ตายเกิด 500 ชาติ ขอเป็นยุง

[รพีกาญจน์]

เกือบค่อนคืนตื่นหลับกระสับกระส่าย
ปวดทั่วกายภายในใจยุ่งเหยิง
ยืนนั่งนอนร้อนเหลวดั่งเปลงเพลิง
คิดเปิดเปิงเถิงเรื่องร้อยพันราว

คงต้องเซ่นเวรพาชะตาอับ
ดวงอาภัพรับกรรมกระทำฉาว
ถูกนินทาว่าร้ายบรรยายยาว
ไล่ระนาวขาวเลือนเปื้อนแปดดำ

ความซื่อตรงคงว่าศรัทธาชอบ
ยินดีตอบขอบคุณบุญชื่นฉ่ำ
พวกอิจฉาตาร้อนทอนระกำ
เราอาจล้ำค้ำหัวตัวบดบัง

แต่อย่างไรไม่รอหยุดท้อถอย
ถึงคนคอยสอยสับแทงลับหลัง
จะขออยู่สู้เสริมเติมพลัง
ของวาดหวังตั้งไว้ได้เป็นจริง

ยื่นซ้ายขวาฝ่าฟันมิหันเห
สารเพพัดเพ่งมิเกรงกริ่ง
ยากอาจรั้งยั้งยื้อมือประวิง
จนกว่าสิ่งสร้างสุขเสร็จทุกใด

วันนี้ข้าขอทูลทวยเทพสรวง
ช่วยเปิดดวงทวงดาวสกาวให้
เส้นชีวิต เส้นสมอง เส้นหัวใจ
ลากเส้นใหม่ไพล่แพลงตกแต่งกรรม

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เส้นขาส้อม สุดปลาย ท้ายชีวิต
ดลให้คิด สิ่งงาม ตามประสา
เขียนบรรยาย ร่ายริน จินตนา
ซึ้งคุณค่า ผลงาน กานท์กวี

เริ่มแรกสวย พวยพุ่ง จนรุ่งโรจน์
อาจต้องโทษ โททัณฑ์ ถึงขั้นหนี
เลยกึ่งกลาง ย่างชรา บรรดามี
ธาตุทั้งสี่ ลดน้อย เสื่อมถอยลง

เคยสนุก บุกงาน มานกล้าแกร่ง
ลองออกแรง ด้วยพลัง ดังประสงค์
กลับสลด หมดท่า พางวยงง
มิค้างคง คุณสมบัติ อัศวิน

สองเส้นส้อม แสกปลาย สยายพู่
ทุกประตู มืดมนธ์ อับจนสิ้น
เจ้านกเอี้ยง เสียงหวาน พาลโบยบิน
ละจากถิ่น เคยเคียง เตียงตั่่งนอน

ยังดีเส้น เด่นชัด ไร้ตัดขวาง
ร่องลึกกว้าง สุขุม นุ่มรู้ผ่อน
มีลูกฮึด ยึดมั่น ยากสั่นคลอน
พอคลายร้อน รุกคืบ สืบเยือกเย็น

ขออาจารย์ อ่านมนต์ ถึงบนแถน
วอนมวลแมน ช่วยกลบ หรือลบเห็น
หรือสำทับ ขับเวท เฉดกระเด็น
ขาดส้อมเส้น พู่หาย ปลายเรียวงาม

รพีกาญจน์

เส้นขาส้อม - เส้นชีวิตบนลายมือ
ส่วนปลายแตกออกเป็นสองเส้นเล็กๆ
อาจเพิ่มขึ้นอีกหลายเส้น เรียกว่าเส้นพู่

[รพีกาญจน์]

ทุกวันจ่อมออมสินกินอย่างเขียม
เก็บเงินเตรียมว่าจ้างสร้างเรือนหอ
เพียรปลูกผักตักน้ำตำมะกอ
ปลาย พ.ศ.พบกันคือสัญญา

