ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ

[รพีกาญจน์]

ยกมาเทียบเปรียบฉันในวันนี้
มากมายสิทธิ์เสรีที่บานเบ่ง
มิสามารถตรากฏกำหนดเอง
คงเพราะเพรงกรรมกิจเกาะติดมา

ถึงอายุลุชแรแก่หงักหงัก
กำไม้สักกันล้มก้มเงยหน้า
ยืนโย่งหยิบจิบจาบเจรจา
เอออืออ่าขาดจำซ้ำที่เดิม

อ่านหนังสือมือป้องต้องสวมแว่น
กระท่อนกระแท่นเสียงเงียบเสียบหูเสริม
ฟันร่วงหลุดฉุดถอนเทียมแต่งเติม
หลังมื้อเพิ่มพละวิตะมิน

ทุกสิ้นเดือนเตือนครบพบหมอนัด
กายบำบัดเรียกฟิตเป็นนิจสิน
เช็คบวมเหี่ยวเยียวยาหยอดทากิน
ต่อชีวินแค่คืบสืบศอกยาว

ยังบันเทิงเริงร่ายรำฟายฟ้อน
ชอบออดอ้อนวอนวานเชื่อมสานสาว
โงเงอะงะตะเบ็งเพลงไทยลาว
มีหลายคราวหน้าซีดหวิดเป็นลม

ยกมาเพียบเทียบฉันในวันนี้
นับวันคู่หรือคี่ที่สุขสม
จบลงท้ายปลายเดือนยนหรือคม
ยังนิยมมิเบื่อ...อยู่เพื่อใคร?

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เหลือต้นขื่นฝืนซากตากใบเหี่ยว
เหลืองซีดเซียวอาบแดดแผดเผาไหม้
เปลือกแตกอ้าราเลาะเกาะแก่นใน
รากซอนไชผุดเผินโผล่เนินบน

ลมปะทะสะบัดใบกวัดแกว่ง
ปลิวล่องแล่งม้วนงอรอร่วงหล่น
ลงถมทับกับดานกิ่งก้านปน
จวบเจอฝนเน่าเหม็นเป็นดินจม

หวังเลื่อนลอยคอยท่ากากอาหาร
รับมวลสารอินทรีย์ที่หมักหมม
เสริมฮอร์โมนพ่นพรำน้ำเจิ่งพรม
เจือผสมมูลสัตว์กำจัดยา

เพื่อผลิดอกออกช่อกรอเกี่ยวติด
ผลผลิตทดทุนแทนคุณค่า
ผิวเกลี้ยงเหลืองลูกโตรสโอชา
กรอบล่อนหวานทานท้าทุกเม็ดมัน

เราคงเป็นเช่นนี้มิแปรเปลี่ยน
ยังวนเวียนสนองครองใจมั่น
ต่างเนื่องหนุนจุนเจือช่วยเหลือกัน
รักผูกพันเสมือนคือเพื่อนแท้

เจ้าหยัดยืนคืนต้นใบหม่นเขียว
เล็กลีบเรียวเชื่องช้ากว่าคลี่แผ่
ข้ากับเจ้าเก่าก่อนค่อนชแร
คงพ่ายแพ้สังขารรานสักวัน

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

โอ๋คนนอกออกใบสวมใส่สิทธิ์
ธุรกิจถ้วนหน้ารวมค้าขาย
ถือเป็นเจ้าเข้าครองพวกพ้องนาย
มีหญิงชายสมอ้างเป็นร่างองค์

รับร่วมมือซื้อที่ดินแลสินทรัพย์
เรือกนานับไร่สวนสมประสงค์
ราบลุ่มดอนแดนไกลดอยไพรพง
น้ำไหลลงธารดิ่งยิ่งยินดี

คุมคนงานหว่านกล้าปลูกนาไร่
คุมลำไยสดแห้งแบ่งเกรดกี่
คุมน้ำท่าอาหารสารเคมี
คุมผักชีตำลึงถึงดาวเทียม

คุมซุปเปอร์มาเก็ตมินิมาร์ท
คุมตลาดรายทางวางมีดเสียม
คุมบ่อดินหินโม่ปิโตรเลียม
คุมรถเอี่ยมเจ็ดหลักยันจักรยาน

