>.. ความรัก ในฝักไม้ ..< เรื่องสั้น เบาสมอง สนุกสนาน ครื้นเครง เฮฮา โดย สิติยะ ป

[Siranoi]

          ความเปลี่ยนแปลงของสภาวะอากาศ สภาพเศรษฐกิจและสังคม ล้วนแล้วแต่เป็นปัจจัยทำให้โลกเปลี่ยนไป...
          ชายแท้ หญิงเทียม ดูเหมือนจะเกิดสับสนอลมานเพิ่มจำนวนมากขึ้นเป็นลำดับ
นิยายรักเรื่องนี้จึงเกิดขึ้น...เพื่อสะท้อนสภาพของสังคมที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน ตีแผ่ให้ได้คิดเพื่อสรรสร้างสังคมร่วมกันบ้าง ผู้เขียนก็อายุไม่มากไม่น้อยยังคอยดูความเปลี่ยนแปลงนี้อยู่
          หากโอกาสและเวลาอำนวย ก็คงได้นำเสนออยู่เรื่อย ๆ คอยติดตามและออกความคิดเห็นร่วมกันนะครับ
                                           ด้วยรัก
                                          สิติยะ ป.
                                        10 ต.ค 50

[Siranoi]

ป. 1
......... เสียงเอะอะโครมคราม! นอกบ้านในกลางดึก! ของทุก ๆ คืนถือเป็นสัญลักษณ์ที่ทุกคนต่างรู้ดีว่าจะเกิด หรือเกิดอะไรขึ้นกับบ้านหลังนี้เพื่อนบ้านตลอดจนสมาชิกในครอบครัวต่างก็เอือมระอาในพฤติกรรมเช่นนี้ของตาสอน นานเข้าก็เกิดเป็นความเคยชินจนไม่ถือสาหาความ บางทีอาจถือเป็นนาฬิกาชั้นยอดของเพื่อนบ้านไปเลยก็ได้ หากสี่ทุ่มครึ่งของทุกคืนไม่มีเสียงสัญญาณ บ้านแต่ละหลังรอบบริเวณก็จะโผล่หน้าออกมาดูด้วยความแปลกใจ ซึ่งนั่นย่อมหมายความถึงว่า ตาสอนไม่สบาย หรืออาจจะไปนอนค้างที่อื่น แต่ร้อยวันพันปีจะมีสักครั้ง
........." อาตี๋โว้ยตี๋!..เปิดตูห้ายเตี่ยโว้ย! "
เสียงทุบประตูชั้นล่างปังปัง! เสียงอ้อแอ้เรียกลูกชายวัย 17 ขวบปีที่นั่งอ่านหนังสือรออยู่ก่อนแล้ว ความที่เคยมีเจ้านายเป็นคนจีนมาก่อน ทำให้ตาสอนคิดทึกทักเอาว่าตัวเองก็มีเชื้อ ครั้นได้ตกลงปลงใจร่วมหอลงโลงกับภริยาพุ่มหม้ายตอนอายุเกือบ 40 ก็ลาออก รวบรวมทรัพย์สมบัติอันเป็นสินจ้างรางวัลตลอด 20 ปีจากเถ้าแก่ที่แกเบิกใช้ในแต่ละเดือนแค่ไม่กี่ร้อย ได้เงินเหยียบล้าน รวมกับเงินแห่งความพิศวาส อีกก้อนหนึ่งที่ได้รับ เถ้าแก่ถือเป็นญาติคนหนึ่งเพราะอยู่กันมานาน
          " อาสอง..ลื้อนี่...ถ้าไม่แหลกเล้าลื้อจาเปงคงลีคงหนึ่ง...ลื้อจามว๊าย! เลิกล่ายเลิก! "
นั่นคือคำสั่งสอนก่อนที่ตาสอนจะหอบข้าวของสัมภาระออกมาซื้อบ้านราคาหลายแสนพร้อมคิวรถโดยสารอยู่กินกับเมียรัก ถึงกระนั้นก็ยังไม่ยอมเลิกสุรายาเมา
......... เมื่อเกิดพยานรักเป็นชาย ด้วยความดีใจเพราะไม่เคยมี แกจึงตั้งชื่อลูกชายว่า ปิยะ เพราะเกิดวันปิยะมหาราชพอดิบพอดี ส่วนชื่อเล่นก็ตั้งให้ว่า...ตี๋น้อย... ลักษณะผิวพรรณได้จากแม่ทั้งหมด ผิดกับแกที่ดำ..ด๊ำ..ดำ หากไม่เมาตาสอนจะรักลูกเมียมากมายเอาอกเอาใจจนน่าหมั่นใส้...
......... " เมามาอีกแล้วซิเตี่ย!? "
ปิยะบ่นพรึมพรำ
" อาตี๋..ลื้ออย่าเสือกมาสอนเตี่ย! "
พูดพรางชี้หน้าด่า จันดีเมียรักซึ่งนอนฟังอยู่บนเรือนแอบยิ้มอยู่คนเดียวเมื่อได้ยิน หล่อนแอบตั้งคำถามในใจว่า พ่อลูกคู่นี้เขาไม่เบื่อบ้างหรือไรถามกันอยู่ได้แค่สองประโยค น่าจะมีคำอื่นมาพูดให้มันสร้างสรรกว่านี้ หล่อนฟังมาหลายปีดีดักจนอยากจะอัดเทปไว้เปิดในเวลาที่สามีแก่ของเธอกลับเข้าบ้าน
......... " มีลายกินบ้างวะอาตี๋? "
คำถามนี้เกิดขึ้นเกือบทุกวัน หันกลับไปถามลูกชายหลังจากเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้พ่อบังเกิดเกล้า
" แม่แกงขวดเหล้าแช่ไว้ในตู้เย็น เตี่ยจะกินไม๊ล่ะ! จะอุ่นให้"
กระแนะกระแหนล่ะเป็นที่หนึ่ง
" ชิชะ!..อ้ายลูกเวร..กวนxxxแล้วไหมล่ะ เดี๋ยวxxxจะเจอดี! "
พยุงร่างลุกขึ้นชี้หน้าด่าลูกชาย แต่ก็ไม่กล้ามากไปกว่านี้ เพราะมีอยู่ครั้งหนึ่งที่เป็นช็อตเด็ด! เมื่อกลับถึงบ้านก็หาเรื่องตบตีศรีภริยาเป็นประจำ เจ้าตี๋น้อยคงรำคาญจึงคว้าขวดเหล้าฟาดหัวไปหลายที เย็บตั้งหลายเข็ม แอนตาซิล ก็ไม่ได้มาเหลียวแลให้ความอนุเคราะห์ ขณะนอนอยู่โรงพยาบาลแทนที่ลูกจะเป็นฝ่ายกราบขอขมาพ่อ..เปล่า!..กลับเป็นตาสอนที่ต้องขอโทษลูกเมียสุดที่รักเป็นวรรคเป็นเวร แปลกไหมล่ะ?..นี่ถ้าเป็นผู้เขียนซะหน่อย!..คงจะได้ตัดหางปล่อยหมา..เอ๊ย..ปล่อยวัดไปนานแล้ว...พ่อคนเดียว

[Siranoi]

