3ปี กับการรอแฟเก่าคุณว่านานไหม

[apple7196]

ก็ไม่รู้ว่าโง่หรือบ้ากันแน่ ที่อดทนรอมาจนถึงวันนี้ แอบหวังว่าเขาจะคิดถึงเราบ้าง " สักวัน"
แต่ก็ยังหน้าด้านส่งข้อความไปหา ทั้งที่โดนบล๊อดทั้งเฟส ไลน์ ส่งไปเขาก็ไม่เห็น
ตั้งแต่วันที่เลิกกันเราก็เป็นแค่คนอื่น ส่วนเขาก็เริ่มต้นชีวิตใหม่ ตัวเราเองกับอยู่ที่เดิม
ไม่เข้าใจเหมือนกัน เจ็บทุกครั้งที่คิดถึง ร้องไห้เกินพันครั้ง หวังว่าเวลาจะช้วยรักษาใจ
แต่เปล่าเลย มันกลับสร้างแผลใจมากกว่า
กลัวการเริ่มต้นใหม่ มองคนในแง่ลบ หดหู่ เหงา เศร้า วิตกกังวล เหมือนเป็นโรคจิต กลายเป็นคนขี้หลงขี้ลืม
สาเหตุจากการเสียใจ ไปไหนคนเดียวไม่ได้ สูญเสียความมั่นใจ หมดกำลังใจหวาดกลัวกับทุกสิ่ง มองเห็นคนมีคู่ ก็น้ำตาไหล ยิ่งมองเห็นคนที่มีครอบครัวมีลูกเล็ก ๆ ที่น่ารัก ยิ่งน้อยใจ
7 ปี ที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่วัยสาว ย่างเข้าวัยชรา มีแต่ความไม่พร้อม ถ้าไม่พร้อมก็น่าจะบอกกันตรงๆ
ให้เราอดทนอยู่เพื่ออะไร คนเราเมื่อแก่ตัว โอกาสก็
ลดลงที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ คนอื่นก้าวไปข้างหน้า ตัวเองยังอยู่ที่เดิม
ตัวเขาล่ะ..! เริ่มต้นชีวิตใหม่กับเด็กสาวที่อายุน้อยกว่า มีลูกมีครอบครัวใหม่ ทิ้งคนเก่าไว้ข้างหลังอย่างไม่ใยดี
นี้หรือคือความรักที่ได้รับกลับมา ใครไม่เจอไม่รู้หรอก
#คิดว่าเลิกกันก็หาใหม่ดิ มันไม่ง่ายเหมือนไปซื้อของที่ซุปเปอร์นะคุณ อะไรที่ขาดก็ไปซื้อมาใหม่#  "คนเป็นล้านน้อยคนนักที่ถูกชะตา" ความรักมันไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆ ใจคนที่แหลก...ก็เหมือนแก้วที่แตก ซ่อมยังไงก็ไม่เหมือนเดิม
อดีตมีไว้ให้จำ...ใช้ แต่มันจะจำจนวันตายนี้สิ ลบยังไงก็ยังคงอยู่ในใจลึกๆตลอดเวลา
เคยไหมนั้งกินข้าวน้ำตาก็ไหล ทั้งๆที่ไม่ใช้อารมณ์เศร้า แต่มันคืออารมณ์คิดถึง กับข้าวที่เคยทำกินด้วยกัน  ทั้งๆที่เป็นของโปรด ก็ต้องงดกิน
สถานที่ ที่ชอบไป ก็ต้องไม่ไป เพลงที่ชอบฟังก็ไม่อยากฟัง  หลีกเลี่ยงกิจกรรมที่เคยทำด้วยกัน
ชีวิตปกติ ก็กลายเป็นไม่ปกติ จากคนชอบทำอาหาร รักษาความสะอาด เรียบร้อย ก็กลายไปตรงกันข้าม
ไม่ใช้หมดอาลัยตายอยากกับชีวิตหรอกนะ เพียงแต่ไม่อยากทำกิจกรรมที่เคยทำตอนอยู่ด้วยกัน มันช่ำใจ
รู้เลยว่าคำว่าขาดใจเป็นยังไง ตายได้คงตายแล้ว คนอกหักฆ่าตัวตายเพราะอะไร เพราะถ้าเขามีชีวิตอยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น
การมีชีวิตอยู่อย่างทรมาณกับการตาย คุณจะเลือกแบบไหน
ที่กล่าวมาทั้งหมดไม่ใช้ว่ารักมากหรอก....
แต่คนเราเมื่ออยู่ด้วยกันย่อมมีอณาคต ความหวัง ความฝัน คือทุกสิ่ง  แต่เมื่อมันจบลง เราจะสร้างมันขึ้นมาใหม่ได้ยังไง
แค่ลืมมันเหรอ ....ถ้าใจยังเจ็บ จะก้าวเดินไปอย่างมั่นคงได้ยังไง