คุมส่วนกลางล่างบนระคนภาค
คุมหลังฉากกลุ่มกอบริหาร
มิกล้าเอ็ดเด็ดขาดอาจจัดการ
ปล่อยชาวบ้านระอาอกจาบัลย์

ข้าวลำไยยางแผ่นซื้อแสนต่ำ
เครื่องยนต์ทำแสนแพงขู่แข่งขัน
ทุ่มของถูกถล่มถาโถมฟัน
ไทยเช่นกันช่วยเขาแสนเศร้าเอย

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ท่องสัพเพสัตตาคราประถม
ครูเพาะบ่มชีวิตติดนิสัย
สอนหน้าที่ศีลธรรมนำวินัย
เด็กอ่อนวัยชินอยู่หูปากตา

อ่านบาลีคลี่แบแปลความหมาย
ให้้ทั้งหลายรู้ซึ้งถึงคำค่า
อย่าจองเวรรับกรรมเคยทำมา
หยุดเลิกลาฆ่าแกงเกลียดแย่งชิง

พอยืนหยัดมัธยมชื่นชมหวาน
วัยแตกพานหึงหวงชายควงหญิง
ผูกสมัครรักใคร่ด้วยใจจริง
เบื่อหน่ายทิ้งท้ารบสู้ตบตี

เตรียมอุดมศึกษาวิชาชีพ
หลงกาบกลีบชูพรรคเทิดศักดิ์ศรี
เที่ยวพกพาอาวุธรุดราวี
ตามรุ่นพี่สืบน้องแซ่ซ้องกัน

หรือเลียนแบบแอบดูพวกผู้ใหญ่
ปากปราศรัยใจดำสบห้ำหั่น
คบเช่นมิตรผิดพลาดซ้ำฟาดฟัน
แพ้พลิกผันทุเรศเปรียบเปรตมาร

ท่องสัพเพสัตตามาแต่ไหน
เราคนไทยไยตัดประหัตประหาร
กี่ศพแล้วศพเล่าเผาฝังดาน
เสียงกังวานแต่ไกลใช่..สัพเพฯ

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

คงเกาะกลุ่มสุมทุมพุ่มพงไม้
แทรกน้ำใสไหลลามอร่ามศรี
ฟุ้งกระจายหายลับกับธุลี
ท่องเมฆีเริงรมย์สุขสมจินต์

อาจมิดหมีมอดไหม้กลางไฟแล้ว
เจอลมแผ่วปลิวว่อนร่อนโผผิน
ถูถเหยียบย่ำดำลึกผลึกดานดิน
อสุรินทร์ขโมยหยิบโกยไกล

หรือหลวงปู่ปิดทองเก็บห้องพระ
เดินตุตะแปลงร่างเที่ยวห้างใหญ่
ในสเปรย์ปนหอมดอมชื่นใจ
ฉาบผิวนอกดอกไม้วิไลตา

ท่ามโลกหมุนคุณธรรมหนึ่งคำนี้
เปิดวจีทุกวันหันเรียกหา
ส่ายสอดส่องร้องทักมือกวักมา
เสาะสะดุดปุจฉาหาความจริง

เพราะอุตรินิยมชมต่างชาติ
ร้ายระบาดฟาดตีดังผีสิง
เบี้ยวกอบโกงกินเมืองเปลื้องปล้นชิง
เช่นวอกลิงลีลาปดน่าอาย

คุณธรรมนำใจในมนุษย์
งามพิสุทธิ์มากมีเดี๋ยวนี้หาย
สื่อสังคมตมชั่วมั่วอบาย
ดีสลายเป็นทาสอำนาจเงิน

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เมื่ออายุลุวัยสู่ใกล้ย่าง
เลือนฝ้าฟางวิงเวียนหมุนเปลี่ยนที่
น้ำมูกไหลไอจามท่ามผงคลี
ฟันหลายซี่โยกคลอนถอนมิทน

