ฉันร้องไห้ในห้องมาสามวันติด
เสียใจที่ใครบางคนมาทิ้งไป
แม่เปิดประตูเข้ามา
ในห้องที่เกลื่อนไปด้วยทิชชู่ที่เลอะน้ำตา
เอาเถอะ ถ้าจะด่าเรื่องห้องรกตอนนี้ก็ยอม
ฉันคิดในใจ
แม่ไม่เก็บ ไม่บ่น เดินมานั่งลงใกล้ๆ
ดึงหัวฉันขึ้นมา ให้หนุนบนตักผ้าถุงของแม่
ไม่มีคำพูดใดๆออกมา
แม่แค่เอามือมาลูบหัวแค่นั้น
ฉันก็ร้องไห้ น้ำตาไหลออกมาอย่างมากมาย
ผ้าถุงของแม่ เป็นผ้าเช็ดน้ำตาผืนที่ใหญ่
และอุ่นใจที่สุดในชีวิต ตอนเด็กเสียใจอะไร
ก็กอดเช็ดน้ำตาไว้เสมอ
ขอโทษที่พอเติบโตมา
กลับเห็นคุณค่าของของคนอื่นมากกว่าคนใกล้ตัว
กลับเสียน้ำตาให้กับคนที่ไม่เคยเสียเหงื่อสักหยดเพื่อความสุขสบายของเรา
กลับยอมเดินตามใครสักคน
จนลืมคนที่สอนให้เดินเป็น
เมื่อน้ำตาฉันเบาลง
แม่ค่อยๆลุกออกไป
พร้อมกับบอกว่า
" หิวข้าวก็ออกมากิน ! ห้องอะ เก็บบ้าง รกยังอะไร หนู งู แมลงสาบมาตั้งหมู่บ้านอยู่ละมั้ง ! บลาๆ"
แต่ฉันกลับไม่ได้รำคาญใจ
แต่ตอบกลับไปด้วยความสบายใจว่า
"รู้แล้วววววววว"