ป. 2
...... " เชนหรือลูก ....จ้ะ ๆ เดี๋ยวแม่เรียกให้นะ "
จันดีวางหูโทรศัพท์เมื่อรู้ว่าเป็นใคร
" ตี๋น้อย รับโทรศัพท์หน่อยเพื่อนโทรมา "
เธอเคาะประตูห้องเรียกลูกชายแล้วเลี่ยงไป
       " ทำไมให้รอนานจังวะ! "
คเชนทร์ตัดพ้อ
       " เออ ๆ โทษทีโว้ยเมื่อคืนหลับดึกไปหน่อยน่ะ...ว่าแต่มรึงมีอะไร แหกขี้ตาตื่นโทรกวนใจแต่เช้า? "
กะจะด่าให้อีกแต่ต้องรีบยกมือขึ้นป้องปากหาวหวอด ๆ
       " หา!...ไอ้ตี๋ บ้านมรึงกำลังเช้าหรือวะ? บ้านกรูเที่ยงแล้วว่ะ...ไอ้บ้าเอ๊ยมรึงหัดดูนาฬิกงฬิกาซะบ้าง "
ตาเหลือบมองนาฬิกาบนโต๊ะโทรศัพท์
       " เออ ๆ กรูรู้แล้ว มรึงมีอะไรรีบพูดมา กรูจะหลับต่อ วันนี้วันเสาร์นะโว๊ย "
       " อ๊อ!...จำเริญจริงนะพ่อคู๊ณณณณ "
คเชนทร์มักจะจำคำพูดที่ช่างกระทบกระเทียบเปรียบเปรยของแม่มันมาใช้กับเพื่อน
       " กรูโดนน้องเฟรินด่าซะยับ!...กรูจะไม่เป็นสะพานให้มรึงอีกแล้วนะโว๊ย..กรูสงสารหน้าบาง ๆ ของกรูว่ะ มรึงผูกเองก็แก้เองซิว้าเพื่อนฝูง "
มันทำเสียงเล็กเสียงน้อยเป็นเชิงน้อยใจ
       " น่า...วันจันทร์เลี้ยงก๋วยเตี๋ยว "
       " โห..เว๊ย! ครอบครัวทางบ้านกรูไม่ได้ยากจน...มรึงไม่ต้องมาสงเคราะห์ กรูพอแล้ว กรูไม่ยุ่งด้วยอีกแล้ว ...แค่นี้นะ โชคดีโว๊ย "
มันวางโทรศัพท์โครมใหญ่ เหมือนกับเป็นโทรศัพท์สาธารณะซะยังงั้น
...... เจ้าคเชนทร์นี่ก็แปลก ชอบที่จะคอยแส่หาเรื่องของคนอื่นมาเป็นของมันเสียจริง มันยอมทำตนเป็นสะพานเที่ยวทอดไปฝั่งโน้นทีฝั่งนี้ที ทั้ง ๆ ที่มันเองก็ยังไม่เคยคิดที่จะหาแฟนเป็นตัวเป็นตนกับเขามั่งซะที
       " กรูไม่เอา ยังไม่คิด ลำพังตัวกรูก็จะเอาตัวไม่รอด ถูกด่าเช้ากลางวันเย็น กรูเบื่อว่ะ "
คเชนทร์ให้เหตุผล ทั้ง ๆ ที่วัยเช่นนี้สมควรที่จะหมายตาใครสักคนไว้เป็นคู่เป็นแฟนให้เหมือนคนอื่นเขา
...... " อีกอย่าง กรูกลัวว่าจะทำตัวอย่างที่ดีให้คนอื่นไม่ได้น่ะ "
มันเคยพูดไว้อย่างน่าสงสาร เพราะครอบครัวของมันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ

[Siranoi]

ป. 3
......... " เฮ้ยตี๋!...มีผู้ชายนั่ง.ซ้อนท้ายแล้วเอามือกอดเอวมรึงไว้อย่างนี้ มรึงรู้สึกอย่างไรบ้างวะ? "
คเชนทร์ถามขึ้นเพื่อลองใจเพื่อน โดยที่มันก็ไม่ได้คิดอะไร มันรู้แต่เพียงว่า มันมีเพื่อนสนิทที่สุดอยู่คนเดียวที่เล่นหัวกันได้ไม่ถือสาหาความในทุกรูปแบบ นอกนั้นมันก็ไม่มีใคร
         " อ้าว!...เงียบเลยเชี้ย...ไม่ตอบกรูอ่ะ? "
         " ก็ขับรถอยู่ xxxแหกตาดูถนนหน่อยซิ ต้องใช้สมาธิเยอะโว้ย! "
เจ้าเชนทร์มันคงโดนด่าเข้าแล้วละ ปิดปากจนสนิท ไม่ต่อล้อต่อคำ
         " แล้วมรึงไปสรรหาคำถามเชี้ย ๆ อย่างนี้มาจากไหนวะ! "
ถามพลางสายตาก็หันซ้ายแลขวา เมื่อมอเตอร์ไซค์จะขึ้นสู่ถนนใหญ่ หลังจากเสียเวลากับถนนลูกรังเต็มไปด้วยหลุ่มและบ่อแถมมีน้ำขังเสียอีกด้วย เจ้าเชนทร์เป็นคนแนะนำ มันบอกว่าเป็นทางลัด ๆ กลับถึงบ้านคงต้องขัดสีฉวีวรรณกันยกใหญ่ อ้าว! แล้วเจ้าสองตัวนี้มันจะพากันไปไหนละเนี่ย..... เฮ๊ย! ไปไหนวะ?
         " ไอ้ตี๋ กรูได้ยินเสียงใครไม่รู้ว่ะ มรึงได้ยินไม๊? "
ถามด้วยความแปลกใจ
         " เออ ๆ กรูได้ยิน ชัดเลยละ ไอ้คนเขียนน่ะ..มันอยากแสดงด้วยมั๊ง...แมร่งไม่รู้จักหน้าที่สาด...ชีวิตกรูต้องลำบากลำบนเพราะมันทุกเรื่องซิเอ้า! "
         " อ้ายเชนทร์ มรึงเกาะเอวกรูไว้แน่น ๆ กรูจะพาวิ่ง 20 "
         " หา! 20 เนี่ยนะ มรึงจะให้กรูกอดแน่น ๆ "
เจ้าเชนทร์หัวเราะลั่น
         " เออ...กรูเครียดว่ะ...หนอย..จะให้กรูเป็นพระเอกแล้วไม่ให้กรูสำรวม หนังไทยน่ะ ไม่ได้ศึกษาเล๊ย...เชี้ย! "
         " มรึงยังไม่ได้ตอบคำถามกรู " เชนทร์ทักท้วง
         " ถามอะไร? เอาไหม่กรูลืม มัวแต่ด่าอ้ายบ้านั่น..ว่ามา.. "
ตี๋น้อยพูดแกมตะคอกเพราะขณะนั้นคงอารมณ์ บ่จอย นะจ้ะ!
         " ถ้ามีคนนั่งซ้อนท้ายมรึง...แล้วกอดเอวมรึงซะแน่น อย่างเงี๊ย ๆ แฟนก็ไม่ใช่ ผู้หญิงก็ไม่ใช่ แต่เป็นเพื่อนรักของมรึงง่ะ...มรึงคิดยังไง ? "
         " ไอ้บ้านี่ถามแปลกพิลึก! กรูจะไปคิดอะไรล่ะ แต่ถ้ามันเลื่อนมือลงต่ำกว่านี้ มันจะโดนถีบกระเด็นลงจากรถ "
ให้แปกใจ วันนี้เจ้าเชนทร์มาแปลก
         " แล้วถ้าทั้งกอด..ทั้งซบอย่างนี้ล่ะ? "
คเชนทร์กระชับกอดให้แน่นขึ้น คางเกยหัวไหล่แก้มแนบแก้มลมหายใจกระเส่าหลับตาปี๋
         " กรูก็จะจอดรถ! "
เท้าเหยียบเบรคจนมิดจนล้อปัดก่อนจะดับเครื่องแล้วก้าวลงจากรถ
         " แล้วกรูก็จะถามมันว่า...มรึงทำอะไร!!!?? "
ตี๋น้อยจ้องหน้าเพื่อนรักรุ่นน้องสองเดีอนด้วยความคลางแคลงสงสัย
         " อ้ายเชนทร์ ...มรึงเป็นเกย์ใช่ไหม? "
ถามหน้าตื่น ๆ
         " โธ่เอ๊ย...กรูล้อเล่นโว้ย..ทำไมมรึงคิดมากอย่างนี้วะ " มองกลับด้วยความสงสัยอีกเช่นกัน
         " มรึงรู้ไม๊...ที่โรงเรียนน่ะ...คุณเกย์คุณตุ๊ดล้อมหน้าล้อมหลัง เหมือนมันจะข่มขืนกรูเสียให้ได้ "
พูดพร้อมกับเคลื่อนรถออกจากที่เกิดเหตุ
         " รู้...ตากรูไม่ได้บอด "
ตะโกนตอบเพื่อนรักเพราะมันเริ่มเร่งเครื่องเสียงดัง
         " รู้แล้วมรึงรู้สึกไงอ่ะ? "
ถามกลับเอาคืนบ้าง
         " ไม่รู้! "
นิ่งอยู่นานกว่าจะให้คำตอบ
         " เชี้ย...แล้วเมื่อกี้มรึงบอกมรึงรู้ "
         " น้องไม่รู้หรอกค่ะ...พี่ตี๋ขา..."
มือที่กอดอยู่เริ่มลูบไล้แผ่นหน้าอกไปมา
         " น้องเชนทร์ อย่าทำกับพี่อย่างนี้ซิครับ...พี่เสียวอ่ะ..โอว...โอ๊ว.....โอ๊ววว..."
......... สภาพรถชลอความเร็วลง วิ่งตุปัดตุเป๋ไปตามสภาพ
ผู้เขียนละเบื่อ...เบื่อ่อ้ายจอมตอแหลสองคนนี่เสียจริ๊ง...เบื่อ ๆ ๆ

