ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ

[รพีกาญจน์]

หัวใจพี่ สี่ห้อง น้องคงพลาด
มิบังอาจ ก้าวล้ำ หรือร่ำหา
มีเนื้อทอง เต็มห้อง ต้องอุรา
หญิงฤๅมา เทียบเท่า เหล่าโฉมนาง

เหลือ..ตกค้าง กลางใจ ชายเจ้าชู้
มิขอสู่  ประตูรัก เกรงจักหมาง
กว่าจะเดิน เหินเลี่ยง เบี่ยงหนทาง
ผ่านน้องนาง กี่คน คงจนใจ

มิเป็นไร ใจพี่ มีให้เจ้า
ทุกนางเท่า หยวนหยวน กันถ้วนหน้า
รักหลายข้าง สร้างภิรมย์ สมอุรา
ไยต้องมา จับเจ่า เฝ้าตรมตัน

มาคล้องแขน แทนใจ ให้สนุก
ร้องเพลงปลุก เพลิดเพลิน เดินตามฝัน
ชมจันทร์ดาว พราวแสง แข่งตะวัน
ความสุขสันต์ ก่ายกอง เป็นของเรา

กานต์

[little girl]

รับไม่ได้ จากใจจริง หญิงคนนี้
เพียงฤดี เป็นหนึ่ง ซึ่งเคยฝัน
มีรักเดียว ครองเดียว เกี่ยวก้อยกัน
นางอื่นนั้น ไม่ให้หมาย ชายเคียงคลอ

[รพีกาญจน์]

รับไม่ได้ จากใจจริง หญิงคนนี้
เพียงฤดี เป็นหนึ่ง ซึ่งเคยฝัน
มีรักเดียว ครองเดียว เกี่ยวก้อยกัน
นางอื่นนั้น ไม่ให้หมาย ชายเคียงคลอ

รักกันจริง กล้วยใบ ปันให้ครึ่ง
อย่าคำนึง กฎเกณฑ์ เช่นนั้นหนอ
รักเพื่อนจริง แบ่งเรียง ครบเพียงพอ
ร่วมอี๋อ๋อ ด้วยกัน สวรรค์อาย

[little girl]

ความหมายกลาย ปลายบาน สราญเล่น
กลัวเป็นเช่น รอยอดีต กรีดเป็นสาย
ประสบการณ์ สอนผิด คิดทำลาย
ตัวเกือบตาย หมายพาด มาดอ้างอิง

ชมรมกลอน นอนสบาย คลายความร้อน
บทบางตอน แรงรัก ปักใจยิ่ง
แม้นเนื้อหา พาเรา เศร้าก็จริง
เป็นเพียงสิ่ง สร้างมา ภาษากลอน
          

[little girl]

โลกของฉัน มันคล้ำ ดำสนิท
ฉากรักปิด ด้วยบท ที่หมดเยื่อ
ความหลังก่อน ครั้งเก่า เฝ้าคลุมเคลือ
มาจานเจือ เถือรัก ให้หักรอน

ความอ่อนไหว ได้ทาง สร้างความคิด
มุ่งผลิต ผลงาน กานท์อักษร
ด้วยอารมณ์ ขมใจ ในบางตอน
จึงร่ายกลอน ตอนช้ำ ด้วยจำใจ


little girl

[รพีกาญจน์]

...เช้านี้ที่เหงาหงอย...

อากาศวิปริต     เมฆบังปิดอาทิตย์เจ้า
เจ็ดวันมิบางเบา     ความหมองเศร้าเข้ามาเยือน

ฝนตกมิสร่างซา     เปรียบน้ำตาข้าไหลเลื่อน
ลมจัดพัดมาเตือน     เหมือนหนาวเหน็บเจ็บทรวงใน

หลายวันที่ว่างงาน     ข้าวอาหารกักตุนไว้
กระเทียมหอมพริกไทย     ปลาร้าไข่ไม่เหลือเลย