หูได้ฟังดังชัดแต่ขัดเพี้ยน
ผมสั้นเกรียนเทาขาวพราวร่วงหล่น
ผิวผ่องผุดจุดแดงปานด่างปน
หนังเหี่ยวย่นดูกเส้นเอ็นฟ่องฟู

สองบ่าไหล่ลู่ลงแขนตรงเหยียด
นิ้วบวมเบียดข้อปมปลายหดหู่
ยืนเต๊ะท่าขาถ่างก้างปลาทู
พุงยุบยู่หลังราบกาบก้นงอน

สวมเกิบแตะตุตะอย่างกะเป็ด
หมวกหัวเห็ดจางสีกากีอ่อน
เสื้อม่อฮ่อมย้อมเทาเก่าปะปอน
เตี่ยวสามตอนขาก๊วยปลายย้วยยาว

สองหูเสียเอียร์โฟนเสียบโทนเสียง
เอนคอเอียงสวมแว่นแม่นมองสาว
ลิ้นไร้รสสดหวานอาหารคาว
ผ่านร้อนหนาวใจนั้นพันเปอร์เซ็นต์

เมื่ออายุลุวัยสู่ใกล้ย่าง
กำหนดวางอารมณ์ปราศขมเหม็น
ไม่ถือโทษโกรธเคืองเรื่องไปเป็น
ขออยู่เย็นเว้าวากย์ก่อนจากลา

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

คิดทบทวนหนึ่งปีที่พ้นผ่าน
ตลอดกาลมีสุขทุกข์แค่ไหน
สุขมากน้อยนอกกายหรือภายใน
ทุกข์เภทภัยครู่คราฝังตราตรึง

เรื่องอาหารการกินลิ้นปากท้อง
อยู่หอห้องอาศัยไฟน้ำถึง
ลมพัดเย็นเห็นดอกไม้ออกพึง
รอบบ่อบึงพักผ่อนหย่อนอารมณ์

เดินวิ่งแวดแดดอ่อนตอนเช้าค่ำ
กลางวันทำไร่พรวนสวนประสม
ปลูกพืชผักปักไม้ให้น้ำพรม
เพลิดเพลินชมนกหนูหมูหมาวัว

ถึงเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าแขนขาหย่อน
ชราทอนฟันหลอยอยิ้มหวัว
สะดุดล้มจมนาตามืดมัว
เต็มลำตัวเลอะเทอะเปื้อนเปรอะโคลน

ก็สนุกทุกยามตามประสา
บางเวลาคิดใคร่ไต่ห้อยโหน
โพล่งลำพองป้องปากกรากตะโกน
จ้ำกระโจนลงสายว่ายลอยคอ

คิดทบทวนหนึ่งปีที่พ้นผ่าน
สุขสำราญบานใจใดบ้างหนอ
งานหนักเบาเอาสู้รู้จักพอ
อย่ารีรอสร้างสุขเสริมใส่ตน

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

( ต่อจาก กระทู้ตอบที่ Re: 76 )

แม่ แม่จ๋า มาดู ดูนี่ซี
เจ้าโชคดี เหงาง้ำ น้ำตาไหล
หรือมันป่วย มันเป็น เป็นอะไร
เช้านี้ไม่ ยลยิน กินข้าวปลา

แกปวดลาม ลำตัว หูหัวเปล่า
ดูซอกเท้า นิ้วเล็บ เจ็บแข้งขา
เห็บเกาะกัด ดูดเลือด แห้งเหือดชา
ฟันซี่หน้า หักบิ่น ลิ้นพุพอง

โดนเพื่อนหมา สกรัม รุมทำร้าย
ลองลูบกาย ชายโครง โป่งช้ำหนอง
คนใจดำ อาฆาต ฟาดกระบอง
ไล่ทุบถอง เสียงเห่า เขารำคาญ

ตรวจภายนอก ถ้วนถี่ ดีครบหมด
นี่คงอด ท้องกิ่ว หิวอาหาร
เนื้อหมูสับ ต้มข้าว คดใส่จาน
ร้องเพลงหวาน ปลอบปลุก ลุกขึ้นกิน

