ไม่อยากเป็น ส.ว. เล้ย

[รพีกาญจน์]

อาจจำเพาะ เหมาะเป็น เช่นม้าใช้
ลู่นอกใน การศึก ห้าวฮึกเหิม
แลรับซิก พลิกแพลง พลิ้วแต่งเติม
วิ่งประเดิม สุดขา ล่าเดิมพัน

จากโนเนม เล็มหญ้า แห้งคาคอก
จากบ้านนอก หมายมุ่ง กรุงเฉิดฉัน
จากร่างเล็ก เฉกไม้ ไผ่ปล้องตัน
กล้าดุดัน รับงาน บานกิโล

มากเรี่ยวแรง แกร่งไกร ไร้เบาหยุด
เร่งรีบรุด ลากเทิน พะเนินโข
กล้ามเอ็นอ่อน หย่อนยาน พานเซโซ
หัวแทบโง ไม่ขึ้น มึนหมุนวน

เปรียบไม้งิ้ว ลิ่วลึ่ง เปาตึงสูง
เหียงยางยูง แคยักษ์ แดงสักสน
ป่าทึบโปร่ง โด่งดู่ แย่งสู่บน
รากยึดต้น ติดดาน กิ่งก้านเรียว

ใบร่วงหล่น ผลดก นกกาเจาะ
เปลือกกระเทาะ ทิ้งดอก เม็ดงอกเขียว
แค่ไม้โทน โคนมั่น หวั่นนักเชียว
เพียงหนึ่งเดียว ฤาทาน ต้านแดดลม

จำต้องลิด ปลิดลง ปลงเสียบ้าง
งานคั่งค้าง ปล่อยคา อย่าทับถม
แปลงชีวิต สดใส ใช่จ่อมจม
ใดพาตรม แยกคัด กำจัดมัน

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

มัวมืดคลุมลุ่มหล้าล่างเวหน
มีเมฆฝนชะลอรวมก่อตั้ง
มองถนนโคลนคูดูนิ่งจัง
ความเงียบเหงาเฝ้าฝังทุกหลังคา

ไร้จิกกุ๊กจุ๊กกรูของหนูนก
นั่งคอตกนอนแซ่วแมวหมูหมา
ไร้ดีดสีตีเกราะเคาะกะลา
เห็นไฟฟ้าพริบพริบริบหรี่แดง

ไร้จิ้งหรีดเรไรไต่ร่ำร้อง
วัวนอนกองตาหลับอยู่กับแหล่ง
ร่มสุมทุมพุ่มไม้ไร้มดแมง
ลมหยุดพักหยุดพัดกวัดแกว่งใบ

ไร้แสงพราวดาวเดือนลอยเลื่อนห้วง
เหลือบางดวงขมุกมิสุกใส
สายน้ำปิงหลิ่งเลาะเลียบฝั่งไป
ยั้งหยุดไหลลอยทุ่นหมุนงงงัน

ไร้น้ำค้างพร่างพรมโลมยอดหญ้า
แม้ไก่ป่าไก่บ้านบ่ขานขัน
ไร้วิหคนกกาท้าตะวัน
คงสีสันรอบแลดำแก่เทา

ธรรมชาติปราศไปให้วิปโยค
ทุกตรอกโตรกหม่นหมองครองความเศร้า
เหมือนลางลุอุบัติส่ำสัตว์เรา
ล้วนรากเหง้ามนุษย์จุดกลียุค

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ยื่นมือโบกโยกมายิ้มหน้าหวาน
เสียงไชโยโห่ปานลานถล่ม
ติดธงทิวริ้วขบวนน่าชวนชม
ปูแพรพรมสีแสดเมตรแวดยาว

มีเด็กน้อยคอยยอบมอบดอกไม้
มีผู้ใหญ่จับมืออื้ออึงฉาว
มีผู้เฒ่าเกลากลอนอวยพรพราว
มีรั้วราวเชือกชิดป้องปิดกัน

ซุ้มศาลาร่มรีที่ต้อนรับ
เด่นประดับหอมฟุ้งรุ้งสีสัน
หลังขวาซ้ายรายล้อมน้อมกำนัล
หัวเราะลั่นพูดจบหมั่นปรบมือ

