ในวันที่ก้อนเมฆตัวเรียงกัน
เป็นคำว่า ผิดหวัง เต็มท้องฟ้า
ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้นที่เห็นมันได้อย่างชัดเจน
ผิดหวังไปหมด
การงาน ความรัก ความฝัน
เป็นวันที่แดดแรงแค่ไหน
ก็รู้สึกได้ว่าชีวิตมืดมน
ฉันก้มหน้าเอามือปิดตา
ที่มีน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย
ทันได้นั้นก็มีเด็กน้อยเดินมา
แล้วถามฉันว่า พี่ร้องไห้ทำไมเหรอ?
ฉันยังเอามือปิดตาไว้พร้อมกับตอบไปว่า
ฉันเหนื่อย ฉันผิดหวัง ฉันกำลังอ่อนแอ
เด็กน้อยไม่ตอบอะไร
ดึงมือฉันออกไปทาบกับท้องฟ้า
ปิดตรงคำว่าผิดไว้ ให้เหลือแต่คำว่าหวัง
แล้วบอกฉันว่า
"ผิดหวังแค่นี้ไม่ตายหรอกพี่
มองให้ดี มันยังมีหวังนะ"
เหนื่อยได้ อ่อนแอได้
แต่ขอให้พี่ยังมีหวังที่จะสู้นะ
เพราะมันไม่ใช่ง่ายๆเลย
ที่เราจะโตมาได้ขนาดนี้
หนูเป็นกำลังใจให้นะ
พูดเสร็จเด็กน้อยก็เดินหายไป
ในความทรงจำภายในหัวใจของฉันเอง
มีแต่เพียงฉันที่ยืนร้องไห้
แต่หากไม่ได้เอามือปิดหน้า
แต่ปิดคำว่าผิดบนฟ้า
ให้เหลือแต่คำว่าหวังแทน
พร้อมกับเอามืออีกข้างเช็ดน้ำตา
แล้วบอกตัวเองว่า "ฉันยังมีหวัง"