สองสามคำ แลบเลีย เสียไม่ได้
ค่อยเดินไป เหยียดขา ข้างม้าหิน
เปิดตู้หยิบ ซีเตตร้าซัยคลิน
อ้าปากริน ลงคอ น้ำจ่อกลืน

แกก้มหัว ยกขา สวมผ้าผ่อน
คุดคู้นอน ตาพับ ลืมหลับตื่น
ตบเบาเบา เอ้าฝัน เถิดขวัญยืน
พ้นผ่านคืน แสงทอ ก็หายแล้ว

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ดวงชะตาราศีชาวพฤศจิก
ชีวิตพลิกเรืองรองเคยผ่องแผ้ว
โชคหนีจากฝากช้ำเป็นน้ำแนว
สูญเสียแก้วเงินทองของที่รัก

จะป่วยเจ็บเหน็บไข้เข้าโรงหมอ
ศกพ.ศ.ตลอดกาลเพื่อนหาญหัก
ถูกใส่ร้ายป้ายแต่งชั่วแช่งชัก
อาจถึงจักแจ้งมีคดีความ

จะขึ้นรถลงเรือท่องเหนือใต้
ยานกลไกไดเช็คเบรคล้อห้าม
จะเลือดย้อยยางหยดหมดรูปงาม
หากบุ่มบ่ามเร่งลุยคุยคะนอง

ไปข้างหน้าขาก้าวสาวสะดุด
ฝืนยั้งหยุดภูกั้นเถาวัลย์ข้อง
ถอยหลังร่นลงน้ำตกลำคลอง
มิสมปองขาดเกินเงินและงาน

เช้าตรู่รีบบูชาพระอาทิตย์
วอนลดฤทธิ์รัศมีสุรีย์ฉาน
พระนาคปรกปกเกศพ้นเภทพาล
ดลบันดาลร่มเย็นหนักเป็นเบา

รู้ถ้อยคำทำนายหมายเพียรแก้
แต่ช้าแต่จบกันพลันแสนเศร้า
เสียงตะโกนโฟนลั่นยืนสั่นเทา
รถชนฟาดกับเสา...เจ้าโชคดี!

 

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เหตุเกิดตอนค่อนคืนรู้ตื่นเช้า
รีบจ้ำเอ้าเร็วพลันมันก็สาย
เห็นกองเลือดไม่เหลือเนื้อร่างกาย
ละสูญหายไปได้อย่างไรกัน

หลายคนคาดอาจรู้ดูอ้ำอึ้ง
มีคนหนึ่งยิบยิบกระซิบสั่น
กลุ่มคนลากซากไปคือใครมัน
แขวนคอหั่นปาดเถือแล่เนื้อแกง

หัวหนังดูกผูกมัดรัดเชือกรอบ
ยัดกระสอบทิ้งไกลไหนสักแห่ง
เพื่ออำพรางห่างตัวกลัวผิดแดง
จึงจัดแจงเพื่อนมิตรออกติดตาม

น่าอนาถขาดประจักษ์ไร้หลักฐาน
เพียงพยานหนึ่งคนจำนนถาม
ยากยื่นฟ้องร้องมีคดีความ
สู้ลุกลามหมดเปลืองเรื่องใหญ่โต

เมื่อระลึกตรึกตรองถึงถ่องแท้
การเกิดแก่เจ็บตายคลายโมโห
สงบจิตสงบใจใช้พุทโธ
เป็นเกราะโล่ต่อตั้งกำบังตรม

ได้ชั่วครู่ชั่วคราวบัดนาวนั้น
ล้นทำนบกลบกั้นสะบั้นขม
ส่อยันเตเปรตาพญายม
สัตว์อาจมใจหินกินหมากู!

