.....ลำนำ....คำคน...เคยมา...

[Mommy at home]

หนูแวะ....มาอ่านกลอนค๊า...

อยากแต่ง แต่แต่งไม่เป็นอ่ะ หุ หุ

        งั้นอยู่ชมรมเดียวกับแม่...ชมรมคนอ่านกลอน อิอิ  

คิดถึงจัง นั่งเหงา ไร้เงาฉาย
ดาวเรียงราย ระยับ วะวับหวาม
เดือนไร้แสง แรงด้อย ดาราคาม
เมฆางาม มุ่นม้วน มวลหมอกเมิน...



...นี่ก็อีกคน..อย่าหนีไปไหนด้วยล่ะ..ลิลี่..คิดถึงจัง..

[Mommy at home]

       งั้นอยู่ชมรมเดียวกับแม่...ชมรมคนอ่านกลอน อิอิ  

สมัครด้วยคนนะครับ

...โอ้เจ้าหนุ่ม วัยทอง คะนองรัก
มาสมัคร อ่านกลอน ฉะอ้อนหา
ขอแค่เพียง เมียงมาย ชม้ายตา
เชิญผ่านมา ปราศรัย ในกวี...

...ประกาศ..ชมรมนักกลอน จะเปลี่ยนเป็นชมรมคนอ่านกลอนละเน่ออออ...

[Mommy at home]

  สงสัยอะไรคะ..งงด้วยคนสิ 

[♡♡<Fairy>♡♡]

กำลังคิดว่า ครูต้อยไม่มา ก็คงจะไม่ป๊ะกันแล้ว เพราะจะลาจากห้องกลอนแล้วนะ

คุณป้าจะไปไหนคะเนี่ยยย...  

ป้ายิ้มยั่ว แหย่มา ว่าจะแว้บ
น้องยุ้ยแอบ แย็บมา ว่าไปไหน
อย่าหนีหน้า ตามป้า หรือว่าใคร
ทำหวั่นใจ ให้สะดุ้ง จะยุ่งนา


...อย่าหนีตามป้ายิ้มนะคะน้องยุ้ย..คิดถึงค่ะ..

   ยังไม่คิด   จะหนีห่าง  ร้างไปไหน
เพราะว่าใจ   ยังผูกพัน    กันหนักหนา
กับมิตรใหม่  ได้มาเสริม   เติมชีวา...
ร่วมเฮฮา      ประสามิตร  ติดห้องกลอน
     เพียงบางวาร  ผ่านเวลา  มีภาระ....
ว่างก็จะ         แวะเวียนว่าย  ร่ายอักษร
คิดถึงมิตร      สนิทใจ        ในห้องกลอน
ยังเว้าวอน      อ้อนกัน        จำนรรจ์จา


... ยังไม่หนีไปไหนตอนนี้หรอกค่าา..คิดถึงครูต้อยนะคะ...
หายไปนานเลย...

[Mommy at home]

จากลำนำ...คำคน ที่ก่นถึง
หวนคำนึง ถึงเพื่อน ร้างเลือนหาย
มิรู้เหตุ ระอา น่าเสียดาย
ไยสลาย พรายมิตร ตงิดใจ



ความรู้สึก นึกนำ ดำเนินต่อ
มิควรพ้อ เพ้อพล่าม ให้ลามไหล
อยู่ที่จิต พิสุทธิ์ ฉุดฤทัย
สว่างใจ ไสวทาง ร้างระเริง

[Yim sri]

เราจะมาป๊ะกันที่ยี่สิบเอ็ด

หวังครูต้อยเสร็จการงาน พานมาพบ

จะฉลองปีใหม่กันให้สลบ

แล้วก็จบท้ายปีมีสุขเอย


(มีการจับสลากของขวัญด้วยนะคะ ครูต้อยต้องมาเน้ออออ)

[Mommy at home]

บอกป๊ะกั๋น วันที่ ยี่สิบเอ็ด
รวมเบ็ดเสร็จ สองสาว สกาวศรี
หนึ่งป้ายิ้ม พริ้มพร่าง นางรตี
สองเทวี ศรีสร้อย ครูต้อยไง


จะมีใคร ไหนหนอ รอมาเพิ่ม
คนหน้าเดิม หายหน้า มิปราศรัย
จะหมดปี ฤาว่า จะหมดใจ
จะหมดไป ไร้เปล่า เล่าห้องกลอน....

[Mommy at home]

...ชีวิต..เหมือน..ละคร...

อันมนุษย์ ฉุดมโน พาโลเล่น
จะเหมือนเช่น เฉกชน พาตนเหลิง
สงบนิ่ง สยบไฟ สลายเพลิง
หยั่งชั้นเชิง ฉาบฉวย ฉุกชิงชัง

ฉากละคร ซ้อนชีวิต จนติดหนึบ
มุมอับทึบ ชอนไช ให้เห็นหลัง
ใส่หน้ากาก กระชาก จนผุพัง
ต้องระวัง ดั่งบ้า ดูน่าอาย

[Mommy at home]

...ฉงาย...ฉงน ...