[@@beem@@]

สักวันคงจะเป็นเหมือนกันอยากจะหนีไปให้ไกล ไกล ไกล และก็ไกล  ไกลแค่ไหนยิ่งดี 

[@@beem@@]

สักวันคงจะเป็นเหมือนกันอยากจะหนีไปให้ไกล ไกล ไกล และก็ไกล  ไกลแค่ไหนยิ่งดี 

ความรักเก่าก็โครตเจ็บ ความรักใหม่ก็ซ้ำเติม หรือว่าชาตินี้ คงต้องอยู่คนเดียวจริง ๆ

[sacha]

เคยเป็นแบบเจ้าของกระทู้ค่ะ
เข้าใจเลยกับความรู้สึกทุกๆอย่างที่บอกมา รวมถึงการกินข้าวทั้งน้ำตา
อายุยังถือว่าไม่มากเกินไป ยังมีโอกาสที่จะมีคนเข้ามาทักทายในชีวิต

[frog]

เป็นกำลังใจให้ครับ....คิดดี ทำดี ออกกำลังกายสม่ำเสมอ รับประทานอาหารที่มีประโยชน์ ไม่เครียด ทำทุกวันให้เป็นวันที่สนุก แล้วสิ่งดีๆ ในชีวิตก็จะตามมา

[ขี้เหล้าอาวุโส]

เซาะเอาใหม่เลยครับ อั้นจะบ่าทันการหนา

[กา~ระ~เกด]

นานมากกกกกก นานเกินไปคะ
จขกท.เสียเวลา เสียโอกาสดีๆไปตั้งสามปีเลยหรอคะ น่าเสียดายนะ

มีเรื่องมาเล่าให้ฟังคะ
เพื่อนสาวสองคนเดินมาด้วยกัน คนหนึ่งหันไปเห็นแฟนเก่าของเพื่อนมากับแฟนใหม่ เลยชี้ให้เพื่อนดู
เพื่อนตามดู และทำท่าทางเฉยๆ
เพื่อนคนนั้นจึงสงสัยและถามว่า "เธอไม่เสียใจเลยหรอ"
เพื่อนเลยตอบไปว่า ฉันจะเสียใจทำไม ฉันแค่เสียคนที่ไม่รักฉันไป เค้าสิต้องเสียใจที่เสียคนที่รักเค้าไปต่างหาก"

7 ปีที่ผ่านร่วมทุกข์ ร่วมสุขกันมาตั้งเท่าไหร่ ถ้าเค้าทิ้งไปได้คนๆนั้นก็ไม่มีค่าให้แม้แต่การจดจำคะ
สวย รวย เก่ง......อย่างเราอย่าไปสนของเก่าคะ อิ อิ(ปล. ไม่สวยก็ดูแลตัวเอง ยิ้มเยอะๆ หัวเราะเยอะๆ ไม่รวยก็ขยันเก็บเงินๆๆๆๆ เก่ง...จขกท เก่งอยู่แล้วคะ สู้ๆ)

[sama-air]

เซาะเอาใหม่เลยครับ อั้นจะบ่าทันการหนา

แม่นๆๆๆๆ คับ 

[faraway]

จมอยู่กับอดีต  -----> ประโยชน์อะไร  

เอาประสบการณ์ที่ผ่านมาสร้างภูมิคุ้มกันและเป็นครูสอนตัวเองให้กับอนาคต

กับอดีต เจ็บได้,เสียใจได้ครับแต่ไม่ต้องไปฟูมฟาย ลองเอากระดาษขึ้นมานึกถึงข้อเสียและสิ่งที่ผ่านมาทำให้คุณเสียใจทั้งหมดของเขาคนนั้นไปจดๆๆๆๆๆๆ  แล้วนึกถึงว่าถ้าอยู่ด้วยต้องทนสิ่งเหล่านี้อีกไม่รู้นานเท่าไหร่ ช่วยได้ครับ

[คนหลึก 2029]

เซาะเอาใหม่เลยครับ อั้นจะบ่าทันการหนา

แม่นๆๆๆๆ คับ 

ในห้องนั่งเล่นมีปะเล้อปะเต๋อ  เนาะขี้เหล้าหลวงตึง  2

[เล็กไอคิว คอมพิวเตอร์]

หาใหม่ครับ คนดีดียังมีอีกเยอะ ต้องเปิดโอกาศให้กับตัวเองบ้างครับ อย่าไปจมอยู่กับอดีต

[tripob]

ผมอยากให้กำลังใจ จขกท ครับอย่ารอเขาเลยครับเพราะคำว่ารออาจจะทำให้เราจะต้อง

หยุดอยู่กับที่คิดซะว่าเราไม่ใช่เนื้อคู่กันทำสิ่งดีๆให้ชิวิตไปเที่ยว กินข้าว ดูหนัง อ่านหนังสือ

