลาอาหารตลอดจนสังฆทานไปถวายพระที่วัดไกล้ ๆ เพื่ออุทิศผลบุญแด่ดวงวิญญาณของภควัน
 " เกิดมาแล้วก็ต้องตาย ตายทุกคนนั่นแหละ งวดนี้เขาตาย งวดหน้าอาจเป็นเราก็ได้นะ โยมเข็มก็ต้องตาย หลวงตาก็ต้องตาย มันหนีไม่พ้นหรอก มันติดอยู่ที่ว่าใครจะถึงคิวก่อนและก่อนตายนั้นได้สร้างบุญบารมีอะไรไว้บ้าง เคยทำบุญร่วมชาติตักบาตรร่วมขันด้วยกันมาหรือเปล่า เท่านั้นแหละ ค่อย ๆ ตัดอกตัดใจเสียนะ..."
นั่นคือคำสอนของหลวงตาที่หล่อนไปทำบุญด้วยเกือบทุกอาทิตย์ ท่านสอนให้พยายามปล่อยวางอย่ายึดมั่นถือมั่น เข็มเชื่อในคำสอนนั้นด้วยความเคารพศรัทธาจึงยึดถือปฏิบัติเรื่อยมา สภาพจิตใจของเธอเริ่มเป็นปกติและดีขึ้นตามลำดับ
          นับแต่ภควันได้จากเธอไป แม่จึงให้ป้าเนียรซึ่งเป็นแม่บ้านที่คอยเลี้ยงดูเข็มและภควันมาตั้งแต่เล็กมาอยู่เป็นเพื่อน เพราะแม่อยากให้เข็มได้เรียนให้จบดังที่เข็มได้เคยพูดกับแม่ไว้ ป้าเนียรจึงถือเป็นแม่คนที่สองของเธอ ป้าเนียรรักเธอ เธอก็รักป้าเนียรไม่แพ้กัน
          เย็นวันหนึ่ง เข็มลงจากรถประจำทางเดินเข้าซอยเพื่อกลับบ้าน เธอก็ได้ยินเสียงของสุนัขครางและวิ่งตามเธอมา มันเป็นหมาตัวเล็ก ๆ ขนปุกปุยสีขาวสะอาดสะอ้าน มันวิ่งมาหยอกล้อคลอเคลียดูน่าเอ็นดู เข็มอุ้มมันขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน มีความรู้สึกว่ามันดีใจมากจนถึงกับเลียหน้าเลียตาเธออย่างประจบประแจงจนต้องหลบเป็นพัลวัน หล่อนจึงอุ้มมันกลับมาที่หน้าปากซอย สอบถามป้านีซึ่งแกเปิดร้านขายของชำอยู่ปากซอย
 " หมาป้าเองแหละหนู ลูกสาวป้าซื้อมาจากกรุงเทพฯ เห็นมันอยู่ในกรงสงสารมันก็เลยซึ้อมาให้ป้าเลี้ยงนะ "
 เข็มกับป้านีมีความสนิทสนมคุ้นเคยกันเป็นอย่างดีมาก่อน  แกจึงให้ความเป็นกันเองกับเธอ
          เมื่อเธอเดินกลับมาถึงที่เดิม หมาตัวนั้นก็วิ่งมาตามเธอทันอีก เธอก็ต้องอุ้มมันกลับไปส่งอีก คราวนี้ป้านีเอาเชือกฟางมัดมันติดกับเสา มันดิ้นรนสักพักก็กัดเชือกจนขาดแล้ววิ่งตามเข็มไปอีก
          นับเป็นคำรบสาม ที่เธอต้องนำหมามาคืนให้ป้านี
" ป้าว่ามันยังไง ๆ อยู่นาเข็มเอ๊ย.. "
ป้านีออกความเห็น
" อยากไปอยู่กับพี่เขาหรือลูก? "
ป้านีถามมันเหมือนจะพูดกับมันรู้เรื่อง...พิลึก!  มันครางหงิง ๆ ก่อนที่จะกระโดดขึ้นตักของเข็ม มันพยายามเลียหน้าเลียตาเป็นเชิงอ้อน
" งั้นแม่จะให้ไปอยู่กับพี่เขานะ "
ป้านีหันมาพูดกับเข็มอีกคำสองคำ เข็มนิ่งเหมือนตัดสินใจ
" ค่ะป้า ว่าแต่มันชื่ออะไรล่ะเจ้าตัวเล็กเนี่ย "
หล่อนจับหัวมันเขย่าไปมา
" มันชื่อเจ้าแจ็คนะ เรียกมันว่าเจ้าแจ็คนะหนู "
เข็มอุ้มเจ้าแจ็คมาถึงบ้านป้าเนียรออกมาเปิดประตูให้ ทันทีที่ประตูเปิดมันดิ้นกระโดดลงจากวงแขนของเข็ม  แล้วรีบวิ่งเข้าบ้านใหม่ของมันด้วยความดีใจเป็นที่สุด สร้างความงุนงงระคนยินดีให้กับเข็มและป้าเนียรเป็นอย่างมาก