[Siranoi]

ป. 4
......... " ลุงนพสวัสดีครับ "
เจ้าเชนทร์แสดงตนเป็นผู้มีสมบัติ
         " สวัสดีครับลุงครับ "
ตี๋น้อยทำตามโดยอัตโนมัติ ลุงนพรับไหว้เป็นพัลวัลด้วยความดีใจเมื่อเห็นเด็กหนุ่มทั้งสองอีกครั้ง
         " ลุงสบายดีไหมครับ? "
         " ก็ตามอัตภาพและว้า...ไป มาเหนื่อย ๆ เข้าไปกินน้ำกินท่าเสียก่อนแล้วค่อยคุยกัน "
ลุงนพเดินนำหน้าเด็ก ๆ เข้าบ้านไป
......... สถานที่แห่งนี้เป็นบ้านสวน ร่มรื่นด้วยแมกไม้นา ๆ พันธุ์ หากจะรวมพื้นที่ 2 ผืนเข้าด้วยกันคงเกือบ 80 ไร่ ผลหมากรากไม้เต็มพื้นที่ไปหมด แปลงด้านทิศตะวันตกเป็นของลุงมานพ ซึ่งเป็นลุงแท้ ๆ ของเจ้าเชนทร์มัน ส่วนแปลงด้านทิศตะวันออก เป็นของแม่ประภาน้องสาวของลุง ซึ่งก็มีความหมายว่าแม่ของเจ้าเชนทร์อีกนั่นแหละ
......... เนื้อที่ทั้ง 2 แปลงถูกออกแบบให้เหมือนกัน ลึกเข้าไปหน่อยมีบ้านสองหลัง ทรงเดียวกันปลูกไว้ไม่ห่างกันนัก แรก ๆ แม่ก็จะเป็นคนคอยดูแลเป็นชาวสวนเต็มตัว แต่พอแต่งการแต่งงานกับข้าราชการตำรวจหนุ่ม แม่ก็ย้ายไปอยู่กับพ่อในชานเมืองโดยมีคฤหาสน์หลังใหญ่โตหรูหราเป็นทีพำนักอาศัย
......... หลังจากมีพยานรักด้วยกันได้ไม่กี่ปี ประภาก็เริ่มเปลี่ยนไป..เธอเริ่มเกิดความหึงหวงสามีหนุ่มรูปหล่ออย่างไม่มีเหตุผล...ริมฝีปากและคำพูดที่แทรกออกมาตามไรฟันเริ่มจัดจ้าน ... เกิดปัญหาขึ้นไม่เว้นแต่ละวัน จนในที่สุด พ่อก็เริ่มกลับบ้านอาทิตย์ละครั้งคือวันเสาร์และอาทิตย์ ซึ่งเป็นวันหยุดเรียนของคเชนทร์ หากไม่มีบุตรอันเป็นสุดที่รัก ก็คงจะได้หย่าร้างกันไปนานแล้ว...เปลวเพลิงมักจะเริ่มสงบในเย็นของวันศุกร์แล้วจะเริ่มลุกโชติช่วงครุกรุ่นทุกเช้าของวันจันทร์เป็นต้นไป ผู้ที่ถูกไฟลวกมากที่สุด..ก็คือเด็กชายคเชนทร์อย่างไม่ต้องสงสัย
......... ลุงมานพแม้จะอยู่ไกลเกือบครึ่งร้อยกิโลฯพยายามหาทางแก้ไขสารพัดวิธีก็ไม่สำเร็จ เขาไม่รู้ว่าน้องสาวคนเดียวเป็นอะไร หนทางแก้ไขที่ดีที่สุดของเขาก็คือ เมื่อคเชนทร์ปิดภาคเรียนในทุกเทอม ลุงมานพจะรีบขึ้นมารับตัวหลานชายไปเลี้ยงเสียเองในบ้านสวนคู่กับเทวัญลูกชายของแกเอง ซึ่งมีอายุห่างกันแค่เพียงสองปี ทั้งสองจึงเป็นเพื่อนเล่นและรักใคร่กันมาตั้งแต่เด็ก ข้างฝ่ายบิดาของคเชนก็ให้เกิดความยินดีเหลือประมาณ เวลาคิดถึงลูกก็มาเยี่ยมได้อย่างสะดวกแม้ระยะทางจะไกลไปหน่อย
......... " แม่...แม่เอาไอ้เชนทร์มาเลี้ยงเป็นลูกอีกคนนะแม่ "
ปิยะเคยอ้อนแม่จันดีเมื่อครั้งยังเด็กเพราะความสงสารเพื่อน แม่ก็ได้แต่ลูบหัวปิยะไปมา ถึงจะมีความใกล้ชิดสนิทสนมเสมือนเครือญาติก็คงทำอะไรไม่ได้ดอก...ที่น่าแปลก...ประภาจะให้ความไว้วางใจแก่ครอบครัวของจันดีเป็นอย่างมาก นางดีใจที่เห็นปิยะเดินเข้าบ้านเพื่อเป็นเพื่อนเล่นของลูกชาย นางเรียกปิยะว่าลูกตี๋น้อยทุกคำ
......... " เอ้อ...แล้ววันนี้จะอยู่กี่คืนละลูก...หือ..โรงเรียนยังไม่ปิดเทอมนี่นา..."
มานพถามหลานชายทั้งกอดรัดฟัดเหวี่ยง
ตี๋น้อย..รีบขอตัวเดินเลี่ยงออกมาด้านหลัง กลัวว่าจะอดกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลไม่ได้เมื่อนึกถึงพ่อขี้เหล้าของตัวเอง...แต่มันก็รักพ่อไม่น้อยไปกว่าแม่จันดีเลย....

[Siranoi]

ป. 5
......... " เอ๊า! รีบไปอาบน้ำไอ้เชนทร์ กรูง่วงแล้ว "
ปิยะยื่นผ้าเช็ดตัวให้เพื่อนรักเมื่อออกจากห้องน้ำ ขณะที่มันเห็นเจ้าเชนทร์กำลังทำตาเหลือก! ให้กับจอทีวีอยู่
         " โอ้โหเว๊ย...มรึงเช็ดอะไรมาบ้างละเนี่ย? "
รับผ้าขนหนูผืนงามแต่โดยดีแต่ก็ไม่วายที่จะบ่นพร้อมยกผ้าขึ้นมาดม
         " ไอ้นี่เป็นโรคจิตโว๊ย ชอบดมโน่นดมนี่..เดี๋ยวกรูก็ให้ดมของจริงซะหรอก! "
พูดจบก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงโครม!ใหญ่ แสดงความไม่รับผิดชอบในคำพูด คเชนทร์หันควับ..มาจ้องหน้ามันทันที
         " มรึงเป็นเชี้ย อะไรของมรึงอีกล่ะ..ไอ้เชนทร์ กรูง่วงนอนโว้ย...เพลีย...ตอนขากลับกรูจะให้xxxเป็นคนขับดู "
สายตาคเชนทร์ยังคงจ้องอยู่ ท่าทางมันเอาเรื่อง หรือจะหาเรื่องกันแน่...
         " กรูพูดอะไรผิดอีกวะ?...รีบไปอาบน้ำเข้านอนไม่ดีกว่าหรือ....มองอยู่นั่นแหละ....หรือมรึงคิดไม่ซื่อกับกรูวะไอ้เชนทร์!!! "
รีบผลุนผลันลุกขึ้นนั่งด้วยความหวาดระแวง...
ตายละ...ถ้ามันคิดยังงั้นกับเราจริง ๆ จะทำอย่างไรวะ...ไอ้เรารึก็ใช่ย่อยหน้าตาหล่อเหลาหุ่นดี ๆ เท่ห์ ๆ ... รึมันจะแอบชอบเราหว่า.....เอาวะ! เป็นไงเป็นกันยอมมันซะหน่อย
" กรูจะไปอาบน้ำ....ไอ้ลามก..."
และแล้วมันก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำในบัดดล..