ไปเที่ยวบ้านญาติ ทำงาน แล้วจะรู้ว่าชิวิตไม่ใช่เขาเป็นคำตอบสุดท้ายจริงๆๆ อยากให้ จขกท

เข้าใจบางอย่างคิดได้ทำไม่ได้ เป็นเรื่องธรรมชาติครับขอให้ จขกท ผ่านสิ่งที่ต้องผ่านให้ได้

คือใจของเราเองไม่ใช่เขาคนนั้นแน่นนอน  สู้ๆๆครับ

[CK SPEED PART]

ลองคิดทำในสิ่งที่เป็นไปได้ดีกว่าครับ ขอให้โชคดีครับ 

[vi mut]

โห้สามปีถือว่านานแล้วนะค่ะควรจะเริ่มต้นใหม่ได้แล้ว ที่เราพูดได้เพราะเราเคยเป็นเหมือนกัน เราก็อยู่ด้วยกันมาพอๆๆกับเจ้าของกระทู้แต่แย่ก่วาตรงเรามีลูกและแย่ก่วานั้นเขามีเมียน้อยตอนเรากลับไปเลี้ยงลูกที่บ้านเขา เราใช้เวลาทำใจและให้โอกาศเขาอีกทีอ่านหนังสือธรรมะเป็นกองจนให้อภัยเขาได้แต่ความรักที่แตกก็ยังมีรอยร้าวสุดท้ายเขามีเมียน้อยอีกคนที่สอง ตอนนี้เราไม่รีรอที่จะเลิกแรกๆๆเราก็คิดเหมือนเจ้าของกระทู้ ว่าทำไมเขามีคนอื่น ทำไมเขาไม่เคยเห็นตอนที่ลำบากมาด้วยกันทำไมถึงทิ้งกันได้ขนาดนี้ ร้องให้อยู่คนเดียวมาประมาณเดือนก่วาๆๆสุดท้ายเราคิดได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับชีวิตเรา เราก็ต้องเดินต่อไปทำงานเลิกห้าโมงเวลาว่างเยอะ ก็เหงาบ้างก็หาไรทำค่ะ มาร์คหน้า มาร์คผม ออกกำลังกาย ซ๊อปปิ้งตามงบที่มี ตอนนี้ผ่านมาปีหนึ่งค่ะเราลืมเขาไปแล้ว สิ่งที่ได้จากการเลิกกับแฟนครั้งนี้ คือเราสวยขึ้นเพราะมีเวลาดูแลตัวเองแล้วมีหนุ่มๆๆมาให้เลือกเองโดยอัตโนมัติ ตอนนี้เรารู้ตัวว่าเราดีขึ้นหลายเรื่องแต่ลึกๆๆเราก็เสียใจที่เราประคับประครองครัวไม่ได้แต่เราเดินแล้วไม่มีทางย้อนกลับค่ะ สู้ๆๆนะค่ะ อย่าคิดมากชีวิตต้องเดินต่อไป

[apple7196]

อ่านแล้วน้ำตาไหล...T_T ไม่มีใครให้กำลังใจ ได้อ่านข้อความดีๆ ก็มีความสุข ขอบคุณมากๆคร้า จะพยายามสู่กับชีวิต ที่เป็นอยู่ถึงแม้มันจะเศร้าใจอยู่ลึกๆก็ตาม ขอบคุณจริมๆ กะบทุกข้อความที่ให้กำลังใจค่ะ

[bkav]

...ตอนนี้เค้ายังวัยคะนอง เวียยว่ายอยู่ในกิเลส
...แก่ตัวมา คนชรามักนึกถึงอดีต ไม่แน่อาจกลับมาหาก็เป็นได้. เมื่อนั้นจะสาแก่ใจหรือสงสารก็ตามแต่ จขกท.

[bookskil]

ถ้ารักก็รอ  แต่การรอจะเกิดประโยชน์อะไรหรือเปล่าก็ต้องคิดครับ  อย่าให้การเวลามันผ่านไปโดยไร้ความหมาย  ยังไงก็ขอให้โชคดีกับการรอหรือไม่รอ  เป็นกำลังใจให้ครับ

[Ironmaiden]

สามปี ไม่นานหรอกครับ บางคน สิบปี ยี่สิบปี ยังรอ ก็ยังมี บางคนรอจนแก่ตาย อันนี้ก้อมี
แต่ แค่เสียดายเวลา และเสียดายโอกาส เท่านั้นเอง

[james_cr2001]

สงสัยมากๆ เรื่องจริง หรือนิยายที่แต่งเติมขึ้นมา  มันเหมือนหนังเรื่อง
แผลเก่า แต่ข้างล่างนี่เรื่องจริง

ชีวิตครอบครัวพังทลาย ด้วยเทคโนโลยี

เกริ่นนำโดยกระปุกดอทคอม
ขอขอบคุณข้อมูลจาก คุณ สมาชิกหมายเลข 1950451 สมาชิกเว็บไซต์พันทิปดอทคอม