รพีกาญจน์

ใช้คำหยาบคำไม่สุภาพกราบขออภัยครับ

[รพีกาญจน์]

การรุกรบจบตายสูญหายจาก
เสาะหาซากเศษหนังเนื้อยังอยู่
เกลื่อนเรี่ยราดขาดแขนแดนศัตรู
ย้อนกอบกู้แย่งชิงยิงดาบฟัน

เป็นร่างเรือนเปื้อนดินสิ้นชีวิต
เขาคือมิตรชิดชอบร่วมขอบขัณฑ์
กลับมือเปล่าเล่าหลังยังไงกัน
คงหมดขวัญบั่นหวังกำลังใจ

เหลือดูกดุ้นจุลถ่านอังคารชิ้น
ทำบุญยินเสียงสวดกรวดน้ำใส
ก่อสถูปธูปเทียนเวียนอาลัย
วางดอกไม้ไหว้วอนก่อนเลยลา

ยกยอเทียบเปรียบเปรยเอ่ยคำกล่าว
วกวนถึงเรื่องราวข่าวของหมา
แม้ถูกจัดสัตว์ส่ำธรรมดา
ระดับค่าสามัญต่ำชั้นชน

เพียงรูปพรรณสัณฐานที่แตกต่าง
เทพเจ้าสร้างกอบแก่มาแต่หน
ไม่มีจิตคิดลอบร้ายแยบยล
แต่เลิศล้นเปี่ยมปันกตัญญู

เวรเก่านำกรรมกางปางไหนหนอ
ลูกของพ่อพรากไกลให้หดหู่
ถวายพระสังฆทานกรานเอ็นดู
ขอไปสู่...โชคดี รพีกาญจน์

ทวี รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

สังฆทานนี้...
ขอน้อมถวายหมายอุทิศให้
ผู้เป็นที่รักพลัดพรากจากกันไกล
สู่โลกใหม่... โชคดี รพีกาญจน์

มีลูกชิ้นซีพีอย่างดีแพค
มีนมแลคตาซอยนับสิบกล่อง
มีไส้อั่วคั่วกรอบแคบหนังพอง
มีปิดซองธนบัตรรวมปัจจัย

มีข้าวจ้าวขาวหุงหอมมะลิ
มีชาอิชิตันหวานมันใส
มีน้ำดื่มปลื้มจิตตั้งชิดใน
มีหนมไข่ใบเตยเคยชอบกิน

มีผ้าไตรไทยโทเรรวมหนึ่งชุด
ห่อหุ้มหอบเอาบุตรชีพสุดสิ้น
พ้นที่ยากจากทุกข์คลุกดานดิน
ขึ้นสู่ถิ่นสคราญวิมานเมือง

มีตองสดขดกรวยแต่งสวยดอก
โรยข้าวตอกวนเวียนธูปเทียนเฟื่อง
จัดบรรจุลงถังมลังเรือง
พร้อมของเครื่องนบพระสังฆทาน

วอนพุทธาธรรมาสังฆานุภาพ
ทวยเทพทราบสามภพครบสถาน
ทั้งอินทร์ยมพรหมรักษ์จักรวาล
นำวิญญาณสิงสถิตนิจนิรันดร์

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

พ.ศ.2504
เผยวจีคลี่กลอนอักษรสาร
ค่ำ 13 เมษา วันสงกรานต์
น้องชายคลอดคืบคลานครรภ์มารดา

น้องกระตุกอึกอักสักชั่วครู่
ก็เดินทางไปสู่ปรโลกหน้า
ละให้ผู้อยู่หลังหลั่งน้ำตา
จอบขุดฝังป่าช้าว่าทั้งคืน

วางน้องนอนก่อนเขี่ยเกลี่ยดินกลบ
สองมือจบเบื้องบนปนสะอื้น
ขอได้พบอีกครั้งยาวยั่งยืน
เป็นญาติอยู่รู้รื่นชื่นทุกยาม

จำเนียรกาลผ่านมาสิบห้าฝน
แฟนตั้งท้องอีกหนคนที่สาม
ทุกข์ระทวยป่วยไข้เจ็บไอจาม
ต้องหาบหามบ่าแบกแลกสตางค์

เข้าเดือนหกตกเลือดซีดเผือดแท้ง
โอ้ลูกแดงเป็นชายหงายแบร่าง
เจ้าบุญน้อยเกิดก่อนนอนวายวาง
เหตุการณ์ช่างละม้ายคล้ายคลึงกัน