[Siranoi]

ป. 6
......... " ยังไม่หลับเหรอจ๊ะ...ที่รัก! "
เจ้าตี๋รีบละสายตาจากจอทีวี ผงกหัวยกตัวขึ้นนั่ง
         " กรูให้มรึงถอนคำพูดเดี๋ยวนี้...ไอ้..ๆ.. "
เสียงเริ่มเบาลง ตาจ้องดูเรือนร่างคเชนทร์ไม่วางหางตา
         " โอ้โห...เว๊ย!...นี่ถ้ามรึงเป็นผู้หญิงนะไอ้เชนทร์..จุ๊ๆๆๆๆ กรูจะให้เตี่ยขายบ้านพร้อมที่ดินมาแต่งงานอยู่กินกับมรึงเลยวะ...โอววว...ไม่มีที่เหลือไว้ให้ติเลยนะ...ตัวเอง.." ไม่พูดเปล่า..ยักคิ้วหลิ่วตา
         " แล้วจะนุ่งอะไรนอนละเนี่ย...กรูทิ้งชุดนอนไว้ชุดเดียว..แล้วมรึงก็เสือกเอาไปใส่แล้วด้วยเชี้ย..ไม่เตรียมมา...ผ้าเช็ดตัวก็เปียกด้วย.. แก้ผ้านอนเลยดีไม๊ไอ้ตี๋?? "
เหมือนจะประชดประชัน
         " เออ..ดี ๆ ๆ กรูเห็นด้วยว่ะ! "
เพี๊ยะ! ไอ้ตี๋คงโดนหมอนฟาดกบาลแล้วละ... เจ็บไม๊น่า..
         " มรึงพูดไม่คิด...เป็นมรึง ๆ จะทำไงล่ะ "
         " งั้นมรึงเอาชุดนอนไป...เดี๋ยวกรูนอนแก้ผ้าเอง..โอเค๊.."
วันนี้ไม่รู้เป็นอะไร ดูตาได้ตี๋มันจะหวานหยดย้อยเกินไปแล้ว...ไอ้บ้าพวกนี้มันกำลังคิดอะไรอยู่นะ?
         " ดึกแล้วนอนเถอะตี๋...พรุ่งนี้ตอนบ่ายลุงแกจะพาทอดแหในสระน่ะ..คงสนุกน่าดูเลยว่ะ..พี่เทวัญก็คงมาทันพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์นี่..ไปนอน ๆ ๆ กรูปิดไฟแล้วนะ "
.........เมื่อไฟดับ! ทั้งคู่ก็กระโจนขึ้นเตียง ซุกกายซ่อนเร้นในผ้าห่มผืนใหญ่...กะจะเข้าไปซ่อนด้วยแต่ก็กลัวพวกมันใช้วัตถุเบื้องต่ำยันออกมาอ่ะ โครม!! นั่นปะไร! ไม่เตียงหักก็มีใครสักคนละวะที่โดนถีบตกเตียง
         " อูยยย...เชี่ยตี๋...ตีนหนักแมร่งชิบ! เจ็บนะโว้ย..โอยย...จุกว่ะ มรึงซาดิสป่าววะ..."
อ๋อ..เสียงเจ้าเชนทร์นี่เอง..เกิดไรขึ้นน่ะ..รึมันไปทำมิดีมิร้ายเข้า?
         " ไอ้เชนทร์! ขึ้นมานอน "
เจ้าตี๋ทำเสียงตะคอกแกมบังคับ..เหมือนกับว่ามันเป็นหนี้ ธกส.อยู่
         " ไม่เอา..กรูจะนอนมันตรงนี้ล่ะ..เดี๋ยวมรึงถีบกรูลงมาอีก "
เงียบไปพักใหญ่
         " มาน่า..นะ..เดี๋ยวกรูนอนกอดมรึงไว้เองก็ได้..เร็ว! "
ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย ตะเกียกตะกายขึ้นเตียง
         " เชื่ย...กอดนิดกอดหน่อยก็ไม่ได้..ทำหวง "
         " ถ้ามรึงไม่หยุดพูด...กรูไม่กอดเปล่า..จะทำอย่างอื่นด้วย! "
ได้ผล...เงียบเหมือนเป่าสาก...เป็นอีกรสชาติหนึ่งในความเป็นเพื่อน
แล้วคุณล่ะ?....เข้านอนกันรึยัง?

[Siranoi]

ป. 7
......... " แล้วตี๋น้อยล่ะ...เป็นไงบ้างการเรียน...ไม่เห็นเล่าให้พี่ฟังเลย... "
เทวัญ เอ่ยปากถามขณะที่นั่งรับประทานอาหารมื้อเที่ยงอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ฟังเจ้าเชนทร์พูดฉอด ๆ ๆ จนน่าเบื่อ
         " โอ๊ย...อย่าไปถามเลยพี่..ไอ้..ๆ..อูย..ขอโทษครับ "
เจ้าเชนทร์กะจะแหลเม้าเพื่อนให้สะใจหน่อย แต่ก็พลาด! มันคงนึกขึ้นได้ว่าพี่เทวัญเป็นคนสุภาพเรียบร้อย เคยตบมันเลือดกลบปากครั้งหนึ่ง โทษฐานพูดคำหยาบบอกแล้วไม่ฟัง อยากจะแหล แต่ไม่ดูตาม้าตาเรือเจ้าเชนทร์เอ๋ย..
         " ครือ..ว่า..คุณตี๋น้อยเนี่ย..เค้าเรียนเก่งน่ะครับพี่เทวัญ...เกรดเฉลี่ย สามจุดแปดน่ะครับ..ไม่รู้แมร่ง...เอ้อ..โทษครับ..ไม่รู้เค้าทำได้อย่างไรนะครับ "
เกือบไปแล้ว..เกือบดี มันถอนหายใจอย่างโล่งอก เทวัญพยักหน้ารับรู้ก่อนที่จะกลืนคำข้าวลงคออย่างยากลำบาก
         " เอายังนี้ดีกว่า...ลุงว่าให้พี่เขาพาไปลงทอดแห-นะ..เดี๋ยวลุงจะไปตลาดซื้อข้าวของซะหน่อย...ขึ้นมาแล้วก็จะได้ช่วยกันทำกับข้าวลุงทำให้กินทุกมื้อน่าเบื่อออก...เทวัญดูแลน้องด้วยนะ..เย็น ๆ พ่อจะกลับ "
         " ครับพ่อ "
เทวัญรับปากรับคำพ่อแข็งขัน ลูงนพไว้เนื้อเชื่อใจลูกชายเป็นที่สุด เพราะเทวัญได้รับการอบรมปลูกฝังให้มีความรับผิดชอบ กล้าทำกล้ารับ กล้าได้กล้าเสีย...เขาจึงสามารถทำงานในไร่แทนพ่อได้ทุกอย่าง
" พี่เทวัญไม่มีชื่อเล่นหรือครับ? "
คเชนทร์เคยถามเมื่อตอนเป็นเด็ก
" ไม่หรอกเชนทร์...พ่อเคยบอกว่าให้ใช้ชื่อนี้ไปตลอดไม่ว่าเล่นหรือจริง พี่เคยถามพ่อ พ่อบอกว่ามันเท่ห์ดี...เมื่อแม่พี่ยังอยู่แม่เคยเรียกเจ้าแดง...เจ้าแดงน้อย...แต่พอแม่จากพี่และพ่อไป...พ่อก็ไม่ให้เรียกชื่อนี้อีกเลย...พ่อรักแม่มากนะเชนทร์.. "
ทุกครั้งที่พูดเรื่องแม่...ไม่ว่าใครจะเป็นคนพูดก็ตาม..เทวัญเด็กหนุ่มจะเกิดอาการน้ำตาไหลทุกคราไป...ก่อนที่นางจะสิ้นลม นางฝากเทวัญซึ่งเป็นเสมือนแก้วตาดวงใจของนางไว้กับพ่อนพ...แล้วสั่งให้เทวัญเป็นเด็กดี...เป็นคนดีของพ่อ..เป็นคนดีของสังคม...
" แม้ว่าแม่จะตายไปแล้ว..แต่ดวงวิญญาณจะรอดูเจ้าอยู่
แดงน้อย...เจ้าจงเป็นคนดีเป็นเด็กดีนะลูก... "
นั่นเป็นคำสั่งเสียครั้งสุดท้ายของแม่...
......... ต่อจากนั้น อาภาก็เทียวไปเทียวมา นอนเป็นเพื่อนอาทิตย์ละสองครั้ง...เธอมาอยู่ด้วยนานไม่ได้เพราะฝากลูกชายไว้กับพี่เลี้ยง
......... ครั้นจะพูดถึงความรัก...อาภาก็ให้ความรักความสงสารเทวัญเสมือนบุตรชายของนางเอง
......... โลกเรานี่ก็แปลก! พระเจ้าสร้างมาอย่างไรกัน เดี๋ยวสุข เดี๋ยวทุกข์...เดี๋ยวก็พลัดพรากจากกันไป...ไกลบ้าง...ไกล้บ้าง...หรือบางคนก็จากไปชั่วนิจนิรันดร์ ความพอดี...ช่างเป็นสิ่งที่ทุกคนเฝ้าโหยหาเสียจริง

