เฮ้อ...รอเมื่อไรเราจะรวย?

[รพีกาญจน์]

สวมในนุ่มคลุมหนานอกหลายชั้น
เพื่อป้องกันอากาศที่พาดผ่าน
หนาวต่อเนื่องเบื้องบนดลบันดาล
สั่นสะท้านสุมฟืนยืนผิงเตา

พับผ้าเหลือเสื้อเหน็บซ้อนเก็บตู้
ย่างฤดูร้อนแดดแสงแผดเผา
หยิบผ้าหลวมสวมใส่ใยบางเบา
ถอดแขวนเสาเปล่าเปลือยเรื่อยรับลม

รัดแนบเนื้อเสื้อยางแถมกางจ้อง
ฟ้าแลบร้องก้องทั่วกลัวขืนข่ม
เย็นหัวหดกดคางฝนพร่างพรม
คลี่ผ้าห่มดึงปกเอวอกนอน

สิ่งจำเป็นเห็นงามตามสภาพ
งานศพสาบเศร้าซ้ำสีดำด่อน
ฮอมปอยหลวงบวงบุญสีสุนทร
ร่าเริงฟ้อนอ่อนออกสีดอกลาย

มัวหม่นเทาเก่าจางงานห้างสวน
ถมไถพรวนโปะปะทะลุส่าย
ยามหดหู่อยู่เดียวเปลี่ยวใจกาย
ลงแหวกว่ายโผล่ผุดชุดชั้นใน

ปากป่าวโทษโอดโอยเร่งโหยหา
กาลเวลาพาร่างสร้างเงื่อนไข
เย็นแล้วร้อนร้อนเย็นย่อมเป็นไป
ถามทำไมให้เพลียสูญเสียตังค์

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ใช่เหาะเหินเดินดินกลางกลิ่นเน่า
เปลือยคู่เท้าย่ำโคลนกระโจนปลัก
หลงติดหล่มลงลึกกึกชะงัก
ออกแรงชักดึงตนพ้นตมไกล

ใช้สิ่งดีมีน้ำโลมชำระ
ขัดถูชะหมดจดผิวผดใส
ซับเช็ดแห้งแป้งพอกทั่วนอกใน
ล้วนละไมข้นขาวพร่างพราวตา

โลกธรรมนำเปรยเฉลยรู้
หนอนย่อมอยู่อาจมคนดมด่า
กลายเลื่อมรัก"จักจั่น"ลั่นพารา
กินน้ำค้างกลางป่าหน้าแล้งเยือน

จากจุดนิดติดใบไม้เน่าเหม็น
ไข่กลายเป็น"หิ่งห้อย"บินลอยเลื่อน
โรจน์วาววับขับแข่งล้อแสงเดือน
พึงตรึกเตือน"เกิดแจ้งจากมืดมน"

เมื่อโลภหมุนขุ่นดำถลำร่าง
ควรสะสางล้างอาบลบคราบหม่น
คลี่สะบัดปัดเสื้อทิ้งเจือปน
ก้าวผ่านพ้นเปื้อนเปรอะเลอะละออง

คำติฉินนินทาว่าเท่านั้น
หลอกหลอนกันสรรเสริญเยินยกย่อง
ละตำแหน่งแย่งยศหมดคะนอง
สู่ครรลองครองธรรมล้ำเลิศเอย

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ทุกก้าวย่างทางย่ำแจ้งค่ำเปลี่ยว
ตรงคดเคี้ยวเลียบธารผ่านปากขุม
ลูกรังเบี่ยงเลี่ยงปลักโค้งหักมุม
สู่น่วมนุ่มโขดหินเนินดินดาน

เส้นเถาวัลย์พันเคือคลุมเหนือใต้
ลำต้นใหญ่ไม้แก่แผ่กิ่งก้าน
กาฝากสวยกล้วยห่ามข้ามสะพาน
ถีบทะยานขึ้นฝั่งน้ำหลั่งนอง

หลีกหลุมร้อนหลอมเหลวเปลวลุกโหม
ไร้หลอดโคมเหลืองแดงคอยแสงส่อง
เปิดกระบอกกรอกเพิ่มเติมน้ำคลอง
แผลพุพองตุ่มผดบดว่านทา