ชีวิตคิดอนาถ     เกิดหนึ่งชาติทุกข์เกินเอ่ย
กายใจไม่เสบย     แต่ไม่เคยง้อขอกิน

ก่นกร่างกลางสภา     นิ้วชี้ด่าว่ากังฉิน
พวกมรึงจงยลยิน     กรูแทบสิ้นแล้วชีวัน

จัดซื้อหรือจัดจ้าง     รีบจัดสร้างจ่ายเงินผัน
ให้คนทำงานกัน     จะได้ทันวันเวลา

ลูกข้าเริ่มหิวโหย     ร้องโอดโอยเสียงแตกพร่า
ช่วยเหลือเอื้อเยียวยา     หรือให้ข้าอาชญากรรม

เช้านี้ที่หงอยเหงา    ออกร่อนเตาเอาจอกผำ
เก็บผักได้สักกำ     จิ้มพริกตำยำกินไป เฮ่อ...

กานต์

[รพีกาญจน์]

ย่างเดือนแปด สิงหา ฟ้าขาดฝน
ทุกผู้คน ไม่มีกิน มองสิ้นหวัง
ข้าวที่เก็บ ก็ชะลอ พอประทัง
เลี้ยงชีพยัง กันอด หมดชีวา

พับผ้าเหลือ เสื้อใน ใส่ถุงปุ๋ย
ออกบ้านลุย ไปตาย วายดาบหน้า
ละผู้เฒ่า เฝ้าบ้าน อยู่ล้านนา
เที่ยวเสาะหา เงินงาน แถวชานเมือง

ดูป้ายจ้าง สร้างงาน ตามบ้านตึก
รองเท้าสึก สายกิ่ว กัดนิ้วเขื่อง
ถูกดุด่า ว่าวุ่น ตาขุ่นเคือง
บ้างหาเรื่อง เหม็นลาว ด้าวแดนไกล

แสนลำบาก ลากเท้า เข้าในวัด
กราบนมัส หลวงพ่อ ขออาศัย
วอนเมตตา อาหารเพล คนเข็ญใจ
ศาลาให้ พักผ่อน นอนค่ำคืน

หัวหนุนแขน แทนหมอน ก่อนหลับไหล
นึกขึ้นได้ มีเพื่อน เหมือนฝันตื่น
เป็นอาเสี่ย เมียมี เมื่อปีซืน
คงหยิบยื่น งานทำ ด้วยน้ำใจ

ยามเช้าตรู่ ผู้คน เดินล้นหลาม
เอ่ยปากถาม เพื่อนรัก รู้จักไหม
เขาส่ายหน้า อ้าปาก หันจากไป
คนอะไร ไม่รู้จัก...ศักดิ์ช่างซอ

ทอง โบตัน

[Yim sri]

                  แม้จะทุกข์ อย่างไร ไม่ให้รู้

                  ปิดประตู ซ่อนไว้ ในใจฉัน

                  ฉาบความเศร้า เหงา ความโศก วิโยควาร

                  สุขสราญ แค่เบื้องหน้า  ทาภิรมย์

                 

[รพีกาญจน์]

" เสือกำสรวล " 1

ธรรมชาติ วาดชีวา ข้าเป็นเสือ
ตายได้เพื่อ พิทักษ์ รักษาถิ่น
คณานับ ทรัพย์กอง ของในดิน
ใครกอบโกย โบยบิน มิยินยอม

หมายปักหมุด สุดตา อาณาเขต
หากมีเหตุ รุกแดน แสนถนอม
ไล่ตะปบ ขบกัด ตวัดงอม
เข้าแนวห้อม ล้อมเกี่ยว กลิ่นเยี่ยวตู

ตาแดงกล่ำ คำราม ตามวัยถึก
โลดแล่นคึก คะนอง ฮึ่มร้องขู่
ขยับนิด บิดเอ็น เส้นกล้ามฟู
ออกโจมจู่ พริบตา ฆ่าทั้งเป็น

สัตว์ตัวน้อย ค่อยคลาน มิหาญกล้า
เกรงภัยพา ลำบาก หนียากเข็ญ
ท้าทะลึ่ง ขึ้งเดือด เลือดกระเซ็น
มีให้เห็น ป่นปี้ ทุกวี่วัน

เปรียบให้รู้ ผู้ชาย ดังคล้ายเสือ
ถูกแถกเถือ ดันด้ำ โหมห้ำหั่น
ฤๅคุดคู้ สู้ศึก ฮึกโรมรัน
จบชีวัน มันหรือข้า บ้ารบลุย

