ตายเกิด 500 ชาติ ขอเป็นยุง

[นายตะเข้]

"อยากโผเข้าหาอ้อมกอด  อยากอ้อนออดถามความเก่า คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า เธอยังเหมือนชายคนเก่า หรือเปล่าหนอ......"

เสียงเพลงเศร้า แว่วผ่าน มาลย์ครุ่นคิด
เพลงสกิด เตือนใจ  ให้เราหมอง
หรือเพราะรัก  สลักจิต  ที่คิดปอง
เหตุเราสอง  ต้องไกลกัน  ฉันผิดเอง.....

[รพีกาญจน์]

จะยอมอด ทดทน จนถึงไหน
เธอคืนใส่ ใจฉัน เช่นวันก่อน
อยู่กับบ้าน การครัว มั่วกินนอน
คราเหนื่อยอ่อน ฟ้อนฟาย คลายอารมณ์

ช่วยปักชำ ดำดาน หว่านข้าวกล้า
แจงคันนา ฆ่าพ่น ฮอร์โมนผสม
เก็บผักอ่อน ช้อนผำ ย่ำโคลนตม
สองมืองม ก้มหน้า จับปลาปู

หลับดึกดื่น ตื่นที เช้าตีห้า
น้ำล้างหน้า ยาสีฟัน ขันสบู่
มีอาหาร หวานคาว ข้าวปลาทู
ขนมฟู สู่ปาก หมากเมี่ยงยา

จูงขึ้นรถ ลงเรือ แอ่วเหนือใต้
เดินท่องไพร ไล่เลาะ เสาะของป่า
ร่วมทำบุญ สุนทาน งานวัดวา
ยืนเคียงบ่า ฮาดัง ฟังช่างซอ

เธอได้เป็น ประธาน แม่บ้านหญิง
ลืมทุกสิ่ง ทิ้งเหย้า แสนเศร้าหนอ
ออกบ้านเช้า เข้าค่ำ จำต้องรอ
แถมด่าทอ พอถาม ความผันแปร

ทำนบกั้น คันทน ป่นหมดแล้ว
ออกเดินแกร่ว แถวห้อง จ้องสาวแซ่
เมื่อเธอไกล ใครละ จะเหลียวแล
ฉันจึงแห่ หาชู้ ไม่รู้ตัว

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

สองมือเสาะ เกาะฝา นั่งหน้าบ้าน
คอยลูกหลาน หลายคน บนทางโล่ง
ฝ่าเปลวแดด แผดเผา เฝ้าอยู่โยง
สี่ห้าโมง ย่ำเย็น มิเห็นมา

เตรียมอาหาร หวานคาว ข้าวพร้อมพรัก
มีแกงฟัก หน้อส้ม ไก่ต้มข่า
จิ๊งโกร่งทอด ยอดจิก น้ำพริกปลา
เม็ดขนุน น้อยหน่า เปียกสาคู

จะเล่นลิง ชิงบอล ก่อนหัวค่ำ
หลานกอดปล้ำ นำโชค*โยกย้ายสู้
อวดแมวน้อย น่ารัก ขนหยักฟู
ชี้ปลาบู่ แหวกว่าย วนท้ายคลอง

หลังมื้องาย พายเรือ ลอยเหนือน้ำ
ช้อนจอกผำ เด็ดหัก ผักบุ้งหนอง
นกกระยาง ย่างเดิน เพลินตามอง
ฟังจิ้งหรีด หวีดร้อง ดังก้องไพร

หลังมื้อเที่ยง เลี่ยงตม เข้าชมสวน
ดอกข้างจวน ต้องหนาว พราวไสว
ตั้งเรื่องคุย ปุ๋ยยา กล้าลำไย
จับหนอนไช ใบกิ่ง โยนทิ้งลาน

ตกค่ำคืน ชื่นฤดี สีสะล้อ
อ่ออี๊ออ คอยซับ รับเพลงหวาน
ช่วงปิดเทอม เพิ่มรัก พักเบิกบาน
คอยแสนนาน มานช้ำ นองน้ำตา

คอยแสนนาน อยู่ไหน ไยไม่มา...