ลิ่วล้อลิงวิ่งลุกรอบพลุกพล่าน
ชี้ต้องการสิ่งใดใครหาญหือ
คำสั่งข้าอย่าเลี่ยงเพียงอออือ
หากพานซื่อเบี้ยวนิดบิดกระเด็น

ก็เดินดินกินอยากลงปากท้อง
พอผุดผ่องใหญ่โตโก้เห็นเห็น
พองคับโอ่งโย่งเกล้าเหิมเช้าเย็น
คราลำเค็ญเล่นโกรธละโทษใคร

ยื่นมือโบกโยกลาน้ำตาร่วง
เปรียบผีป่วงแห่ห้อมล้อมขับไล่
กรูเกรี้ยวกราดฟาดฟันยันว่าไป
ตัวตนใช่ใจทรามนามมนุษย์

เฮ้อ ว่ากันไปว่ากันมา มนุษย์ก็เช่นนี้แล

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ก่อนปริปากถากถางอ้างดุด่า
แถมนินทาว่าร้ายหมายเสียดสี
หาเหตุเรื่องเคืองโกรธก่นโคตรตี
ยกมือชี้เลวทรามลามวานวงค์

ควรสืบเสาะเลาะเลียบเทียบเทียมก่อน
เช่นอักษรจริงแท้แค่ประสงค์
หวังยุแยงแต่งตำทำลายองค์
เพื่อปลิดปลงเขาอยู่ยิ้มมีชัย

นิ่งเยือกเย็นหยิบพิศพินิจพิเคราะห์
ว่ามันเหมาะถูกต้องครรลองไหม
วาจาหยาบสาบเหม็นเป็นอย่างไร
คนส่วนใหญ่ยอมยอบชอบอารมณ์

อาจพรั่งพรูกรูกรากจากกลางจิต
วิปริตอิจฉาจรรยาขม
หรือมุ่งมาดปรารถนาฝนคารม
ยังแฝงบ่มชมเลิศประเสริฐการ

หากตามรอยคอยใช้ให้ประโยชน์
นิรโทษซ่อนซุกทุกสถาน
แจ่มจำแลงแปลงทิพย์พริบพิมาน
เคียงสคราญคู่เมืองคัลเรืองรอง

สรุปได้ใช่สิ่งจริงเต็มเปี่ยม
ดียอดเยี่ยมเพียงหนึ่งละพึงสอง
จะบาปบุญคุณอนันต์ทัณฑ์โกฎิกอง
ชั่งไตร่ตรองทุกเมื่อ(ก่อน)เชื่อข่าวลือ

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ดั่งภูเขาเถ้าถ่านดานระเบิด
ประทุเปิดปล่องเปลวเหลวพุ่งพ่น
ฝุ่นควันฟุ้งครอบคุมลุ่มสกนธ์
ธารไหลล้นเอิบอาบร้อนฉาบดิน

ดั่งสายน้ำฉ่ำเย็นเป็นระลอก
คลื่นกระฉอกเริ่มแรงแทกแก่งหิน
ทะเลบ้าพายุโหมโจมธานิน
ท่วมพังภินท์บ้านแตกแหลกกระจาย

ดั่งสายลมพรมพัดสะบัดโบก
กระหน่ำโยกโคกคลอนฉุดถอนส่าย
สาดถั่งโถมโจมจู่มิรู้คลาย
กระจัดกระจายโคลงโค่นโอนเอนองค์

ดั่งถิ่นเถื่อนเลื่อนลั่นสนั่นไหว
ภูผาใหญ่กระเด็นเป็นผุยผง
แผ่นดินล่มจมหายสลายลง
สูญวานวงศ์สินทรัพย์นับบรรลัย

ดั่งกงกรรมธรรมชาติอาจวิบัติ
สุดส่ำสัตว์ยืนต้านหยัดทานได้
ขาดสี่สมดุลย์ดินน้ำลมไฟ
แปรเปลี่ยนไปสับสนปนฤดู

สิ่งแวดล้อมห้อมหัวล้วนชั่วร้าย
ยากหยุดหมายคืนได้ยิ่งไกลกู่
เตรียมตัวพร้อมน้อมรับโลกดับดู
เพราะมวลหมู่ต้นเหตุ เศษมนุษย์!