[Ck 401]

รออ่านต่อครับ

[Siranoi]

ป.5 
          เจ้าแจ็ตวิ่งร่านรอบบ้าน  ปากก็ส่งเสียงเห่าอยู่ไม่หยุด
 " บล๊อก! ๆ ๆ ๆ ๆ "
เข็มกับป้าเนียรยิ่งงงเป็นไก่ตาแตกต่ออาการของมัน เธอได้แต่จ้องมองความน่ารักของมันอยู่ไม่คาดสายตา
          มันคงเหนื่อยจึงหยุดวิ่ง ครางหงิง ๆ สบัดหางไปมาอยู่หน้าห้องภควัน
ห้องนอนของภควัน จากวันนั้นถึงวันนี้เข็มตกแต่งคงสภาพไว้ให้เหมือนเดิมทุกอย่าง  ให้เหมือนกับคราวที่น้องยังมีชีวิตอยู่ ห้องถูกล็อคไว้อย่างดีเธอจะเก็บกุญแจไว้แต่เพียงผู้ เดียวเท่านั้น
          เมื่อใดที่คิดถึง...เมื่อใดที่ใจอาลัยหา...เธอก็จะมาเปิดห้อง นอนร้องให้บนเตียงของภควันอยู่คนเดียว ซึ่งป้าเนียรรู้ดีแรก ๆ ก็ได้แต่ส่ายหน้าน้ำตาไหลด้วยความเวทนา ซึ่งป้าเนียรคงพอทำใจได้บ้างเพราะแกก็เลี้ยงของแกมาแต่เล็กจนโตเช่นเดียวกัน จนป้าเนียรได้กลับกลายเป็นเสมือนญาติสนิทของครอบครัวไปโดยปริยาย
          เจ้าแจ็คพยายามใช้ขาหน้าทั้งสองของมัน  ตะกุยตะกายประตูห้องปากก็เห่าอยู่ตลอด เข็มคงเห็นไม่ได้การ จึงรีบวิ่งไปเด็ดก้านมะยมมาฟาดเจ้าแจ็คสุดแรงไปสามที     เข็มโกรธมากจนขาดสติ เจ้าแจ็คมันร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด มันคงสำนึกรู้แล้วกระมังว่าเจ้าของใหม่ของมันหวงนักหวงหนาห้องนี้
          ด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสมันรีบโจนทะยานเข้าไปหลบอยู่ใต้โต๊ะนั่งค้ำขาหน้าทั้งสองข้าง ครวญครางด้วยความเจ็บปวด มันมองหน้านายสาวของมันอย่างไม่เข้าใจ ทำไม?  เจ้านายใหม่ของมันจึงได้โหดร้ายทารุณแม้แต่สัตว์ตัวเล็ก ๆ เช่นมัน
เข็มเริ่มได้สติเมื่อเหลือบไปเห็นน้ำตาของเจ้าแจ็คไหลผสมกับเสียงครวญครางของมัน ความเมตตาสงสารที่มนุษย์ควรมี  เริ่มกลับมาสิงสถิตในใจเธอ
          น้ำตาหญิงสาวก็หลั่งไหลเหมือนกัน...เวทนามัน..และคิดตำหนิตัวเองว่าทำไมถึงทำกับเจ้าแจ็คได้ถึงเพียงนี้ ทั้ง ๆ ที่เข็มเองก็เกิดถูกชะตารักใคร่มันตั้งแต่มันวิ่งเข้ามาหาครั้งแรกแล้ว
          เธอเรียกชื่อมันพร้อมกับวิ่งเข้าไปหาเพื่อจะปลอบมัน เจ้าแจ็คกลับถอยหลังกรูดออกวิ่ง ๆ ๆ ๆ ๆ ไปที่ประตูรั้วบ้านเพื่อหาทางออก  ออกไปให้พ้นจากบ้านคนใจร้ายหลังนี้ แต่มันก็หาทางออกไม่ได้ ประตูถูกปิด! จึงตัดสินใจวิ่งเข้าไปหลบในพุ่มไม้ข้างรั้วพร้อมกับเสียงเห่าขู่ของมัน
          เข็มหันกลับไปถามป้าเนียรที่ยืนตะลึงกับเหตุการที่เกิดขึ้น
" ป้า! ทำอย่างไรล่ะ มันไม่ให้จับเลยอ่ะ "
ป้าเนียรก็คงจะอยู่ในสภาพจิตใจเช่นเดียวกับเจ้าแจ๊คมัน ถ้าป้าเนียรเป็นเจ้าแจ็คก็คงจะตัดสินใจเหมือนมันในขณะนี้ คนอะไรใจร้ายสิ้นดี หล่อนยากจะวิ่งไปเปิดประปูรั้วบ้านให้เจ้าแจ็คหนีไปเสียด้วยซ้ำ  นี่หรือคือจิตใจของมนุษย์  ช่างโหดร้ายจริง ๆ

