เราเป็นสัตว์ กินอยู่ คู่กับป่า
ต้องออกล่า หาเหยื่อ เป็นอาหาร
เอามาเลี้ยง ปากท้อง และวงศ์วาน
เพื่อสืบสาน เผ่าพันธุ์ ให้ยั่งยืน
ที่กัดกิน เข่นฆ่า เพราะว่าหิว
ยามท้องกิ่ว ลิ่วล่า ถ้าขัดขืน
โจนตะปบ ขบเขี้ยว แล้วเคี้ยวกลืน
ทุกวันคืน ในดง พงพนา
ธรรมชาติ กำหนดไว้ ในห่วงโซ่
เมื่ออดโซ หิวเหยี่อ ก็ตามหา
สัตว์กินเนื้อ ล่าเนื้อ เป็นธรรมดา
ไม่ได้ฆ่า เพราะสนุก บนทุกข์ใคร
เธอนั้นหรือ คือมนุษย์ สุดขี้ขลาด
ป่าวประกาศ ชาติประเสริฐ เลิศตรงไหน
ใช้อาวุธ ลอบฆ่า มาแต่ไกล
เหตุไฉน ไม่โดดฟัด กัดกับเรา
พรากชีวิต ปลิดชีวา คิดว่าแน่
เเต่ธาตุแท้ แค่พรานป่า ผู้ขาดเขลา
ประทับปืน บนบ่า เลือกฆ่าเอา
แม้จะเข้า มาใกล้ ยังไม่กล้า
ทั้งผืนป่า วงศ์เครือ เหลือไม่มาก
เเม้แต่ซาก เนื้อหนัง และมังสา
ถูกถลก กัดกิน สิ้นเมตตา
เอาไปแขวน ข้างฝา ว่าดีงาม
เอาความคิด ที่ไหน มาใส่หัว
ให้สังคม รอบตัว ตั้งคำถาม
เกิดกระแส แห่สุม รุมประนาม
ทั่วเขตคาม หยามเหยียด รังเกียจเธอ
อยากจะขอ สัญญา ให้ป่ากว้าง
ช่วยสรรสร้าง ความดี อยู่เสมอ
เปลี่ยนชีวิต คิดใหม่ ไถ่บาปเธอ
จงเสนอ อุทิศตน จนวันตาย...
ตาต้อม..
10/3/2561
รับกรรมไปตามสมควร
หน้าหลักเว็บไซต์
เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกให้ทันที..."
ผู้เขียน
