ขอร่มไทรคืน
แต่ก่อนนี้ต้นไทรน้อยพลอยแซมป่า
มีคุณค่าตามธรรมชาติดั่งปรารถนา
หมู่สัตว์ใหญ่สัตว์น้อยพลอยพึงพา
มีคุณค่าสาธารณ์นั้นทั่วไป
สัตว์รู้แบ่งมิแย่งชิงสิ่งสาธารณ์
มานมนานแบ่งปันรู้สรรค์ให้
ประดุจสัตว์ศีลธรรมล้ำน้ำใจ
เป็นเมืองไพรแห่งธรรมะมหานคร
ชะรอยว่าพระพุทธศาสน์ปราชญ์แห่งทิพย์
คอยหยิบยื่นโปรยธรรมนำศาสน์สอน
รู้ธรรมดาธรรมชาติมิขาดรอน
จิตสังวรคุณธรรมชาติศาสตร์สากล
ความร่มเย็นเป็นสุขทุกข์มิใกล้
ดุจร่มไทรแผ่เมตตามหากุศล
ทุกชีวิตที่พิงพึ่งซึ้งกมล
ต่างพร่ำบ่นให้วิถีนี้ถาวร
ปัจจุบันไทรใหญ่มากมายผล
ลูกเต็มต้นผลใหญ่มากผิดจากก่อน
สัตว์มากหน้าทั้งขาประจำซ้ำขาจร
มาพักผ่อนอาศัยให้คณา
มีลิงดำสองฝูงคอยคิดคด
อัปยศมุ่งเป็นเช่นเจ้าป่า
มุ่งยึดไทรครองเฝ้าเจ้าพารา
คิดรบราแย่งไทรไว้ฝ่ายตน
สองลิงดำคิดแบ่งแย่งผลประโยชน์
พลอยเป็นโทษสัตว์น้อยใหญ่หลีกไม้พ้น
สัตว์เหล่านี้เปรียบเป็นเช่นมหาชน
พลอยทุกข์ทนกับลิงดำทำลายไท
เคยอยู่ร่วมร่มเย็นเป็นบรมสุข
กลับรับทุกข์ผลสนองสองลิงใหญ่
มหาทุกข์คลุมครอบรอบร่มไทร
มิมีใครปรองดองสองลิงดำ
มีฤๅษีใต้ไทรให้ข้อคิด
แจ้งถูกผิดลิงทั้งสองหลายเช้าค่ำ
ให้เหล่าสัตว์รู้แจ้งแห่งกระทำ
อย่าถลำถือข้างผิดย้ำติดโสต
แม้จุดหมายต่างฝ่ายให้แตกต่าง
แต่สองข้างนั้นหรือถือผลประโยชน์
ด้วยเหตุนี้ทั้งสองฝ่ายยังให้โทษ
ขอได้โปรดหลีกลี้หนีลิงดำ
อีกพึงเกณฑ์พึงกดไร้กฎหมาย
ล่มสลายศีลสัตย์จัดหนุนค้ำ
ลิงสองฝ่ายไร้พึ่งซึ่งศีลธรรม
มิน้อมนำพุทธศาสน์ปราชญ์สากล
ควรมอบคืนต้นไทรให้เจ้าของ
ที่เคยครองเก่าแก่มาแต่ต้น
เคยมีสุขแสนสบายไร้กังวล
ด้วยมรรคผลแห่งศีลธรรมน้อมนำพา
วอนลิงดำสองฝ่ายได้ครวญคิด
รู้ถูกผิดดีชั่วตัวตัณหา
ผลประโยชน์ตัวดีที่บังตา
ล้วนเข่นฆ่าสังคมเก่าเราชาวไทร
ประทีป วัฒนสิทธิ์
7 ธันวาคม 2556