จะเสืออ้วน ท้วนล่ำ ผอมย่ำแย่
จะชแร เหี่ยวย่น ขนหลุดลุ่ย
จะฟันหลอ ถ่อร่าง ปากช่างคุย
เจอฟ้ามุ่ย ยามบิ่น เสือสิ้นลาย

กานต์

[รพีกาญจน์]

ดูท้องฟ้า นาข้าว ปวดร้าวจิต
เกินวิกฤต ดินแดง แห้งเป็นผง
ต้นถูกแดด แผดผลาญ ทั่วดานดง
ทิ้งใบลง ทับเถื่อน เกลื่อนกระจาย

ถ้าขืนรอ ต่อไป ไม่ไหวแน่
ยอมท้อแท้ แพ้พัก ช้าจักสาย
หากขืนสู้ ธรรมชาติ อาจถึงตาย
จำขวนขวาย หางาน แถวชานเวียง

มีรวงร้าน บ้านใด ให้รับจ้าง
งานก่อสร้าง ถักทอ ก็ไม่เกี่ยง
งานแบกหาม หาบหับ ขับลำเลียง
งานสุ่มเสี่ยง ขอตัว ชั่วไม่ทำ

โปรดเมตตา อาหาร แค่จานมื้อ
ไม่หาหือ เรียกต่อ พออิ่มหนำ
ที่ซุกตัว หัวนอน หมอนด่างดำ
ดีเหลือล้ำ กับคน จนเช่นเรา

จะตื่นเช้า เข้างาน มานมุ่งหมาย
จะน้อมจิต อุทิศกาย เพื่อนายเจ้า
ถ้ามีทุกข์ ร่วมด้วย ช่วยแบ่งเบา
และปัดเป่า คุ้มครอง ป้องเภทภัย

ค่าตอบแทน ไม่แพง ขั้นแรงต่ำ
เก็บออมนำ ฟื้นฟู กู้สวนไร่
หากปีหน้า ฟ้าบน ฝนเป็นใจ
พอชดใช้ ดอกหนี้ มีสุขเอย

กานต์

[รพีกาญจน์]

เมื่อปวดหัวตัวร้อนนอนไม่หลับ
มีไข้จับสับสั่นขวัญผวา
เหงาอกหักรักเดาะเจาะอุรา
แวบเข้ามามุมกาแฟแก้ทุเลา

ได้ระบายคลายทุกข์คลุกกับเพื่อน
ช่วยตักเตือนยามพลาดผิดขลาดเขลา
ปัญหาหนักจักจางลงบางเบา
ยั่วหยอกเย้าเอาจิตมิตรทุกวัย

ยามกลัดกลุ้มมุมนี้มีตลอด
แวะมาจอดถอดอารมณ์ที่ตรมไหม้
นั่งดื่มคุยลุยเล่นร้องเต้นไป
พอสุขใจไขว้ลำทำกิจตน

ใคร่ถามทักสักนิดปิดไฉน
หรือเลศนัยไล่ขับจนสับสน
หรือเหนื่อยหน่ายก่ายเบือแล้วเหลือทน
จึงปลีกตนพ้นไปไกลสุดแดน

อรุณเบิกเถิกฟ้าสางครานี้
คงไม่มี"เพื่อนเรา"เศร้าโศกแสน
ไร้ภิรมย์ซมสลดระทดแทน
เหลืออดีตติดแขวนกลางแผ่นทรวง

กานต์

[รพีกาญจน์]

เขาไหลริน ยินยอม ตอมตามติด
ก็อย่าคิด"คนจริง"ที่ยิ่งใหญ่
หมดคุณค่า สาธารณภัย
อยากหยิบใช้ แค่วัน ง่ายทันที

แหกปากโวย โกยอ้าว สู่คาวเปรอะ
ช่างเขาเถอะ ดีอีก เร็วหลีกหนี
ช้าให้ช้ำำ ทำเสีย เพลียฟรีฟรี
ปราศราคี พันธะ นะหัวใจ