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ขึ้นปีใหม่ไตร่ตรองมองชีวิต
สร้างรู้สึกนึกคิดล่วงเข้าถึง
การดำรงคงอยู่คู่พอพึง
สรรพสิ่งจริงซึ่งคลึงเวลา

ถอดใจร่างวางเสื่อเพื่อปรับแผน
กำหนดแกนปฏิบัติจัดเนื้อหา
เปิดนิยมสมดุลจุนจินตนา
ส่งคุณค่าบริหารทุกด้านดี

สู่สังคมกลมเกลียวเดียวหนึ่งฉันท์
ให้เกียรติกันรู้จักรักษ์หน้าที่
เคารพสิทธิ์ผิดอภัยใช่ย่ำยี
เชื่อมไมตรีเชื่อมั่นธรรมครรไล

นำปัญหาคาอกเก่าตกค้าง
แก้สะสางอุกฤษฏ์วินิจฉัย
ปราศกิเลสเหตุผลนำกลไก
ยั้งหยุดใช้ภาษาดุด่าชัง

ควรแจกแจงแบ่งงานสานประโยชน์
เกื้อกูลโกฏิประสงค์องค์กรขลัง
ภาพลักษณ์ขาวก้าวล้ำนำโด่งดัง
เพิ่มสตังค์ขบวนเพื่อนส่วนตัว

ขึ้นปีใหม่ไตร่ตรองครองชีวิต
ควบคุมจิตอย่าจมสิ่งซมชั่ว
ลดเลิกละอบายมิกรายกลัว
เพื่อครอบครัวพิลาสชาติเจริญฯ

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ฝ่าเท้าหยาบทาบทานดินดานอ่อน
อาทิตย์ร้อนเที่ยงกายมิบ่ายหลบ
จวบจนแสงแดงเรื่อเมื่อจวนพลบ
มืดมัวกลบพอพึงจึงผ่อนพัก

ย่างย่ำเดินดอนดงลงลุ่มกว้าง
สองฟากทางหนามเหนี่ยวเกี่ยวกรีดปัก
หินลูกรังลื่นล้ำน้ำทะลัก
เท้าสุ่มสักกันล้มจมเลนโคลน

เลียบห้วยหนองคลองธารผ่านนาสวน
มิรบกวนใหญ่น้อยสัตว์ห้อยโหน
ต้นเต้าแตงแฟงฟักหักเอนโอน
เลี่ยงเอะอะตะโกนโพนทะนา

เลือกสถลพ้นคามเขตรกชัฎ
เงียบสงัดร้างร่มสมเสาะหา
หยุดยั้งปลดกลดมุ้งถุงสัมภาร์
ปูเสื่อสานั่งลงบริกรรม

นิ่งสงบจบขจัดปัดกิเลส
แจงสาเหตุยกจิตจากคิดต่ำ
รักละโมบโลภหลงกงเกวียนกำ
โกรธชนักชักนำตัดสัมปราย

มิยึดติดชิดบาปลาภรานริ
ใช้พุทธิวิทูสู่เป้าหมาย
กำหนดกินชินคู่อยู่สบาย
แบบเรียบง่ายกายว่างใจบางเบา

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เปรียบถนนหนทางว่างราบรื่น
ไร้คันคลื่นประปรุขรุขระ
ไร้ร้อนลนฝนลมโถมปะทะ
ไร้พาหะยวดยานผ่านสวนแซง

ปล่อยอารมณ์ชมเสิบเคลิบเคลิ้มฝัน
ประดอยร้อยกลอนกลั่นรำพันแผลง
ประเลือดอาบฉาบพิษฤทธิแรง
ประโลมแทงสวาทคาดมารยา

เพลินดื่มด่ำทำนองครองประโยชน์
มากกองโกฏิสุขสันต์ซ่านหรรษา
พันราตรีคลี่มันพันทิวา
เสน่หาฤาห่อนคลอนคลายจาง