[Siranoi]

ป. 8
......... " ไปแล้ว! ๆ ๆ เร็ว! ๆ ๆ คุณตี๋..มันไปทางคุณแล้ว..โอ้โห..ตัวเท่านี่.. "
เจ้าเชนทร์จับข้อมือตัวเองชูขึ้นยันตัวลุกขึ้นยืน เพื่อประกาศให้ทุกคนรู้ว่า...
บัดนี้..มีปลาช่อนตัวหนึ่ง..ตัวเท่าเนี๊ย!..อยู่ในแห...ขอให้ทุกท่านโปรดใช้ความระมัดระวังในการจับ...จบประกาศ เสร็จแล้วมันก็ทิ้งตัวลงในน้ำอีกครั้งหนึ่ง ดำผุดดำว่ายทั้งที่ระดับน้ำลึกสูงกว่าเอวนิดเดียว
         " ไปโน่นแล้ว..คุณเชนทร์! ๆ ๆ เหยียบแหไว้ ๆ ให้แน่น..สกัดไว้เร็ว ๆ ๆ "
เจ้าตี๋กลัวน้อยหน้ารีบแหกปากตะโกนบอกเพื่อน..ทั้ง ๆ ที่มันห่างกันแค่ศอกเดียว
         " ไชโย้!...จับได้แล้ว.. " เจ้าเชนทร์ค่อย ๆ ขยับตีนแหกระชับเข้ามาเพื่อเอาปลาช่อนตัวเขื่องออก ทั้งสามคนพยายามช่วยกันอย่างขมักเขม้น
         " คุณเชนทร์จับให้แน่นนะครับ..อย่าให้หลุดเชียวนา.."
เจ้าตี๋เตือนด้วยความหวังดี
         " เออน่า ๆ..รู้แล้วโว๊ย..ครับ " มันจับปลาที่กำลังดิ้นอยู่ในมือให้แน่นที่สุด พยักพเยิดให้สัญญาณเพื่อนรัก
         " แอ่น..แอน..แอ้น...ท่านผู้มีเกียรติที่รัก...ท่านจะได้พบกับความมหึมา..เหนือคำบรรยาย ๆ ๆ ๆ ๆ "
เจ้าตี๋ยืนขึ้นผายมือไปตามกระแสลม...เทวัญและเจ้าเชนทร์กำลังลอยคอ ยิ้มหน้าบานอยู่เพราะอยากโชว์โดยไม่ต้องประกาศที่หน้าเว็บ
         " เชิญชมความอลังการได้ ณ บัดนี้ ๆ ๆ ๆ "
ฮั่นแน่..มีโค้งให้ด้วย
เจ้าเชนทร์ ค่อย ๆ ชูปลาช่อนใหญ่ขึ้นเหนือน้ำช้า ๆ ยกขึ้นโชว์เหนือศรีษะหมุนไปหมุนมา
         " ขอเสียงปรบมือด้วยครํบ... "
เจ้าตี๋และเทวัญต่างปรบมือให้เกียรติด้วยความยินดีอย่างเต็มที่...เจ้าเชนทร์รึก็ฝืนยิ้มแก้มแทบปริ  ความยินดีปรีดาปราโมทและปลื้มปิติ พองคับอกของเจ้าเชนทร์จนแทบจะระเบิด เหมือนนักกีฬาที่ชนะเลิศแล้วถูกประกาศรายชื่อให้ขึ้นเป็นที่หนึ่งเพื่อรับรางวัล
มองเห็นเพื่อนต่างปรบมือให้ตนเองก็ยิ่งไปกันใหญ่ เผลอ..ปล่อยปลาให้หลุดจากมือเพื่อให้เกียรติตัวเองบ้าง จ๋อม!!! มันก็คงจะอยู่ให้โง่แหละนะปลาช่อนน่ะ..
         " ไอ้..คุณเชนทร์! โธ่โว๊ย!...สองครั้งแล้วนะมรึง! "
เจ้าตี๋ชี้หน้าด่าอย่างเหลืออด ต่างเสียดายไปตาม ๆ กัน
เฮ้อ...ก็น่าเสียดายเหมือนกันแหละนะ...ปลาตัวออกโต
เจ้าเชนทร์นะเจ้าเชนทร์...นี่แหละน๊าที่เขาว่า...อย่าจับปลาสองมือ..
แล้วเป็นไง!??......หลุดไปแล้วไม๊ล่ะ...

[Siranoi]

     เป็นเรื่องราวที่เคยลงบันทึกไว้ในเว็ป ๆ หนึ่ง
มีเค้าโครงเรื่องจริงที่เกิดขึ้น
อ่านแล้วช่วยคอมเม้นท์ด้วยนะจ้ะ
ผู้เขียนจะได้รู้ว่า ยังมีผู้ติดตามอ่านอยู่

[Siranoi]

ป. 9
......... คืนนี้บรรยากาศค่อนข้างเย็นเพราะเป็นปลายฝนต้นหนาว...โรงเรียนแต่ละแห่งพร้อมที่จะปิดเทอมในอีกไม่ถึงเดือน
ปิยะและเทวัญคุยกันอย่างถูกคอบนระเบียงด้านนอก...ส่วนคเชนทร์ขอตัวมาพักผ่อนมันอ้างว่าง่วง..ประมาณสี่ทุ่มครึ่งเทวัญก็ขอตัวกลับ
         " คุณเชนทร์หลับหรือยังครับ "
ถามขณะเดินเข้ามาในห้องนอนเห็นเจ้าเชนทร์นอนคว่ำหน้า เอาแก้มแนบสนิทกับหมอนใบใหญ่
         " คุณซักผ้าอบตากให้ลูกพี่หรือยัง ? "
สอบถามเพราะกลัวว่าพรุ่งนี้จะไม่มีสวมใส่
         " อื่อ..."
มันตอบสั้น ๆ
    " แล้วอบกี่รอบ "
         " สิบ! "
เจ้าเชนทร์ตอบเหมือนจะรำคาญเสียเต็มประดา
         " ตายละไอ้เชนทร์...มรึงไม่กลัวไฟใหม้หรือครับ! "
เงียบ! คงหลับไปแล้วมั้ง
ปิยะเดินไปเปิดไฟหัวเตียงไว้ ก่อนจะปิดไฟในห้อง
         " หลับก็ไม่บอก..นอนก็ไม่ห่มผ้า...หนาวก็หนาว....มรึงจะเป็นโรคกระเพราะตายสักวัน.."
กะว่าจะล้อเพื่อนเล่น..บ่นไปคลี่ผ้าห่มไป ล้มตัวลงนอนหันหลังให้มัน
เมื่อทุกอย่างตกอยู่ในสภาวะเงียบสงัด...ปิยะได้ยินเสียงสะอื้นน้อย ๆ จึงรีบหันกลับไปเขย่าตัวเพื่อนรักทันที
ถึงกลับใจหายเมื่อเจ้าเชนทร์หันหน้ามา
         " มรึงร้องให้ทำไม? "
เจ้าเชนทร์โผเข้าสู่อ้อมกอดอันแสนอบอุ่นของปิยะ...แม๊!...ไอ้นี่นี่เป็นชายเจ้าน้ำตาจริงเว้ย...คนอ่านเขารำคาญ...คนเขียนก็ลำบากใจว่ะ..
         " ไอ้ตี๋..มรึงรักกรูไหมวะ "
เสียงสะอื้นลูกใหญ่ขึ้น
         " แต่กรูมีแฟนแล้ว.."
         " มรึงนี่เล่นไม่เลิก "
เจ้าเชนทร์บ่น
         " ไอ้เชนทร์xxxฟังกรูนะ.. "
         " ตั้งแต่กรูเกิดมา...กรูไม่เคยสนิทกับเพื่อนคนไหนเท่ามรึง..ไม่ให้กรูรักมรึง..แล้วมรึงจะให้กรูไปรักหมาที่ไหนวะ ? "
ฟังมันพูด..ฟังได้ซะที่ไหนล่ะ
         " กรูไม่อยากกลับบ้าน.. "
         " กรูอยากอยู่ที่นี่ "
เงียบไปนาน ปิยะรู้จักเพื่อนดี..แต่ไม่รู้ว่าจะช่วยอย่างไรดีจึงได้แต่นิ่งอึ้ง
         " อีกหน่อยโรงเรียนก็ปิด..ลุงมรึงก็จะไปรับมาอยู่ด้วย..มรึงจะเศร้าโศกเสียใจไปทำไมว๊า.."
อธิบายให้เพื่อนฟัง
         " แต่เมื่อถึงตอนนั้น..ไม่มีมรึงอยู่กับกรู "
เสียงสอื้นยิ่งหนักขึ้น
ปิยะเองก็มีสภาพที่ไม่แตกต่างจากมันเท่าใดนัก มันไม่เข้าใจเลยว่ามันทำไมจะต้องรักไอ้เชนทร์มากมายอย่างนี้
แต่การเสี้ยมสอนมาแต่เล็กของเตี่ย ทำให้มันรู้ว่าลูกผู้ชายต้องเข้มแข็ง..ไม่ควรมีน้ำตา..ถึงมันจะฝืนความรู้สึกก็เถอะ
         " งั้นเอาอย่างนี้..."
ปิยะยื่นข้อเสนอ
         " กรูจะขอเตี่ยให้..กรูจะมาอยู่กับมรึง กรูก็ชอบที่นี่เหมือนกัน "
ความยากแค้นแสนเข็ญ..ความสาหัสสากรรจ์ของใจ..ความเศร้าโศกหม่นหมอง...ปราศนาการหายไปเป็นปลิดทิ้ง
อารามดีใจจนหาที่สุดมิได้เจ้าเชนทร์กอดรัดฟัดเหวี่ยงทั้งกอดทั้งจูบซ้ายขวาอย่างลืมตัว...มันไม่เคยกระทำเช่นนี้...ตี๋น้อยถึงกลับเบิกตาค้างกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น..คิดไม่ถึงว่ามันจะทำได้ แต่....ผู้เขียนนี่ซิ..ต้องเบิกตาโพง...เพราะง่วงนอน!
ราตรีสวัสดิ์