            ชีวิตจริงที่น่าเศร้า เมื่อชายหนุ่มผู้ขยันทำงานต้องสูญเสียชีวิตครอบครัวอันอบอุ่นไป จากการใช้เทคโนโลยีที่ทำให้ล่วงรู้ถึงเบื้องหลังบางอย่าง ที่ภรรยาปกปิดอยู่ 

            เทคโนโลยีที่อยู่แค่ปลายนิ้ว ทำให้การใช้ชีวิตของมนุษย์ยุคนี้้ดูง่ายไปเสียทุกอย่าง หลายคนจึงนำเทคโนโลยีต่าง ๆ มาปรับใช้ให้เกิดประโยชน์ต่อชีวิตประจำวัน โดยหวังให้เกิดความสะดวกสบายยิ่งขึ้น แต่หลายคนก็ยังชั่งใจอยู่ว่า ถ้าเรามองในแง่ของประโยชน์เพียงอย่างเดียวจะเป็นการมองเพียงแค่ผิวเผินเกินไปหรือไม่ เพราะในอีกมุมหนึ่ง การเข้าถึงเทคโนโลยีมากเกินไป ก็อาจจะนำพาปัญหาบางอย่างให้เกิดขึ้นกับชีวิตได้เช่นกัน

            เรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับ คุณ สมาชิกหมายเลข 1950451 สมาชิกเว็บไซต์พันทิปดอทคอม ซึ่งตั้งกระทู้ไว้ในพันทิปดอทคอม ก็เป็นตัวอย่างหนึ่งที่สะท้อนให้เห็นว่า การเข้าถึงเทคโนโลยี แม้จะช่วยสร้างประโยชน์ แต่ก็เป็นดาบสองคมที่ทำลายชีวิตครอบครัวได้อย่างไม่มีใครเคยคิด หลังจากเจ้าของกระทู้ ซึ่งเป็นผู้ชายรักครอบครัว ได้ลงแอพฯ Find my iPhone ไว้ในเครื่องภรรยา แต่สุดท้ายกลับมาพบภรรยาตัวเองทำในสิ่งที่ตัวเขาไม่สามารถให้อภัยได้เลย และนั่นคือสาเหตุที่ทำให้ชีวิตครอบครัวที่แสนสุขต้องจบลง ดังที่เจ้าของกระทู้ขอระบายความอัดอั้นตันใจไว้ต่อไปนี้...

   ชีวิตครอบครัวถูกทำลายด้วยเทคโนโลยี โดย คุณ สมาชิกหมายเลข 1950451 

            "สวัสดีครับ ก่อนจะเล่าเรื่องราวของครอบครัวผม ก่อนอื่นขอทำความเข้าใจก่อนสักนิดครับ

             ผมเป็นคนที่ใช้ Pantip เป็นประจำ แต่ล็อกอินนี้ผมสมัครใหม่ เพราะไม่อยากให้ใครรู้จักตัวจริงครับ
             เมื่อผมโพสต์แล้ว ล็อกอินนี้ผมจะไม่กลับมาใช้อีก ดังนั้นผมจึงไม่ขอตอบอะไรทั้งสิ้นครับ
             ข้อมูลบางอย่างที่เป็น Fact ผมอาจขอปรับบ้าง เช่นถ้าผมบอกว่าผมสูง 170 ข้อมูลจริงอาจเป็น 185 เพื่อไม่ให้คนที่รู้จักตัวผมมาอ่านแล้วรู้ว่าเป็นผม แต่เรื่องราวทั้งหมด จะยังคงอยู่ตามเดิม
             อ่านให้เป็นนิยายแล้วกันครับ ผมแค่อยากระบายเท่านั้นเอง

            ถ้าเข้าใจตรงกันแล้ว ขอเริ่มเลยก็แล้วกันครับ

            ผมกับแฟน คบกันมาตั้งแต่เรียนปี 2 คบกันมาเรื่อย ๆ จนเรียนจบ ต่างคนต่างทำงานได้สัก 3-4 ปี ก็ตัดสินใจแต่งงานกัน โดยผมเองยอมรับโดยตรงว่า ผมมีความสัมพันธ์แบบลึกซึ้งกับเขาเป็นคนแรก ถึงแม้จะเคยมีแฟนมาก่อนก็ตาม และผมก็มั่นใจว่า ผมก็เป็นคนแรกของแฟนผมเช่นกัน ผมรักเขามากครับ รักจนสามารถยอมได้ทุกอย่าง เพราะเขาเป็นคนดีมากจริง ๆ ช่วงชีวิตตกต่ำของผมจะมีขนาดไหน เขาก็อยู่กับผมตลอด ผมจึงต้องพยายามทำทุกอย่างให้เขามีความสุข ผมแต่งกับเขาได้ประมาณ 2 ปี ก็เริ่มมีลูกคนแรก ชีวิตก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย เพราะชีวิต Sex ของเราเริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย เพราะแฟนผมเขามีความต้องการน้อยลง เวลาผมต้องการเขาจะไม่ยอมตลอด ช่วงนั้นมีประมาณเดือนละครั้งเอง ผมก็ยอมเขา เวลาผมมีอารมณ์ ก็เลือกวิธีการช่วยตัวเอง เพราะคิดว่าเขาคงเหนื่อยกับงานและการเลี้ยงลูก เลยไม่อยากให้เขาหงุดหงิดอีกครับ