จี่พริกแห้งแกงกล้วยในถ้วยเก่า
สอยสะเดาผักจิกฉีกใบส้า
ของชั้นดีมีผำยำไส้ปลา
หมกปูนาจิ้มเกลือกับข้าวแดง

ขอพ่อหลวงประกาศเสียงตามสาย
ว่ามีชายกายดำกำยำแกร่ง
หมดลำไยไร้งานขานขายแรง
เรียกไม่แพงวันร้อยสองร้อยเอา

ไม่กำหนดนับโมงโยงเย็นย่ำ
เลยมืดค่ำคืนกลับเหมือนรับเหมา
สักมื้อข้าวราวเที่ยงเลี้ยงบรรเทา
บุหรี่เหล้ายาดองไม่ต้องมี

วอนจ่ายสดงดเชื่อเบื่อทวงถาม
แบ๊งก์ใบงามพับเพียงเรียงเลขสี
ดึงยางรัดมัดฟ่อนซ่อนอย่างดี
เศษตังค์ที่เหลือใช้ใส่ป๋องนม

อุตส่าห์จ่อมออมสินกินนิดหน่อย
รอบัวลอยลิ้นสากจนปากขม
เรือนหม่นมอหอร้างครางระทม
ยืนเป็นลมหลายครั้งยังไม่มา

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

" สิ้นรัก "

เหนือบ้านเธอชิดใกล้ใต้บ้านฉัน
แค่รั้วกั้นกึ่งกลางถ่างลอดหา
เล่นแสดงหญิงชายหนังขายยา
เธอนางฟ้าฉันเป็นเช่นกุลี

พอแดดร่มลมตกนกกากลับ
เล่นตี่จับจัดแจงแบ่งพวกสี
หญิงตีโป่งลงน้ำดำว่ายตี
เล่นเป็นผีขี้แนดแปดเน่าตาย

สางหุงข้าวเป่าไฟให้คุณแม่
พอแดดแก่เอาปลาไปเร่ขาย
เห็นด้านหลังผ้าถุงมือจูงควาย
ปล่อยตามชายทุ่งนาเธอนั่นเอง

บ่ายนี้เล่นไอ้โม่งโยงโยงไหม
วิ่งไวไวเธอแว๊บแอบข้างเข่ง
ม้าก้านกล้วยเอวอวบควบปุเลง
ช่วยร้องเพลงเป็นมอญซ่อนผ้าแพร

เธอร้องกรี๊ดหวาดกลัวตัวหนอนไต่
กระโดดใส่อย่างจังหลังแทบแย่
จบมอปลายไปเรียนเธอเปลี่ยนแปร
ฉันคนแค่ขายแรงแลกข้าวกิน

มือเท้าเย็นใจเต้นตึกนึกภาพเก่า
นั่งพิงเสาตาลอยคอยถวิล
ฝากทะเลเทวาลมฟ้าดิน
ถามยุพินสิ้นรักแล้วหรือไร?

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

" สิ่นเยื่อใย "

จุดตะเกียงเรียงความถามไถ่ทุกข์
เธอพบสุขดังลือนั้นหรือไม่
สุดตาแหงนแสนเศร้าเราอยู่ไกล
เหนือถึงใต้ห่างกันพันกิโล

คิดจากคามตามเธอเจอไหมหนอ
มัวเฝ้ารอกับบ้านก็นานโข
บ่กินหลับจับไข้หัวใจโต
ตากลวงโบ๋ดังปอบลอบกัดพุง

อยู่บ้านนอกคอกนาชายป่าเขา
กินปลาเจ่าราดผักข้าวหักหุง
สี่แยกตัดพัทยาฟ้าเมืองกรุง
เรืองจรุงมุ่งไปทางไหนดี

เพื่อนบอกเพลินเดินเคียงคู่เพียงไหล่
ตัวสูงใหญ่ฝรั่งหนังดำปี๋
คนเหมือนคนปนปะแย่ละซี
กัดโรตีอีฉันมันแขกยาม