[Siranoi]

ป. 10
......... อ้าว!...เงียบเลย
สิติยะ ป. อยู่คนเดียวหรือเปล่าเนี่ย..?
ไม่มีคนอ่านเลยเหรอ!
โถ!....เป็นไปได้..
คุณตี๋น้อย..คุณเชนทร์...
เรากลับกันเถอะว่ะ....ไม่มีคนอ่านอ่ะ...
ไอ้ตี๋...มรึงม้วนเสื่อด้วย...ไอ้เชนทร์...ไอ้เชนทร์โว๊ย!...มรึงเก็บแก้วน้ำด้วย...อ๋อ..อย่าลืมเก็บกางเกงในที่ตากไว้ไปด้วยล่ะ
ไอ้บ้านี่..อบตั้งสิบรอบ มันไม่กรอบก็บุญแล้ว

[Yim sri]

สงสัยค่ะว่า ป๗. แล้ว ทำไมไม่ขึ้น ม.๑ ล่ะ คะ

[Siranoi]

ป. 10
......... หลังจากรับประทานอาหารเช้าด้วยความอิ่มหนำสำราญเป็นที่เรียบร้อย
ปิยะและคเชนทร์ ก็กล่าวคำอำลาลุงและพี่เทวัญด้วยความอาลัย เพราะนาน ๆ ครั้งจึงจะได้มีโอกาสเจอกันได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขเช่นนี้
ลุงบอกคเชนทร์ว่า ทันทีที่โรงเรียนหยุดภาคเรียน ก็ให้รีบมาทันทีลุงจะไม่ไปรับเพราะโตแล้ว ลุงจะโทรศัพท์ไปสั่งแม่ภาอีกทีหนึ่ง เทวัญเองก็ปิดเทอมเหมือนกัน จะได้มาช่วยกันทำงานในไร่ และยังบอกให้ปิยะพยายามปลีกเวลามาให้ได้ โดยถือว่ามาทำงานในช่วงปิดเทอม

......... ปิยะเลี้ยวรถเข้าจอดศาลาริมทาง เพราะฝนปลายหนาวทำท่าจะตก ท่ามกลางป่าเขาลำเนาไพรเช่นนี้ บรรยากาศช่างเย็นยะเยือกนัก...ประกอบกับสายลมที่ขับมอเตอร์ไซร์ฝ่ามา..ทำให้เนื้อตัวแขนขาเกิดอาการชาได้เหมือนกัน
         " พักตรงนี้ก่อนนะเชนทร์...ฝนหยุดตกค่อยไป "
ปิยะและคเชนทร์ก้าวลงจากรถ...ชื่นชมบรรยากาศรอบข้างอย่างพึงพอใจ...อา....ช่างสดชื่นจริง ๆ
         " คุณเชนทร์ เป็นอะไรครับ? ตั้งแต่ออกจากบ้านสวนมาไม่พูดไม่จา...มีอะไรในใจหรือเปล่าครับ "
ปิยะใช้คำพูดที่กลั่นกรองแล้วว่ามีความไพเราะ นุ่มนวล สุขุมคัมภีรภาพที่สุด ซึ่งดูเหมือนมันจะติดเชื้ออะไรบางอย่าง...หรือไม่นะ ?
" ใจห่อเหี่ยวว่ะตี๋ "
เจ้าตี๋ได้แต่มองหน้าเพื่อนรักเหมือนจะเข้าใจ
ก็คงจะมีความรู้สึกอย่างนี้เกิดขึ้นบ้างละนะ คนเราอยู่ด้วยกันต้องมีความผูกพันธ์ซึ่งกันและกันไม่มากก็น้อย...ตัดบัว ก็ยังเหลือใย...เป็นคำพูดที่มีความดึกดำบรรพ์อยู่พอสมควร เมื่อโลกมนุษย์มีความเจริญก้าวหน้าทางวัตถุอย่างฉุดยั้งไม่อยู่มากหรือน้อยฉันใด...จิดใต้สำนึกแห่งปฐมบทของการเริ่มต้นก็ยังคงฝังรากลึกอยู่ฉันนั้น...หรืออีกนัยหนึ่ง...ตราบใดที่มนุษย์ยังถูกสร้างขึ้นด้วย น้ำ ไฟ ลม ดิน รวมกันเป็นธาตุ มีเนื้อหนังมังสา มีการกินและการขับถ่าย ถึงจะลำพองตัวว่าเจริญเพียงใดแต่...ลักษณะของธาตุแท้นั้นยังอยู่
         " ไอ้ตี๋..อนาคตมรึงอยากเป็นอะไร? "
เจ้าเชนทร์เอ่ยถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบอันเศร้าสร้อย
         " คำถามนี้ดูเหมือนว่าเขาจะใช้ถามเด็กประถมนะ...แล้วมรึงเจือกมาถามหาวิมานอะไรเอาป่านนี้ หือ คุณเชนทร์ "
ปรายหางตามองเพื่อนอย่างเคือง ๆ
         " ก็ถามไปงั้น ๆ เผื่อมรึงเปลี่ยนใจ..กรูรู้ว่ามรึงอยากเป็นตำรวจ "
ความรู้สึกดี ๆ เริ่มเกิดขึ้นเมื่อเพื่อนพูดถูกใจ
         " ก็มรึงรู้ ๆ อยู่อ่ะ..."
มันเขิลจนหน้าเกือบแดง
         " แต่เป็นตำรวจร่างกายต้องได้รับการฟิตซ้อมให้แข็งแรงอยู่ตลอดเวลานะโว้ย.." กล้ามที่กำลังเบ่งโชว์เพื่อนแม้จะเล็กนิดเดียวตามอายุ...แต่โตขึ้นอะไร ๆ คงจะใหญ่กว่านั้นเยอะ!
         " ใส่เครื่องแบบแล้วคงจะเท่ห์..ระเบิดเหมือนพ่อกรูนะตี๋นะ? "
พูดออกมาด้วยความภาคภูมิใจ ส่วนเจ้าตี๋ก็พยักหน้ารับโดยดรุษฏี..เพราะพ่อเจ้าเชนทร์เป็นเช่นนั้นจริง ๆ

[Siranoi]