รพีกาญจน์

นำโชค* - สุนัขตัวโปรดครับ

[รพีกาญจน์]

เหตุแวดล้อมห้อมกายเลวร้ายทั่ว
ล้วนน่ากลัวปริวิตกสั่น
สาปแช่งด่าอาฆาตเงื้อฟาดฟัน
ผ่านคืนวันแลเล็งเขม็งเกลียว

ปสาทะกระทบจบสมอง
ลู่ครรลองยินยลสถลเขี่ยว
มิระบายคายคูแต่ผู้เดียว
ดังข้นเคี่ยวผนึกลึกลงดาน

นอนเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าสองตาหลับ
จำตีกลับรายเรียงเจียงประสาน
ส่งสะท้อนย้อนยองสิ่งต้องการ
อันตรธานจากร้ายกลายเป็นดี

ดลบรรเจิดเปิดจิตนิมิตภาพ
สุขเอิบอาบสดชื่นคลื่นถ้วนถี่
เริงภูผาป่าเปลี่ยวเขียวขจี
ชมมาลีเดือนดาวแสงแวววาม

ท่องซาบซึ้งพึงใจในเมืองสวย
อุดมด้วยผู้คนมากล้นหลาม
ยิ้มเต็มหน้าปราศรัยส่อใจงาม
ซึมซับความวิจิตรตราติดทรวง

การเดินทางหว่างพบจบสิ้นสุด
หวนสู่จุดแรกเริ่มยิ่งเพิ่มห่วง
ยากลบเลือนรุนแรงแก่งทั้งปวง
ถึงจะล่วงหลับหลีกอีกกี่นาน

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

พู่กันจุ่มสีเทากวาดเบาว่อง
ลิ่วละล่องจุดจัดสะบัดจ่อ
ป้ายดาวมิดปิดเดือนเลือนลางมอ
ไร้แสงทอเคยเด่นดังเพ็ญดวง

ถีบทะยานขวาซ้ายปีนป่ายเมฆ
ปากเป่าเสกหน้าแหงนจ้องแถนสรวง
จับถังสีคลี่พู่ฟูยาวยวง
จุ่มทะลวงยกย้อยแต้มพร้อยดาว

ห่างแค่เอื้อมเชื่อมได้ไกลสลัด
สีเกาะกัดสนิทติดเคลือบขาว
ทาละเลงแปดเปื้อนเดือนสกาว
คลุมทั้งราวเวหนมืดหม่นดำ

เหล่ามนุษย์เทวาพาแตกตื่น
ย่างเข้าคืนขึ้นสุดสิบห้าค่ำ
หยิบกระทงลงลอยค่อยพึมพำ
คงคานำร้ายภัยไหลคลองคู

เกิดอาเพศเหตุใดไยประหลาด
ใครบังอาจเคืองแค้นแล่นมาสู่
จากกองกูณฑ์อสูรชั่วช้าริปู
ฤาราหูปรปักษ์รักหรือไร

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เราอยู่เย็นเป็นสุขทุกหมู่บ้าน
พระองค์ท่านปกเกล้าปกกระหม่อม
เราเทิดทูนเคารพนบยินยอม
กายใจพร้อมจงรักและภักดี

เราพิทักษ์รักชาติศาสนา
ภัยนานาแผ้วพาลต้านมิหนี
ทั้งหญิงชายร่วมจิตอุทิศพลี
เหล่าไพรีพินาศขยาดมา

จารีตประเพณีที่สืบสาน
ทอดตำนานนุ่มนวลทั่วถ้วนหน้า
วัฒนธรรมล้ำไกลวิไลตา
มีภาษากินอยู่ดูงามครัน

เราช่วยเหลือเอื้อกันฉันพี่น้อง
ยึดปรองดองสามัคคีไมตรีมั่น
ไม่ด้านดื้อยื้อแย่งแก่งฟาดฟัน
ยินแบ่งปันเอออวยด้วยการุญ

รู้อภัยใจกว้างสร้างมวลมิตร
รู้ถูกผิดลืมเรื่องเคยเคืองขุ่น
รู้ชั่วดีชี้ช่องท่องทำบุญ
รู้พระคุณชื่นชอบคอยตอบแทน

โลกหมุนเวียนเปลี่ยนไปไม่เหมือนเก่า
มิน่าเรายอมทิ้งสิ่งหวงแหน
เปิดบ้านนับรับรองของต่างแดน
จึงสุดแสนโศกศัลย์ ณ วันนี้

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เราอยู่เย็นเป็นสุขทุกหมู่บ้าน
มีโรงเรียนสถานการศึกษา
ที่อบรมบ่มจิตวิทยา
พัฒนาความรู้สู่ปวงชน