[Siranoi]

ป.6  
          เข็มพยายามหาวิธีหลอกล่อให้เจ้าแจ็คออกมาจนแล้วจนรอดแต่ก็ไม่สำเร็จจนตะวันลับขอบฟ้าไปแล้ว
          หล่อนได้ยินเสียงเจ้าแจ็คใช้เล็บขูดตะกุยตะกายประตูห้องนอนของน้องชายอีกครั้ง เธอพยายามตั้งใจฟังว่าใช่หรือไม่ก่อนที่จะค่อย ๆย่องเบา ๆ ไปหาเสียงนั้น
          คราวนี้เธอไม่โกรธ...มีแต่ความตั้งใจมั่นว่าจะจับเจ้าแจ็คให้ได้แล้วขอโทษมัน ให้ข้าวให้น้ำมัน แล้วเอามันขึ้นไปนอนในห้องของเธอ
"ฮั่นแน่! จับได้แล้ว "
เจ้าแจ็คตกใจสุดขีด! เตรียมที่จะวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต แต่ช้าไปกว่าเข็ม เธอจับมันไว้แน่นมันร้อง เอ๋ง ๆ ๆ เสียงดังลั่นตะเกียกตะกายดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากการจับกุม
 " แจ็ค ๆ ๆ"
เข็มเรียกชื่อมันด้วยน้ำเสียงอันอ่อนนุ่มแสดงถึงความเป็นมิตร ลูบหัวสลับกับเกาที่คางของมันให้มันเบาใจเกิดความไว้วางใจเธอ
 " โอ๋..ๆ..ๆ แม่เข็มขอโทษน๊า...อยู่กับแม่เข็มนะ ๆ ๆ "
เธอพูดกับมันเหมือนจะรู้ภาษากัน มันเงียบเสียง มองหน้าเธอตาแป๋วด้วยความสงสัยและหวาดระแวง
          เมื่อมันรู้และเข้าใจว่านายใหม่ของมันจะไม่ทำร้ายมันแล้ว เจ้าแจ็คก็แสดงอาการเป็นมิตรทั้นทีเช่นกัน เมื่อเข็มวางมันลงกับพื้น คอยดูพฤติกรรมของมัน เจ้าแจ็คมันก็เริ่มซุกไซ้จมูกตามรูด้านล่างของประตูห้องภควัน สูดกิ่นดมเสียงฟิต ๆ ๆ สลับกับการใช้ขาหน้าขูดประตูเหมือนจะหาทางเข้าไปให้ได้ เข็มลองไขกุญแจเปิดประตูห้องน้องชายดู เพราะไม่เข้าใจในพฤติกรรมของมัน
          ทันทีที่ประตูเปิดออก! เจ้าแจ็ครีบกระโจนเข้าห้องทั้งที่มืด ๆ กระโดดขึ้นเตียงน้องชายเธอ  สูดกลิ่นฟิต ๆ หมุนตัวอยู่สองรอบมันจึงนอนลงเกลือกกลิ้งไปมาเหมือนกับชอบใจในที่นอนผืนนุ่ม ๆ กระดิกหางอยู่ไปมา
          เข็มมองดูอาการของมันโดยตลอด เธอเรียกป้าเนียรมาดูพร้อมเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง ป้าเนียรเป็นคนค่อนข้างหัวโบราณ  เมื่อได้ฟังเรื่องราวประกอบกับเห็นอาการของเจ้าแจ็ค น้ำตาหล่อนก็ไหลอาบแก้ม รึป้าเนียรแกรู้อะไรมากกว่านี้นะ

