กราบเฮียน อาจ๋ารย์หน้อย
บ่ ดี สับเกี๊ยะ(เกี๊ยะ คือ ไม้สน) ก่า
อย่า สับสน นะท่าน
อกุศลกรรม คือ การทำผิด ไม่ทำตาม ธรรม กุศลกรรม คือ การทำถูก ทำตาม ธรรม
หาก ท่านได้ พิจารณา ด้วย สติ ด้วยปัญญา ตามธรรม อย่าโมโห(หลง) อย่าโทสะโกรธ(ขัดใจ) อย่าโลภะ(มักได้ อย่างไม่สมควร)
เอา ความคิดเห็น ( ที่เรียกผิดกันว่า เหตุผล )ให้เหนือ อารมณ์
อย่า เอาอารมณ์ เหนือ ความคิดเห็น อัน ถูกต้อง สมควร
กุศล ก็จะแปลว่า ถูกต้อง อกุศล ก็คือ ไม่ถูก การไม่ถูก ก็คือ ผิด
แล้ว สิ่งที่ ผมเแปล คำว่า ผิด
ท่านมาแย้ง มาว่า ด้วย ผมว่า ขัดใจ ท่าน ใช่ไหมครับ ?
ผม ยังขอยืนยัน ว่า ผิด คือ บาป เลว ชั่ว ฯลฯ
โดย ไม่ขอ แคร์ ความรู้สึก ของ ท่าน ละอ่อนเจียงของ หรือ ญาติธรรมท่านใด ที่ จะแปล คำว่า ผิด ให้กลายเป็น ถูก เสียให้ จงได้
จะเอา ใจ ของ ใคร ให้ใหญ่ กว่า ธรรม ผมไม่เอาด้วย ก็แล้วกัน ครับ
การสอนผิด คือ สอนไม่ตรง ตาม พระธรรม พระวินัย ที่ถูกต้อง
การเรียนผิด คือ ผิดจาก พระธรรม พระวินัย ฯ
การทำผิด คือ ทำบาป ทำเลว ทำชั่ว ทำตาม ความคิดผิด ความเห็นผิด
ปาก มัน สอนผิด ใจ มันจำผิด การทำทาง กาย วาจา และ ใจ ที่ผิด
มันจะกลายเป็น ถูกต้อง ได้อย่างไร ?
หากท่าน ยังยืนยัน ว่า........
ผิด บ่ได้แปลว่าง่าว
ผิด บ่ได้แปลว่าสึงตึง
ผิด บ่ได้แปลว่าโง่เง่า งี่เง่า
ผิด บ่ได้แปลว่าเลว
ผิดก็บ่ได้แปลว่าชั่วว่าร้าย
คนที่ว่านั่นหล่ะ ชั่ว ร้าย ง่าว สึงตึง โง่ อกุศล เลว สติวปิด อีเดียด เครซี่ งี่เง่า ฯลฯ
หาก ผม หนานธง นี่มัน ง่าว ชั่ว ร้าย สึงตีง อกุศล ฯลฯ
แล้ว ท่าน จงหลวก ตามประสา ของ ท่าน เอง ก็แล้วกัน
การก้าวล่วง ใน พระพุทธเจ้า ใน พระธรรม ฯ จัดเป็น ไฟนรก ใน 7 กอง ขอ ให้ท่าน ไปศึกษา
หาก ท่านยัง ไม่เชื่อ ก็ รับผิดชอบ มโนกรรม วจีกรรม กายกรรม ด้วยตัวท่านเอง ด้วยเทอญ
ทีนี้ ผมจัก ขอกราบเรียน อธิบาย คำว่า ศึกษา กับ ปฎิบัติ
ขอออกตัว กราบขออภัย หากเป็นดั่ง : เณรน้อย สอน สังฆราช
การศึกษา คือ การร่ำ่เรียน การเรียน คือ การเพียรจำ
การศึกษา คือ การทำให้จำ โดย อาศัย หลักนักปราชญ์ คือ สุ จิ ปุ ลิ
สุตตะ ฟัง จิตตะ คิด ปุจฉา ถาม ลิขิต จดบันทึก ขีดเขียน
เสมือน การเรียน ใน ห้องเรียน การปริยัติ คือ การจำ
การปฎิบัติ คือ การทำ
การปฎิบัติธรรม ออกเสียงว่า ปะ ติ บัด ทำ
ปะ เจอ พบเจอ ติ คิดหา มีการ คิดหา ข้อดี คิดหา ข้อเสีย
บัด บัดนั้น เดี๋ยวนั้น ทันที ทำ คือ ลงมือทำ
เป็น การใช้ชีวิต ภาคสนาม ของ จริง
การภาวนา เป็นทั้ง การศึกษา คือ การจำ และ การทำ จึงมีการเรียกเป็น การปฎิบัติธรรม
การทำภาวนากรรมฐาน ที่เรา มักทราบคือ กรรมฐานสี่สิบกอง
การปฎิบัติธรรม หรือ การปฎิบัติ ก็คือ
การเอาสิ่ง ที่จดจำ มาทำ ให้ได้ผล ผลจากการนำสิ่งที่จำ มาทำ
การจำ คือ สุตตะ จิตตะ ปุจฉา และ ลิขิต
การทำ คือ มโนกรรม วจีกรรม และ กายกรรม
ดังนั้น การปฎิบัติ จึง มิได้จำกัด ว่า ต้องเป็นการ หลับตาทำสมาธิภาวนา เท่านั้น
การกระทำ ในบุญกิริยาสิบอย่าง คือ การทำดี สิบแบบ คือ การปฎิบัติดี มีกุศล
การใด ควรทำ จัดเป็น ธรรม ควรปฎิบัติ ใน ธรรม
การใด ที่ ไม่ควรทำ การนั้น จัดเป็น ศีล เป็น ข้อห้าม ข้อควรเว้น
ขอจง อย่า สับสน เรียนผิด จำผิด สอนผิด ทำผิด
การปฎิบัติ ด้วยการพูด การปาก ก็ทำให้ เป็น กรรมได้ : ปาก เป็นเหตุ สู่ หนทาง นรก ได้
ปาก ทำ วจีกรรม ใจ ทำ มโนกรรม กาย ทำ กายกรรม