เร้าบรรเลงเพลงโหมโสมนัส
กอปรกำหนัดคาวคลุ้งสืบรุ่งสาง
ประทับใคร่ให้หวนคร่ำครวญคราง
เว้นวรรคห่างเพียงครู่รี่จู่โจน

ลืมโศกศัลย์รันทดอดน้ำข้าว
สมสู่สาวพราวสาตร์พลิกผาดโผน
แสร้งสมมุติจุดจุกเปลวลุกโชน
ประหนึ่งโยนขลาดเขลาเร่งเป่าไฟ

เกิดมืดบอดบังแสงแห่งปัญหา
สิ้นผญาตรากฎบดแก้ไข
ลองสงบลบโกรธเลิกโทษภัย
สติมั่นกลั้นไว้ได้ร่มเย็น

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เวลาทดหมดลับกับเตร็ดเตร่
สนุกฮาเล่นเฮเถลไถล
แบ่งส่วนหารการเรียนพากเพียรไป
สำเร็จได้หน้าที่มีงานทำ

สิ่งแวดล้อมปนเปื้อนคบเพื่อนฝูง
ชวนชักจูงสู่อบายกายถลำ
เจ้านายดีเจือจุนคุณธรรม
ช่วยโน้มนำเลี้ยงดูเป็นผู้คน

เขากลับตัวกลับใจใฝ่ก้าวหน้า
ยอมทุ่มเทปัญญาไม่ว่าบ่น
ให้กับงานกับเรียนปรับเปลี่ยนตน
ขึ้นทำเนียบเทียบชนชั้นปกครอง

ครอบครัวอยู่คู่ค้อมเคียงพร้อมพรัก
เกิดลูกรักดั่งหมายหญิงชายสอง
พบสดชื่นรื่นรมย์สุขสมปอง
ลาภยศเกียรติกึกก้องรองกำจาย

วันนี้ขออนุญาตหยิบเอาเพื่อน
มาเยี่ยมเยือนพักผ่อนเมื่อตอนสาย
พูดคำเก่าเล่าความหลังยังมากมาย
เปรียบ"ต้นร้ายปลายดีย่อมมีคุณ"

หยุดเขียนชั่วมัวเมาเคล้ากิเลส
หยุดสาเหตุคับแค้นแสนขมขุ่น
หยุดการเมืองการมุ้งยุ่งชุลมุน
ขอแอบอุ่นไอรักสักคนเนอฯ

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

รับสีแดงแบงก์ใบใส่กระเป๋า
เสื้อหม่นเทาแนบชิดพับปิดฝา
ท่องพึมพำคำมั่นทวนสัญญา
ปริวาจาเมื่อไรต้องใช้คืน

นึกกระหยิ่มยิ้มย่องของกล้วยกล้วย
ปากพารวยเหมือนฝันโชคพันหมื่น
หาบสาแหรกแบกเกลือเมื่อวานซืน
บ่าลู่ลื่นบ่ายคล้อยรับร้อยเดียว

แบงก์ใหม่ใหม่ได้กินลูกชิ้นเสียบ
จับตะเกียบนิ้วบีบคีบก๋วยเตี๋ยว
จิ้มปลาร้าปลาเผาเหล้าเพียวเพียว
ม่วนเดินเที่ยวงานฉลองมองเมียงู

ชั่วโมงผ่านนานไปให้อึดอัด
ลมขึ้นยัดคอคางเสียดหว่างหู
จุกอกขำลำไส้ไหลออกรู
อั้นไม่อยู่เหลืออดตดบรรลัย

เห็นอ้ายต๋องย่องตอดกอดอีผัน...
เห็นอีจั๋นเงยก้มนมใหญ้ใหญ่...
เห็นอียังนั่งเยี่ยวถอดเตี่ยวใน...
เห็นอ้ายใบไล้ลูบจูบอีนาง...ฯลฯ

มันคับอกคับใจไม่ไหวแล้ว
จึงรีบแจวพายถ่อขอสะสาง
ห้ามนินทานาทีไม่มีทาง
นี่สตางค์จ้างปิดปากเอาคืนไป

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ยังชีวิตจิตใจชอบไขว่คว้า
เพื่อนำมาเสนอบำเรอขวัญ
จตุจัดปัจจัยไว้ครบครัน
มากไม่อั้นรู้จักพักพอเพียง