 
 
 

[Siranoi]

(ข้อมูลอ้างอิงจากผู้เขียน)
comment ด้วยนะครับ
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นเมื่อหลายสิบปีก่อน  ชอบศึกษาเรื่องนี้เป็นกรณีพิเศษ จึงนำเค้าโครงเรื่องมานำเสนอ ตัวละครทุกตัวมีอยู่จริง เข็มตอนนี้ชราแล้วครับ หูและตาฟ่าฟางไปไหนไม่ได้ ท่านที่ชอบทางนี้ลองอ่านดูนะครับ หากภารกิจในแต่ละวันไม่ยุ่งเหยิงมากมายนัก  คงมีโอกาสได้มานั่งหน้าคอมฯเล่าเรื่องให้ท่านได้อ่านและฟังอยู่เรื่อย ๆ เรื่องนี้ไม่มีเซ็กส์ครับ เป็นเรื่องของจิตวิณญาน และการกลับชาติมาเกิด รับประกันคุณภาพอีกทั้งยังให้ข้อคิดอีกมากมาย อย่าลืมคอมเม้นท์นะครับ ขอบคุณครับ
ด้วยรัก
สิติยะ ป.
20 กย 50
23.30 น.

[Siranoi]

ป.7 
          เรื่องราวความแปลกประหลาดเหล่านี้ ได้ถูกเล่าขานผ่านทางหูโทรศัพท์เพื่อให้พ่อและแม่ได้รับรู้ ทำให้ทั้งพ่อและแม่จำต้องรีบบึ่งรถเข้าตัวเมืองเป็นการด่วน แต่ก็ไม่ลืมที่จะให้คนงานนำผลหมากรากไม้อันเป็นผลิตผลในสวนมาฝ่ากป้าเนียรและเข็มเกือบครึ่งกะบะรถ
          นี่ละนะที่เขาเรียกว่าคนแก่หรือผู้สูงอายุต่างก็มีลักษณะเอิ้ออาทรต่อลูกหลานเช่นนี้ไม่แตกต่างกันนัก
          เมื่อรถเข้ามาจอดในบ้าน เจ้าแจ็คก็รีบออกมาปฏิบัติหน้าที่ของมันโดยไม่มีผู้ใดบอกหรือสอนมัน มันเห่าเสียงดังพร้อมขู่เพราะความหวงเจ้านายใหม่ของมัน มันจะไม่ยอมให้ผู้อื่นมาทำร้ายเจ้านายของมันโดยเด็ดขาด
" ไอ้แจ็ค! หยุดเห่า "
เข็มตวาด ยังผลให้มันเงียบเสียงไปแต่ก็ยังคอยคุ้มครองอยู่ห่าง ๆ หากมีเหตุหการณ์ที่ไม่ดีเกิดขึ้น มันก็จะกระโดดกัดได้อย่างทันท่วงที
" พ่อสวัสดีค่ะ แม่สวัสดีค่ะ "
เข็มทำความเคารพผู้บังเกิดเกล้า  ท่านทั้งสองรับไหว้แล้วยบอกป้าเนียรขนของฝากทั้งหมดลงจากรถ ซึ่งถือว่าเป็นภาวะปกติที่ทุกเดือนพ่อกับแม่จะต้องมาเยี่ยมบางครั้งก็ค้างด้วยคืนสองคืน
" ตัวนี้ใช่ไหมลูก? "
แม่ถามแล้วจ้องมองดูหน้าเจ้าแจ็ค ตอนนี้มันกำลังหน้ามืดโกรธเคืองเป็นฟืนเป็นไฟ  ไม่รู้ว่าแขกผู้มาเยือนจะมาดีหรือร้าย มันก็จ้องหน้านางเข่นกัน
" แจ็คเอ้ยแจ็ค! มาหาแม่มะ จุ๊ย ๆ ๆ ๆๆ "
แม่ทำไม้ทำมือเรียกมัน เจ้าแจ็คถึงกับสะดุด มันพยายามผ่อนคลายอารมณ์เพื่อรับฟังเสียงอันนุ่มหูนั้น
          เสียงนี้มันคลับคล้ายคลับคราว่าเคยได้ยินจากไหน มันคิดไม่ออก แต่สัญญาณเสียงที่ได้ยินมันเกิดความอบอุ่นพิลึก! มันครางหงิง ๆ กระดิกหางไปมา ยอมให้นางอุ้มขึ้นมากอดในอ้อมแขน
 " ขนขาวสะอาดน่ารักเชียว "
แม่เอาจมูกชนจมูกของมันส่ายหัวแรง ๆ เป็นเชิงหยอกล้อ มันก็ยังจ้องหน้าของแม่ตาแป๋วเหมือนเดิม นี่เจ้าแจ็คมันคิดอะไรอยู่นะ.... รึว่ามันลืมอะไรไปรึเปล่า?

 
 
   
 

[Siranoi]

ก่อนที่ ป. 8  จะลงต่อเนื้อง
ขออนุญาตเรียนสอบถามทั่นผู้มีอุปการะคุณทุกทั่นว่า...
มีผู้อ่านถึง 5 ทั่นไหมหนอ...ลงความเห็นได้ด้วยนะครับ
เกรงใจ๊....เกรงใจ!

[Cupid]

   กระผมนั้น ผู้หนึ่ง ซึ่งตามอ่าน
ซึ่งเรื่องสั้น ท่านได้ โพสต์ไว้นี้
ขอเรียนมา ทราบไว้ ด้วยไมตรี
ขอบคุณที่ ไต่ถาม ตามครรลอง 

[Siranoi]

 

[Siranoi]