ดั่งกระทู้ ดูกระทั่ง มานั่งบ่น
ช่างพิกล หล่นร่วง ดวงใจหาย
ตั้งเพียงหนึ่ง ซึ่งนำ ลำนำพราย
ร้อยลวดลาย หลายเรื่อง คุยเฟื่องดู

บางอารมณ์ คมลึก ระทึกขวัญ
มาบางวัน เป็นชุด ช่างสุดหรู
บางเวลา ร่ายเรียง เพียงพรั่งพรู
บางฤดู กู่ลับ มิกลับมา........

[Cupid]

ละคร...ชีวิต...

มีเวลา นั่งมอง สมองโปร่ง
ดูแม่โขง ขวดเก่า เคยเมาขำ
เคยเล่นล้อ เย้าหยอก เคยหลอกอำ
ขับลำนำ คำคน ที่บ่นมา

ฉากชีวิต ของคน ฉงนฉงาย
มีดีร้าย ใช่แสร้งเสก อุเบกขา
ตอนขาขึ้น ดั่งฝัน สุดพรรณนา
แสนโอ่อ่า สง่าล้ำ เกียรติกำจาย

ตอนขาลง ระดม ถมทุกข์เศร้า
เหลือเพียงเงา เราเอง ประเลงพ่าย
อนาถล้ำ ปะล่้ำปะเหลือ สุดเฟือฟาย
มิตรสหาย ส่ายหน้า ไม่มามอง

ประคองลม ก้มหน้า คราตกอับ
ตะวันลับ เหลี่ยมเขา จักเศร้าหมอง
ชีวิตคน ไม่ง่าย ดั่งใจปอง
อย่าผยอง ระเริง เหลิงคำคน

 
   

[Mommy at home]

      ....คือ...มิตรแท้....

มีมิ่งมิตร ชิดแท้ มิแปรเปลี่ยน
คือเปลวเทียน เวียนวน มิหม่นหมาง
แม้น้อยคน มนฤดี มิอำพราง
สุดปลายทาง สว่างใส ไม่ลำเค็ญ

ยามยินยล คนพูด ชอบปูดเรื่อง
เก็บครบเครื่อง เฟื่องฝอย มอยเมาท์เหม็น
แต่งแต้มเติม เพิ่มคำ มิจำเป็น
สิ่งที่เห็น เข็นเอา เข้าใจเอง

เปิดใจรับ สดับฟัง เบื้องหลังข่าว
อย่าความยาว สาวยืด ใจจืดเผง
เอาความคิด ผิดพ้อง ของตัวเอง
เหลือระเบง เท่งมง ต้องปลงใจ

อันมนุษย์ สุดโต่ง หากโล่งคิด
รู้ตงิด ทิศทาง ว่างโปร่งใส
รู้พ่ายแพ้ รู้ชนะ รู้อภัย
คือน้ำใจ ไมตรี นักกีฬา..

[Mommy at home]

    ...แม้หนาว...แต่พราวสุข

ณ เมืองเหนือ หนาวเหน็บ มาเก็บหมอก
น้ำค้างหยอก ปลายหญ้า ในหน้าหนาว
เย็นลมพัด ผ่านมา พักตราพราว
เด่นสกาว ดาวเดือน เลื่อนลอยไป

ระรื่นกลิ่น ระรินเรื่อ โนมเนื้อหอม
ด่ำดมดอม ตอมตาม วะหวามไหว
พะพลิ้วแผ่ว แว่วกรรณ จำนรรจ์ใคร
ยะหยอกไย ยั่วเย้า เร้าอารมณ์

มองโลกงาม ยามอยู่ อย่างดูเหงา
ย่อมมีเงา เศร้าทุกข์ มิสุขสม
แผ่ใจกว้าง วางจิต เชื้อชิดชม
มิปรารมภ์  คมคน อนธการ

สิ่งสื่อสุข ปลุกชีวิต ให้คิดเริ่ม
คอยแต้มเติม เพิ่มสีสัน วันฮึกหาญ
จะหนาวนี้ หนาวไหน ไร้รำคาญ
คือตำนาน พานพบ จบที่ใจ.....

[Cupid]

กรุงร้อน...ย้อนอดีต.....

อยู่บางกอก ร้อนเหลือ เหงื่อไคลย้อย
เฝ้าแต่คอย ลอยคอ รอไอหนาว
จากเมืองเหนือ แผ่เผื่อ เมื่อถึงคราว
นั่งรอจน กรามร้าว เข่ากรอบเกรียม

ย้อนอดีต เมื่อครั้ง ยังเด็กเด็ก
ตัวเล็กเล็ก อ่อนวัย ไร้มุมเหลี่ยม
อาศัยอยู่ ริมคลอง ต้องห่มเจียม
คราน้ำเปี่ยม หนาวเหน็บ เจ็บทั้งตัว

คลองนั้นหรือ ระบือ ชื่อแสนแสบ
เคยอิงแอบ ว่ายมุด ผุดดำหัว
ครั้งก่อนโน้น น้ำใส สบายตัว
ไม่ขุ่นมัว เน่าเหม็น เช่นปัจจุบัน