จึงหมกมุ่นถุนต่ำกำกิเลส
ตายเป็นเศษผีไพร่ไร้ร่างเสียง
สำนึกก่อนซ่อนเร้นสื่อเอนเอียง
ยึดตั่งเตียงหน้าต่างว่างประตู

สวนนาไร่ไหหับหวงทรัพย์สิน
ที่ทำกินดินทรายวัวควายหมู
รสอาหารหวานจางก้างปลาทู
ญาติยอสู่ใคร่ลิ้มลองอิ่มเอม

หวังดูดมชมดอมดังหาไม่
ปากซูดไซ้เคี้ยวบดอดเกษม
รับรู้แต่แค่จิดคิดปรีด์เปรม
ถูกคุมเข้มด้วยบาปหยาบวิญญาณ

หากกรมดีชี้นำกระทำให้
เกิดครั้งใหม่ไร้ทุกข์พบสุขศานติ์
หากกรมชั่วชี้ตกนรกมาร
อยู่บาดาลดงดอยหลายร้อยปี

ตายเป็นเปรตเขตวัดสัตว์อสูร
กอบกินมูลเยี่ยวหยดหมดศักดิ์ศรี
หากรีบสร้างเสริมบุญคุณความดี
เกิดอีกทีเลิศล้นคนแน่นอน

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

นับประการเกิดได้ในชาติหนึ่ง
รู้พอพึงสมมาตรวาสนา
เป็นเจ้าจองครองเมืองเลื่องลือชา
เพราะบุญญาเก่าก่อนย้อนก่ายเกย

รูปชั่วตัวดำดับอัปลักษณ์
ผมหยิกหยักสางสากปากห้อยเผย
เขี้ยวแตกหน่องอโง้งดังโด่งเงย
คิ้วลากเลยดกหนาตาปูดโปน

สูงเทียมตึกยึกยักยืนปักหลั่น
อวดก๋ากั่นเดินดอยลอยเหาะโหน
กำกระบองกวัดเก่งเบ่งตะโกน
ประกาศโค่นฆ่าผลาญเผาบ้านเมือง

โตลำตัวแต่ใจกะจิดริด
มันสมองมูกมิดคิดไม่เฟื่อง
เขาสมัครรักใคร่ไงขุ่นเคือง
ก่นร้ายเรื่องโทษทัณฑ์เกินหวั่นเกรง

ผิดนางเจ้าจุติปฏิสนธิ์
เกิดเป็นคนคุณนำเคราะห์กรรมเฉ่ง
ซ่อนพิไลใบหน้าม้าตุเลง
ถูกข่มเหงบ่นเบื่อสิ้นเยื่อใย

เมื่อพิบัติพัดพาคราคับขัน
เข้าโรมรันกับยักษ์ยอมตักษัย
ป้องเวียงวังยังคู่ภูวนัย
ด้วยน้ำใจล้ำเลิศประเสริฐงาม

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ความยากจนบนเส้นเกณฑ์บังคับ
อยากขยับกู่ก้องเรียกร้องสิทธิ์
เศร้าเกาะกุมสุมกมลคอยพ่นพิษ
โอกาสปิดหมดว่างทางสังคม

อ้างเรียนร่ำต่ำจุดจบวุฒิน้อย
ขาดเด่นด้อยชำนาญชาญสะสม
ไม่ตรงต่างสาขาเขานิยม
เลือกชื่นชมแนวหน้าสถาบัน

ใช่ญาติยอยอต่อเนื่องฟูเฟื่องยศ
ชื่อปรากฎแสดงตำแหน่งขั้น
ไม่รู้จักมักจี่มีสัมพันธ์
ลงคำมั่นสัญญากล้ารับรอง

ใช่หล่อล่ำอำนวนสาวสวยผึ่ง
กะเต็งหนึ่งถึงพลาดก็อาจสอง
อยู่หลังแรงแซงนำล้ำหน้าจอง
เราเลยต้องไหม้หมกเดินตกงาน