ป.8
          พ่อกับแม่ได้อยู่ด้วยแค่ สองคืน เพราะงานในไร่ยุ่งมาก ตลอดระยะเวลาสองวันที่ได้อยู่ร่วมกัน เจ้าแจ็คดูเหมือนมันจะมีความสุขมากกว่าคนอื่น เดี๋ยววิ่งเข้าวิ่งออกวิ่งขึ้นวิ่งลง  หยอกล้อคลอเคลียคนโน้นที คนนี้ที ให้วุ่นไปหมด  ทุกคนต่างให้ความเอ็นดูมันอย่างมากมาย
          ตกดึกมันไม่ยอมเข้านอนกับใครทั้งสิ้นไม่ว่าแม่หรือพี่สาว ที่นอนของมันคือห้องของภควันที่เข็มเปิดแง้มเอาไว้ เมื่อไหร่มันยากจะนอนมันก็จะวิ่งมานอนของมันเอง เป็นอย่างนี้เรื่อยมา เข็มเองก็ตามใจมันเพราะถือว่ามันคือสมาชิกคนหนึ่งในครอบครัว โอ๊ะ!! ตัวหนึ่งสินะลืมไป  จึงไม่แปลกนักที่มันจะทั้งรักและหวงแม่เข็มและป้าเนียรของมันตลอดจนถึงพ่อและแม่ด้วย
          รถพ่อกับแม่เคลื่อนออกจากบ้านไปนานแล้ว  แต่เจ้าแจ็คก็ยังคงนั่งชะเง้อตาคอยหาอยู่ มันคงไม่รู้หรอกว่ากว่าจะได้เจอกันอีก นับจากวันนี้ไปหนึ่งเดือน
 " ไอ้แจ็ค เข้าบ้านเร็ว..."
เข็มเรียกมันเพราะฝนทำท่าจะตก มันคางหงิง ๆ ชะเง้อมองหวังจะเห็นพ่อกับแม่ย้อนกลับมา เข็มจึงเข้ามาอุ้มมันเข้าบ้านเอง
 " แจ็คเอ๊ย..ฟังนะ..พ่อกับแม่อีกนานถึงจะได้กลับมาอีก พ่อกับแม่ไปดูแลสวนผลไม้ขายเอาเงินมาซื้อขนมให้แจ็คกินยังไงล่า..."
พูดจบเธอก็อดน้ำตาไหลไม่ได้ เพราะคำ ๆ นี้เธอเคยพูดปลอบภควันเมื่อครังอยู่บ้านนอก ภควันตัวยังเล็กอยู่ ป้าเนียรที่ยืนดูรีบหันหลังกลับเดินเลียงเข้าครัวไป  แอบเอามือปาดน้ำตาตัวเองในครัว
" โถ...แม่คุณของป้า "