เสด็จปู่ฯยิ้มออกพลางบอกว่า
น้องเกิดมาเป็นลูกเพราะผูกมั่น
ชดใช้กรรมจำพรากลับจากพลัน
หมาตัวนั้นคือ ลูก น้อง ของเจ้าเอง

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

บ้านทั้งหลังฝังจมระทมเศร้า
คลื่นเงียบเหงาเข้าคุมรุมข่มเหง
ดวงดอกหุบเหี่ยวใบไกวโตงเตง
ขาดภาพเพลงละครก่อนนิทรา

ท่ามฝนตกนกไก่ไร้เสียงร้อง
ม่านละอองน้ำหม่นกล่นเวหา
สัมผัสเยือกเย็นลมพรมพริ้วพา
เกินกลืนกล้ำน้ำตาอกอาดุร

สิ่งที่เหลือเสื้อหมอนเบาะนอนสวม
ผ้านุ่มนวมหนาในห่มไออุ่น
กลิ่นสะอาดอบออมหอมละมุน
ร่างแนบหนุนตาพับหลับสบาย

เคยกระเซ้าเย้าหยอกหลอกโลดเล่น
สลับเต้นเตะบอลตอนเช้าสาย
ทำงานสวนพรวนดินเดินเคียงกาย
ตะกุยทรายวิ่งไวไล่ซุกซน

ติดธุระปะปังรังรีบร้อน
แกหมอบนอนจดจ้องมองถนน
จวนค่ำมืดไม่มาท่าลุกลน
เห็นโผล่พ้นโถมเกาะกอดดีใจ

แกคือทุนหุ้นส่วนของชีวิต
เทียบหนึ่งสิทธิ์กินคู่อยู่อาศัย
วันนี้น่าอนาถขาดแกไป
จะนานเนาเท่าใดไม่เลือนลืม

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

นับวันคืนยืนร่างบนทางเปลี่ยว
ใบแลบเรียวชี้ชิดติดกิ่งก้าน
สู้ร้อนลนฝนพรมบ่มหนาวนาน
รากยึดดานทยอยแตกฝอยคา

ดูดอากาศธาตุดินกลิ่นปนเปื้อน
ลำเลียงเลื่อนกาบแกนสู่แผ่นหนา
รอเช้าสายบ่ายแลงแสงส่องมา
มิชักช้ามั่นเหมาะสังเคราะห์ใบ

อาหารหล่อพอเพียงเลี้ยงลำต้น
ขึ้นเบื้องบนกลมเกลาเลาสูงใหญ่
สูงเสียดฟ้าท้าดาวพราวพิไล
ท้าตะวันจันทร์ไกลไม่ค้อมคัล

ยามต้องฝนทนฝืนยืนสล้าง
ไม่ครวญครางปวดร้าวต้องหนาวสั่น
ต้องร้อนแดดแผดเผาเหงาเงียบงัน
ต้องพายุดุดันไม่ยั่นเยง

เมื่อถึงจุดสุดสูงยางยูงสน
เปรียบเช่นคนชั่วช้าบ้าบอเบ่ง
ดีใส่ตัวชั่วใส่เขาเคล้าครื้นเครง
ดื้อทำเก่งคงจบลบสิ้นลาย

นับวันคืนยืนเหย้าเข้าคอนกรีต
หวนอดีตเลือนลางสว่างหาย
กาบแกนกร่อนอ่อนกร้านรานละลาย
สนสุดท้ายถูกเถือไม่เหลือลม

รพีกาญจน์

ไปสวนเห็นสนต้นนั้นทุกวันมันยืนต้นตาย เอามาเขียนเป็นกลอนเตือนตนเองครับ

[รพีกาญจน์]

ขวัญเอ๋ยขวัญมาอยู่คู่กับเนื้อ
เจ้าลงเรือจับรถผดถึงไหน
เกาะบนห้างกลางสวนจวนลำไย
นั่งพร่ำบ่นวนไหว้ในวัดวา

ม่วนฟายฟ้อนร่อนองค์งานทรงเจ้า
มัวเสกเป่าจบจดบทคาถา
เต้นคลุ้มคลั่งตั้งวงก๊งสุรา
เชียร์ซีเกมส์เฮฮายืนหน้าจอ