เด็กบ้านนอกขอกแดนแสนทุกข์เข็ญ
ถูกเอาเป็นตัวประกอบเพื่อนสอบผ่าน
ว่าถูกต้องตามแบบระเบียบการ
ติดลูกหลานท่านเธอเสนอมา

ความยากจนบนเส้นเกณฑ์วิถี
สิบแปดปีที่ฝึกเพียรศึกษา
สิ้นทุนรอนอ่อนเพลียเสียเวลา
ท้ายกลับนานอนเถียงไล่เลี้ยงควาย

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เป็นของเก่าเขาเบื่อคนข้างบ้าน
ผ้าลูกหลานเคยหลวมก่อนสวมใส่
เดี๋ยวนี้สั้นพอจับหรือคับไป
เก็บพับไว้ไม่เอาเผาโยนกอง

เห็นเสื้อเราเก่ากลั้วสีมัวหม่น
แถมยับย่นคอปกอกไหล่ถอง
รอยตะเข็บเย็บมือไม่น่ามอง
กระดุมสองเม็ดบนหล่นลงดิน

คราบติดแขนขวาซ้ายป้ายขี้มูก
ยามโชยถูกต้องดังยังได้กลิ่น
ร้อนพาดราวหนาวทนฝนหลั่งริน
จวบปีสิ้นนานเกินเขินสะดือ

รูทะลุปุปนด้นเข็มซ่อม
ใส่ถนอมพากเพียรเรียนหนังสือ
ซักสบู่ถูคลี่ขยี้มือ
ลมกระพือแห้งผากตากผึ่งราว

ผ้าติดเนื้อเสื้อตัวใช่ชั่วช้า
วัดคุณค่านอกในกายใจขาว
เลื่อมแพรพรรณมันพร่าใบหน้าพราว
เหม็นโฉ่ฉาวคาวสดคดโกงกิน

เสื้อมือสองของเก่าเขายื่นให้
มีสวมใส่ไม่ซ้ำลบคำหมิ่น
วนหมุนเวียนเปลี่ยนกันวันละชิ้น
แค่นี้จนติดดินก็ยินดี

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

เคยคะเนนับหนึ่งเรื่อยถึงร้อย
ร่นถดถอยกึ่งกลางหว่างหน้าหลัง
แล้วฟันธงลงหมุดจุดภินท์พัง
เผาหรือฝังพอดิบห้าสิบปี

รีบขุดคุ้ยลุยงานไม่ยานหย่อน
หาบแบกคอนหนักเบาเอาทุกที่
รายได้เสริมเพิ่มแบ๊งก์เมื่อแรงดี
ครอบครัวมีแม่ลูกผูกพันใจ

จวบคืนวันมั่นคงวงชีวิต
ครบลิขิตมรณาอายุขัย
ยังขบเคี้ยวเรี่ยวแรงแกร่งนอกใน
คือกำไรได้อยู่ดูโลกนาน

ทำดีเด่นเห็นทั่วลืมตัวบ้าง
สิ่งชั่วสร้างวุ่นวายหลายสถาน
ถ้าชั่วหมดอดภิรมย์ชมพิมาน
ยมบาลเว้ยว้ากกระชากคอ

จึงไหว้สวดกรวดน้ำมื้อค่ำเช้า
ชดใช้เจ้าเวรกรรมก่อนทำถ่อ
กิจกุศลหนใดไม่รีรอ
หวังเติมต่อก่อบุญหนุนอนันต์

เรื่องอายุยากเดาถึงเท่าไหร่
หยุดหายใจล่วงลับธาตุดับขันธ์
เทียนสิ้นไขไส้วอดมอดช่างมัน
ขอสุขสันต์กับการอ่านเขียนกลอน

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

ครั้งเป็นบ่าวยาวยืดกึ๊ดเติงหา
วันเวลารำวงโค้งสาวสวย
นุ่งกระโปรงองค์เอวอ่อนระทวย
แก้มแดงขวยเฉเฉียงยิ้มเอียงอาย

รอบแรกฟรีรอบสองบัตรจองเหมา
โบว์เบอร์เก้าโสภาช้าอาจสาย
ร่างสูงต่ำดำแดงแทงใจชาย
สะโพกผายอกโตโอดี๊ดี