            พอลูกเริ่มโตใกล้เข้าโรงเรียน ผมกับเขาก็ซื้อ iPhone 4 กันคนละเครื่อง โดยที่ไม่เคยรู้เลยว่า มันจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ชีวิตครอบครัวผมพังได้ ผมใช้มากันได้สักพัก มันก็มีแอพ Find my iPhone ออกมา ผมก็จัดการลงแอพนี้ไว้ทั้ง 2 เครื่องโดยที่แฟนผมไม่รู้ และที่สำคัญ เขาเป็นคนไม่ค่อยถนัดเรื่องพวกนี้เลย แอคเคาท์ต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็น Facebook, Line หรือ Apple ID ผมจัดการให้หมด ขนาด Password เองเขายังไม่รู้เลยครับ ซึ่งหมายความว่า ถ้าผมอยากรู้เมื่อไรว่าแฟนผมอยู่ที่ไหน ผมก็เปิด Find my iPhone แล้ว Login เครื่องเขา ผมก็รู้ทันทีว่าอยู่ที่ไหนครับ

            อีกไม่กี่ปีต่อมา ผมก็มีลูกกันอีกคน แล้วแฟนผมก็ทำหมันเลย เพราะเราคิดกันว่ามีแค่ 2 คนก็พอแล้วสำหรับรายได้ของเรา 2 คน ชีวิตรักและชีวิตครอบครัวก็ดูจะสมบูรณ์ขึ้น แต่ละวันผมมีความสุขมากครับ เพราะลูกทั้ง 2 คนก็น่ารัก และกับแฟนก็รักกันดีตลอด ถึงแม้จะทะเลาะกันบ้าง แต่ก็ผลัดกันง้อมาเรื่อย จนทำให้ผมคิดว่าในโลกนี้คงไม่มีใครมีความสุขกว่าผมได้อีกแล้วครับ

            แต่กลายเป็นว่า ผมคิดผิดแล้วครับ เริ่มจากหลังคลอด แฟนผมกลับมาเริ่มมีอารมณ์มากขึ้น เราก็มี Sex กันได้บ่อยขึ้น จากก่อนหน้านี้เดือนละครั้ง กลายเป็นสัปดาห์ละ 2-3 ครั้ง และหลาย ๆ ครั้งเขาเป็นคนเริ่มก่อนด้วยครับ ก็ดูมีความสุขดี แต่ช่วงต้นปีนี้ ผมเปลี่ยนงานใหม่เพื่อรับเงินเดือนที่สูงขึ้น เพื่ออยากให้ครอบครัวสบายขึ้น แต่แน่นอนว่าต้องแลกมากับงานที่มากขึ้น กลับบ้านช้ากว่าเดิม บางครั้งถึงบ้านแล้ว พอกล่อมลูกเข้านอนเสร็จ ก็ต้องมานั่งทำงานต่อ เวลาแฟนผมมีอารมณ์ ผมก็มีไม่ได้ เพราะมันเหนื่อยและบางครั้งงานก็ไม่เสร็จ เขาก็หงุดหงิดไปหลายครั้ง แต่ผมก็พยายามปลอบเขาว่า เพื่ออนาคตของลูกที่ดี ก็ต้องยอมแลกบ้างนะ เขาก็โอเคเข้าใจดี

            มาถึงช่วงกลางปีที่ผ่านมา ช่วงประมาณบ่าย ๆ ผมโทรหาเขา จะชวนกินข้าวตอนเย็น เพราะงานน่าจะเสร็จเร็ว แต่เขาไม่รับสาย เลยลอง Login เข้า Find my iPhone เพื่อเช็กว่าเขาอยู่ที่ไหน เพราะเขาทำงานเป็น AE หาลูกค้าบ่อย ๆ ปรากฏว่า ตำแหน่งของแฟนผม มันไปอยู่ในที่ ๆ แปลกจากครั้งก่อน ๆ ผมก็ดูตำแหน่งแล้วเอาไปเปรียบกับ Google Maps แล้ว มันบอกว่า เป็นโรงแรมแห่งหนึ่งบนถนนรามคำแหง ผมก็งงว่ามันไปโผล่ตรงนั้นได้ไง คงเป็นเพราะแอพจับตำแหน่งผิดมั้ง สักพักเขาก็โทรกลับมา บอกว่าประชุมกับลูกค้าแถวหน้ารามเพิ่งเสร็จ ผมก็ไม่ได้คิดอะไร ชวนกินข้าวกันตามปกติ แต่ที่แปลกคือ คืนนั้นผมขอเขามี Sex ด้วยแต่ถูกปฏิเสธ เพราะเขาบอกว่าเหนื่อย ผมก็เลยหลับไปแทน