แอบเยี่ยมเยี่ยมมองมองท้องตลาด
หอมฟืดฟาดทุเรียนน้ำลายสอ
เห็นทองหยิบทองหยอดกลืนหลอดคอ
ชมลออแม่ค้าไก่ห้าดาว

หนีเตลิดเปิดเปิงเถิงอาศรม
รื่นอารมณ์ปี่พาทย์ระนาดฉาว
เพลินผีหม่องร้องเพลงบรรเลงกราว
เคยหน้ายาวหดหั่นสั้นซีดเซียว

เย็บใบตองรองกล้วยหน่วยข้าวปั้น
สาวฝ้ายฟั่นพันเส้นเป็นหนึ่งเหนียว
ขดวางกลางกระทงวนวงเดียว
วอนขวัญเที่ยวเหหกสาธกกราน

ขวัญเอ๋ยขวัญมาอยู่คู่กับเนื้อ
เจ้าขึ้นเหนือล่องใต้ไปอีสาน
หลงเฟื่องฟุ้งรุ่งเรืองเมืองพิมาน
จงกระดืบคืบคลานสู่บ้านเฮา

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เขาเจนจัดตัดเกรดแค่เศษหญ้า
เทียบคุณค่าตราคำต่ำเพียงผี
สบโอกาสฟาดฟันแทงทันที
ยกมือชี้สืบเท้าเอามรึงตาย

แท่งปูนอิฐปิดขวางทางเข้าออก
ขู่ตะคอกคำรามห้ามหนีหาย
นิ่งว่ากลัวหัวหดหมดเล็บลาย
อธิบายว่าดื้อถือตัวทราม

ยุติธรรมคำนี้อยู่ที่ไหน
ประชาธิปไตยมีไหมถาม
ละจารีตสิทธิ์เสรีอันดีงาม
เหตุผลความเหมาะสมบ่มใดเอย

ชักชวนชูผู้คนเข้ารวมกลุ่ม
เรียกชุมนุมต่อต้านค้านเหวยเหวย
เอากฎหมู่เหนือกฎหมายหลายครั้งเคย
ชอบใส่ตัวชั่วละเลยเฉยช่างมัน

ใช่เพื่อนผูกถูกเป็นผิดบิดไว้ก่อน
ผิดแน่นอนถูกต้องเพื่อนพ้องฉัน
จะบ้าบอคอแตกต่างสำคัญ
ทำถึงขั้นให้ร้ายทำลายเมือง

บ้านเคยมั่วหัวร่อต่อสนุก
เคยร่วมทุกข์สุขอวยช่วยปลดเปลื้อง
เคยเฮฮาพาเพลินเจริญเรือง
ล่มเพราะเคืองครุ่นแค้นแสนเสียดาย

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เกิดปวดหัวตัวร้อนนอนผวา
เซถลารีบยืนตื่นรุ่งสาง
สองหูอื้อตื้อตามัวฝ้าฟาง
กรรไกรค้างคางสั่นฟันหลุดซอง

ครางทึดทือมือทาบอกหวาบหวิว
เจอตะคริวแข็งรัดมัดปลีน่อง
ยันลุกขึ้นลื่นล้มร่างจมกอง
พุงแวบพองท้องไส้ดีไม่พัง

ลืมสนิมบิดหน้าอ้าปากหาว
โอยเสียงยาวคราวนี้เจ็บที่หลัง
ดูกบนห่างกลางทับเป็นจับกัง
ยอบลงนั่งใจหายปลายนิ้วชา

เปิดเครื่องวัดความดันห่อพันแขน
ตัวเลจแล่นสูงลิบสองร้อยห้า
ร้อนลุกลนค้นกระเป๋าหยิบเอายา
ขืนชักช้าเท่งทึงอาจถึงตาย

ให้วิตกหกสิบสามยามนี้หนอ
สิ้นพอศอเมื่อใดเคราะห์ภัยหาย
จ้าวลิขิตขีดเส้นเกณฑ์ทำนาย
พบเลวร้ายล่าถอยคอยประคับ

