.......
วันที่ : 16 ตุลาคม 2550
ชื่อเรื่อง : ไม่มีเรื่องเรื่องสั้น :
ชื่อตอน (chapter) : คนที่ไม่มีใครต้องการ
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมต้องกินข้าวคนเดียว ผมเหงา ๆ จนชินเสียแล้ว เพื่อน ๆ ในห้องมักอยากจะรีบกลับบ้าน แต่ผมเฉย ๆ เพราะไม่ว่าจะกลับบ้านเร็วหรือช้า ก็ไม่เคยมีใครอยู่บ้านอยู่ดี
ตอนผมอายุ 6 ขวบ ตอนกลางคืนผมมักจะได้ยินพ่อกับแม่มีปากเสียงกันบ่อย ๆ บางครั้งก็มีเสียงของในบ้านแตกปนมาด้วย ผมไม่รู้ว่าใครถูกใครผิด พ่อกับแม่ไม่มีใครยอมรับต่างคนต่างก็บอกว่าอีกฝ่ายเป็นคนผิด สุดท้ายพ่อกับแม่ก็หย่ากัน ผมต้องไปอยู่กับพ่อ
ตั้งแต่วันนั้นมาพ่อก็มักจะไม่กลับบ้านเป็นอาทิตย์หรือไม่ก็เป็นเดือน ส่วนแม่ผมไม่ได้ไปหาเลยจนอายุ 12 ปี ผมเริ่มไปหาแม่ตอนวันหยุดเสาร์ – อาทิตย์ ทุกครั้งที่ผมไปอยู่บ้านแม่ ๆ จะเรียกเงินค่าน้ำ ค่าไฟ และค่าอาหารในช่วงที่ผมไปอยู่ ถ้าครั้งไหนผมทำงานให้แม่ก็จะไม่เรียกเงิน ผมคิด ๆ ว่านี่ผมมาอยู่บ้านแม่ของตัวเองหรือเปล่าหรือไม่ใช่ ผมต้องซื้ออากาศในบ้านหายใจเชียวหรือ ผมรู้สึกแย่ทุกครั้งที่ไปอยู่บ้านแม่ รู้สึกแย่กับการกระทำและคำพูดของแม่ที่ทำร้ายจิตใจของผม พออายุ 17 ปี ผมจึงตัดสินใจไม่ไปหาแม่อีก ผมไม่อยากทนกับสิ่งที่แม่ทำกับผมอีกแล้ว
ในชั้นเรียนครูมักจะถามเสมอว่าใครรักพ่อรักแม่ให้ยกมือขึ้น ผมลังเลไม่รู้ว่าควรจะยกหรือไม่ยก เพราะผมไม่รู้ว่ารักหรือเปล่าแต่พอคนอื่นยกมือหมดผมก็ยกตาม แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมรักพ่อกับแม่ ผมรักเพราะอะไรไม่รู้อาจจะเป็นเพราะความสัมพันธ์ทางสายเลือดละมั้ง แต่นอกจากความรักแล้วผมก็เกลียดพ่อกับแม่พอ ๆ กับที่ผมรัก ผมเกลียดในสิ่งที่พ่อกับแม่พูดและทำกับผม ผมรู้สึกอยากตายมาตั้งแต่ 6 ขวบแล้วแม้แต่ตอนนี้ก็ยังอยากตายอยู่
เมื่อพ่อกลับมาบ้านทุกครั้ง มักจะพูดประโยคเดิม ๆ ว่า “วัฒน์นี่เงินของเดือนนี้ ถ้ามีอะไรก็โทรไปหาพ่อที่ทำงานก็แล้วกัน” พูดเสร็จพ่อก็เดินออกจากบ้านเพื่อกลับไปทำงานทั้ง ๆ ที่พ่อยังเข้า บ้านไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ
วันเกิดของผมไม่ว่าปีไหน ๆ ก็เงียบเหงา ไม่มีเค้กวันเกิด ไม่มีใครโทรมาอวยพร และไม่เคยมีใครมาหาผมแม้แต่พ่อแม่ บางปีผมถึงกับจำวันเกิดของตัวเองไม่ได้นึกว่าเป็นวันธรรมดาวันหนึ่ง เพราะไม่ว่าวันไหน ๆ ผมก็ต้องอยู่คนเดียวอยู่ดี
ผมเป็นคนหน้าตาธรรมดา ผอมแต่ค่อนข้างสูง ผมเป็นคนพูดไม่เก่งมาแต่ไหนแต่ไร อย่าว่าแต่มีแฟนเลย ขนาดเพื่อนผมยังมีไม่เกิน 2 คนเลย
ผมขึ้นมหาลัยแล้วปีนี้ ผมได้เพื่อนใหม่หลายคน ส่วนมากเป็นคนที่ไม่ค่อยมีใครคบแบบผม และส่วนใหญ่ก็มีปัญหาครอบครัวเหมือนกัน ผมกับเพื่อนจึงสนิทกันมากไปไหนไปด้วยกันตลอด ผมเริ่มโดดเรียนในช่วงแรก ๆ หลังจากที่โดดเรียนบ่อย ๆ แล้วผมกับเพื่อนเริ่มติดยา ผมใช้บ้านของผมจัดปาร์ตี้หลายครั้ง ครั้งสุดท้ายคงเพราะเสียงดังไปหน่อยเพื่อนบ้านจึงเรียกตำรวจมาจัดการกับพวกผม ผมถูกส่งไปบำบัด ในที่สุดผมก็เลิกได้
ตอนที่ผมบำบัดอยู่พ่อไม่เคยมาเยี่ยมผมเลย ผมน้อยใจพ่อมาก ถึงผมจะทำเรื่องไม่ดีแต่ผมกำลังจะกลับตัวเป็นคนดี ผมอยากได้กำลังใจจากพ่อ
ผมกลับมาถึงบ้านแล้ว พอเปิดประตูบ้านผมตกใจที่พ่ออยู่บ้าน แต่ผมยังไม่ทันได้พูดอะไรพ่อก็ว่าผม
“ไอ้ลูกเลว แกยังกล้ากลับมาให้ชั้นเห็นหน้าอีกเหลือ แกรู้ไหมว่าฉันต้องอายขนาดไหนเวลาคนอื่นเค้าพูดถึงแก”
“ผมอดทนเลิกยา อยากจะกลับมาเป็นคนดี พ่อไม่เคยไปเยี่ยมผมแล้วยังมาว่าผมอีก คนที่พ่อควรว่าคือตัวพ่อเองน่ะแหละ เพราะพ่อไม่เคยสนใจผม ปล่อยให้ผมอยู่คนเดียว คนที่ทำให้พ่อขายหน้าก็คือพ่อเองนั่นแหละ” พูดเสร็จผมก็วิ่งเข้าห้อง สักพักก็ได้ยินเสียงปิดประตู พ่อไปแล้ว
ผมนอนบนเตียงทิ้งของไว้ด้านข้าง ในสมองได้แต่คิดเรื่องที่ผ่านมา เวลาผ่านไปจนเที่ยงคืน ผมเดินไปที่ห้องน้ำ ผมตัดสินใจแล้ว ในเมื่อไม่มีใครต้องการผม ไม่รักผม ทำดีก็เฉยไม่เคยชม ทำชั่วก็ซ้ำเติม ผมจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร เพื่อใคร ถ้าผมตายไปพ่อกับแม่คงดีใจ
ผมกรีดข้อมือตัวเองลึก ๆ ช้า ๆ น้ำสีแดงข้นเริ่มไหลออกจากรอยที่กรีด ผมมองดูรอยกรีดนั้น ภาพตรงหน้าจากที่ชัดเจนค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นภาพซ้อนหลายภาพ จากนั้นทุกอย่างก็ว่างเปล่า.................
*หมายเหตุ : บทละครสั้นนี้เคยส่งประกวดในโครงการ "บทดีชีวิตสวยงาม" ที่จัดโดย
www.dek-d.comร่วมมือกับ สสส.
tags : ชีวิต ยาเสพติด ความรัก วัยรุ่น