            อีกไม่กี่วัน ผมก็ Login เข้า Find my iPhone เพื่อดูอีก ก็เจอไปขึ้นตำแหน่งเดิมอีก แต่ครั้งนี้แปลกใจมาก เพราะปกติแล้วแฟนผมจะไม่พบลูกค้าเจ้าเดิมเกินอาทิตย์ละ 1 ครั้ง ผมก็เริ่มคิดเตลิด แล้วตัดสินใจขึ้นแท็กซี่ไปที่โรงแรมนั้น จังหวะที่ผมถึงหน้าโรงแรม สิ่งที่ผมเห็นคือ รถของแฟนผมกำลังเลี้ยวออกมาจากโรงแรมนั้น แต่คนขับเป็นผู้ชาย แล้วมีแฟนผมนั่งข้าง ๆ ตอนนั้นบอกตรง ๆ ครับว่าช็อกมาก ทำอะไรไม่ถูก ลงมายืนแล้วหันกลับไปมองด้วยความงง จนคนขับแท็กซี่ต้องทวงค่ารถจากผม ผมใช้เวลายืนตรงนั้นอยู่นานแค่ไหนไม่รู้ พอตั้งสติได้ผมก็ขึ้นแท็กซี่กลับไปเอารถที่ออฟฟิศ แล้วออกจากที่ทำงานไปหา นั่งทำใจเลย รู้ตัวอีกทีก็ค่ำ และเลยเวลาปกติที่เข้าบ้านแล้ว ก็เลยกลับบ้าน เขาถึงบ้านแล้วครับ แวบแรกที่อยากทำตอนนั้นคือ อยากบีบคอเขาให้ตายไปเลย แต่พอเห็นหน้าลูกทั้ง 2 คนแล้วก็ตองยับยั้งใจ แล้วก็ทำตัวปกติต่อไป

            หลังจากวันนั้น ผมก็เช็กเขาทุกวัน แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ เพราะส่วนใหญ่จะอยู่ที่ทำงานเขาตลอด จนข้ามมาประมาณ 1 อาทิตย์ ตอนเช้าที่กำลังออกจากบ้าน เขาบอกกับผมว่า วันนี้มีพาลูกค้าไปทานข้าวที่โรงแรมหนึ่งแถวริมแม่น้ำเจ้าพระยา ผมก็บอกว่า โอเค จะได้รีบกลับมาช่วยแม่ดูลูก แต่ในใจคิดว่า จะลองตามดูสักครั้ง กะว่าจะให้คาหนังคาเขาเลย แล้วเรา 2 คนก็ต่างออกไปทำงาน พอตกบ่ายผมก็เริ่มเช็ก Find my iPhone เรื่อย ๆ จนสักประมาณ 5 โมงเย็น ผมก็เห็นเขาเริ่มเดินทางออกจากที่ทำงาน ผมก็ตัดสินใจออกจากที่ทำงานเหมือนกัน โดยวันนั้นผมขอยืมรถของน้องที่ทำงานมาใช้

            ผมขับมาดักเจอเขาได้แถว ๆ ลาดพร้าว แล้วแอบขับตามเรื่อย ๆ จนถึงร้านอาหารหนึ่งบนเส้นรัชดา ผมขับตามไปถึงที่จอดรถ แล้วได้จอดอยู่ห่างเขาไม่ไกลนัก พอเขาจอดรถได้ แป๊ปนึง ก็มีผู้ชายคนนึงเดินมาจากไหนไม่รู้ เดินมาหาเขาที่รถ แล้วเดินจับมือกันหายไปในทางเข้าร้านไป ผมจำได้เลยว่าผู้ชายเป็นรุ่นน้องในทีมเดียวกัน ถ้าผมมีปืนตอนนั้น ผมคงต้องยิงมันตายทั้งคู่แน่นอนครับ แต่ผมอดใจไว้ ทำได้แค่เพียงถ่ายรูปไว้ก่อน

            สักชั่วโมงกว่า ๆ เขาก็เดินจูงมือกลับมาที่รถกันครับ แล้วก็ออกรถไป ผมก็ขับตามอีก แล้วถ่ายรูปไว้เป็นระยะ ๆ เขาขับมาไม่ไกลครับ แล้วก็เลี้ยวเข้าม่านรูดแห่งหนึ่งไป ภาพนี้ทำผมน้ำตาไหลเลยครับ ในชีวิตนี้ผมไม่เคยคิดเลยครับว่า ผมต้องมาถูกคนที่ผมรักที่สุดมาหักหลังแบบนี้ ทั้งเจ็บใจ ทั้งเสียใจ อารมณ์ตอนนั้นบอกไม่ถูกจริง ๆ ครับ ผมไม่อยากรอต่อแล้ว ก็เลยเอารถกลับไปเปลี่ยนกับน้องที่บ้านเขา แล้วก็ดิ่งกลับบ้านทันที

