กระทู้เปิดตัวจากคุณNantawan Thepraksa
"เมื่อวันที่ 16 พค 55 นันได้ทำบันทึกเลขที่ ทอ222/2555 เรื่องขอมอบกระบือให้ แก่โครงการศูนย์อนุรักษ์กระบือไทย ของมหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์ (นันก็เป็นอาจารย์ที่นี่คะ)ก็ทำเรื่องเข้าไปว่า เราขอมอบกระบือเผือก เพื่อเป็นการสร้างการเรียนรู้ แก่นักศึกษาและประชาชนทั่วไป ทางอธิการ ก็รับและสั่งให้ อ วิรัตน์ รับมอบ และมีหนังสือขอบคุณจากทางมหาวิทยาลัยเลขที่ ศธ 0535/ว0996"
"กระบือตัวนี้ นันและเพื่อนไถ่กันมา เนื่องจากตอนที่ ยังทำงานอยู่ที่สภาอุตสาหกรรมแห่งประเทศไทยและได้กลับมาบ้านที่ จ อุตรดิตถ์ ก็ขับรถเจอรถบรรทุกขนควาย มุ่งหน้าไปแพร่ ซึ่งสะดุดตา ด้วยควายสีขาวชมพูตัวน้อย ขาห้อยลงมาจากตาข่ายสองข้าง ก็ขับรถแซงไปเพื่อขอซื้อ เค้าก็ขายให้ และมาส่งให้ที่บ้านสวนของนัน แรกๆ กลัวคนมาก เข้าใกล้ไม่ได้ เราและที่บ้านก็พยามคุย พยามเข้าไปคลุกคลีกับมัน จนเชื่อง บุญมาอยู่บ้านสวนมีป้าหน้าบ้านชื่อป้าแขก (แก่เรียกยายได้แล้วคะ) เลี้ยงให้ โดยตัดหญ้า เอากล้วยที่เราซื้อมาไว้ทีละ 200 โล มาหักเอาเฉพาะตัวกล้วยไม่เอาก้าน ให้ทุกวัน หน้าร้อนก็จะซื้อฟางทีละ 100 ก้อน ไว้ที่ใต้ถุนบ้าน เช้าป้าแขกก็จะเอาฟางอัดก้อนมาคลี่ๆ ตัดกล้วยจากหวีมาให้มัน กลางวันร้อนป้าแขก ก็จะอาบน้ำให้ แกผูกพันกับบุญมาไม่แพ้คนในบ้าน"
"พ่อเราช่วงหน้าฝน ขึ้นบ้านบนดอย จะตัดหญ้าอ่อนมาให้บุญมาทุกวัน ใส่ท้ายรถมา หน้าร้อน ก็จะตัดปลีกล้วยบนดอยมาผ่า 4 ซีก ให้ พ่อมักป้อนบุญมากับมือ เพื่อให้เค้าจำกลิ่นได้ พวกเรา พี่สาว หลานๆ รวมทั้งเพื่อนที่ไถ่มา ก็มักลงไปเด็ดผักอีทรงให้และเล่นกับมัน บุญมาเชื่องกะคนในบ้านมาก จำเสียงรถได้ทุกคัน เวลาพ่อกลับมาจะเอารถไปจอดบ้านสวน พอเปิดรั้วเค้าจะมายืนรอ เวลาเรากลับมาจาก กทม ขับรถลงไปก็จะมายืนรอ ตอนเช้าบุญมา จะมีเพื่อนเป็นลูกหมาบ้านป้าแขกห้าตัว มาป้วนเปี้ยนอยู่ด้วยทุกวันจนไม่เกาเหมือนควาย เวลาเกา บุญมาจะยกขาเกา ตลกมาก เค้ารู้เรื่องมาก และจะกลัวคนแปลกหน้า เวลาที่เชือกขาด ต้องผูกใหม่ เราต้องให้คนรู้จักที่เค้าเลี้ยงควายมาผูกให้ และตอนเค้ามาบุญมาจะกลัวมาก ตาแดงก่ำ พี่สาว ต้องลงไปยืนด้วยถึงหาย และยอมให้คนผูกเข้าใกล้"