          นับแต่มีเจ้าแจ็คมาอยู่ด้วย เข็มมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก เหมือนได้เติมอะไรบางอย่างที่ขาดหายไปให้เต็ม อีกสองปีเธอก็จะจบการศึกษาในระดับปริญญา เธอมีความตั้งใจว่าจะกลับไม่ช่วยพ่อแม่ทำงานในไร่  นั่นคือความตั้งใจเดิมของเธอ แต่เมื่อมาถึงตอนนี้เวลานี้เธอกลับไม่แน่ใจว่าเธอจะทำได้ หากเป็นเช่นดั่งที่คิด บ้านนี้ต้องถูกขาย ต้องจากที่นี่ไป เข็มแอบถามตัวเองว่า แล้วน้องล่ะ...ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหลกอดเจ้าแจ็คไว้แน่นในขณะที่มันจ้องมองพฤติกรรมของแม่เข็มของมันอยู่  ปากก็ครางหงิง ๆ คล้ายจะปลอบใจ
          เกือบเที่ยงคืน เจ้าแจ็คหลับปุ๋ยบนเตียงนอนของภควันโดยมีเข็มเฝ้าดูแลอยู่ใกล้ ๆ เธอไม่ขยับผ้าห่ม ๆ ให้มัน เพราะทุกคืนที่ผ่านมาหากเธอห่มผ้าให้มัน ๆ จะกระโดลงมานอนข้างล่าง มันคงรำคาญหรือไม่ก็ร้อน ผิดกับภควันที่ชอบนอนห่มผ้าแล้วเปิดพัดลมคับห้องเธอว่าให้หลายครั้งก็ไม่ฟัง
          เข็มมองเจ้าแจ็คทีมองตัวเองทีด้วยความไม่เข้าใจว่า  ทำไมกับอีแค่หมาตัวเดียวถึงได้มีอิทธิพลต่อจิตใจของเธอถึงเพียงนี้ ทุกครั้งที่เธอเอามือลูบหัวมัน เอาจมูกชนหัวของมัน ๆ จะครางหงีด ๆ เป็นเชิงบอกให้เธอรู้ว่าอย่ารบกวน เธอยิ้มมองดูความน่ารักของมัน
 " แม่เข็มไปนอนก่อนนะ "
เข็มกระซิบข้างหู ไม่วายที่จะหอมมันอีกที คราวนี้มันครางเป็นเชิงขู่เสียงดังกว่าเดิม เธอยิ้มให้ พอใจและมีความสุขที่ได้อยู่กับมัน...ได้แกล้งมัน

[Siranoi]

ช่วยคอมเม้นท์แสดงความคิดเห็นด้วยนะครับ  ผู้เขียนจะได้ทราบว่ามีผู้ติดตามอ่านอยู่เว็ปบอร์ดไม่ได้หลอกลวงจำนวนครั้งที่เปิดอ่าน
เรื่องนี้เป็นสื่อการเรียนการสอนเรื่อง ความเมตตา ครับ ในระดับมัธยมต้น - ปลาย
จะออกเป็นรูปเล่มในปลายเดือนนี้ ประมาณ 500 เล่ม เป็นพอกเก็ตบุค
มา...ใครที่มาแอบอ่าน..มาเสียค่าปรับค่าช่วยพิมพ์เสียดีดี...โอม....เพี๊ยง!! จงมา ๆๆๆๆๆๆๆๆ
อิอิ

[Number9]

เข้ามารออ่านเจ้า ... 