            เมื่อถึงบ้านแล้ว ลูกคนเล็กหลับแล้ว แต่คนโตยังไม่หลับ ผมเลยเอาลูกมากล่อมที่ห้องผมเอง (ปกติลูกคนโตจะนอนกับย่า แต่คนเล็กจะนอนกับผมที่ห้อง) พอผมมองหน้าลูกทั้ง 2 คน ผมยิ่งนำตาไหลออกมาอีกครับ ผมสงสารลูก ผมไม่อยากให้ลูกต้องมีครอบครัวที่แตกแยก แต่ผมเองก็คงอยู่กับคนที่ทำกับผมแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว ตอนนั้นผมสับสนมากเลยครับ ว่าจะทำอย่างไรดี จนลูกถามว่า พ่อร้องไห้ทำไม ผมได้แต่บอกลูกว่าไม่มีอะไร แค่พ่อทำงานเหนื่อยเท่านั้นเอง ผมกล่อมลูกจนหลับแล้วก็นั่งรอเขากลับบ้าน

            พอเขาขึ้นถึงบนห้อง ผมก็บอกเขาว่าขอคุยกันข้างล่างแป๊บสิ เขาก็ตอบแบบอารมณ์เสียว่าไม่ลง จะอาบน้ำนอนแล้ว มีอะไรค่อยคุยพรุ่งนี้ ผมบอกว่าพรุ่งนี้ไม่ได้ ต้องตอนนี้ ไม่อยากให้ลูกรู้ เขาก็ไม่ยอม แล้วคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำ ผมจึงหยิบโทรศัพท์ลงไปข้างล่าง แล้วทยอยส่งรูปที่ผมถ่ายได้ ลงใน Line ของเขา แล้วเปิดทีวีรอข้างล่าง หลังจากผมได้ยินเสียงเขาเดินเข้าห้องได้ไม่นาน เขาก็เดินลงมาพร้อมกับน้ำตา มาถึงตัวผมแล้วก็กอด ร้องไห้พร้อมขอโทษไป อารมณ์ผมตอนนั้นบอกตรง ๆ ว่า มันไม่เหลือความสงสารแล้วครับ สิ่งที่เขาทำมันเกินกว่าที่ผมจะทนได้ ผมจึงผลักตัวเขาออกไป แล้วบอกว่าผมอยากรู้เรื่องทั้งหมด

            แฟนผมเขาเริ่มเล่าว่า เรื่องมันเกิดช่วงที่เขาไป Outing กับบริษัท แล้วช่วงปาร์ตี้ก็ดื่มแล้วเมา แล้วก็เผลอไปมีอะไรกับน้องในทีม มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบ และใช้คำว่าผมให้เขาได้ไม่พอ เขาเลยต้องมีทางออกแบบนี้ จากนั้นเขาก็ขอโทษแล้วสัญญาว่าจะไม่ทำอีก ผมฟังจบแล้วรู้สึกขยะแขยงมากครับ ผมทำทุกอย่างเพื่อให้ครอบครัวมีความสุข แต่ผลตอบรับกลับมามันช่างไม่สมเหตุผลเลยครับ ผมเลยคุยกับเขาว่า ผมไม่ยกโทษให้ เพราะผมพูดกับเขาบ่อย ๆ ตลอดชีวิตคู่ว่า ผมรับได้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องนี้ แต่เขาก็ยังมาทำอีก ผมยกโทษให้ไม่ได้จริง ๆ

            ผมก็บอกเขาต่อว่า ผมอยากเลิกกับเขา แต่ผมสงสารลูก ผมจึงขอเขาว่า ให้เราแสร้งทำเป็นอยู่ด้วยกันตามปกติได้ไหม เพราะคิดว่าลูกทั้ง 2 ยังเล็กเกินกว่าจะรู้เรื่องแบบนี้ และไม่อยากให้เขาขาดคนใดคนหนึ่งไป โดยผมจะทนทำเป็นปกติกับเขาเมื่ออยู่ต่อหน้าลูก แต่ความจริงแล้วผมจะแยกใช้ชีวิตกับเขา ส่วนบ้านที่ผ่อนอยู่และค่าใช้จ่ายในบ้าน ผมจะจ่ายไปตามปกติ แต่เมื่อผ่อนหมดจะใส่เป็นชื่อลูกทั้ง 2 ทันที ค่าใช้จ่ายลูกก็หารครึ่ง และเมื่อลูกเข้าถึงมัธยม ถึงจะตัดสินใจบอกลูกอีกครั้ง โดยจะบอกทีละคน คนโตก็อีกไม่กี่ปี แต่คนเล็กก็อีกเป็น 10 ปี ซึ่งบอกตรง ๆ ครับว่าผมก็ไม่รู้ว่าจะอดทนได้ถึงวันนั้นหรือเปล่า แต่ผมไม่มีทางกลับไปคืนดีกับเขาแน่นอนครับ เขาฟังเสร็จก็จะไม่ยอม พยายามจะง้อผมให้คืนดีให้ได้ ผมจึงพูดกับเขาว่า ถ้าไม่ตกลง ก็คงต้องพังกันหมดในวันนี้พรุ่งนี้เลย สุดท้ายเขาจึงยอมครับ

