ตอนอยู่ชั้นประถมศึกษาได้ว่าเรียนภาษาไทย (นิทานร้อยบรรทัด)เรื่อง "คนไทยต่างรักเคารพท่าน" ดังนี้
สองพี่น้อง เรียกวิหค นกที่รัก
"วันนี้ไย ไม่ร้องทัก ทีเหงาหงอย
นกร้อง "โธ่! โอ้อกข้า! พี่มาคอย
นึกว่าสาย อีกหน่อย ถึงจะมา
ไยวันนี้ พี่ตื่น ก่อนเช้าตรู่
รีบไปดู งานอะไร อีกเล่าขา
เด็กว่า "งาน วันนี้ มีประชา
ทุกถ้วนหน้า ไปชุมนุม ประชุมกัน
ที่พระรูป พระปิยะ มหาราช
เออ! หน้าตื่น นึกประหลาด ละซีนั่น"
นกว่า "จริง ยิ่งกว่าตื่น ซ้ำตื้อตัน
เพราะเห็นโลก ไม่กี่วัน มานี่เอง
ฟังนกตอบ เด้กชอบ หัวเราะร่า
เอื้อมมือคว้า เข้ามากอด "เจ้าพลอดเก่ง"
นึกว่าดี แต่จำเรียง สำเนียงเพลง
แท้ก็เก่ง ทั้งคารม สมที่รัก
สมเด็จพระ ปิยะ มหาราช
องค์ในหลวง ของชาติ จงประจักษ์
ไทยทั่วถ้วน ต่างถวาย ความจงรัก
สมัยที่ทรง ปกปัก ประชากร
เมื่อสิ้นบุญ เหมือนเดือนดับ ลาลับโลก
ต่างก่นโศก สร้างสุข สโมสร
เหมือนหนึ่งบุตร คราวคลาด ขาดบิดร
วุ่นอาวรณ์ ไม่วาย คลายคำนึง
วันนี้แหละ คล้ายวัน สวรรคต
๒๓ ตุลาคม กำหนด เวียนมาถึง
ไทยทั้งชาติ พรักพร้อม น้อมรำพึง
ในพระคุณ อันซึ้ง ติดตรึงใจ"
นกถามว่า "พระคุณ การุญนั้น
มีต่อพี่ และฉัน เป็นไฉน
อายุเรา กับยุคนั้น ห่างกันไกล
หรือประทาน อะไรไว้ เป็นชิ้นอัน"
เด็กว่า "มี มรดก ตกมาถึง
นับเป็นหนึ่ง ยากหา ค่ามหันต์
คือโรงเรียน แหล่งวิชา สารพัน
อีกทั้งครู สร้างสรรค์ ไว้สอนเรา
เด็กทั้งชาติ ได้เรียน รู้เขียนอ่าน
จนแตกฉาน เติบโต ไม่โง่เขลา
ได้ดิบดี เหมือนเหมือน เพื่อนผู้เยาว์
ไม่อายเขา บรรดา เด็กสากล"
นกถามว่า "มีอะไร ที่ให้นก
ช่วยหยิบยก ให้ฟัง ยังฉงน
พบแต่ความ เปล่าเปลี่ยว เที่ยวบินวน
คอยหลีกภัย ให้พ้น ไปวันวัน"
เด็กหัวร่อ "ก็เดี๋ยวนี้ มีคนรัก
น้อยหรือพี่ ฟูมฟัก ไม่เดียดฉันท์
นกว่า "แน่ ละพี่ ดีครามครัน
มีจิตมั่น เมตตา เปี่ยมปรานี"
เด็กว่า "พี่ ดีเพราะใคร รู้ไหมเล่า
ที่คอยเฝ้า ปั้นปลุก ทุกวิถี
ให้รู้จัก ผิดชอบ กอปรกรรมดี
ดั่งที่พี่ รักเลี้ยงเจ้า เฝ้าเอ็นดู
นกว่า "เพราะ พี่ได้เรียน ได้เขียนอ่าน"
เด็กว่า "แล้ว ใครล่ะท่าน ผู้ก่อกู้
ให้มีที่ สอนสั่ง มีทั้งครู"
นกร้อง "อ้อ! อ้อ! รู้ ละทีนี้
เป็นพระคุณ ที่ทรงสร้าง ในทางอ้อม
ฉันขอน้อม สักการะ ร่วมกะพี่"
เด็กปลื้มใจ "ชะ! ชะ! ช้า! น้องข้าดี
ถึงเป็นนก ก็ยังมี กตัญญู
พี่มีเพลง สดุดี ที่เคยร้อง
ทั้งเนื้อถ้อย ททั้งทำนอง เสนาะหู
เจ้าอยากฟัง ก็มาลอง ร้องกันดู"
นกตีปีก "ฉันจะคู คลอพี่ไป"
เด็กเริ่มขับ "ข้าทั้งมวล หวนละห้อย
โอ้บุญน้อย มิได้พบ สบสมัย
มหาราช สยามินทร์ ปิ่นไผท
เพียงแต่ได้ ยินพระยศ ปรากฏเกียรติ์
ว่าทรงรัก ราษฎร อาวรณ์หวัง
ให้สยาม อยู่ยั้ง สถิตเสถียร
อุปสรรค นานา นับอาเกียรณ์
ทรงพากเพียร ผ่านพ้น เพื่อคนไทย"
นกร้อง "ชะ! ช้า! ช้า! พี่ข้าเก่ง
ช่างทำเพลง ราวกับมี ปี่ไฉน
ได้ฟังเสียง ของพี่ เข้าทีไร
ก็จับอก จับใจ ไปหลายวัน"
แมวได้ยิน เสียงคู "จู้กูฮุก"
นึกสนุก วิ่งเข้ามา "ช้า! ขยัน
พอเช้าตรู่ ก็ทำเพลง เร่งตะวัน
เล่นเอาฉัน ต้องตื่นตา มาช่วยคู
ยินคุณแม่ ว่าจะไป ไหว้พระรูป
ท่านเตรียมธูป เทียนดอกไม้ ไว้งามหรู
มะลิร้อย ห้อยจำปา น่าเอ็นดู
มีพวงเล็ก ของคุณหนู อยู่ด้วยนะ"
เด็กว่า "เจ้า เอาแต่นอน สอนไม่เชื่อ
คนเกียจคร้าน นอนไม่เบื่อ ช่างเหลือหละ
แมวว่า "อ้าว คุณหนู รู้ไหมคะ
ว่าฉันน่ะ ระวังหนู อยู่ค่อนคืน
คุณหนูนอน ตั้งไหนไหน แล้วไม่รู้
แต่นางแมว ยังอยู่ นั่งตาตื่น
นั่งแล้วเดิน วนเวียน แล้วเปลี่ยนยืน"
เด็กว่า "เจ้า ละคอยขืน ขัดร่ำไป
จะนอนดึก หรือหัวค่ำ เหลื่อมล้ำหน่อย
ก็ต้องค่อย รีบตื่น ฝืนให้ได้
หากงัวเงีย ก็หักห้าม อย่าตามใจ
พอสักหน่อย เป็นนิสัย ไม่ยากเย็น"
แม่ได้ยิน ลูกน้อย จ้อยจ้อยขาน
เดินเข้ามา หลังบ้าน พอแลเห็น
"ไปเถอะลูก สายจะร้อน ค่อนลำเค็ญ
เดี๋ยวค่อยกลับ มาเล่น กันต่อไป"
..... อ่านต่อได้ที่:
https://www.gotoknow.org/posts/262572
หน้าหลักเว็บไซต์
เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกให้ทันที..."
ผู้เขียน