กลัวลมจัดพัดหอบหมอบกับพื้น
ฝ่าเกลียวคลื่นเกาะขอนทอนสาดซ่า
คายไอสุมรุ่มร้อนนอนมุงคา
เหน็บหนาวฟ้าโรมรุกซุกกองฟาง

ลานเริงรำทำกินถิ่นที่อยู่
ฟากขรุขระประตูรูหน้าต่าง
ค่ายทะลวงข่วงกลตำบลบาง
คือสิ่งสร้างฤาทอนกร่อนกาลไกล

ทุกก้าวย่างทางย่ำแจ้งค่ำดึก
มั่นตกผลึกเด็ดเดี่ยวเปลี่ยวตามไต่
ร้ายวิถีดีวันคืนผันไป
โลกนี้มีอะไรใช่แน่นอน

Jesus Christ... “The world is merely a bridge; ye are to pass over it,
and not to build your dwellings on it.
-โลกนี้เป็นเพียงสะพานที่ท่านจะต้องเดินข้ามไป
หาใช่สถานที่อยู่อาศัยอันคงทนถาวรไม่...”.

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ชอบเชิดร่างสร้างภาพโชว์ฉาบฉวย
คงรูปมวยแย็บบนถีบต้นขา
เข้าสวมสอดถอดถอยต่อยหมัดคา
กรรเชียงขวากันพลาดยกการ์ดคุม

ป่าวตะโกนโพนเสียงเลี่ยงปะทะ
เตะแล้วผละร่นก่อนห่างซ่อนซุ่ม
ลิ้นแลบเลียเชียร์ปังหลังเข้ามุม
พรรคพวกกลุ้มอ้ายเหม็งเอ็งมาไย

ข้าลงหลักปักตอหล่อเททับ
เตรียมสำหรับวางบ่วงทะลวงไส้
ก้มหัวขวิดติดอกตกกะได
อ้อมหลังไหล่ปากกัดขว้างหมัดควาย

นิ้วในนวมสวมชี้ขยี้หน้า
ยกบาทากระทืบสืบหัวส่าย
ไม่รับรองของเหม็นตายเป็นตาย
คนสุดท้ายยอมม่องขอลองดู

ชอบสวนคืนยืนร่างกำง้างหมัด
ตาเขียวปัดผากริ้วคิ้วหดหู่
ฆ่าลูกเขาเผาลูกพี่หนีลูกตู
เดี๋ยวก็รู้หมู่หรือจ่าแน่กว่ากัน

ลุ้นระทึกศึกซ่าวันอาทิตย์
นั่งเชียร์ติดจอตู้ดูแข่งขัน
มวยถูกคู่ดุเด็ดคงเผ็ดมัน
"บ่นอยู่นั่น ไวไว ไปถูเรือน"

ใจคอไม่ให้พักเลยเหรอ เพิ่งซักผ้าเสร็จเมื่อกี๊เอง...

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ทอมือ ถือพุ่งถี่กี่กระตุก
งานย้อนยุคเลิศล้ำนำสมัย
สีสำแดงแฝงเร้นยองเส้นใย
ย้อมแช่ใบไม้ดอกออกเนียนนวล

เสร็จที กี่เวลายาวผ้าแผ่น
ใช่แบบแบรนด์เทคนิคคลิกกระสวน
ด้วยการพรินต์ชิ้นงามตามกระบวน
รีบเร่งด่วนได้พลันทันจับวาง

หากเปรียบ เทียบต้นทุนคุณค่าของ
ถูกแพงต้องจำแนกสิ่งแตกต่าง
อยู่กับศิลป์จินต์นำคอยทำทาง
ดีกว่าสร้างจากเครื่องเลื่องระบือ

สายวัด รัดเอวองค์หลวมทรงรูป
อวบอั๋นซูบผอมเพรียวเรียวสูงซื่อ
จับนิ้วเซ็นต์เห็นขอบรอบสะดือ
เย็บด้วยมือสนด้ายด้วยสายตา

ยาวหุ้ม ลุุ่มข้อเท้าใต้เข่าน่อง
สะโพกพองสุ่มเดียวเตี่ยวแยกขา
จีบกระโปรงโจงกระเบนเช่นราชา
สมสง่าองอาจราชแปตแตน