ซื้อรวดใบไปเลยรำสิบรอบ
ของมันชอบนี่ครับครับคุณพี่
ยกมือเท้าเข้ากลองพ้องดนตรี
ขย่มทียักคิ้วแลหลิ่วตา

เสียงเพลงร้องก้องกึกดังครึกครื้น
หยิบบัตรยื่นนางรำยืนรอท่า
จังหวะเร่งเร็วร้อนค่อยผ่อนรา
เป่าปากอ้าหายใจแทบไม่ทัน

จวบจนดึกดาวคล้อยเดือนลอยต่ำ
เห็นนางรำขยี้ตาหาวหน้าหัน
บัตรค้างเหลือรำลาสาละวัน
สุดท้ายนั้นเลเล้มาซีลอน

ยังกึ๊ดเติงเถิงเธอสาวเบอร์เก้า
ตังค์หมดเป๋าเหลือหัวตัวล่อนจ้อน
สวมสาแหรกแสกคานขึ้นหาบคอน
น้ำอ้อยก้อนห่อตองร้องขายไป
น้ำอ้อยก้อนจากไร่ซื้อไหมท่าน
น้ำอ้อยก้อนหวานหวานทานไหมครับ

รพีกาญจน์

เมื่อเด็กชอบเต้นรำ เป็นครูสอนร้องรำ ออกครูรับใช้เจ้าปู่ก็ฟ้อนรำ
เมื่อเด็กชอบกินน้ำอ้อย โตขึ้นขายน้ำอ้อย แก่ซื้อน้ำอ้อยทำขนมขาย
แปลกจริงหนอ...

[รพีกาญจน์]

หากผอมแห้งแรงน้อยเป็นง่อยเปลี้ย
หากอ่อนเพลียเสียธาตุขาดอาหาร
หากกินดิบหยิบสุกโรคลุกลาม
หากน้ำตาลมานเหน็บเจ็บตับโต

หากอ้วนองค์ลงพุงท้องตุงเตี่ยว
หากยืนเยี่ยวเดี๋ยวขัดเดี๋ยวผลัดโผล่
หากหัวเกรียนเตียนบางอย่างแตงโม
หากอกโย้ยื่นหนักทะลักทรวง

หากแฟนพรากจากนาไม่ลาบอก
หากวัวออกคอกค่ายหายจากข่วง
หากไร่แห้งแล้งโคกฟ้าโลกลวง
หากช่อม่วงร่วงเสียเพลี้ยเกาะกิน

หากขาดเงินเทินต้นฮอร์โมนสาร
หากจอบผานก้านไถใบหักบิ่น
หากน้ำท่อบ่อทรุดหยุดหลั่งริน
หากที่ดินดานดูกถูกยึดครอง

หากอะไรไม่สมอารมณ์หมาย
หากวุ่นวายคายสุขทุกข์เศร้าหมอง
หากรักหวานพานขมระทมจอง
หากเก็บดองขมองฝืดอึดอัดใจ

ลองวาดภาพอาบสีคลี่อักษร
แต่งกาพย์กลอนฟ้อนฟายระบายได้
หากโงงมจมแท่นละแฟนไกล
เชิญแก้วตาด่าไว(ขอ)ให้เป็นกลอน

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

คงรับสิทธิ์พิเศษแบบเด็ดขาด
แถมอำนาจบาทใหญ่ในเขตขัณฑ์
ยกมือชี้ตีเส้นเวนไพรวัลย์
ล้อมกรอบกั้นห้ามเข้าเนินเนาตู

จะเปลี่ยนแปลงแต่งตับปรับผิวพื้น
เสียงโครมครืนเครื่องยนต์โค่นแดงดู่
ขอเหล็กขุดฉุดดึงกรึงสกรู
ชักลากถูแล่นตรงเข้าโรงงาน

ดอยทั้งม่อนกร้อนเกลี่ยเรี่ยลงต่ำ
ดันถมถ้ำเถื่อนถ้วยห้วยละหาน
แจงขนัดสัดส่วนพรวนดินดาน
ข้าวโพดหวานมันถั่วเลี้ยงวัวควาย