ยืดขายาว ก้าวล้ำ ชิงตำแหน่ง
วิ่งเบียดแซง แย่งเพื่อน เลื่อนเป็นใหญ่
ข้ามหัวคน ผลงาน บานตะไท
เอาแต่ได้ อย่างเดียว ไม่เกี่ยวกัน

ถึงระทม ขมขื่น กล้ำกลืนไหม
กำลังใจ หายหด สรดโศกศัลย์
เชื่อโลกนี้ มีสุทธิ์ ยุติธรรม์
มินานวัน ผ่านพ้น ยลแพรวพราว

อันนินทา กาลี ที่ปนเปื้อน
แค่ลมเถื่อน ลุกลาม ปากสามหาว
พัดต้องหู รู้คัน มันครั้งคราว
พอบัดนาว ละลาย หายกับกาล

เพียรน้อมนำ ธัมมะ ปฏิบัติ
ช่วยขจัด ทุกขัง ที่ยังหาญ
แก้ที่เหตุ สำเร็จผล ดลดวงมาน
สุขสราญ สุดยอด ตลอดไป

กานต์

เขียนเบานานเข้าใจ   เขียนแรงไปให้เดือดร้อน
ขอจิตคิดเป็นกลอน   กราบวิงวอนผ่อนอภัย

[Number9]

คำว่า "เศร้า" เคล้าน้ำตาอารมณ์โศก

แสนวิโยคปวดใจ ... จนไห้หวน

ทั้งสองเส้า สามเส้า เฝ้าคร่ำครวญ

โลกเหมือนอวลด้วยไอร้อนซ้อนอาดูร

[นายตะเข้]

รักแล้วเศร้า เหงาใจ ใยต้องรัก
เหมือนเข็มปัก ทรวงใน ให้ขื่นขม
รักแล้วพราก รักแล้วจาก ซากอารมณ์
แล้วใยก้ม หน้ารัก ให้ปักทรวง...

คนมีรัก รักจะสร้าง ไม่ร้างหมอง
รักเรืองรอง ตรองดู  คู่แมนสรวง
เหมือนพี่รัก ปักจิตน้อง คล้องคู่ควง
รักใหญ่หลวง มอบดวงใจ ใว้คู่เธอ..... ฮิฮิ
 

[รพีกาญจน์]

คุณหมอขา...
วอนเมตตา ชี้ทาง สว่างไสว
ผมเครียดจัด กลัดกลุ้ม สุมดวงใจ
ปัญหาใหญ่ ใช่น้อย คอยรุกราน

เขียนกลอนสัจ ปรัชญา ค่าชีวิต
เพื่อนหน้าบิด มองข้าม ไม่ตามอ่าน
ว่าเป็นเรื่อง เปลืองสมอง ดองกบาล
เล่านิทาน เก่ากรุ เถ้าพุพัง

เขียนฉอฉอด ออดอำ ด้วยคำหวาน
เพื่อนประจาน ถมทับ เมื่อลับหลัง
น่าอยู่วัด จัดของ ท่องอ่านฟัง
แก่แล้วยัง แลบเลีย ยกเบี้ยชู

เขียนตลก โปกฮา แสร้งบ้าใบ้
เพื่อนก็ใส่ ว้าวุ่น วัยคุณปู่
ทำทะเล้น เป็นลิง วิ่งเสาะรู
ไม่น่าดู เหมือนเด็ก-เล็กซุกซน

เขียนขึ้นดอย ลอยน้ำ ลงถ้ำลึก
นั่งนอนนึก ไม่เคย(ไป)เลยเพียงหน
ถ้ำเชียงดาว อ่าวพระ อินทนน
ยังมืดมน จนตรอก บอกบรรบาย

คุณหมอขา...
กรุณา บอกสักครั้ง ยังไม่สาย
เพื่อนไม่ชอบ ตอบย้อน กลอนเดียวดาย
ผมคงตาย แน่แน่ แย่แล้วเอย

กานต์

[รพีกาญจน์]

" เสือกำสรวล " 2

สงสารสาง ร่างผอม เพราะตรอมเศร้า
โถ.เสือเฒ่า โก่งหลัง หนังแห้งเหี่ยว
สองแก้มตอบ ขอบตา หน้าซีดเซียว
ปากไร้เขี้ยว เหงือกช้ำ ดำเป็นทิว