นั่นไข่ปอกลอกหน้าแถมตาตี่
เป็นเกาหลีญี่ปุ่นยุ่นสยาม
พางวยงงสงสัยใครเธอตาม
เข้าวัดถามชีเถรไม่เห็นเงา

น้ำตาร่วงม่วงแบ๊งก์ใบสุดท้าย
กลับไปตายฝังดินคืนถิ่นเก่า
หากใครรักภักดีมีต่อเรา
เอาก็เอาบ้านใกล้ไวแต่งงาน

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

" สิ้นสูญ "

ลมวันตกพัดพาพร้อมห่าฝน
เสียงเบื้องบนครืนครั่นสั่นสะท้าน
น้ำจากดอยไหลรวมท่วมดินดาน
ห้วยละหานเชี่ยวกรากหลากเจิ่งนอง

หยิบเชือกเกี่ยวกระบุงมุ่งถอนกล้า
ไต่คันนาเคยเพลินเดินเรียงสอง
ก้มตัวเก็บเจ็บหลังนั่งยองยอง
เหลียวรอบมองมีเงาเราเดียวดาย

จับไม้คานกระดกยกขึ้นหาบ
เหงื่อไหลอาบลงหน้าตาเป็นสาย
กระบุงแกว่งยันพื้นยืนหยัดกาย
ตามืดลายควานหาหลอดยาดม

สองมือฟายซ้ายกำขวาดำเจาะ
รูพอเหมาะจ่อมกล้าเกลี่ยโคลนถม
ระบายน้ำออกนาเกรงกล้าจม
รับแดดลมใบเรียวเขียวขจี

เฝ้าดูแลลามเลียราเพลี้ยหนอน
แมงกัดกร่อนกอเว่อหอยเชอรี่
ประสมยาพ่นเทปุ๋ยเคมี
รอวันที่แทงดอกข้าวออกรวง

ลมเหนือเริ่มสะบัดพัดพาหนาว
คิดถึงสาวแดนไกลด้วยใจห่วง
ลอยกระทงคงกลุ้มขาดพุ่มพวง
หมอบอกดวงอาดูรสูญเธอแล้ว

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

" หวังยังไม่สิ้น "

อรุณรุ่งพรุ่งวันออกพรรษา
ลูกหลานมาหอบหิ้วเป็นทิวแถว
รถคืบคลานผ่านไปไร้วี่แวว
ร่างน้องแก้วเอวยาวก้าวขาลง

ตัดใบตองตากแดดบ่ายแผดร้อน
พอเปียกอ่อนฉีกแจงป่นแป้งผง
ปอกขูดคั้นเคี่ยวคละกะทิชง
ขนมกงขนมกล้วยใครช่วยทำ

ตกแต่งดาอาหารข้าวสารหุง
พริกเกลือปรุงซอสหอยซอยกะหล่ำ
ลาบเนื้อหมูหลู้ขมไก่ต้มยำ
หงายครกตำเครื่องเทศเม็ดผักชี

เย็นลงสวนขวนคัดตัดดอกไม้
ข้าวตอกใส่เทียนทบธูปครบสี่
เตรียมวางพานกรานพุทธไตรรุจจี
สงฆ์พระมีสุปฏิปันโน

เป็นส่วนสัดจัดวางไว้เสร็จสรรพ
หันหลังกลับเก็บกวาดถ้วยถาดโถ
เช็ดครัวไฟไหนึ่งลังซึ้งโต
แกะส้มโอจิ้มจ้ำน้ำพริกกิน

อรุณรุ่งพรุ่งวันออกพรรษา
น้อมสักการ์บูชิตจิตถวิล
ขอผลบุญหมุนเวียนเปลี่ยนแปลงจินต์
ดลยุพินคืนบ้านสู่ล้านนา

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

" ยังไม่สิ้นหวัง "

