ราตรี..สีดำ บาป-บุญ

[นายตะเข้]

นภาค่ำ มืดมัว น่ากลัวนัก
เหมือนกาฬปักษ์ ผลักเดือน ให้เลื่อนถอย
หมู่เมฆา มาปิด ชิดดาวลอย
ดาราคล้อย อับแสง ร้างแรงรา..

เหมือนหัวใจ ยามนี้ ที่เศร้าหมอง
น้ำตานอง ท่วมใจ ให้โหยหา
เหม่อมองไกล ปลายฟ้า พร่าพรางตา
ประดุจว่า พารานี้ มีสีดำ..

อกเอย...ปวดร้าว แสนเหงานัก
ไร้แหล่งพัก ใจกายา พาถลำ
คงแล้งร้าง เดียวดาย ร้ายระกำ
ทุกข์กระหน่ำ ซ้ำเพียงตาย คล้ายจมดิน..

ราตรีนี้ ..ฝากบอกฟ้า.. ข้าจะผ่าน
ถึงล้มคลาน หรือลอยไป ในสายสินธุ์
ปลุกหทัย ให้กล้า ท้าธานินทร์
สู้จนสิ้น ลมหายใจ ให้โลกลือ..

[>_อนัตตา_<]

 

เอ่ย...ราตรี ก็ต้อง เป็นสีดำ 
หรือลุงอำ ราตรี นี้สีขาว
ฤ กลางวัน แปรเปลี่ยน มีดวงดาว 
เรื่องนี้ยาว มาเคลียร์ เสียนะลุง....ฮ่าๆๆๆ

 

[นายตะเข้]

อะไรเคลียร์ เคลียร์อะไร ฉันไม่รู้
จูจุ๊กกรู้ ฉ้านไม่รู้ ฉ้านไม่เห็น
เพราะมันมืด ตื๊ดตื๋อ ลมมันเย็น
ต้องรีบเผ่น  เดี๋ยวความแตก หัวแยกเอยยยย  ...   ฟิ้วววววววววว

[Cupid]

ถึงเพลา กลางคืน ยามดื่นดึก
ตะเข้คึก ตรึกคิด จิตหวั่นไหว
กบดานนิ่ง ลอยคอ รอทรามวัย
ถึงนวลน้อง อรทัย อาลัยลา

เข้ามาวอน ตอนค่ำ เพรียกพร่ำเพ้อ
เฝ้ามองเหม่อ ไปไกล สุดปลายฟ้า
เพียงลำพัง รำพึง ถึงกานดา
เปิดหทัย ทายท้า มาประลอง

[นายตะเข้]

ใจโหยหา อาวรณ์ อ่อนล้านัก
สุดจะหัก ห้ามจิต ให้คิดถึง
ตะเพาแก้ว แววตา ว่าคำนึง
อยากซบซึ้ง ตรึงใจ ไม่สร่างซา..

ติดเพียงว่า ตะเพาทอง คอยจ้องเฝ้า
จะย่องเบา เข้ามุด โดนฉุดขา
ไม้หน้าสาม ทรามวัย อยู่ใกล้ตา
กลัวหัวอ้า ได้แต่มอง จ้องตาปรอย 

[นายตะเข้]

ยามอุษา แสงทอง สาดส่องฟ้า
ฝูงนกกา ถลาบิน ถิ่นไพรสนฑ์
เสียงเจื้อนแจ้ว แว่วหวาน กังวาลวน
ภูสูงหม่น ชนเมฆา ท้าสุรีย์..

วิถีไทย ในยามเช้า เฝ้าปิติ
ดอกมะลิ พวงขาว พราวราศี
กับข้าวพร้อม หอมกรุ่น อุ่นพอดี
จัดวางที่ รอรับพร ท่านหลวงตา..

สองน้องพี่ ยืนรอ นิมนต์พระ
อุปปาตะ สันติ พิจฯพาหา
คุกเข่าลง ปลงรับ สัจวาจา
จิตเริงร่า ยินดี ที่ชี้นำ..

งดงามนัก ยามค้อม น้อมใส่บาตร
เพียงหมายมาด ตั้งใจ ไม่ถลำ
จิตว่างเปล่า รอสดับ รับพระธรรม
หวังคอยค้ำ นำฤทัย ให้สำราญ..

เรื่อเรื่อฟ้า บูรพา ทาทองทาบ
รังษีอาบ นภา น่าเอ่ยขาน
เป็นบทกลอน วอนร่ำ คำตำนาน
แนวชาวบ้าน ชนบทไทย ให้ยืนยง..

[นายตะเข้]

สายัณห์อันเหนื่อยล้า คอยรอ ราตรี
อรุณรุ่งมิมั่นพอ สางแล้ว
พบพานผ่านนานขอ หมายหยุด ยั้งเอย
ธรรมะส่งดวงจิตแผ้ว สิ้นสูญเวรกรรม...