บอก "รักพ่อ" ก่อนที่จะสายเกินไป

[คนหล่ายเวียง]

เรื่องที่จะลงในกระทู้นี้เป็นเรื่องจริงที่ตั้งใจนำมาลง
เพราะไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก...ไม่ว่ากับใครๆ
.
.
วันนี้วันพ่อแห่งชาติ...

เชื่อแน่ว่าทุกคนคงคิดถึงคุณพ่อ

หลายคนมีโอกาสได้แสดงความรักต่อท่าน

บางคนเขินอาย ที่จะแสดงให้พ่อรู้ว่า "เรารักท่านแค่ไหน"

แต่ก็อาจมีอีกหลายคน..ที่ไม่มีโอกาสแม้แต่จะบอก "รัก" ต่อท่าน

.

.

ส่วนตัวชั้น.....

ทุกครั้งที่คิดถึงพ่อ... ก็จะเห็นภาพชายคนนึง กำลังทำความสะอาดอาคาร และบริเวณรอบๆโรงเรียนที่ชั้นเรียนตอนสมัยมัธยม

ชั้นเองก็ได้ช่วยทำงานเหล่านั้น ด้วยความเต็มใจ และมีความสุข ^___^

 
แต่มีอยู่ช่วงหนึ่ง ที่ชายคนนั้นเริ่มดื่มและติดเหล้า  ทุกเวลาที่เจอกันไม่มีเวลาไหนที่เค้าไม่เมา... จึงทำให้เราเริ่มห่างกัน......

พอนานวัน เริ่มรู้สึกเหมือนเป็นคนอื่น....

ชั้นเคยเขียนจดหมายถึงเค้าในวิชาสังคมศึกษา  เมื่อตอนเรียนชั้น ม.5

เนื้อความในจดหมาย ชั้นบอกว่า ชั้นรักเค้า ไม่เคยอายใครที่เค้ามีอาชีพเป็น "ภารโรง" แต่รู้สึกดีใจและและภูมิใจด้วยซ้ำ ที่ชั้นมีเค้าอยู่ใกล้ๆเวลาชั้นเรียนหนังสือ  แต่สิ่งที่อาย คือ "การที่เค้าติดเหล้า".....

 แต่ชั้นกลับไม่กล้าส่งจดหมายฉบับนั้น....จนกระทั่งถึงทุกวันนี้


เมื่อชั้นจบชั้น ม.6 และสอบโควต้าเรียนต่อ มช.ได้....คนที่ดีใจที่สุดก็คือ "เค้าคนนั้น"...

 แต่ก่อนที่จะได้ไปรายงานตัว...วันหนึ่งเมื่อ 16 ปี ที่ผ่านมา ...

ชั้นซ้อนท้ายขับรถมอเตอร์ไซด์เพื่อนออกไปข้างนอก

บังเอิญเห็นรถเก๋งชนรถมอเตอร์ไซด์  บริเวณไม่ไกลจากที่บ้านมากนัก

ชายคนนั้น.... ถูกรถเก๋งชน จนร่างลอยเคว้งกลางอากาศ และหล่นลงมาบริเวณกเกาะกลางถนนในสภาพนอนคว่ำหน้า

แต่ชั้นรู้สึกคุ้นๆเพราะดูจากเสื้อที่สวมอยู่ และรถมอเตอร์ไซด์ที่กระเด็นไปอยู่ในร่องน้ำข้างถนน

ชั้นรีบบอกให้เพื่อนจอดรถ และวิ่งเข้าไปดู

 ชายคนนั้น...แน่นิ่ง.....

ถึงแม้ว่าชั้นจะตะโกนเรียกเค้าเสียงดังขนาดไหน

เค้าก็ไม่แสดงทีท่าว่าได้ยิน หรือตอบรับต่อเสียงชั้น....

 

รู้มั้ยว่า....

ชายคนนั้นคือ  "พ่อของชั้นเอง"

 
เพราะฉะนั้น...

อย่ารังเกียจ..ไม่ว่าพ่อของคุณจะเป็นใคร  ทำอาชีพอะไร

อย่าเขินอาย..ที่จะแสดงความรักต่อพ่อของเรา

เพราะว่า...กว่าจะมีความกล้า คุณคนไม่มีได้ทำแบบนั้นไปตลอดชีวิต....