"พวกเราเลี้ยงมัน ไม่ค่อยเหมือนควายทั่วไป เพราะมันอยู่กับคนเลยค่อนข้างผูกพัน เลี้ยงมาจนสามปี เค้่าเริ่มเป็นหนุ่ม เวลาพวกเราลงไปเค้าจะร้องอื้ดๆ เราก็พอเข้าใจ จนเรากลับมาทำงานเปนอาจารย์ ที่ราชภัฏอุตรดิตถ์ ก็ได้ไปอบรมอาจารย์ใหม่ ได้ฟัง อ วิรัตน์ บรรยายเรื่องการทำวิจัยเพื่อชุมชน โครงการหมู่บ้านขยะ โครงการศูนย์อนุรักษ์ควายไทย ก็ปลื้มและประทับใจมาก ที่ อ ทำได้ขนาดนี้ จนมานึกเอ๊ะ บุญมาก็เป็นหนุ่มแล้ว ทำไมเราไม่เอาไปไว้ที่ ม เราอยากเจอเมื่อไรก็ไปหาได้ ตอนแรกมีคอกที่รู้จักกันเค้าอาสาเลี้ยงให้ ราคาแล้วแต่เราจะให้เค้าเป็นค่าเลี้ยงดู เราก็ไม่ไว้ใจเพราะเค้าเลี้ยงขาย (ตอนนี้มานึกเสียใจ เพราะเค้าบอกว่าอยากมาหามันเมื่อไรก็มาได้เลย เค้ากางมุ้งให้นอนอย่างดี เพราะอยากได้ลูกมัน) ก็เลยตัดสินใจ ยกให้ศูนย์อนุรักษ์ฯ จนผ่านไปสามเดือน ฝันถึงก็เอ๊ะสงสัยบุญมาอยากกินกล้วย จึงจะเข้าไปหา ก็โทรไปหา อ วิรัตน์ก่อน แกบอกว่า บุญมาเข้ากะฝูงได้ดี มาได้เลย พอเข้าไปไม่เจอก็โทรหาแก แกบอกว่าบุญมา ไปหากินกะฝูงชาวบ้านเพราะเข้ากะฝูงที่ ม ไม่ได้"
"เราก็เอ๊ะ ไหนตอนแรกบอกเข้ากันได้หว่า ก็อืม รอจนเย็นก็เอากล้วยเข้าไป (พ่อขับเอาเข้าไปเนื่องจากราชขชภัฏบึงกะโล่ สร้างขยายจากในเมือง ถนนยังเป็นดิน) ก็ไม่เจอบุญมา พ่อยืนเรียกชื่อ ก็เจอแต่ควายดำ เลยโทรหา อ วิรัตน์ อ.บอกว่า บุญมาไปหากินไกล ช่วงนี้ฝนตก เลยติดเกาะ พ่อก็เอ๊ะ ทำไมคำพูดมันเปลี่ยนไปเรื่อยๆ วันต่อมาพวกเราเลยติดตามเข้าไปดู ไปสอบถามเจ้าหน้าที่ในราชภัฏบึงกะโล่ รปภ หน้า ม ก็บอกว่าแกเคยเลี้ยงอยู่เดือนนึงแล้ว อ วิรัตน์ก็เอามันเข้าไปหลัง ม แล้วไม่เคยเห็นออกมาอีกเลย แล้ว อ วิรัตน์ก็โทรมาหาแม่เรา ว่าจะขอนัดคุยกันในวันที่ 12 สค พวกเราก็ตกลง พอถึงวันที่ 12 อ วิรัตน์ปิดเครื่องหนี แล้วติดต่อไม่ได้จนถึงวันที่ 15 สค ซึ่งเป็นวันที่เรา เข้าไปยื่นหนังสือถึงอธิการ เพื่อขอคำชี้แจง พร้อมขอรับควายคืน เนื่องจากไม่ได้เป็นไปตามวัตถุประสงค์ เรายื่นหนังสือเสร็จก็ขึ้นรถ พอขับรถออกมาก็เจอ อ วิรัตน์ เดินออกมาจากตึก เราก็เอ๊ะ แล้วทำไมถึงปิดเครื่อง เราเลยไปสืบจากคนที่เคยเอาฟางมาส่งให้เราเพราะเค้ารู้จัก อ วิรัตน์ เค้าก็บอกว่าเคยเห็นนะ แล้วลูกสาวของคนที่ อ วิรัตน์ซื้อควายด้วยก็มาบอกกับแม่เราว่า อ้อ เค้ายังเห็นอยู่นะ ญาติเค้าเป็นคนเลี้ยง เราก็ใจชื้ันขึ้นมา"