เดินย่องแย่ง แรงหมด รันทดยิ่ง
จับสัตว์สิ่ง วิ่งไล่ ให้โหยหิว
จะบิดตัว กลัวเอ็น เป็นตะคริว
สี่เท้า.นิ้ว ติดล็อค ยามออกคลาย

พอคืบคลาน ผ่านโคน ต้นแสม
ถูกลิงแหย่ หน้าเงย เลยล้มหงาย
แมวยังมี สีแสง คั่นแล่งกาย
เสือหมดลาย อายสิ้น ฟ้าดินไพร

เพื่อนเย้ยเยาะ เทาะแทง แสร้งยลยิ้ม
ทำกรุ่มกริ่ม แลบเลีย เสียมิได้
แท้สลด อดสู อยู่ภายใน
ซ่อนเก็บไว้ ใจเสือ สุดเหลือทาน

มันทำท่า บ้าใบ้ ไม่รู้ไม่ชี้
หลากวิธี มีไว้ ใช้สังหาร
ความเป็นเสือ เจือฝัง อหังการ
เขาอาจตรา ว่ามาร พาลสตรี

ชื่อว่าเสือ อยู่อย่างเสือ ตายอย่างเสือ
ถูกแถกเถือ ยังรัก ในศักดิ์ศรี
ใครบ้างล่ะ ชนะเฮ ทุกเวที
แพ้บ้างซี รู้ตรม ขมเช่นไร

กานต์

[รพีกาญจน์]

เดินงุ่นง่าน เงยหน้า มองฟ้ากว้าง
ไกลสุดทาง ลิบตา แนวป่าใหญ่
ลมโชยพัด สะบัดมา ครั้งคราใด
สะท้านใจ โอนเอน แทบเป็นลม

เห็นเมฆฝ้า ตาลาย คล้ายทิวเทือก
สะอื้นเฮือก รันทด เหลืออดข่ม
เลยค่ำแลง แสงจาง น้ำค้างพรม
ทิ้งตัวจม ดินอ่อน นอนเดียวดาย

ความหิวจับ สัปดาห์ ไร้อาหาร
เสือพิการ โอดโอย โหยกระหาย
สัตว์น้อยใหญ่ ไคลคลาน ผ่านมากมาย
ได้แต่ชาย ตาจด หมดเรี่ยงแรง

ยินจิ้งหรีด เรไร นกไพรร้อง
เสียงกึกก้อง ฟ้าลั่น เหมือนกลั่นแกล้ง
สักกวัดใบ ไผ่สีกอ ดังถ่อแทง
เจ็บปวดแฝง ทั่วร่าง มิสร่างเซา

จนดาวเคลื่อน เดือนคล้อย เมฆลอยต่ำ
ความเงียบงำ มืดสลัว ทั่วขุนเขา
ไก่ป่าขัน กระชั้นแว่ว มาแผ่วเบา
คิดถึงเจ้า เศร้าเพิ่ม เติมอุรา

คงอีกคืน ตื่นหลับ แสนสับสน
นอนทุรน ก่นคำ น้ำนองหน้า
จับตะคริว นิ้วน่อง ท้องหลังชา
เสือชรา ดวงทรุด หยุดหายใจ

กานต์

[รพีกาญจน์]

หลับตาลง ปลงได้ อย่างไรเล่า
คืนก่อนเจ้า แขนเกี่ยว เที่ยวที่ไหน
นั่งในผับ คลับบาร์ จ้องหน้าใคร
ยกแก้วไวน์ ชนกัน สนั่นฟลอร์

สุดเสียใจ ไร้สิทธิ์ คิดเอ่ยอ้าง
ยืนหยัดร่าง ยักแย่ ดุจแพถ่อ
เราเด็กวัด ซัดเซ เท่ไม่พอ
ชายรูปหล่อ คลอเคล้า เฝ้าเชยชม

คนต่ำต้อ คอเอียง หมายเคียงฟ้า
ชาติเช่นกา เพียงดิน สิ้นเหมาะสม
ได้แต่ฝัน พลันสลาย กลายเป็นลม
ความขื่นขม โจมจับ ทับทวี

