>>>>>>>>>........."ฤาหัวใจ...ต้องแรมรอน......".....<<<<<<<<<<

[♡♡<Fairy>♡♡]

...ฤาจะถึง   คราหัวใจ  ที่ไหวอ่อน
ต้องแรมรอน อีกหน...  บนทางเหงา
เพียงลำพัง.. อ้างว้าง   เคียงข้างเงา
มีแค่เรา....   ไม่มีเขา   ไม่มีใคร...

...ฤาจะถึง   คราบาดเจ็บ และเหน็บหนาว
กับเรื่องราว  ซ้ำซ้ำ...      จำทนไหว
เจ็บอีกหน   จนได้...      ใช่ไหมใจ
แล้วยังไง    เข็ดไหม      หรือไม่จำ..?!?

...ฤาจะถึง   คราหมองหม่น อีกหนเล่า
ก็ตัวเรา...    มันใจง่าย...    พ่ายถลำ
จะโทษใคร  ไปใยเล่า       ใครเขาทำ
ทบทวนคำ   พร่ำบอกตน   อดทนไป

...ฤาจะถึง   คราเจ็บปวด   รวดร้าวจิต
ด้วยชีวิต     ผิดพลั้ง...     อีกครั้งไหม
กี่ครั้งเล่า     ที่เก็บเอา      ความเศร้าใจ
สะสมไว้      ให้ตอกย้ำ     ซ้ำฤดี......

...ฤาจะถึง   คราอ่อนล้า    น่าเหนื่อยนัก
กับความรัก  ที่ท่วมท้น      จนล้นปรี่...
แต่ไม่เห็น    ว่าใคร....      จะใยดี
คงพอที...   ความเจ็บช้ำ   ที่ย้ำใจ...        
      
...ฤาจะถึง   คราเลิกรัก     พักใจร้าว
พักเรื่องราว  ร้าวรอน...     ตอนอ่อนไหว
หยุดซะที    ต่อไปนี้        อย่ารักใคร...
คงจบไป     ไม่ต้องช้ำ     หลั่งน้ำตา....    

[นายตะเข้]

เจ็บจำทนทนจำเจ็บเก็บเอาใว้
ใต้หัวใจในหลืบลึกจักสึกฝืน
ทุกวันวารวันนี้กล้ำน้ำตากลืน
ยืนขึ้นสู้อยู่ต่อไปอย่างทรนง..

นางฟ้าเอยกางปีกเจ้าร่อนถลา
กลางนภาฟ้ายังใสใล้ฝูงหงษ์
เหินรายร่าร่ำเล่นลมชมอินทร์องค์
พบประสงค์จ้าวดวงใจในวิมาน..

อย่าท้อแท้ยอมแพ้พ่ายหน่ายรอยรัก
คงได้พักรักษาใจที่ไขขาน
มีสักวันที่ได้สมล้นดวงมาล
พบกับกาลหลั่งน้ำสังข์ฟังอวยพร..

นาทีนั้นดวงใจเจ้าจะเปี่ยมสุข
ลืมความทุกข์ที่ผ่านไปได้ไถ่ถอน
ออดเริงร่ากับคนรักนิรันดร
ร้ายบ่อห่อนหวลกลับมาให้วุ่นใจ...

[Ironmaiden]

ใจเหนื่อยนัก มาพักไว้  ให้พี่เข้                  จะไกวเปล  เห่กล่อมเพลง  ให้หลับไหล
ให้ลืมคืน  ที่ขมขื่น  ทิ้งเอาไว้                   ปล่อยหัวใจ  กับสายลม  กล่อมลำนำ

ถ้าเหนื่อยรัก  ก็มาพัก  ที่พี่เข้                    ไม่รวนเร    หันเหใจ  ให้เจ็บช้ำ
จะกล่อมนอน  ด้วยกลอนรัก  หลากน้ำคำ     พี่จะทำ     ให้หายเศร้า ไม่เหงาใจ

[♡♡<Fairy>♡♡]

   เพียงหัวใจ  ไหวหวั่น  ในวันเหงา
อยู่กับเงา      เศร้าซม   จมความหมอง
ถึงบางครา    น้ำตา...   ต้องเอ่อนอง
ยังประคอง    หัวใจ      ให้ข้ามคืน...

   อยากเข้มแข็ง แกร่งกว่านี้  ในที่สุด
อยากจะหยุด     ฉุดหัวใจ    ไม่ให้ฝืน
หากรักแล้ว       ต้องรานร้าว ทุกก้าวยืน
คงต้องตื่น        พบความจริง สิ่งที่เป็น

    เมื่อวันนี้      ยังมีใจ...    ให้ความรัก
แค่อยากพัก     จากเรื่องจริง สิ่งที่เห็น
เผื่อบางที        มีทางไป     ไม่ยากเย็น
เพียงหลีกเร้น    หลบรัก       ไปพักใจ

    เมื่อยืนไหว  สูดหายใจ    แล้วไปต่อ..
ขอแค่พอ        ความท้อจาง  เห็นทางใหม่
จะก้าวเดิน       เผชิญรัก      แม้หนักใจ
ทางอีกไกล     หวังเพียง"ใคร" มาร่วมเดิน

[♡♡<Fairy>♡♡]

   ฤาหัวใจ   ต้องแรมรอน  ยามอ่อนไหว
ตามหาใคร   ที่หัวใจ.....   ใฝ่ฝันหา....
พรหมลิขิต   ที่ขีดเส้น      เกณฑ์ชะตา
ใยจึงมา       ทำสับสน     บนหนทาง

   กับชีวิต    ที่คิดไว้        ไม่เคยรู้...
ที่เป็นอยู่...  ดูวกวน         จนเปล่าว่าง
บางครั้งฝัน  นั้นก็เหมือน   จะเลือนลาง
อยากปล่อยวาง   ทิ้งหัวใจ   ให้ไกลตัว...             
   
       

[♡♡<Fairy>♡♡]

'เรา'ไม่ได้ห่างกัน
หรืออย่างน้อย.. ฉันก็ไม่ได้ห่างเธอไปไหน
ยังคงอยากรู้ ว่าเธออยู่และเป็นอย่างไร
แม้.....'แสดงตัว' ไม่ได้   ก็พยายาม 'แสดงใจ' เสมอมา

...

'เหงา' เมื่อรู้ว่าเธอเหงา
แอบถอนใจเบาเบา เมื่อรู้ว่าเธอเจอปัญหา
รู้สึกดี.. เมื่อรู้สึกว่า.. เธอยังเริงร่าและสบายดี

...

เราอยู่บนโลก.. คนละใบเดียวกัน
ซึ่งบังเอิญโลกของเธอใบนั้น...อาจ..ไม่มีฉันคนนี้
บังเอิญอีก ที่โลกของฉัน.. มีเธออยู่ในนั้นทุกนาที..
และบังเอิญสุดสุดที่.. โลกสองใบนี้เคยหมุนมาพบกัน

...

ไม่รู้หรอกว่าเราจะได้คุยกันอีกไหม
ไม่แม้แต่จะแน่ใจ ว่าถ้าโทรไป.. เธอจะรับสายฉัน
บนโลกใบเลี้ยงเดี่ยว.. ที่เหมือนจะไม่เหลืออะไรเกี่ยวพัน
สิ่งเดียวที่รู้และเชื่อมั่น..
คือฉันยังใช้เวลาส่วนหนึ่งของทุกวัน
ให้หมดไปกับการ " คิด-ถึง-เธอ "

ชอบบทนี้..ขออนุญาตนำมาฝาก ....จากหน้าเพจ เฟสบุ๊ค.. ค่ะ...