หรือหวน ชวนสวมนุ่งผ้าถุงซิ่น
รำลึกถิ่นไทยเหนือเสื้อกรอมแขน
ข้าวแตกกอทอผ้าคอยท่าแฟน
จ้องจันทร์นั่งฟังแคนแลนแลนแต

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

พบแค่คืนชื่นชมนิยมเขา
ว่าโง่เง่าอย่างไรฉันไม่สน
ความรู้สึกลึกล้ำสัมผัสตน
ฝังแน่นจนยากถอนโยกคลอนคลาย

ซีดซุบผอมบอบบางร่างต่ำเตี้ย
บ้างอ่อนเพลียหน้าหดหล่อหมดหาย
ถึงเท้าแพลงแข้งบวมน่องน่วมลาย
คึกเช่นควายเป่าพ่นรดต้นคอ

ถูกกระแทกแดกดันยิ้มหยันเย้ย
ก็แสร้งเฉยบ้าบุกรุกไล่ต่อ
ประกบสองซ้ายขวาหน้าตั้งทอ
หยุดยั้งรอท้อทิ้งนิ่งไม่มี

แม้ล้มลุกคุกคลานทะยานขืน
เจ็บสุดฝืนบังเบียดเสียดแซงหนี
หลบเลี้ยงซิ่งวิ่งกลับรับอีกที
จังหวะดีมีว่างง้างสับไก

แล้วแต่สรวงดวงกล้าฟ้าลิขิต
เร็วช้านิดบัดดลส่งผลให้
จบชนะเสมอเหรอปราชัย
ยากรู้เห็นเป็นไปได้ทั้งนั้น

พบแค่คืนชื่นชมนิยมเขา
ไม่สร่างเซาเฝ้าเฟียเชียร์สนั่น
นั่งหน้าจอรอดูคู่สำคัญ
บอลมันมันทุ่มเทเฮโกลโกล

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ทุกครั้งที่อีเตอร์เจอแผ่นหิน
เรี่ยวแรงสิ้นมือชาแข้งขาสั่น
ร่างเริ่มเมื่อยเหนื่อยอ่อนร้อนตะวัน
ยังยืนมั่นเช็ดเหงื่อเจือคราบไคล

แค่ชะงักพักครู่แล้วสู้ต่อ
ยกเหล็กขอสับบนถนนไหล่
ร่องลึกกว้างว่างคืบยาวสืบไป
ฝังท่อไซส์ผสมถมปูนทราย

สูบน้ำปิงยิงตรงลงสู่อ่าง
วาดแผนสร้างไถพรวนสวนขยาย
ปาดเนินลบกลบเก่าเท่าหัวปลาย
ขุดเรียงรายแนวห่างหว่างสองวา

หวานกรอบมันพันธุ์ใหม่ให้ผลดก
ราวต้นศกผลิดอกบานออกอ้า
ดิบสุกสอยคอยอึดพฤษภา
รสโอชาถึงทรวงมะม่วงเอย

คละเฉลี่ยเล็กโตโลสองลูก
ลงทุนปลูกอย่างเดียว"เชียวเสวย"
ดัดแปลงสีดีเท่าไม่เอาเลย
ก็เขียวเคยปลิดขายรับหลายตังค์

ทุกครั้งที่อีเตอร์เจอหินกร่อน
แรงสะท้อนมือแขนลามแผ่นหลัง
เพื่อพึงรอดพารุ่งพุ่งโรจน์ดัง
คือความหวังชีวิตคิดพอเพียง

รพีกาญจน์

เมื่อวานซืนต้อนรับคุณทูแชร์แวะเยี่ยมสวนครับ

[รพีกาญจน์]

ก้มขีดเขียนเวียนแว่นคลำแท่นเคาะ
จากปีเถาะตกใจใส่ปีขาล
เก็บข้อมูลสูญเสียเฮียต้องการ
ตูมลูกตาลสนั่นพื้นพลันตื่นตัว

จาระไนไขขาวยาวบาทบท
เคยเพิ่มลดทดคำกระทำชั่ว
เพื่อป้องปราบหลาบเลือนเตือนเกรงกลัว
หลงเมามัวประมาทขาดปัญญา