หรือนายจ้างอ้างรักคุมกักขัง
ซ่อนตึกใหญ่ไว้หลังห้างบังหน้า
เกรงเลยลับกลับสวนมิหวนมา
เจรจาอ้อนอู้อยู่อย่างเดิม

หรือบางทีมีนัยให้กับเขา
พ่นลมเป่าเอาเธอเพลินเผลอเริ่ม
ตาพองโตโบนัสจัดแจกเติม
ท้ายปีเพิ่มค่าจ้างตบรางวัล

ช่วงวันหยุดตรุษจีนชวนบินนอก
น้ำลายฉอกหูอื้อมือเท้าสั่น
เลือกไอโฟนโทนสีพิเศษมัน
แถมกำนัลแหวนน้อยสร้อยสวมคอ

ใจยอบแยบแบบนี้ฤามีเหลือ
เธอคงเชื่อเบื่อฉันแล้วสิหนอ
ร้องอีกทีขี้มูกโป่งหลงเฝ้ารอ
ร้องให้พอสาสมความงมงาย

ถึงหัวค่ำคืนครามอร่ามฟ้า
มองจันทราดวงเพ็ญลอยเด่นฉาย
มินานนักสักครู่ราหูกราย
เกิดกระหายใคร่อยากอ้าปากอม

วอนเทวาราหูเอ็นดูเถิด
โปรดได้เปิดปากคายคืนจันทร์ขม
เพื่อเราสองครองคู่เคียงภิรมย์
ขอสุขสมวอนนายจ้างปล่อยร่างเธอ

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

" สิ้นชีวิต "

ฟ้าใกล้ค่ำดำเทาเคล้าเมฆฝน
กิ่งสักสนสะบัดกวัดแกว่งไหว
ดวงอาทิตย์ทอแสงแดงรำไร
ธารน้ำใสไหลรุดลับสุดตา

เด็กเด็กจูงฝูงควายต้อนเข้าคอก
ควันไฟบอกครัวปรุงข้าวหุงหา
ยินระฆังดังชัดจากวัดวา
เหล่านกกาโผผินบินกลับรัง

มองถนนหนทางยังว่างเปล่า
นั่งกอดเข่าเฝ้าคอยเหม่อลอยหวัง
พยายามห้ามจิตคิดชิงชัง
อนิจจังอ่อนแอพ่ายแพ้พลัน

เสียงหมาหอนโหยเย็นเป็นทอดทอด
เสียงแสกสอดถลาไก่ป่าขัน
เสียงโกรกกรากสากสางท่ามแสงจันทร์
พานึกหวั่นหดหู่อยู่เดียวดาย

แว่วบรรเลงเพลงไทยใครกันหนอ
สีสะล้อซอซึงดีดดึงสาย
ดึกน้ำค้างพร่างพรมลมโชยชาย
เหงาช่างร้ายหมายกระหน่ำซ้ำกมล

มือขยับจับแก้วแล้วกระดก
เหล้าไหลหกอกอาภัพที่ยับย่น
พิณสิ้นเสียงสั่งสาวหนาวเหลือทน
คงไม่พ้นคืนนี้...ชีวาวาย

รพีกาญจน์

[Number9]

" สิ้นชีวิต "

ฟ้าใกล้ค่ำดำเทาเคล้าเมฆฝน
กิ่งสักสนสะบัดกวัดแกว่งไหว
ดวงอาทิตย์ทอแสงแดงรำไร
ธารน้ำใสไหลรุดลับสุดตา

เด็กเด็กจูงฝูงควายต้อนเข้าคอก
ควันไฟบอกครัวปรุงข้าวหุงหา
ยินระฆังดังชัดจากวัดวา
เหล่านกกาโผผินบินกลับรัง

มองถนนหนทางยังว่างเปล่า
นั่งกอดเข่าเฝ้าคอยเหม่อลอยหวัง
พยายามห้ามจิตคิดชิงชัง
อนิจจังอ่อนแอพ่ายแพ้พลัน