ป. 11
......... ก่อนเข้าสู่ตัวเมือง ปิยะสังเกตุรู้ถึงความผิดปกติของคเชนทร์ ปากที่มันเคยเปล่งเสียงฉอด ๆ ๆ เหมือนต่อยหอย บัดนี้ เงียบหายไป มันคงกำลังตกอยู่ในภวังค์ ความอาลัยอาวรณ์เข้าครอบงำ มือที่กระชับกอดเอวไว้แน่น...แก้มด้านซ้ายที่แนบไว้กับแผ่นหลัง นานแล้วที่มันไม่ยอมเปลี่ยนข้าง รถจะเข้าโค้ง เบรคหน้าเบรคหลัง ดูมันจะไม่สะทกสะท้านเหมือนเคย...ปิดปากเสียเงียบจริง ๆ หรือว่าหลับไปแล้ว..แหม!..มันช่างเป็นผู้โดยสาร เป็นผู้ซ้อนที่ดีเหลือเกิน
......... " เชนทร์...ๆ ๆ "
ตี๋น้อยลองเรียกมันดู..แต่ ไม่มีคำตอบจากสวรรค์
         " ไอ้เชนทร์มรึงเป็นอะไรว? "
รถถูกจอดข้างทางอีกครั้งหนึ่ง พยายามหันกลับไปดูเพื่อน อยากรู้ว่าทำไมมันจึงเงียบ
เจ้าเชนทร์ค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างยากลำบาก
         " ถึงแล้วเหรอ ? "
เสียงคลุมเครือค่อนข้างเบาเหมือนจะฝืนพูดออกมา
         " อ้าว! หน้าแดงเป็นลูกตำลึงเลยนะมรึง...ไม่สบายละซิ.. "
         " อืม...ปวดหัวว่ะ...แล้วก็หนาวด้วย...ยังไม่ถึงอีกเหรอ "
         " ยัง...เดี๋ยวก็ถึงแล้ว มรึงทนเอาหน่อยนะ..กอดกรูแน่น ๆ "
เจ้าตี๋ดึงมือมันให้กอดแน่นขึ้นแนบมือประสานกุมมือเจ้าเชนทร์ไว้ กลัวว่าเพื่อนจะเผลอตกรถ หรือว่ากลัวอะไรกันนะ
อีกอย่าง เมื่อรู้ว่ามันไม่สบายก็ยิ่งเป็นห่วง..อยากจะให้ถึงบ้านเร็ว ๆ
ทีเมื่อก่อนไม่เห็นว่ามันจะเกิดปฏิกิริยาเช่นนี้กับเจ้าเชนทร์เลย
คงเป็นเพราะความใกล้ชิดสนิทสนม...คงเป็นเพราะความที่ได้เห็น ได้รู้จักกันมาครั้งยังเล็ก...คงเพราะเคยเล่นหัวกันมานาน จนรู้นิสัยใจคอกัน...หรือเป็นเพราะอะไร?
......... ปิยะครุ่นคิด..ลองนึกทบทวนคำพูด..อากัปกิริยาของเจ้าเชนทร์ทั้งหมด ก็ให้พิศวงงงงวยยิ่งนัก..ถึงมันจะเผลอพูดเผลอแสดงออกมาว่าอยากอยู่ใกล้กันไม่อยากห่าง...แต่มันคงไม่มีโอกาสได้รู้หรอกว่าปิยะเองก็มีความรู้สึกนึกคิดที่เหมือนกับมัน...เพื่อนรัก..

[Siranoi]

ป. 12
......... " กลับมาแล้วหรือจ๊ะหนุ่ม ๆ เอ๊ะ!..ทำไมอุ้มน้องมาอย่างงั้นละลูก..ตี๋น้อย..เกิดอะไรขึ้นน่ะ ? "
ประภาวางงานที่เธอกำลังทำทั้งหมด วิ่งต่างเดินเข้าไปหา
         " เชนทร์ไม่สบายนะแม่ "
เธอรีบเดินนำหน้าขึ้นชั้นบนเพื่อเปิดประตูห้องให้
         " โอ้โห..ตัวร้อนจี๋เลย..ทำไงดีล่ะเนี่ย ตี๋น้อยดูน้องด้วยนะลูก "
ไม่รอคำตอบเธอรีบเดินออกจากห้องไป
......... ช่วงระยะหลัง ๆ อาการและอารมย์ของเธอดีขึ้นมาก จากที่เคยตะคอกด่าทอ หงุดหงิด เจ้าอารมย์ ขี้บ่น ก็กลับกลายเป็นเย็นลง
...............
 
         " เชนทร์ไม่ใช่ลูกของแม่!....แม่เก็บเชนทร์มาเลี้ยงใช่ไหมครับ "
คำพูดประโยคนี้...ยังฝังรากลึกแนบแน่นอยู่ภายใต้ความทรงจำเมื่อความเหลืออดของบุตรชายเพียงคนเดียวของเธอถูกระเบิดขึ้น
         " เชนทร์จะไปอยู่กับลุง...เพราะลุงรักเชนทร์มากที่สุดกว่าใครที่นี่ "
น้ำตาของเด็กน้อยอันได้ชื่อว่าลูก...ที่ไหลอาบแก้ม..ในวันนั้น...เธอยังจดจำมันได้เป็นอย่างดี
เมื่อหวนย้อนกลับมาตรวจดูคุณสมบัติที่แม่จะพึงมีแก่ลูก...ในเรื่องของความรัก..เธอไม่ได้ย่อหย่อน..แต่เรื่องพฤติกรรมที่แสดงออก...เธอล้มเหลวทั้งหมด
...............
 
         " มรึงอย่าทิ้งกรู.. "
หยาดน้ำใส ๆ ไหลออกจากตาตี่ ๆ คู่นั้น พร้อมกับการลืมตาขึ้นอย่างยากเย็นให้เปิดกว้างมากที่สุด...แม้ลมหายใจจะยังผ่าวร้อนด้วยพิษไข้
         " ใครเขาไม่จากมรึงไปไหนหรอกไอ้เชนทร์ "
กุมมือเพื่อนรักไว้แน่นบีบเบา ๆ เป็นเชิงปลอบใจ น้ำตาพาลจะไหลตามมันไปด้วย
มนุษย์ทุกคนเกิดมาต่างหอบหิ้วเอาปมด้อยของตน ๆ ติดสอยห้อยตามมาด้วย...ไม่เว้นแม้แต่คนเดียว...หรือว่า..ต่างมาเสาะแสวงหาด้วยตนเองในโลกปัจจุบันกันแน่นะ? แล้วใครล่ะ? จะสามารถให้คำตอบในปริศนาข้อนี้ได้...

[Siranoi]

ป. 13
......... ไม่ถึง 30 นาที พ่อก็มาถึง
         " เชนทร์..เป็นไงบ้างลูก "
เจ้าเชนทร์ลืมตาขึ้นอีกครั้ง หลังจากบรรยากาศเงียบสงบไปนาน
         " พ่อ...! "
กอดพ่อด้วยความดีใจ เพราะพ่อไม่ยอมให้เห็นหน้าเกือบเดือน
เจ้าเชนทร์ฉีกยิ้มออกมาอย่างมีคามสุข...มันคิดในใจว่า..มันไม่ตายแล้ว...พ่อมาแล้ว...
เจ้าตี๋น้อยถึงกับเบือนหน้าหนี...ความรู้สึกของมันทั้งอยากเห็นภาพนี้และไม่อยากเห็นในขณะเดียวกัน...โธ่เอ๋ย..กรรมจริง ๆ
         " ภา..หาบัตรให้หน่อยผมจะเอาลูกไปโรงพยาบาล "
หันไปสั่งภรรยา...เป็นประโยคแรก..ที่เขายอมพูดกับเธอต่อหน้าโดยดีในรอบหลายเดือนที่ผ่านมา
         " ตี๋น้อยช่วยพ่อหน่อยมา... "
         " ไปหาหมอนะลูกนะ...พ่อจะอยู่กับเชนทร์เอง "
คงได้แต่พยักหน้าเพราะมันรู้ตัวว่ามันไม่ไหวจริง ๆ

......... รถเคลื่อนออกจากบ้านไปนานแล้ว...แต่ประภายังยืนเหม่อลอยความคิดค้างอยู่
+++ นี่นะหรือ? ที่บอกว่าแม่ไม่รัก...
+++ นี่นะหรือ? ที่บอกว่าแม่เกลียด
+++ นี่นะหรือ? ที่บอกว่า...ก้อนเลือดในอก..ไม่ใช่ของแม่
แล้วทั้งหมดที่ผ่านมา..แม่ทำเพื่อใครกันล่ะ..เชนทร์...
ฯลฯ...

เมื่อยาม เจ้าโกรธบึ้ง ให้นึกถึง เมื่อเยาว์วัย
ร้องให้ ยามป่วยไข้ ได้ใครเล่า เฝ้าปลอบโยน
เฝ้าเลี้ยง จนเติบใหญ่ แม้เหนื่อยกาย ก็ยอมทน
หวังเพียง จะได้ยล เติบโตจน สง่างาม
ขอโทษ...ถ้าทำผิด จงได้คิด ทุกโมงยาม
ใจแท้ มีแต่ความ หวังคอยช่วย อำนวยชัย
ต้นไม้ ที่ใกล้ฝั่ง มีหรือหวัง อยู่นานได้
วันหนึ่ง ต้องล้มไป ทิ้งฝั่งไว้.....ให้วังเวง
...................... นภาลัย สุวรรณธาดา ....................