มีวัดวาอารามงามสถิตย์
สิ่งศักดิ์สิทธิ์ฤทเธทั่วเวหน
ที่ทำบุญสุนทราพากมล
น้อมนำตนประพฤติยึดความดี

เรายินยอมพร้อมใจใช่แต่งตั้ง
คนเด่นดังรู้รักเกียรติศักดิ์ศรี
อุตสาหะสะอาดปราศราคี
อุทิศพลีกายใจให้กับงาน

ยกเป็นเลิศเชิดชูนำหมู่คณะ
มอบภาระดูแลแก่ลูกบ้าน
ให้ช่วยเหลือเจือจุนอุดหนุนการ
บริหารปกครองพ้องกันไป

ด้วยทุกผู้รู้จักรักหน้าที่
เอาวจีผูกรัดอัชฌาสัย
เกิดพลาดครั้งพลั้งนิดคิดอภัย
เอาเยื่อใยฝั้นเกลียวหนึ่งเดียวกัน

โลกหมุนเวียนเปลี่ยนไปไม่เหมือนเก่า
แยกฝ่ายเขาเราพรรคมักเดียดฉันท์
สร้างใส่ร้ายป้ายสีรี่ฟาดฟัน
เพราะเงินมันทำพิษปิดหูตา

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ครางทึดทือมือสางซุกหว่างขา
แก้มหูตาคางคิ้วผิวมัวหม่น
ต้องลมพัดหมอกพราวหนาวเหลือทน
อาบน้ำหนนาทีคุ้มสี่วัน

มีดถางถากรากไม้ก่อไฟผิง
ย่อเอนอิงยองดานสะท้านสั่น
เสียงกักกักเขี้ยวขบกระทบฟัน
น้ำมูกพลันเยิ้มใสไหลลงดัง

หยิบปากกากดถือมือไม้แข็ง
จ่อทิ่มแทงสมุดจุดถึงหลัง
หัวสมองกระด้างช่างช้าจัง
คิดแทบพังนั่งนอนกลอนไม่มี

ก็เคยเขียนหกบทลดเหลือห้า
วันต่อมาลดลงคงเหลือสี่
สิ้นเหลือสามตามสองลองอีกที
เศร้าฤดีถอยถดเหลือบทเดียว

เหตุผลทั้งนี้นั้นเพราะมันหนาว
ของยืดยาวหดหู่จู๋แห้งเหี่ยว
หลบอยู่หลังกองฟางร่างลีบเรียว
รอเดือนเสี้ยวเลี้ยวลับจะกลับเนอฯ

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ภาวะฉาวข้าวแพงแกงขาดเนื้อ
ลิ้มรสเกลือต้มผักฝักมะขาม
คนหยาบช้าตามัวชั่วเลวทราม
หลงนิยามโกงได้ให้แบ่งปัน

ประเทศชาติอาจล่มจมวิบัติ
โทมนัสเทวษครอบเขตขัณฑ์
หวังคนดีขี่ม้าฝ่าท่วงทัน
นำสุขสันต์เผื่อแผ่แด่มวลชน

คลื่นระทมซมทุกข์ลุมลามเรื่อย
เงียบเหงาเอื่อยจ่อจับจิตสับสน
ปวดร้าวสืบคืบคลานรานกมล
ยังเวียนวนบ่วงบทตามกฏกรรม

หากใครขีดกีดขวางทางอำนาจ
เจอพิฆาตฟาดฟันทัณฑ์กระหน่ำ
หากสนองต้องการทูนบานบำ
เสนอจำตำแหน่งแบ่งเงินทอง

กระชวกลิ่มทิ่มแทงทแยงปาด
มิเว้นญาติสาดสดสยดสยอง
ยิงปืนไฟไอพิษปลดลงกอง
โล่กระบองกันยุบเงื้อทุบตี

ความอดกลั้นมันจบทำนบท้าย
มิพ้นตายหายจากเป็นซากผี
โอนเอนล้มถมทับธรณี
ยังไม่มีอัศวินโบยบินมา

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ในสนามตามบุกรู้รุกรับ
เตรียมเปลี่ยนปรับกลับหลังระวังถอย
คราเพลี่ยงพล้ำทำเขลาเฝ้ารอคอย
เร่งทยอยสบโอกาสรีบฟาดฟัน

กะกึ่งกลางวางกลุ่มคุมพื้นที่
ยุทธ์วิธีย้ายสลับยามคับขัน
เรียงรายขึงตึงตังหวังประจัญ
เร็วเท่าทันทัดเทียมเล่ห์เหลี่ยมคู