เสียงหมาหอนโหยเย็นเป็นทอดทอด
เสียงแสกสอดถลาไก่ป่าขัน
เสียงโกรกกรากสากสางท่ามแสงจันทร์
พานึกหวั่นหดหู่อยู่เดียวดาย

แว่วบรรเลงเพลงไทยใครกันหนอ
สีสะล้อซอซึงดีดดึงสาย
ดึกน้ำค้างพร่างพรมลมโชยชาย
เหงาช่างร้ายหมายกระหน่ำซ้ำกมล

มือขยับจับแก้วแล้วกระดก
เหล้าไหลหกอกอาภัพที่ยับย่น
พิณสิ้นเสียงสั่งสาวหนาวเหลือทน
คงไม่พ้นคืนนี้...ชีวาวาย

รพีกาญจน์

         

[รพีกาญจน์]

ฉันโชคดีมีนาห้าหกไร่
สวนลำไยใหญ่ร้อยร้อยกว่าต้น
มีรถถีบรถเครื่องและรถยนต์
บ้านล่างบนครึ่งไม้ใช้ปูนทราย

ฉันเลี้ยงวัวตัวใหญ่หมูไก่เป็ด
เช้าเก็บเห็ดเด็ดผักตักปลาขาย
นาให้เช่าข้าวแบ่งพอแลงงาย
ลำไยหมายพ่นดอกนอกฤดู

อากาศเช้าสุขสันต์ปั่นรถถีบ
ยามร้อนรีบควบมอไซด์เร่งไปสู่
กระบะเก่าเข้าสวนลุยควนคู
รถเก๋งหรูอยากได้ไม่มีตังค์

ลูกหญิงชายสามคนพ้นหัวอก
สอนปอหกโรงเรียนของฝรั่ง
ทำเทสโก้โลตัสสต็อกคลัง
ห้วยน้ำดังวนอุทยาน

หลานหญิงชายสี่คนซุกซนมาก
วิ่งกระชากลากกันดังลั่นบ้าน
เตะตะกร้อเดาะบอลนอนสำราญ
กินข้าวน้ำอาหารหวานเปรี้ยวมัน

ถึงวันหยุดตรุษสารทยาตรพร้อมหน้า
เสียงเฮฮาตลกยกขบขัน
วันนี้เล่าเขาไปอยู่ไหนกัน
ละให้ฉันสองเฒ่าเฝ้าคร่ำครวญ

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ฉันชักนำทำเห็นเป็นตัวอย่าง
ก่อแนวทางวางไว้ไร่นาสวน
ตั้งแต่เล็กเด็กรุ่นกระชุ่นกวน
ฝึกคราดพรวนร่วนเรียบย่ำเหยียบโคลน

สอนเกี่ยวกะตระเตรียมจับเสียมจอบ
แบกกระสอบฟันไม้ปีนไต่โหน
โรยน้ำปุ๋ยลุยตมสมฮอร์โมน
ค้ำกิ่งโอนเอนไหวให้ตั้งตรง

รู้จูงวัววนเทียบเทียมคันไถ
ถือเชือกไล่ชักลากล้อเกวียนส่ง
มือกำเคียวเกี่ยวข้าวคาไพรพง
จับจิ๊กก่งรมรูอุดหนูนา

เหลาไม้คานสานบุงข้องปุ้งกี๋
ผ่าซีกซี่กลมกลัดขัดตะกร้า
ถักตาข่ายห่ายไหไซดักปลา
ยกยอท่าอยู่โยงปักโพงพาง

ล้วงล้างท่อบ่อสระบึงประโยชน์
ปล่อยน้ำหยดตามสายจ่ายลงล่าง
รักถนอมซ่อมแซมเสร็จแขวนวาง
ของทุกอย่างจัดพวกสะดวกใช้