เดินตลอด ทอดใจ บนไหล่ข้าง
ถนนกว้าง เร่งรุด ไกลสุดที่
เห็นจุดหมาย ปลายถึง หนึ่งไม่มี
ปล่อยฤดี หม่นหมอง ครองน้ำตา

ค่ำอาศัย ใต้กุฏี ซุกที่วัด
ดึกสงัด จิตหลอน นอนผวา
เช้าเสียงสวด กรวดน้ำ พร่ำเมตตา
แสนซาบซ่า กระมล ยามยลยิน

กราบนมัส ศรัทธา สัมมาพุทธ
บริสุทธิ์ ผุดใส ใคร่ถวิล
ขอชำระ สะสาง ล้างมลทิน
หายหมดสิ้น รักลวง จากดวงใจ

กานต์

[รพีกาญจน์]

เผาทั้งดอย คอยฝน หล่นลงฉ่ำ
ต้นซับน้ำ ผลิใบ กว้างไพศาล
มือมนุษย์ จุดไฟ ใจต้องการ
เพียงผักหวาน เห็ดถอบ มันชอบกิน

ฝุ่นพิษวน ปนเปื้อน เกลื่อนควันหมอก
เหนือ.วันออก.ตก.ใต้.ไปทั่วถิ่น
ฟ้ามืดดำ น้ำขุ่น อุ่นในดิน
ลมพากลิ่น เหม็นคลุ้ง ฟุ้งกระจาย

เด็กทารก ตกใจ ไอติดขัด
เชื้อไข้หวัด ฝืดคอ ใส่ท่อสาย
เกิดตุ่มตื่น ผื่นดัน คันระคาย
อันตราย ปอดโล่ง ถุงโป่งพอง

ทำงานหนัก หักโหม โถมผาดโผน
ขาดโอโซน พอเพียง เลี้ยงสมอง
ฟิวส์ขาดผึง ถึงช็อค น็อคลงกอง
ด่วนประคอง เรียกหวอ ต่อโรงยา

เห็นแก่ตัว ชั่วช้า กล้าทำผิด
เอาชีวิต พืช.สัตว์ มาตัดฆ่า
เล่นทดลอง ของน้อย ด้อยราคา
ด้วยตัณหา โลภมาก อยากได้เงิน

ความวิบัติ สัตว์หมดไป ไม้หมดป่า
นี่หรือว่า ฅ ฅน ชนสรรเสริญ
ธรรมชาติ เสียหาย มากมายเกิน
ความยับเยิน เมื่อไร ได้เหมือนเดิม

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ความยากจน ข้นแค้น แสนสาหัส
เจ้าจึงตัด ต้นไม้ ใกล้หุบเขา
ทั้งต้นเล็ก ต้นใหญ่ ไม้หนักเบา
เลื่อยเป็นเสา เผาเป็นถ่าน รานเป็นฟืน

บ้างจุดไฟ ไหม้สิ้น เหลือดินซาก
ด้วยความอยาก ผักหวาน ยอดบานรื่น
เถ้าถมทับ อับสปอร์ รอวันคืน
น้ำชุ่มชื้น เกิดเม็ด เห็ดถอบกลม

เห็นผักหวาน เห็ดถอบ คนชอบซื้อ
สองสามมื้อ เบื่อแย่ มันแก่ขม
เงินที่ขาย จ่ายไป พร้อมสายลม
หมอกควันรม มืดดำ อำทั่วเมือง

โรคทางเดิน หายใจ จามไออืด
โรคหอบหืด อันตราย ใช้สายเครื่อง
ตาปวดแปลบ แสบคัน กันเนืองเนือง
รัฐหมดเปลือง รักษา หยูกยาคน

ขึ้นไปเหนือ เมื่อวาน ได้พานพบ
ตลอดวัน ควันตลบ กลบถนน
ขับรถช้า ขวาเลี้ยว กลัวเฉี่ยวชน
ต้องมีฝน ชะล้าง จะสร่างซา

หวังเงินบัตร ปัจจัย ไม่รู้คิด
ว่าชีวิต พืชสัตว์ ถูกตัดฆ่า
ไหม้ซ้ำซาก หากเยือน เดือนมีนา
อนิจจา...นี่หรือ คือ.มนุษย์!

รพีกาญจน์