ทั้งยึดจับปรับคนยนต์บรรทุก
ถึงจำคุกหัวโตสะโทษา
ชักกระบี่ชี้กวาดป่าวอาชญา
ก้องพนาตึงตังคามวังเวียง

แบบรู้สิ้นดินฟ้ามหาสมุทร
รู้มนุษย์เดินบกอย่าถกเถียง
รู้อ้อมข้าวหนาวสั่นตะวันเอียง
รู้ร้อนเที่ยงเงาสั้นตะวันตรง

รับใช้ลองสนองนายหลายสืบเจ้า
รู้เลาเลาสะบัดจัดหนักส่ง
ช่วยกู้หน้าถลาลั่นรีบฟันธง
เห็นเว็บลงจ้องโจมโหมกระพือ

ล้อลมข้าหน้าหลังนั่งแค่สี่
เข้าสวนทีแล่นไปอย่างไรหือ
ขนครัวปลูกลูกจ้างต่างเครื่องมือ
ว้า ข่าวลือ เออนั่น เออนั่น มันไม่จริง

ข่าว งัดม.44 จ่อใช้พ.ร.บ.จราจรใหม่

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

แบบต้อนตือถือเก่งเฉ่งผู้ด้อย
รัวหมัดต่อยลอยพลิ้วยักคิ้วไหล่
นวมลูบหน้าราแรงมือแกว่งไกว
จับคอได้สืบเท้าเข่าเสียบพุง

ยืนโดนยันฟันศอกออกถูกถีบ
ถอยบังบีบพิงเชือกเลือกถลุง
สิ้นยกสี่พี่เลี้ยงรีบพยุง
ล่างกระทุ้งหดหู่กู่พอพอ

วิจารณ์ไฟท์ฟุตบอลก่อนลงแข่ง
กองหลังแกร่งกลางแน่นแม่นจ่ายต่อ
สองปีกฉากลากไลน์ไซด์ส่งรอ
หน้าควบปร๋อวอลเล่ย์เฮเข้าโกล

ได้เปรียบเหย้าเจ้าสนามย่ามพิชิต
เมื่อผลผิดหักหน้าปากกาโหร
จังหวะทุ่มมุมโด่งโค้งย้อยโยน
เลี้ยงเดี่ยวโทนซัดสาดพลาดทุกที

ถึงเลาะเลียดเเบียดแทงแยงก็แล้ว
แฟนใจแป้วเปลื้องผ้าด่าอึงมี่
เล่นกระแทกแดกดันหยันยวนยี
แฟนลุกหนีสุดทนบ่นกลับบาน

เอาแน่นอนบอลมวยด้วยยากยิ่ง
ความเป็นจริงยังขาดมาตรฐาน
เล็กเล็กใส่ใหญ่ใหญ่แช่นิ่งแท้นาน
คนรำคาญตั่วเฮียเกรงเสียของ

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

อิ่มข้าวคาบอาบน้ำสระดำหัว
รีบแต่งตัวเร็วไวไปดูนั่ง
เสียงประโคมโหมโรงลำโพงดัง
ฟังเอ๊ยฟังลิเกเห่แสดง

งามสีผ้าแพรวพรรณมันระยับ
เครื่องประดับเพชรทองพลอยต้องแสง
พยักหน้าท่าทำรำพลิกแพลง
จ้องจำแลงลงจากฟากวิมาน

ขยับร้องคล้องความเคลื่อนตามบท
ร่ายกลอนสดฉิ่งฉับเอื้อนขับขาน
ยืดยาวหั่นสั้นต่อพอประมาณ
ออดอ้อนหวานจ๋าจ๊ะประทับมน

กระเดกกระดกยกย่างร่างลิงโลด
ยามเกรี้ยวโกรธหน้าแดงแสร้งกราดก่น
ขบขันฮาปาทุกข์เล่นซุกซน
สวมบ้าบ่นวิกลปนชั่วดี

ขำเร่งรีบหนีบหมอนซ่อนรักแร้
แหวกม่านแพรไปรบพบยักษี
เป็นพระสังข์นั่งม้าท้าตีคลี
ไม้รวกตีลูกสาดกระดาษกลม

