~~~ แต่งกลอนแปดให้ไพเราะ ~~~

[>_อนัตตา_<]

ส่งการบ้านบทที่ ๒ ค่ะท่านอาจารย์ 

เมื่อยามเย็น  อาทิตย์  ลับเหลี่ยมเขา      แสงลาดเลา  เป็นเงา  คล้ายเกศา
เหมือนหญิงสาว  สยายผม  ตรมอุรา      มีน้ำตา  มาคลอ  รอหลั่งริน.....
ยิ่งใกล้ลับ  แสงดับ  หมดไม่เหลือ         ใจคลุมเคลือ  ร้อนรุ่ม  สุ่มถวิล
เหมือนไฟเผา  มอดไหม้  ให้อาจินต์      โฉมยุพิน  สูญสิ้น แทบดิ้นตาย.....

เนื้อหาเป็นเชิงเปรียบเทียบได้ดี เกิดจินตภาพได้ แต่ไม่บอกว่าสาวเจ้ากำลังเศร้าด้วยเรื่องอันใด (อกหัก
หรือคนรักตาย หรืออื่นๆ )

สัมผ้สนอก สัมผัสใน อยู่ในเกณฑ์ดีถึงดีมาก ฝึกฝนบ่อยๆจะถึงเกณฑ์ดีที่สุด

ขอบคุณค่ะท่านอาจารย์ ^__^
เดี๋ยวหนูส่งบท ๓ ต่อน่ะค่ะ รอบิ้วอารมณ์เศร้าก่อนค่ะ 

[>_อนัตตา_<]

แสนว้าเหว่ อาดูร เหมือนสูญสิ้น          น้ำตาริน หลั่งใหล ใจสุดฝืน
เฝ้ารอการ กลับมา อย่างกล้ำกลืน        มิอาจขืน ตาหลับ ขับตานอน
พี่ใจร้าย ใจดำ ทำให้รัก                     ยิงศรปัก สลักพิษ แล้วคิดถอน
น้องทำผิด สิ่งใด ใยตัดรอน                ขออ้อนวอน อย่ารอน ถอนจากลา
ใจเจ็บแปลบ แสบทรวง หน่วงในอก     เหมือนดั่งตก นรกไหม้ ให้โหยหา
โดนทิ่มแทง ด้วยคมหอก ตอกอุรา       จิตดับครา คราวใด คงหายตรม....           

 

[little girl]