ถูกต้อนล่าปราชัยไม่ว้าวุ่น
แถวสองหนุนต้านทอเข้าต่อสู้
ซ้ายขวาโฉบโอบล้อมห้อมศัตรู
ขากเสียงขู่นิ่งตั้งวัดชั่งใจ

เขาเรรวนป่วนป่ายส่ายระส่ำ
ขุนกระหน่ำผ่าแล่งแบ่งเหนือใต้
เจอตะปบหลบเลี่ยงก้มเบี่ยงกาย
เอิ้นหวีดว้ายสลัดกำจัดมาร

ข้าหรือยอมพร้อมพลีเลือดชีวิต
อย่าเบือนบิดครรลองสองสถาน
อิสระเสรีคลี่เบ่งบาน
งามบนลานวับวาวเคียงดาวแดง

เปิดพิมพ์ชั่วทั่วไปไม่เอาด้วย
เกรงความซวยตะแบงแจงไม่เกี่ยว
แสนรันทดหมดรูปซูบซีดเซียว
นั่งโดดเดี่ยวเดียวดายอยู่ปลายนา

รพีกาญจน์

[Number9]

เมื่อพลัดพรากจากกันในวันเหงา
คือความเศร้าความหมองจนร้องไห้
คือความเจ็บความปวดรวดร้าวใจ
จากใดใดไม่เท่าจากพรากรักเลย

 

[รพีกาญจน์]

ลำบากแท้ แค่คิด ก็ผิดแล้ว
ที่เจื้อยแจ้ว จุ๊จุ๊ ล้วนมุสา
ฝืนหักห้าม ปรามใจ ให้ระอา
รูปชรา ลงทัณฑ์ รานบั่นทอน

บนเส้นลาก ปากเหว ช่างเลวชั่ว
อยากมุดมั่ว สำนึก มิสึกกร่อน
ครั้นเตลิด เปิดเปิง เริงตะรอน
หวนนั่งนอน กินแหนง แยงอารมณ์

รุมเร้าเดือด เลือดเนื้อ เติมเชื้อไข
สื่อสุมไฟ ปากเป่า เอาฝอยถม
พอซับภาพ อาบตา พาจ่อมจม
โง่เซ่อซม ถอกเท อเวจี

ศูนย์สำรวม ท่วมฐาน พานพิบัติ
ก่อกำหนัด เวียนวน เลอล้นปรี่
เรือนร่างเย็น เป็นลม สมประดี
ลืมตาตี่ หูอื้อ มืออ่อนแรง

กรรมมิหมด ชดใช้ ใคร่กิเลส
เลยขอบเขต คืนวัน ฝันยังแฝง
เลือกอาหาร ทานน้อย คอยพลิกแพลง
มิอาจแจง เก่ากาก ออกซากซัด

เอิ้นเหนียมอาย ชายนี้ มีปัญหา
บางเวลา พึมพำ อยากสัมผัส
สุดคร่ำครวญ ป่วนนอก ในชะมัด
ก่อนไปวัด วางโพสต์ โปรดเมตตา

รพีกาญจน์

[นายตะเข้]

ยามเย็นย่ำ ค่ำหม่น คนเหงาหงอย
อาทิตย์ลอย ลาลับ กับสิงขร
ดวงใจเอย เหนื่อยล้า ด้วยอาวรณ์
สะอื้นอ่อน ถอนใจ ให้ระทม..

[นายตะเข้]

หทัยเอย..ใยเหงา แสนเศร้าหมอง
เฝ้าเหม่อมอง ขอบฟ้าไกล ไร้ความหวัง
อดีตผ่าน มานเศร้า เฝ้าลำพัง
สุดจะยั้ง หยาดน้ำตา พร่าเนตรนอง..

[รพีกาญจน์]

ยังไม่มีอัศวินโบยบินมา

ทันทีเสร็จผูกเชือกเกือกขวาซ้าย
ยืนหยัดกายเข้มคมสมสง่า
ดูซุกซ่อนอ่อนไหวในแววตา
เปล่งวาจาหวานนวลชวนน่าฟัง

ไม่สนเสียงวอแวแส่รอบข้าง
ไม่คืนร่างทบทวนหวนกลับหลัง
หมายแน่วแน่แก้ไขใจจริงจัง
สิ่งร้ายฝังรากลึกผนึกใน