"พอโทรไปเค้าก็พูดแบบอึกๆ อักๆ เราก็รู้สึกว่ามันแปลกๆ พอสืบไปสืบมา ได้ความว่า ควายที่คนเอามาบริจาคให้ที่ศูนย์ อ วิรัตน์จะเลี้ยงไว้ระยะหนึ่ง พอโตก็เอาไปขาย แล้วซื้อควายถูกๆ มาแทน (คนที่บอกเราตอนนี้ไม่กล้ามาที่โรงสีเลย เค้ากลัวแม่เราว่า เพราะตอนแรกเค้ามายืนยันว่าญาติเค้าเป็นคนเลี้ยง แต่จริงๆเราขอบคุณเค้าด้วยซ้ำที่ทำให้รู้และสืบข้อมูลได้เยอะ) หลังจากอธิการรู้เรื่องก็โทรหา อ วิรัตน์ ว่าให้เคลียร์ให้จบเพราะเสียชื่อเสียงมหาวิทยาลัย อ วิรัตน์ก็เข้าไปหาน้าเราที่โรงสี (อ วิรัตน์มีศักดิ์เป็นหลานของสามีน้าเรา) ให้น้าเราช่วยพูดกับเรา อันที่จริงถ้าวันที่ อ วิรัตน์นัดพวกเรา แล้วแกมา แล้วยอมรับแบบแมนๆ ว่าเอาไปขาย พวกเราก็แค่ขอให้บอกว่าว่าขายใครไปแล้วจะไปตามเอง แล้วเรื่องคงไม่ยาวขนาดนี้ แต่แกกลับปิดเครื่องหนึ เราก็บอกน้าเราไปว่า มาถึงป่านนี้แล้วคงให้จบไปไม่ได้แล้ว ปัญหาที่มี อธิการควรแก้ให้หมดไป ไม่ใช่อยากให้จบ มันก็เท่ากับการหมกปัญหาไปเรื่อยๆ ซึ่ง อ วิรัตน์แกมีปัญหาเรื่องนี้มาเยอะพอสมควร เราเพิ่งรู้จากบุคลากรและ อ ภายในมหาวิทยาลัยว่าแกมักมีปัญหาเรื่องทุจริตอยู่บ่อยๆ แต่ก็แปลก ที่อธิการยังคงให้แก เป็นผู้บรรยายให้อาจารย์ใหม่ฟังตลอด แล้วตอนนี้มันไม่ใช่แค่เราและเพื่อน แต่มีเจ้านายเพื่อน ที่เป็นเจ้าของกิจการใหญ่ ที่จังหวัดนครปฐม ที่เค้ารู้ว่าเราไถ่ควายตัวนี้มาเค้าก็ขอร่วมด้วย ซึ่งเค้าไม่ยอมแล้ว เรื่องควายอาจจะเป็นเรื่องเล็กๆ แต่นี่มันคือเรื่องของความรู้สึก ความผูกพัน ที่มีให้กันมาสามปีเต็มๆ ของทุกๆคน เพราะการเลี้ยงควายตัวเดียวแบบดูแลกันขนาดนี้ มันค่อยๆ ผูกพันกันไปเรื่อยๆ และอีกอย่างมันคือเรื่องของความถูกต้อง การตั้งศูนย์อนุรักษ์ หมายความว่าคุณต้องเลี้ยงพวกเค้าไว้ในศูนย์ ไม่ใช่เลี้ยง เพื่อเอาไปขายแลกเปลี่ยนมาตลอด ถ้าเป็นอย่างนี้ก็เท่ากับว่า นี่คือตลาดค้าควายของราชการ ซึ่งผิดไปจากการตั้งของบศูนย์อนุรักษ์ใช่ไหมคะ พอเมื่อวานนี้ อ วิรัตน์ก็ได้พูดว่า คุณรู้ไหมผมเป็นใคร คำพูดนี้แหละ ทำให้บรรดาผู้ร่วมไถ่ โกรธมาก ถึงกับผู้ใหญ่โทรไปหาอธิการว่า ทำไม เป็นมาเฟียที่จังหวัดอุตรดิตถ์หรอ ถึงได้มาพูดจาแบบนี้ แล้วยังบอกว่าควายบริจาคมาแล้วผมจะเอาไปทำอะไรก็ได้!!