[Ck 401]

เข้ามารออ่านเจ้า ... 




[/quote
เหมือนกันเลยเครับ

[Siranoi]

ป. 9 
          วันเวลานี่ก็ช่างหมุนเวียนเปลี่ยนผันได้อย่างเร็วเหลือเกิน แอบเผลอใจไปเพียงนิดเพียงหน่อย นับวันเวลาย้อนรอยถอยหลัง จากวันที่เจ้าแจ็คได้เข้ามาอยู่อาศัยเป็นสมาชิกในครอบครัวของแม่เข็มล่วงไปตั้ง 3 เดือนแล้ว
          04.00 น. ของวันอาทิตย์ เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังลั่นแทรกความเงียบ ถึงแม้จะใจคอไม่ดี  เข็มก็รีบลุกจากที่นอนไปรับทันที
" แม่หรือคะ! "
เธอถามเสียงสั้น เพราะนี่คือยามวิกาลที่ไม่เคยมีเสียงโทรศัพท์มาในยามเช่นนี้  เมื่อรู้ว่าเป็นเสียงแม่  หล่อนก็ค่อยเบาใจ แต่ก็ยังสงสัยอยู่ว่าใครเป็นอะไร? ถึงได้โทรมายามวิกาลเช่นนี้
" ค่ะ...............ค่ะ.....................ค่ะ ๆ เดี๋ยวนะคะ! "
(ผู้อ่านน่ะ..คงรู้นะว่าเขาพูดอะไรกัน  ผู้เขียนไม่บอกหรอก..ชิร์ )
เข็มวางหูโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะ เปิดไฟแล้ววิ่งหายลงไปชั้นล่าง สักครู่เธอก็วิ่งกลับขึ้นมา
" อยู่คะแม่...หลับปุ๋ยบนเตียงน่ะ "
เธอรายงาน พร้อมรอฟังผลอย่างใจจดใจจ่อ
" เหรอ..เออ..ค่อยโล่งอก!"
          แม่เล่าให้เข็มฟังทั้งน้ำหูน้ำตาว่าภควันมาเข้าฝัน แต่ความฝันเหมือนจริงมาก เขามาในชุดขาวสะอาดตา  ผิวพรรณเปล่งปลั่งหน้าตาสดใส  ซ่อนรอยยิ้มที่อิ่มเอิบเบิกบานมาปรากฏกายยืนอยู่ปลายเตียง
          นางจะลุกขึ้นไปกอดลูกชายให้สมกับความคิดถึงก็ทำไม่ได้ มันขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวอะไรไม่ได้เลย จะทำได้ก็เพียงแต่ผงกหัวขึ้นดูลูกชายอันเป็นสุดที่รักของนาง
          ภควันยิ้มให้แม่แล้วนั้งคุกเข่ากราบปลายเท้าแม่  นางรู้สึกใจคอไม่ดีได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลเป็นทางยาวพร้อมกับการสะอื้น
" วันมาลาแม่ครับ..."
ทันทีที่ได้ยินคำนี้นางถึงกับปล่อยโฮออกมา อย่างใจหาย...
" ลา..ลาไปไหนล่ะลูก.."
ระร่ำระลักถาม
" หนูทำไมไม่อยู่กับแม่ล่ะ..ลูก..วัน "
ทั้งที่ขยับไม่ได้แต่ก็พยายามต่อรอง

[Siranoi]

 

[♡♡<Fairy>♡♡]

...เทพธิดา..นั่งท่ารออ่านต่อ..เน้อเจ้า...
กำลังน่าติดตามเชียว....