ปลูกถี่ห่างยางยูงพืชสูงค่า
ล่วงเวลาแก่จัดก็ตัดขาย
ฝนตกเซาะเลาะหินซึมดินทราย
ลับเหือดหายร้อนเผาลมเป่าแรง

ขาดร่มไม้ใบบังปกอังอุ่น
น้ำข้นขุ่นขอดขาดห้วงหาดแห่ง
พอดื่มกินรินหุงปรุงข้าวแกง
ล้นบ่ายแบ่งนาไร่หยดไม่มี

เลื่อยยนต์สีส้มแสดแผดสะท้าน
สะท้อนมานเร่งลดบดขยี้
ลำไยอื่นยืนต้นตายป่นปี้
เหลือธุลีซากตอคลอน้ำตา

รพีกาญจน์

ข่าวไทยนิวส์ ชาวบ้านสองฟากฝั่งปิงเชียงใหม่ลำพูน แย่งน้ำหวิดปะทะ

[รพีกาญจน์]

เขายากจนข้นแค้นแสนสาหัส
ไร้เบี้ยหวัดย่ำแย่แบมือขอ
เราอยู่ดีมีกินสินเพียงพอ
เจียดยกยอจากใจให้เป็นทาน

ด้วยชราหลังก่งลงงองุ้ม
ย่างแซะซุ่มเงยเงิบสอดเกิบสาน
ขยับยั้งรั้งรอก่ออาการ
รีบทะยานเข้าหาพาประคอง

หากผ้าดีที่จับคับหลวมเบื่อ
กางเกงเสื้อโสร่งกระโปรงถอง
หรือมีใหม่ใส่พริ้งทิ้งเก่ากอง
รวบรวมของแจกใครไร้ดูแล

งานห้องหอช่อฟ้าผ้ากฐิน
ได้ยลยินระนาดปี่พาทย์แห่
ถือต้นตุงถุงธงพานพับแพร
เป็นเถ้าแก่พยานงานวิวาห์

กินข้าวปลาอาหารติดจานเศษ
โปรยไก่เป็ดนกหนูแมวหมูหมา
หมั่นตักบาตรหยาดน้ำพร่ำพุทธา
ก้มไหว้สาสุปฏิปันโน

ใช่สิ้นเปลืองเรื่องยากลำบากยุ่ง
เพียงจิตพุ่งดำริอิติปิ โส
มิหาบหอบมอบทองของก้อนโต
ก็สุโขเช่นฝันนิรันดร

รพีกาญจน์

[รพีกาญจน์]

รถกระบะที่ซื้อบ้านมือสอง
โอนครอบครองปลายปี2543
เป็นรถเก่าของครูดูดีงาม
ใช้วิ่งตามหนทางยางมะตอย

ล่างคัสซีตัวถังลูบยังเรียบ
เครื่องยนต์เงียบเกียร์ห้าเดินหน้าถอย
ลุยโรงเรียนใช่อื่นขึ้นลงดอย
ก็ไม่บ่อยสัปดาห์สี่ห้าวัน

รู้ว่าผมลำบากยากจะได้
สภาพดีถูกใจค่าไม่หวั่น
อีกอย่างเขาเก่าใหม่มีหลายคัน
ขายแบ่งปันสักหนึ่งเคยพึ่งพา

เช้าถึงสวนจอดนิ่งเย็นวิ่งกลับ
บางคราวขับกินลมชมพฤกษา
ร่วมประชุมราษฎร์รัฐพัฒนา
เข้าวัดวาเจริญธรรมนำครรลอง

สิบเก้าปีสี่เดือนยังเหมือนใหม่
สีลูไซท์พรีเมียมวาวเอี่ยมอ่อง
เครื่องยนต์ฟิตติ๊ดซึ่งบึ่งคะนอง
แค่แสนสองหมื่นห้าหน้าปัดไมล์

บอกรถเก่าเจ็ดปีภาษีเพิ่ม
บ้าซ้ำเติมคนจนทนถึงไหน
อ้างมลพิษเศรษฐกิจจะก้าวไกล
แท้เอาใจกลุ่มทุนสมุนนาย

ข่าวบี้รัฐขึ้นภาษีรถเก่าเกิน 7 ปี

รพีกาญจน์