ปล่อยเรื่องเกิน เดินมา เพลานี้
พอจะมี เยื่อใย บ้างไหมหนอ
ที่ว่าเป็น เส้นรัก เคยถักทอ
ร่วมสานก่อ ไมตรี อันดีงาม
มิควรเมิน เนิ่นนาน ไร้การแก้
มันก็แค่ หันหน้า พูดจาถาม
ละทิฐิ มีอยู่ สักครู่ยาม
นำเอาความ จริงแท้ ออกแบกาง
ฤๅโลกนี้ มีใคร ไม่ทำผิด
เรื่องแค่นิด มากมหันต์ นั่นอีกอย่าง
แยกกันเดิน เหินไป ไกลละทาง
รักจืดจาง ร้างเบื่อ ไม่เหลือกอ
เพราะรักจึง หึงหวง ลวงใจหนัก
เหมือนกับผลัก เขาไป กระไรหนอ
เธอ.เขาเจ็บ เก็บช้ำ น้ำตาคลอ
มัวรีรอ พึมพำ ทำไมกัน
นัดกินข้าว ด้วยกัน สักวันเถิด
ยิ้มและเปิด หัวใจ อย่าไหวหวั่น
เรื่ิองจริงจัง ทั้งหมด ปรากฏพลัน
ความสุขสันต์ หวานชื่น จะคืนมา
กานต์