มาถึงตอนนี้เราก็ได้แต่หวังว่า บุญมายังมีชีวิตอยู่ และขอทวงความยุติธรรมให้เค้า ตามสืบเพื่อเอากลับมา ซึ่งไม่น่าจะยาก เนื่องจากลักษณะพิเศษของบุญมา ที่มีตัวใหญ่สีชมพูใส ก็ไม่น่าจะสืบตามยาก และขอแชร์เป็นประสบการณ์ถึงเพื่อนๆ ที่อยากบริจาคสัตว์ที่เราไถ่ชิวิตมาว่าให้สืบเรื่องการจัดตั้งโครงการและผู้รับผิดชอบให้ดีก่อน ไม่งั้นจะเสียใจเหมือนพวกเรา แม่บอกว่า หมาที่บ้านเราตาย ยังไม่เคยเอาเค้าไปทิ้ง ยังฝัง เลี้ยงมาเราก็ผูกพัน แล้วนี่ควายตัวเบ้อเร้อ จะไม่ให้เราผูกพันได้ยังไง ถึงตอนนี้เราก็ขอแลกด้วยตำแหน่งระหว่างอาจาย์ผู้น้อย ที่ไม่ได้เป็นข้าราชการ เป็นเพียงพนักงานมหาวิทยาลัย กับ ตำแหน่งอาจารย์ข้าราชการประจำอย่าง อ วิรัตน์แล้ว ความถูกต้อง ความยุติธรรมจะเกิดขึ้นหรือไม่ ก็ต้องดูกันต่อไปคะ"
กระทู้ที่ 2 จากคุณNantawan Thepraksa
"วันนี้ความจริงได้ปรากฎแล้ว ว่า อ วิรัตน์ ได้นำบุญมาไปขาย และคนที่ขาย เค้าส่งเข้าโรงเชือดวันนั้นเลย ซึ่งเป็นวันที่มันมาเข้าฝัน แม่บอกว่า มันคงลำบากเลยมาเข้าฝัน เราก็ยิ่งใจไม่ดี ซึ่งมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ตอนนี้
อ วิรัตน์ พยายามจะขอชดใช้เป็นเงิน แต่คนเลวอย่างเค้า ไม่เข้าใจว่านี่ไม่ใช่เรื่องเงิน คนอย่าเค้า เอาเงินหลวงมาหาเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง ในส่วนต่างของการขายควายบริจาค แล้วที่สำคัญเป็นควายที่ไถ่ชีวิตมา แล้วเอาเงินไปซื้อควายน้อยมาสองตัว ซึ่งอนาคตของควายน้อยสองตัวก็คงเป็นแบบบุญมา"
"ตอนนี้เราทำเต็มที่ โดยไม่สนใจถึงตำแหน่งอะไรแล้วคะ ความถูกต้อง ความจริง ต้องเกิดคะ จะได้ทำงานต่อ หรือไม่ก็ไม่สนแล้วคะ ตำแหน่งเราก็ไม่ได้เป็นข้าราชการ เป็นแค่อาจารย์พนักงานมหาวิทยาลัย คงไม่มีอะไรจะเสียคะ นอกจากคำว่าเสียใจที่คนที่เราไว้ใจ กับโครงการที่ดูเหมือนจะดีเป็นแบบนี้"
ลงวันที่ 18 สิงหาคม 2555
ตามไปอ่านกันต่อเลยครับ ....
http://www.pantip.com/cafe/jatujak/topic/J12541628/J12541628.htmlความคิดเห็นผม...มันสะท้อนอะไรได้หลายๆ อย่างเลย มันเหมือนสัจธรรมที่อยู่รอบๆ ตัวเราอยู่ทุกวัน เฮ้ออ....!!!
หน้าหลักเว็บไซต์
เพื่อทีมงานจะได้ดำเนินการลบออกให้ทันที..."
ผู้เขียน