ชอบตะเข้เล่ห์เหลี่ยมเปี่ยมฤทธิ์ร้าย
หลบเร้นกายในถ้ำน้ำดินถม
ล่อไกรทองล่องเรือเงื้อหอกคม
จบไม่สวยไม่สมต้มคนดู

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เมื่อยังเล็กย่างดินกินเผ็ดพริก
ยอดผักจิกจิ้มจ้ำตำขนุน
สัมผัสเนื้อเมื่อบ้านมีงานบุญ
ขนมวุ้นมะพร้าวข้าวเหนียวแดง

นอกห่างไกลไร้ตลาดขาดขัดสน
อยู่ยากจนวนมั่วทั่วทุกแห่ง
มื้อเช้าเกลี้ยงเที่ยงหมดอดคาบแลง
หิวไส้แห้งน้ำจ่อพอประทัง

สู้ลำบากปากกัดเท้าทัดถีบ
หนทางตีบหยิบฉวยรวยถุงถัง
จ่ายแต่น้อยค่อยยอมออมจริงจัง
วางเรียงลังเป็นฟ่อนซ่อนใต้เตียง อิอิ

หลายเวลาล่วงเลยเผยวันนี้
เงินทองมีเต็มมือพร้อมชื่อเสียง
เหลือแบ่งลูกปันหลานบานตะเกียง
เลิกพอเพียงกินหนำอิ่มฉ่ำทรวง

เรียกไม่หือมือหมับจับฉีกชิ้น
ของในดินบินบนค้นคุ้ยข่วง
หวานมันจุกสุกใสแกะใยยวง
ลาบหลู้พวงเพลี้ยดิบจิบน้ำจัณฑ์

แล้วชราคาเขื่อนจวนเลื่อนละ
กลับตะกละนิ้วกางเคี้ยวคางสั่น
คอยควบคุมประคองสองซี่ฟัน
ไม่มีวันพบโชคพ้นโรคลาง

จะถึงเจ็ดสิบไหมครับหมอ?

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

หอมมะลิเก่าใหม่ไยแตกต่าง
ต่อถุงห่างหลายบาทตลาดขาย
ข่าวสต็อกโกดังยังมากมาย
ส่วนเสียหายให้หมูนกหนูกิน

ใหม่ชื้นเย็นเข็นเข้าเปิดเตาอบ
บวกสมทบงบดุลย์ต้นทุนสิ้น
โฆษณาภาษีมีหรือยิน
ยอมแหว่งวิ่นเก็บหอยน้อยกำไร

หนักบนบ่าคาคอผู้บริโภค
ขอสับโขกมีปากยากปราศรัย
ตายอยู่ยังบังคับรับกรรมไป
ทุกข์เข็ญใจลูกเป็นจ้าวข้าวเป็นคุณ

กลัวลูกอดหมดไหควักหาซื้อ
วันสามมื้อกรอกหม้อก่อนึ่งอุ่น
นายเลิกจ้างว่างยาวข้าวขาดตุน
ขอพึ่งบุญจุนเจือเชื่อช่วยกัน

เลิกคำนึงถึงสดรสชาติสี
เมล็ดรีใสขาวยาวกลมสั้น
บรรจุถุงธรรมดาตราเลื่อมมัน
ไม่สำคัญชั้นชื่อระบือบาง

สุกร้อนเป่าเข้าปากหยากหยากเคี้ยว
ละเอียดเดี๋ยวกลืนคล่องล่องลงล่าง
อิ่มหลับฉิวหิวป่วนท้องครวญคราง
ถูกก็ช่างกินได้ไม่ต่างกัน

สาละวนซื้อของวางขาย วุ่นวายไม่ว่างจึงห่างกลอน

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ลงรถปิดประตูชูถุงแซ่ว
เดินแกว่งแกร่วสองหนวนตลาด
สายตาจ้องมองเห็นเป็นตามคาด
ซื้อผักกาดหนึ่งกำมื้อค่ำจอ

ตั้งตวงน้ำจุดไฟใส่ปลาร้า
ตะไคร้ผ่าพริกแห้งหอมแดงฝ่อ
ลงผักกาดส้มหักฝักงองอ
นั่งครู่รอไอผุดเดือดปุดเอา