โครงการแกนแผนผุดยุทธศาสตร์
สร้างเกี่ยวดองยองญาติละบาตรใหญ่
สลายฝักสลักฝ่ายรื้อค่ายใด
หลอมหล่อใช้ไตรรงค์ธงหนึ่งเดียว

มอบอภัยใจกว้างเปิดทางโล่ง
มิหยิบโยงเรื่องต่อให้ห่อเหี่ยว
ถูกคือถูกผิดคือผิดมิบิดเกลียว
มิขู่เคี่ยวนุ่มนวมขอร่วมมือ

ขอร่วมด้วยช่วยกันแก้ปัญหา
ที่ค้างคาสะดุดหยุดห้ามหือ
เศรษฐกิจการเมืองเลวเลื่องลือ
สังคมซื่อหายหมดเหลือคดงอ

ร่วมกำหนดกฎชอบกรอบปฏิบัติ
ร่วมกำจัดทุรชนคนขี้ฉ้อ
อภิรมย์สมหวังตั้งตารอ
ชายเอียงคอแสนดีที่ฉันรัก

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ด้วยรูปลักษณ์พิไลหวังไขว่คว้า
งามต้องตาหลายหลากจึงอยากได้
อยากลักลอบครอบครองสิ่งต้องใจ
ทำทุกทางอย่างไรจะได้มา

ต้องเดินแลกแบกหารสู้งานหนัก
ล้มนอนพักสักงีบรีบเร็วรี่
ถึงล่วงเลยเงยโงต่อโอที
ตลอดปีเรือนร่างร่วงโรยรา

เก็บออมพับนับเรียงเพียงครบซื้อ
เช่นมือถือยวดยานบ้านเลอค่า
เครื่องประดับจับแต่งแพงนานา
ทั้งเสื้อผ้าหนาบางพร่างแพรพรรณ

ดังมุ่งมาดปรารถนาพาสมสุข
คอยปลอบปลุกสร้างเสริมต่อเติมฝัน
ทำมิเบื่อเชื่อชอบตามกรอบธรรม์
คงสักวันเหลือจ่ายท้ายร่ำรวย

บ้างหมกมุ่นครุ่นคิดจิตฟุ้งซ่าน
ใคร่บันดาลฉับพลันทันโลกสวย
เรืองสกาวดาวรุ่งแสงพุ่งพวย
ละเขินขวยด้านดื้อมือกอบโกง

ปากประเสริฐเทิดไทใจแท้ทาส
รับสินบาทแบ๊งก์เทากระเป๋าโป่ง
เดินแอ่นห้อยลอยพุงตุงโทงโทง
โท้ดต่ายโฮ่ง"ลุงตู่"ชูดาบฟัน

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เป็นสุขเสิบเอิบอาบแค่ฉาบฉวย
เริ่มต้นด้วยสวยงามแฝงความฝัน
ตั้งตัวเลขเสกกลวงลวงรางวัล
จับกำนัลล้วนเล่ห์เพทุบาย

หนอนคล้องขอล่อปลาปรี่ฮุบเบ็ด
ลงทุนเม็ดเป็นต้นผลขยาย
รู้มนุษย์สุดนิยมหลงงมงาย
ถึงบั้นท้ายวินาศขาดพึ่งพิง

มีอะไรได้ง่้ายดายกว่าขอ
มิเพียงพออยากร่ำทำทุกสิ่ง
ฉลขี้ฉ้อคอรัปชั่นปล้นฟันยิง
แสร้งกลอกกลิ้งตบทรัพย์ขยับตา

เงินเปรมปรีด์มีหรืออยู่มือมั่น
วันสองวันปลิวว่อนร่อนถลา
กำจ่ายกินรินเหล้าเมาเฮฮา
สาวสคราญควานคว้าคล้องมาลัย

จะเดินดินบินบนคนเคียงข้าง
ก้มคำนับรับสตางค์บ้างยกไหว้
เกิดวิบัติวัฒนธรรมไทย
เห็นแก่ตัวชั่วไซร้ได้ดิบดี

ละยอเยินเมินเจ็บรื้อเก็บกวาด
ทำสะอาดขัดถูทุกหมู่สี
ทุบโรงเหล้าเผาโรงหวยช่วยชาติที
นำสุขีมาสู่ประตูเรือน

 รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ใช่ตีฆ้องมองเซิงเริงปอยวัด
ใช่ฝึกหัดร้องเพลงบรรเลงหวาน
ใช่ฟายฟ้อนต้อนรับขับครัวทาน
ใช่เบิกม่านประโคมโหมลิเก