            เรื่องนี้เกิดมาเกือบครึ่งปีแล้ว ชีวิตที่ผ่านมา คนภายนอกจะเห็นว่าเหมือนเดิมครับ แต่จะมีเพียง 3 คนในโลกนี้ที่รู้คือ ผม เขา และแม่ผมเท่านั้น เพราะผมยังอยู่บ้านเดียวกัน นอนห้องเดียวกัน แต่เขาจะนอนบนเตียงกับลูกคนเล็ก ส่วนผมปูเบาะนอนข้างล่างข้างเตียง (ลูกคนโตเคยถามว่าทำไมพ่อต้องปูเบาะนอนด้วย ผมตอบเขาไปว่า น้องนอนดิ้นถีบพ่อบ่อย พ่อเลยต้องลงมานอนข้างล่าง) พาลูกไปเที่ยวตามปกติ ถ่ายรูปตามที่ลูกสั่ง เพื่อให้ทุกอย่างดูปกติที่สุด วันไหนที่ทนไม่ไหว ก็ไปนั่งคุยกับแม่แล้วร้องไห้ไป ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง ผมไม่เคยเข้าไปดู Find my iPhone อีกเลยครับ เพราะเขาจะไปไหนก็เป็นเรื่องของเขา เขาก็พยายามมาพูดเรื่อย ๆ ว่าไม่ได้ยุ่งกันแล้วนะ บางวันก็พยายามลงมานอนข้างผม ผมก็ลุกหนีลงมานอนชั้นล่าง แรก ๆ ก็เจ็บปวดครับ แต่ตอนนี้ความเจ็บปวดเริ่มหายไป กลายเป็นความชินชาแล้วล่ะครับ

            ผมก็ถามตัวเองเสมอว่าทำไมเรื่องแบบนี้มันถึงเกิดกับผม เป็นเพราะผมทำงานหนักมากเพื่อแลกกับเงินมากเกินไปหรือเปล่า หรือว่าเทคโนโลยีทำให้ผมต้องเจอกับสิ่งนี้ ถ้าไม่มีมันผมก็คงไม่รู้เรื่องแบบนี้ เขาเบื่อก็เลิกมาอยู่กับผมเองหรือเปล่า แต่ไม่เคยมีคำตอบครับ ตอนนี้คำตอบผมมีอย่างเดียวคือทำอย่างไรก็ได้ให้ลูกทั้งสองของผมมีชีวิตที่สมบูรณ์มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถึงแม้ว่าผมจะเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม

            ขอบคุณมากครับที่รับฟังการระบายของผม ผมไม่สามารถให้คนรู้จักรู้เรื่องนี้ได้จริ งๆ แต่พอเก็บไว้มันก็อึดอัด การได้พิมพ์ออกมาเป็นตัวหนังสือ ก็ช่วยได้หน่อยนึง ส่วนทุกความเห็นผมขอขอบคุณล่วงหน้าครับ ผมคงได้แต่อ่าน แต่คงไม่ขอตอบอะไรทั้งสิ้นจากที่ได้แจ้งไปข้างต้นครับ

            ขอบคุณครับ"

            ทั้งนี้ ชาวเน็ตหลายคนก็ได้เข้ามาให้กำลังใจเจ้าของกระทู้ โดยส่วนใหญ่ขอให้อดทนเพื่อลูก แม้จะเจ็บปวดเพียงใดก็ตาม พร้อมอวยพรให้ผ่านพ้นวิกฤตครั้งนี้ไปให้ได้

[inwprint]

นานครับ ผมเอง อดีตก็ไม่ได้ดีนะ ทุกวันนี้ขับรถผ่านร้าน ของฝากที่เคยไปซื้อด้วยกัน อาหารที่เคยไปกินด้วยกัน มันก็ยังคิดถึงเรื่องเก่าอยู่ แต่ไม่ได้เสียใจนะ เพราะเขาเองน่าจะมีความสุขกับทางที่เขาเลือกแล้ว แค่นี้ผมก็พอใจละ ชีวิต คนเราต้องเดินต่อไปครับ เก็บอดีตให้เป็นความทรงจำดีๆ แต่อย่าเก็บเอาไว้เพื่อทำร้ายตัวเอง
สู้ๆครับ