ลูกช่วยงานหลานเคียงมิเลี่ยงหลบ
พอเรียนจบพากายหายไปไหน
เช้ารุ่งรางย่างยากลำบากใจ
เดินไหวไหวสองเฒ่าเฝ้าเลี้ยงควาย

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ยามหนุ่มแน่นแขนขากล้ามกล้าแกร่ง
เดี๋ยวนี้แรงร่อยหรอห่อหดหาย
ยกของหนักหักนิดเบี้ยวบิดกาย
ยืดเส้นสายงอพับจับตะคริว

กะเกียมผุดจุดการเพื่อสานฝัน
ต้องมีอันล้มเหลวเปลวฉุนฉิว
ขาดทุนรอนอ่อนจิตหวังปลิดปลิว
ยืนหน้านิ่วตามองจ้องฝนพรำ

แก้วหูอื้อมือชาตาสวมแว่น
จมูกแบนหูกางคางย้อยต่ำ
วัวกระชากลากตัวหัวคะมำ
รั้งไถลก้นจ้ำตำคันนา

เนื้อหนังบางฟางทิ่มแดงยิ้มเลือด
ผิวแห้งเหือดโดนแดดร้อนแผดจ้า
มัวหม่นหมองต้องลมตมติดทา
เหงื่อเข้าตาปวดแปลบทั้งแสบคัน

สอยมะม่วงร่วงเกลื่อนเก็บใส่เข่ง
หิ้วกระเตงถอกเทเซถลัน
ปีนลำไยไต่กิ่งทิ้งตัวพลัน
มือไม้สั่นเท้าเมื่อยหอบเหนื่อยจัง

ลูกทำงานหลานเรียนไม่ใช่เกษตร
พอสำเร็จยากหวนทวนกลับหลัง
เลิกก้มหน้าอาดูรปูนผุพัง
ประกาศปัง ขายด่วน! สวนที่นา

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ยืนจดจ้องมองป้ายไม่ขายแล้ว
ของพ่อแก้วแม่แก้วเดิมก่อนเก่า
มรดกตกเติงเถิงรุ่นเรา
กลัวปู่เฒ่าคำรามตามหักคอ

สู้กระสนทนเถิกแผ้วเบิกถาง
เสียค่าจ้างขวานมีดกี่ขีดขอ
หลังก้มเงยเคยตรงคดก่งงอ
ตำเสี้ยนตอกี่แผลแถฟาดฟัน

ติดคลองคูกูปราบจนราบโล่ง
ที่สูงโปร่งปรับแปลงแต่งตามขั้น
ที่ร่วนซุยปุ๋ยน้อยลงอ้อยมัน
ข้าวเหนียวพันธุ์พื้นเมืองเม็ดเขียวดำ

แกบนบานกรานว่าถมนาไร่
ปลูกลำไยพืชพวงมะม่วงต่ำ
โค่นก้ามปูพลูหมากเมี่ยงระกำ
บรรทุกข้าวจำนำกะร่ำรวย

ปลูกพอแรงแข่งใครให้ท้อแท้
คิดเห็นแก่แค่เงินจึงเมินขวย
ดีเริ่มแรกแตกกลางสุดทางซวย
อกหน้าขาวสาวหมวยชอบฉวยตังค์

เออแบบนี้ดีไหมแบ่งให้เช่า
ที่ดินเราเขาปลูกครัวลูกฝัง
อย่าทะลึ่งรีบขายตายนะฟัง
กูจะเกิดอีกครั้งหวังลุยงาน

รพีกาญจน์

ขออภัยใช้คำว่ากู ปู่เฒ่าพูดเช่นนี้เสมอ

[รพีกาญจน์]

ลูกหลานเอ๋ย...
ยินปู่เคยว่าต่อขอร้องไหม
เพราะรักหลานรักลูกผูกหัวใจ
แสนห่วงใยอย่างยิ่งจึงวิงวอน

ต้องจัดแจงแบ่งงานการขีดเขียน
ตั้งใจเรียนตาดูฟังครูสอน
หมั่นทบทวนท่องจำคำวรรคตอน
วิชาใดไหนอ่อนอย่าผ่อนตาม