ใช่ร่ายรำกำพลองตระกองดาบ
ใช่วาดภาพลวดลายสะพายเป้
ใช่เดินห้างกางขาฮิ้วฮาเฮ
ใช่พายเห่ล่องน้ำฮ่ำจ๊อยซอ

ใช่หาบหามดามเสียมเตรียมหว่านกล้า
ใช่ลงนาพักเที่ยงเลี่ยงตัดหน่อ
ใช่ควักรูปูดำตำมะกอ
ใช่นั่งจ๋อขายไข่ในกาดแลง

ใช่เก็บม่วงร่วงกองดองแช่อิ่ม
ใช่ไอติมตักตัดกรวยกัดแท่ง
ใช่ซื้อแว่นแถมหวีตี่ส่องแยง
ใช่คนแป้งปั้นกลมขนมฟู

ใช่ควบเก๋งเร่งรีบถีบเสือหมอบ
ใช่ง้างจอบขุดตอก่อโรงหมู
ใช่แบกเข่งขึ้นท่าเทปลาทู
ใช่เห็นชอบรอบรู้เช่นครูบา

ชมจากจอรองานท่านเรียบร้อย
เชียร์เฝ้าคอยส่งใจให้ดีกว่า
เรื่องลึกลับซับซ้อนทอนเวลา
พัฒนาบ้านเมืองเรืองจำเริญ

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ทุกคนเรียก"พ่อครู"เพราะดูแก่
เคยสอนพ่อและแม่หนูแต่เก่า
เคยสอนควบสองชั้นมิใช่เบา
แปดโมงเข้าสอนศิษย์ทุกวิชชา

ตั้งแต่เช้าจดเย็นเป็นหน้าที่
ให้เด็กดีรักชาติศาสนา
กตัญญูรู้คุณบุญเกิดมา
ใต้ร่มฉัตรกษัตรางามอ่าองค์

เน้นเพลิดเพลินเจริญวัยในสี่ด้าน
ตามพื้นฐานหลักสูตรจุดประสงค์
ทั้งร่างกายอารมณ์สังคมคง
สติตรงยงมั่นปัญญาดี

เวลากาลผ่านไปใกล้เกษียณ
ดูโรงเรียนหับห้องเก่าหมองศรี
ครูก็แก่โรยราลงทุกปี
นักเรียนหนีทยอยลดน้อยคน

เห็นก้าวขึ้นรถตู้สู่เวียงกว้าง
รถรับจ้างชะลอจ่อจอดขน
เข้าโรงเรียนสาธิตคริสต์เอกชน
แน่นถนนล้นเขตเทศบาล

แสนหดหู่ครูเฒ่านั่งเฝ้าตึก
หวนระลึก ก กา อาขยาน
หากโยกย้ายหายไปอีกไม่นาน
เหลือกระดานขาดหนูครูสอนใคร?

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เมื่อเริ่มแรกแตกหน่อชูช่อต้น
พอโผล่พ้นเลยผ่านดินดานแกร่ง
ดึกน้ำค้างพร่างพรมคลื่นลมแรง
เช้ารับแสงแดดจ้าท้าโรคภัย

ต้องมื้อหนาวผ่าวร้อนกี่ตอนหน
ท่ามฝูงชนเกลียดรักรอบขวักไขว่
บ้างยกยอทอคำกำลังใจ
บ้างแทกใส่ถาโถมจมธุลี

ถึงล้มลุกคลุกคลานสะท้านสั่น
คงคืนวันหยัดกายมิหน่ายหนี
แค่ชะงักสักนิดปลิดฤดี
ลบเปรอะสีระทวยอวยอ่อนแอ

เฝ้าฝึกหัดตัดแต่งพลิกแพลงบท
มธุรสจดจารหอมหวานแผ่
เอาสัตย์ซื่อถือเตือนมิเชือนแช
เปิดดวงแดไร้โกรธแฝงโทษทัณฑ์

อยู่บนทางอย่างง่ายทักทายทั่ว
น้อมพันพัวลิขิตด้วยจิตมั่น
ช่วงสนุกรุกรับโดยฉับพลัน
ค่อยผ่อนผันเสร็จสมอารมณ์ปอง

โค้งสุดท้ายปลายทางมีว่างเปล่า
ชมเพื่อนเก่าใหม่หมาดปราศหม่นหมอง
ยังเรียงคำรำลึกผนึกกรอง
ร้อยทำนองเวียนวากย์ก่อนจากลา

รพีกาญจน์