ยอดอาหารจานเคลือบคดข้าวหุง
กลิ่นหอมฟุ้งข้าวท่อนร้อนปากเป่า
หนึ่งตักจอสองจอสามจอเรา
ให้แสนเศร้าเบื๊อเบื่อขาดเนื้อมัน

เหลือกึ่งกำกะแบ่งแกงพรุ่งนี้
ปลอบฤดีละเหี่ยยังเสียขวัญ
ผักจะแกงจะจอก็เหมือนกัน
แย่กว่านั้นจิ้มจ้ำน้ำพริกโพง

อ้างอาหารเหตุผลปนสารพิษ
ทีละนิดสู่กายดังพรายโหง
กว่ารู้ตัวลุกลามหามโทงโทง
นอนในโลงตาบุ๋มเฝ้าหลุมรู

วนตลาดลอบมองส่องกระจก
แม่เหงื่อซกคอเอียงข้างเขียงหมู
แสนดีใจไม่ลาบก็คงหลู้
เห็นหดหู่ยิ่งนักซื้อผักเค็ม

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เธอจัดแจงแปรงฟันขันน้ำอุ่น
หอมละมุนล้างหน้าผ้าเช็ดขาว
เสยผมเผ้าเข้าที่หวีเล่มยาว
เสื้อพาดราวเชือกโยงโสร่งวาง

ยกแก้วน้ำสำรับกับอาหาร
เนื้อพร้อมทานร้อนสุกถอดดูกก้าง
ซอสปรุงรสหยดยืดเติมจืดจาง
นั่งเคียงข้างร้องเพลงเพราะชอบพอ

หยิบยาคุมความดันวันละเม็ด
ใส่ปากเสร็จลิ้นตำยื่นน้ำต่อ
มือลูบหลังลูบรัวกลัวค้างคอ
เรียกพ่อพ่อยิ้มพี่แสนดีใจ

นั่งนอกชานชมดาวสกาวฟ้า
จับแข้งขาบีบนวดปวดตรงไหน
ขับกล่อมเห่เสภาพระอภัย
ดึกเข้าในน้ำค้างลงพร่างพรม

หมอนคู่วางกางมุ้งกันยุงกัด
ยามสงัดเย็นมาคลี่ผ้าห่ม
ปิดลั่นดานบานช่องป้องแรงลม
วอนพนมพระอวยช่วยคุ้มครอง

แม่สิ้นเสียเมียจ๋าเรียกว่าแม่
ถึงเก่าแก่แต่นุชขาวผุดผ่อง
สาวเลอสรวงสวยจังยังเป็นรอง
โอยปวดท้องแม่จ๋ากดขาที

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ผู้กำกับจับเข็นข้าเป็นเสือ
เสาะหาเหยื่อกระจ้อนยังอ่อนหัด
ออกจากถ้ำจ้ำโจมถาโถมฟัด
ตะครุบกัดเขี้ยวคมฝังจมคอ

ภู่กันกวาดวาดกายลวดลายสี
ซ้ำหลายทีลงลึกกันสึกหรอ
เติมหนวดเหน็บเล็บเชื่อมเลื่อมลออ
ฝึกหัวร่อฟึดฟาดตวาดดัง

แสร้งตลกยกซ้ายทักทายยิ้ม
กระแทกทิ่มแทงหน้าคราลับหลัง
เที่ยวเสริมสุขทุกสิ่งมาดจริงจัง
อวดบ้าคลั่งป้องกันอันตราย

ตีสนิทชิดซาบเอิบอาบหวาน
ของเหลือทานเสื่อมใช้ให้สหาย
แลกของสดคดหินเจาะดินทราย
สัญญาขายซื้อถูกผูกร้อยปี

หากแข็งขืนยื่นกฎปลดกลางหาว
ยึดแดนด้าวอ้างปราบกำราบผี
ประทับร่างสร้างองค์ทรงอัปรีย์
กดข่มขี่สูบเลือดฆ่าเชือดฟัน