รีบค้นคว้าหาเพิ่มเติมความรู้
เข้าชิดผู้ปราดเปรื่องเอ่ยเรื่องถาม
รวมกลุ่มคิดกิจกรรมทำดีงาม
รักษาความเป็นไทยไม่ลืมตน

อันเทคโนโลยี่ที่หมกมุ่น
บ่เกิดคุณชักให้ใจสับสน
ทำลายวันเวลาก้าวหน้าคน
แถมยังปล้นเงินทองของส่วนตัว

เสียสิ้นสุขบุคลิกอีกต่างหาก
ผลพวงจากรายรุมกลุ่มทุนชั่ว
สารพัดจัดเข้าเกมเมามัว
ภาพย้ำยั่วบาดตาเร้าอารมณ์

ปู่เจ้าขา...
รู้แล้วจ้าอะไรไม่เหมาะสม
แค่คลิกค้นคำศัพท์จับคำคม
ทีปู่นั่งจ่อมจมก้มแต่งกลอน

เฮ่อ ต้องวางมือเสียแล้วละกระมัง

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เคยเกี่ยวก้อยลอยลำน้ำท่าวัด
ร้องลำตัดจะจะป๊ะโท่นโท่น
ยกมือรำกลางเรือนั่งลุกโยน
ปากตะโกนฮ้าไฮ้ไม่เป็นเพลง

หัวเราะลิงสิงโตโชว์ถวาย
ตกตอนสายแลบลิ้นกินหนมเข่ง
เตี่ยวขาก๊วยตุตะแกว่งโตงเตง
ฮ้อเฮงเฮงเซ็งลี้รับอั่งเปา

ละลายแป้งอมราพอกหน้าขาว
สาดน้ำสาวสงกรานต์ทานพระเจ้า
ควงบัวเรียงเคียงใกล้มิใช่เบา
ยิ้มหยอกเย้ากำยำร่างล่ำโต

คล้องภูษาผ้าซิ่นเสียบปิ่นปัก
เสื้อทอถักเส้นฝ้ายลายยกโผล่
ไฟจุดเทียนเวียนธาตุท่องพุทโธ
สวดนะโมพรรษานานสามเดือน

รอเบื้องบนฝนพรำทำนาหว่าน
ดั่งดวงมานต้องมีดคมกรีดเฉือน
งานผ้าป่าดารามาเหย้าเยือน
เรียงละเพื่อนผู้เฒ่าตามเขาไป

เดินหน้านิ่วหิ้วเกิบกะเลิบพ่วง
น้ำตาร่วงสิมาหาตั๋วไผ
ลืมหมดแล้วรักเก่าโยนเผาไฟ
เชื่อได้ไงใจนางบ่แน่นอน

รพีกาญจน์

เกิบ - รองเท้า   กะเลิบ - กระเป๋า   ตั๋วไผ - ตัวใคร

[รพีกาญจน์]

งอก้นงอนหย่อนลงกะตรงเป้า
ก้นจ้ำเบ้ามือแผ่ร่างแบหงาย
มันพลาดข้างอย่างไรหรือตาลาย
เสียงวิ๊ดว้ายลั่นหู...ช่วยปู่ที

มือเท้าแข้งเท้าขาตั้งท่าลุก
ฉุกละหุกจับราวสาวเหล็กซี่
ดึงโหนตัวชั่ววูบจูบทีวี
เสียงอึงมี่ถลัน...รีบช่วยตา

เดินยักแย่ยักยันหัวสั่นไหว
โก่งจามไอโขกขากเงยปากอ้า
เท้าย่ำพื้นลื่นไหลไกลเกือบวา
เซชนฝาคว้าเอว...เร็วช่วยลุง