ท้ายที่สุดรุดไปให้รักษา
หมอเยียวยาผ่าตัดยัดไตตับ
ล้างกระบอกนอกในใสวาววับ
หายแล้วกลับย่องแย่งมาแต่งกลอน

รพีกาญจน์

ก็ไม่แน่ครับ ถ้ากลอนไหลจะโทรวานเพื่อนวางแทน

[รพีกาญจน์]

ลูกวัวตัวผู้อายุสามเดือนเศษจากคอกข้างสวนลำไยของข้าพเจ้า
เจ้าของจะปล่อยลูกวัว ไม่ขังไม่ผูกล่ามเชือก ให้วิ่งเล่นตามสบาย
มันมักเข้ามาทักทายเยี่ยมเยียนข้าพเจ้าเสมอ มันเชื่องมาก
สามารถลูบหัวลำตัวได้ มีหลายครั้งที่ข้าพเจ้าเผลอยืนเหม่อลอย
มันย่องเข้ามาทางด้านหลังขวิดก้น จนคะมำคว่ำน้ำในแปลงลำไย
บางทีแอบพุ่มไม้ล่อให้เล่นให้ไล่เหมือนกับเด็กเล็ก วิ่งวนไปมา
มันจำเสียงรถมอเตอร์ไซค์ฮ่างที่ข้าพเจ้าควบไปสวนได้
มันจะรีบออกมาต้อนรับ แสดงความดีใจเป็นประจำมิขาด

เที่ยงนี้ก็เช่นกัน ข้าพเจ้าไม่ทันระวังตัว มัวแหงนมองเมฆบนท้องฟ้า
มันพรวดพราดออกมาจากพุ่มไม้ข้างทาง ไม่ทันได้เบรค ชนเต็มแรง
ผล มันกระเด็นกลิ้งไปทอดหนึ่ง มันไม่เป็นไร ลุกเดินมาใกล้ๆ
แต่ข้าพเจ้าสิ ร่างไถลไปตามพื้นถนนคอนกรีต เจ็บครับเจ็บ
หัวเข่าถลอกปอกเปิก หลังเท้าบวม หนังเล็บนิ้วเท้าขาดวิ่นสองนิ้ว

ขนของมันสีแดงครับ จึงเรียกมันว่า แดงแมนยู แดงได้เลือดจริงๆ

รพีกาญจน์
30 กันยายน 2558

[รพีกาญจน์]

สวมผ้าทอม่อฮ่อมย้อมดำปี๋
ไม่เอาสีแพรพรรณอวดมันสวย
ซักสบู่ถูแปรงแห้งนุ่มนวย
เตี่ยวขาก๊วยย้วยขวายืนขากาง

อาหารสั่งหนังเนื้อเบื่อแลเหลียว
ข้าวนึ่งเหนียวจิจ้ำตำปลาย่าง
น้ำพริกฮ้าคาถ้วยกล้วยสุกวาง
ไข่เคียงข้างถั่วเน่าเช้าเวียนวน

ยามปวดเหน็บเจ็บไข้ไม่พึ่งหมอ
ต้มยาห่อเถือถากกากฝานฝน
วิงวอนเจ้าเข้าองค์ชงน้ำมนต์
ยอบยอบนเหล้าตองของขมคาว

นอนตูบห้างกลางนาชายป่าเขา
สุมฟืนเผาไฟควันกันลมหนาว
ฟ้าคือมุ้งยุงคือเพื่อนยลเดือนดาว
หย่อนเชือกสาวน้ำหาบลงอาบธาร

รถสี่ล้อมอเตอร์ไซค์บอกไม่สน
เดินดั้นด้นช้ารีบคีบเกิบสาน
เต้นตีฆ้องมองเซิงเริงปอยงาน
ยิ้มหน้าบานพึมพำไหว้ทำบุญ

รับเงินหลายจ่ายจ้างอย่างประหยัด
เหลือแจงจัดเก็บจ่อมออมสินหนุน
คราจำเป็นเข็ญใจใช้เจือจุน
สร้างต้นทุนพอเพียงเลี้ยงชีวิต

รพีกาญจน์