[Siranoi]

ป. 14  

......... " ไอ้ตี๋..ไอ้ตี๋! หยุดกินข้าวก่อน.. "
เจ้าเชนทร์ป้องปากตะโกนแข่งกับเสียงเครื่องยนต์
         " หา!...อะไรนะ "
ตะเบงเสียงถามกลับไป เพราะมองเห็นปากเจ้าเชนทร์ขมุบขมิบทำไม้ทำมือ
         " หยุดกินข้าวโว๊ย..ลุงให้มาตาม "
ตะโกนบอกซ้ำอีกครั้ง
         " ไอ้เชนทร์..มรึงด่ากรูเหรอ..ไอ้เชี้ย! " เจ้าตี๋เริ่มมีอารมณ์
         " มรึงดับเครื่องก่อน..ไอ้สาด..ไอ้หูตึง..ไอ้บ้า.. "
เจ้าเชนทร์ว่า
เจ้าตี๋น้อยยังคงชะเง้อดูปากเพื่อนรักอยู่...มันจะด่ากรูอย่างไรอีกวะ
เทวัญคงนึกรำคาญจึงเดินมาดับเครื่องตัดหญ้าที่เจ้าตี๋สะพายอยู่
         " เอ้า พูดมา เชนทร์มีอะไร? "
เทวัญถาม
         " ลุงให้มาตามไปกินข้าวครับ "
เจ้าเชนทร์อธิบาย เพราะมันรับหน้าที่ช่วยลุงประกอบอาหาร ส่วนตี๋น้อยและเทวัญรับหน้าที่ตัดหญ้า ตกแต่งในสวนและขอบสระบางส่วน โดยมีเทวัญเป็นผู้เก็บกวาดทำความสะอาดพื้นที่
         " นึกว่าคุณเชนทร์ตะโกนด่า...แต่อย่าทำนะ...คุณเจ็บตัวแน่ "
คเชนทร์เดินเข้ามาช่วยเก็บของ และไม่ลืมที่จะกระซิบบอกข้างหูตึง ๆ ของมันของเจ้าตี๋ด้วย
         " ไอ้บ้า.." เจ้าตี๋คงได้แต่ยิ้มให้ สะใจที่มันได้ป่วนอารมย์ซะได้
......... พอโรงเรียนปิดเทอมได้ 4 - 5 วัน ลุงและพี่เทวัญจึงนำรถไปรับคเชนทร์และตี๋น้อยด้วยตัวเอง...โดยค้างคืนที่บ้านป้าภา 1 คืน
ตี๋น้อยและคเชนทร์แสดงความดีใจอย่างออกนอกหน้าเมื่อได้รับการอนุญาตจากผู้ปกครอง
         " เตี่ย..ตี๋ไปก่อนนะ ขากลับจะเอาเหล้าป่ามาฝากซักคันรถ "
         " เออ..! แม๊...นิสัยแม่มรึงไม่มีผิด "
เตี่ยค้อนให้ลูกใหญ่
......... " เชนทร์ทำตัวดี ๆ นะลูก เชื่อฟังลุงและพี่เทวัญ..อย่าเป็นเด็กดื้อนะ "
เจ้าเชนทร์รับปากกับแม่ภาเป็นหมั้นเป็นเหมาะขณะกอดแม่ด้วยความรัก
มันและแม่ต่างก็ให้ความรู้สึกที่ดีต่อกัน..กระชับเกลียวแห่งความรักที่ขาดหายไปให้แน่นขึ้น
คเชนทร์เองก็ได้รับรู้ความรู้สึกของแม่มาโดยตลอดขณะที่นอนพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล
พ่อกลับมาอยู่กับแม่เหมือนเดิม...สร้างความดีใจให้เจ้าเชนทร์เป็นที่สุด
พ่อซื้อโน๊ตบุคตัวเล็กให้คเชนทร์ 1 เครื่อง ซื้อโทรศัพท์มือถือให้ตี๋น้อย 1 เครื่อง พ่อบอกว่าเชนทร์ไม่ต้องใช้ให้พี่เขาใช้ก่อน ดู ๆ ก็แปลกนะ..เหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันเลยแหละ...โธ่ถัง!

[Siranoi]

อิอิ..
เรื่องยาวมาก
ขอปั๊มหน่อยนะจ้ะ
จะให้จบเร็วที่สุด

[Siranoi]

ป. 15
......... " เขามาระบายทุกข์น่ะตี๋...น่าสงสารนะอกหัก..แล้วนี่ก็หาเพื่อน "
เจ้าเชนทร์เลื่อนเม้าท์คอมพิวเตอร์อยู่ไปมา สายตาไม่ละจากหน้าจอ
ส่วนเจ้าตี๋ก็กำลังส่องกระจกชะโงกดูเงาของตัวเองอยู่...มันไม่ค่อยให้ความสนใจกับคอมฯเท่าใดนัก
         " ไอ้ตี๋..ถ้ามรึงอกหักมรึงจะทำอย่างไรวะ..? "
เอ่ยปากถามเพื่อนขณะทำการชัทดาว
         " กรูก็จะผูกคอตาย "
เหมือนจะละเมอพูด เอียงคอซ้ายทีขวาที บางครั้งก็แยกเขี้ยว บางทีก็ยิ้มให้ตัวเองในกระจก
         " มรึงพูดไม่คิด "
พูดพรางเอนกายลงนอนบนเตียงมือก่ายหน้าผาก..มันกำลังคิดอะไรอยู่นะ..
         " อ้าว..มรึงเลิกดูแล้วเรอะ.. "
เจ้าตี๋เหลือบตามองไปยังเครื่องคอมฯขนาดกระเป๋าที่ถูกปิดลงอย่างเรียบร้อย...ไม่มีคำตอบ
         " ถึงตอนนั้นนะไอ้ตี๋...กรูจะบวชแล้วจะมาสวดอภิธรรมให้มรึง "
เจ้าเชนทร์เอ่ยปากขึ้นไม่สนใจที่จะรับผิดชอบคำพูดเอาบ้าง...ทีใครก็ทีมันละว๊า...
         " มรึงถือเป็นจริงเป็นจังไปได้...กรูพูดเล่น "
สายตายังจ้องที่กระจก..มันคงแอบนึกไปว่า...กรูเนี่ยหล่อบัดซบจังเลยอ่า...
         " กรูสงสารแม่กับเตี่ยกรูวะ...กว่าจะเลี้ยงมาจนโตป่านนี้หมดข้าวสารไปแล้วไม่รู้กี่กระสอบ...นับประสาอะไรกับผู้หญิงคนเดียว...มันจะสำคัญไปกว่าแม่กรูรึก็เปล่า "
         " มรึงก็คิดเหมือนกรูนะไอ้ตี๋นะ..แต่กรูสงสารพ่อว่ะ ไม่รู้พ่อกรูจะอยู่อย่างไรในตอนนั้น...กรูนึกสภาพไม่ออกเลยว่ะ "
เจ้าเชนทร์ก็เอามั่ง
         " กรูว่าให้กรูไปเกิดเป็นหมาก่อนดีกว่าวะกรูถึงจะทำอย่างนั้นได้ไอ้เชนทร์...เฮ้ย..!หน้ากรูทำไมถึงดำลงล่ะ..กรูกำลังสังเกตุว่ะ ส่องดูตั้งนาน "
         " เออ..ทำงานตากแดดมันก็อย่างงี้แหละ..ทำใจนะคุณตี๋ "
เจ้าเชนทร์ชะโงกหน้ามาดูแล้วลงความเห็น
         " กลับบ้านตอนใกล้เปิดเทอม...เตี่ยกรูจะจำหน้าลูกชายสุดที่รักของตัวเองได้ไหมน๊อ "
         " พี่เทวัญให้ทาครีมกันแดด มรึงไม่ทาเหรอ? "
         " ไม่หรอก กรูทาไม่เป็น ไม่เคยทาด้วย "
         " งั้นก็สมควรแล้วละที่หน้าเริ่มดำน่ะ "
         " งั้นพรุ่งนี้ก่อนลงงาน คุณช่วยทาให้กรูหน่อยนะคุณเชนทร์นะ "
ความสงสารเพื่อนจึงได้แต่พยักหน้า
         " ลุงบอกว่าอีกประมาณ 10 วัน ข้าวในนาจะพอเกี่ยว คงสนุกน่าดูเลยนะตี๋นะ กรูจะนั่งดูรถเกี่ยวข้าวทั้งวันเลยว่ะ "
ทำตาลอยด้วยความลิงโลดใจ