ไหว้พระจบเปิดจอจ้องปริบปริบ
แอบดูคลิปแสร้งจดบทพาหุง
น้ำลายสอสำลักหลอดลมตุง
อาเจียนพุ่งพยาบาล...ขานช่วยทวด

เดินนั่งลุกทุกทีมีแต่ช้ำ
ก้มรับกรรมไม่วายกายเจ็บปวด
กายอย่างเดียวเยียวยาทาถูนวด
กินยาขวดยาหม้อพอบรรเทา

เพียวคำพิษติดใจไม่รู้หาย
ทิ่มแทงชายจ๋องจ๋อคอตกเหงา
วอนเรียกพี่...ซีน้องรับรองเบา
สิ้นซบเซาเศร้าสึกคึกคักเฮ

รพีกาญจน์

[ยินดีครับ]

โอ้โห. กวีชัดๆ

[รพีกาญจน์]

ขาดกระตือรือร้นด้นเรียนรู้
ทอดตาดูวิวัฒน์อุบัติใหม่
รับเทคโนโลยีศรีวิไล
โลกกว้างไกลเราอยู่หลังลู่เดิม

หลงโง่งมชมชอบตอบโจทย์มั่น
เนื้อหานั้นต่ำตึกห่อนฮึกเหิม
วนเวียนคำซ้ำซากมากต่อเติม
แค่จับเริ่มเดาจบหยุดหลบลา

ไร้ดำรินิยมผสมผสาน
เก่าก่อนกาลหวานอมขมฝาดปร่า
ใหม่หอมชื่นรื่นเร้าเคล้าอุรา
รวมเรียงรสพจนาพาพอดี

หรือวัยฝันบรรลุอุปสรรค
เลยวัยรักอภิรมย์ผมสองสี
มิตรลืมเลือนเพื่อนจางร้างไมตรี
บิดหน้าหนีเหม็นเบื่อมิเหลือเลย

ละพากเพียรเขียนขื่นขึ้นป้ายแขวน
จุกเจ่าแดนอ่อนแสงแรงระเหย
กินบุญเก่าเอากลอนร่อนรำเพย
ใครชมเชยเย็นชืดค้างจืดคาย

หมดสมัยไต่กระดานอ่านเขียนสุม
รวบรวมกลุ่มจ้องจดกดไร้สาย
ปล่อยม้าแก่แลเหี่ยวนั่งเดียวดาย
ถึงสุดท้ายหายต๋อมพร้อมคลื่นลม

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

จ่อดินสอจ่อสมุดจุดขีดเขียน
ลากวนเวียนเว้นวรรคอักษรสรรค์
ประสมคำนำพยางค์วางชิดกัน
เอกโทผันกำหนดครบบทโคลง

ตรวจความหมายปลายแปลเปรียบประโยค
กระเดกกระโดกสลับตรับสูงโด่ง
หรือต่ำตราสามัญยันยานโยง
ปรับปลอดโล่งลื่นไหลไพเราะนวล

คลี่ปทานุกรมงมศัพท์เสียง
ผายเผดียงยกหยิบสิปป์กระสวน
บูรณะประยุกต์ทุกกระบวน
ร้อยกรองกลั่นรัญจวนยั่วยวนยล

พูดสบายง่ายฟังใช่ดั่งคิด
พลิกเปิดปิดบ่อยถี่มากกี่หน
ทบทวนถ่อมกล่อมเกลาเคล้าระคน
บรรทัดบนลงล่างจนพร่างลาย

ได้กลอนกรรมลำภากากณึก
ฝืนสู้ฝึกเช้าสางกลางวันบ่าย
กระทู้เดียวเดี่ยวโดดดูเดียวดาย
อาจกลืนหายเพียงวันเพื่อนปั่นจาร

จึงวอนวากย์ฝากไว้ใน...วันนี้...
เผื่อผู้ที่มาหลังนั่งย้อนอ่าน
ถึงเวลาล่วงลับล่องกับกาล
มีผลงานต่อเนื่องหลากเรื่องเอย

รพีกาญจน์