ผู้กำกับจับเข็นข้าเป็นเสือ
จะแถกเถือเจอกร่างร่างหนาวสั่น
รอตั้งรับอับอายขู่รายวัน
หมูเขี้ยวตันแผลงฤทธิ์ขวิดเอาตาย

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ดอกตะแบกแรกบานชูก้านกิ่ง
ห่อเหี่ยวทิ้งกลีบม่วงปลิวร่วงหล่น
ลำสล้างว่างเปล่าใบเฉาทน
ยืนคอยฝนนานเดือนเยือนอีกครา

แว่วจิ้งหรีดเรไรระงมลึก
ยามตกดึกน้ำค้างพร่างพงป่า
ความเงียบเหงาเจ่าเจือเหลือคณนา
พอเบิกฟ้ากานกผกโผบิน

ล้นตลิ่งปิงฝั่งหลั่งไหลเซาะ
เลียบแก่งเกาะน้ำแตกกระแทกหิน
ซึมหดหู่ซู่ซ่าผวายิน
มิสุดสิ้นห่วงหายังอาลัย

เงยชำเลืองเบื้องบนระคนเศร้า
ไร้ร่างเงาหลบลี้อยู่ที่ไหน
หรือหลงเดินเพลินกรุงรุ่งเรืองไกล
รื่นเสียงใสแสงสีไฟนีออน

ลืมรวงทองท้องนาหน้าเก็บเกี่ยว
มือจับเคียวตีฝัดข้าวมัดฟ่อน
เหงื่อไคลเล็ดเสร็จสรรพ์ตะวันรอน
เหน็ดเหนื่อยนอนห่อนห่มล้มลงตึง

ฝากสายลมพรมเพรียกร่ำเรียกหา
พบพี่ยาบางกอกบอกหญิงหนึ่ง
จ้องดาวเดือนเคลื่อนคล้อยพลอยรำพึง
ชั่วชีวิตคิดถึงรักซึ้งทรวง

ชมรมจิตอาสาดนตรีบำบัด เล่นเพลงข้าวคอยเคียว
บ่าย 13 ตุลาคม 2559 วันสิ้นพ่อ เป็นเพลงสุดท้าย
และงดกิจกรรมจนถึงสิ้นปี 2560

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ครั้นมืดดำค่ำมาฟ้าคงฝน
น้ำหลั่งล้นแอ่งอ่างล่างขุมขัง
สวนลำไยไม้ผลโค่นผุพัง
กว่าลดฝั่งเหี่ยวเฉารากเน่าตาย

ที่ให้ดอกออกพวงบานร่วงหล่น
เริ่มชูต้นพ้นผลิสิสูญหาย
เจอแดดเผาเช้าส่องร่องระบาย
ร้อนละลายตายเกลี้ยงเหลือเพียงดิน

สูงเขินโคกโชคดีมีน้อยเสีย
แต่แสนเพลียหญ้าปกรกคลุมถิ่น
ถาโถมตัดกวัดไกวเหงื่อไหลริน
เงินโบยบินจ้างจดหมดกอบกำ

ที่เคราะห์ร้ายรอแห้งจัดแจงใหม่
รถปรับไถดอนดุมราบลุ่มต่ำ
ลอกร่องลึกรองรับระดับลำ
ปีหน้าน้ำทะลักสิ้นหนักใจ

ขุดหลุมผากตากดินอินทรีย์ผง
มูลหมักลงหญ้าฟางสับวางใส่
เตรียมต้นพันธุ์ชั้นยอดปลูกปลอดภัย
ชีวิตใหม่เกิดเป็นเห็นอีกครา

วันหมกมุ่นฝุ่นดินกินข้าวสวน
กับกระบวนทำงานการก้าวหน้า
มือเปื้อนเปรอะเฉอะแฉะแตะหูตา
หลายเวลาไม่ว่างจึงห่างกลอน

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เลยสนุกยุควัยไอหนุ่มสาว
เขียนเรื่องคาวฉาวปากกระดากศรี
เดินกระด้างข้างในไฟยังมี
สะกิดทีเปกพ่อลออตา

แค่ขบขำจำกัดบำบัดแก่
ชม้ายแลคอยหลบสยบซ่า
ยินขับขานหวานเวียกเรียกอาวอา
จ๊ะทิงจาฟ้าใสใจเบิกพอง

ย่างก๊องแก๊งแข้งขาสารรูป
มันน่าจูบลูบองค์ตรงไหนผ่อง
หากสะสวยรวยสินดินละออง
คงลอยล่องฟ่องฟ้าอ่าเดือนดาว

ปัจจุบันฉันท้อไม่หล่อเหลา
แก่หนวดเคราผมขนดำปนขาว
มักเป็นลมอมเมี่ยงเสียงเหน่อยาว
มือจับราวคลานพื้นขึ้นบันได

เอาคำเก่าเล่าความโล้ตามเรื่อง
ขลาดคุยเขื่องเพราเพรงวังเวงไหว
ม่วนชมนกหกเหินกลางเนินไพร
ปลูกลำไยไต่โหนกระโจนคู

เห็นดีงามทรามชั่วมั่วสาแหรก-
ขาดตุ่มแตกตำตาพาอดสู
แสร้งละเลียดเสียดส่อทรฮู
ได้เรียนรู้จารจดบรรณบทกลอน

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เคยพูดตรงโผงผางคอคางสั่น
ตะโกนลั่นเรียกพวกดังหนวกหู
ยกนิ้วชี้นี่นั่นมึงมันกู
เป็นที่รู้พรึบพรับยื่นจับมือ

รักษาสัตย์ศักดิ์ศรียิ่งชีวิต
สิ่งถูกผิดปากว่าประสาซื่อ
มิยอมล้มก้มโขกให้โลกลือ
คุณนี่คือสมบัติอัศวิน

เอาอกป้องผองภัยพิทักษ์ราช
ถูกเข่นฆาตปาดเถือหนังเนื้อสิ้น
ศัสตร์ศัตรูจู่โจมเลือดโลมริน
กอบทรายดินกลบหน้าข้ายอมพลี

มวลประโยชน์โกฏิกองต้องชาติก่อน
ดับทุกข์ร้อนพล่านพุ่งสุมกรุงศรี
กำจัดเรื่องเลวร้ายรานราวี
ยิ้มแย้มมีความสุขถ้วนทุกคน

ชูเพียงพอต่อยอดใหม่ถอดด้าม
ทั่วเขตคามสัมฤทธิ์ประสิทธิ์ผล
สร้างรายได้ให้เงินเจริญตน
พิชิตจนมั่นคงธำรงไทย

เลิกยืนตรงโผงผางคอคางอ่อน
เตร่ตะลอนนั่งรถเหนือจดใต้
ทำวันทยหัตย์สัมผัสไป
คนอะไรใจหนอเอ๋ยหล่อจัง

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

แค่จอดแวะแชะเดียวแล่นเลี้ยวต่อ
จอดเทียบรอขึ้นลงส่งซื้อขาย
จอดเพื่อพักสักครู่ดูเคลื่อนย้าย
จอดตามป้ายปักตรงบ่งเวลา

จอดกีดขวางทางเท้าช่องเข้าออก
ปิดปากตรอกผู้คนวนซื้อหา
ประตูบ้านร้านบดบังรถรา
ไปโรงยาป่วยไข้ไม่ทันการ

ขึ้นป้ายเตือนเดือนปีนี่ก็แล้ว
ไร้วี่แววร่วมมือถืออาจหาญ
แจ้งตำรวจกวดขันมันระราน
หรือถึงศาลขู่เข็ญเป็นคดี

แถมเสียงดังกรังกรึงอื้ออึงรอบ
พูดโต้ตอบก่อกวนชัดถ้วนถี่
ลอดหน้าต่างห่างรูยินอยู่ดี
ยี่สิบสี่ชั่วโมงตายโหงตาย

นอนหลับตื่นฟื้นตัวหัวแสนปวด
จับบีบนวดอย่างไรไม่เบาหาย
กินยาชุกทุกวันอันตราย
นี่จวนสายหมอนัดวัดความดัน

ลองมือน็อคล็อคในใส่เกียร์เบรค
จะเป็นเลขอะไรโว้ยไม่หวั่น
โมขึ้นหน้าบ้าลุจุดดุดัน
ทุบสนั่นพังยับกับเหล็กยาว

รพีกาญจน์