เว็บบอร์ด เชียงรายโฟกัสดอทคอม สังคมออนไลน์ของคนเชียงราย

Part .01
แนะนำตัวก่อนครับผมพื้นเพเป็นคนเชียงรายครับไม่เคยไปไหนเลยตั้งแต่เด็กจนโต เกิดเชียงราย เรียนเชียงราย จบเชียงราย แต่ไปได้งานฝั่งลาวครับ [สามเหลี่ยมทองคำสถานที่ทำงานแรก] คนบ้านเรามีเยอะครับที่กลัวที่จะต้องมีชีวิตข้อเกี่ยวกับคาสิโน หรือที่้รียกตามภาษาชาวบ้านว่าบ่อนนั่นแหละครับ แต่ก็มีจำนวนไม่น้อยครับที่ได้ไปใช้ชีวิต คลุกคลีในสถานที่อโคจรนั้น
ผมเริ่มจากการที่ชอบงานช่างครับ พ่อผมเป็นช่างอยู่โรงงานทำน้ำตาลเพราะฉนั้นผมคลุกคลีอยู่กับเครื่องจักร กับเครื่องมือช่าง กลิ่นตะกั่ว อุปกรณ์อิเล็คทรอนิคตั้งแต่เด็กครับ ของเล่นผมก็ไม่พ้นพวกมอเตอร์ หรือหัวแร้ง จึงทำให้ผมไฝ่ฝันว่าโตมาผมก็จะเป็ช่างให้ได้เหมือนพ่อครับ
ตอนเรียนจบมัธยมตอนต้นจากโรงเรียนอันดับ 1 ในจังหวัดเชียงรายในสมัยนั้นผมก็ไม่ลังเลที่จะเลือกเรียนต่อสายอาชีพทันทีครับ

Part .02
ตอนแรกที่สอบเข้าสายอาชีพผมเลือกเรียนสาขาวิชาช่างอิเลคทรอนิคครับเนื่องจากลูกพี่ลูกน้องผมบอกว่าสามารถต่อยอดไปเรียนคอมพิวเตอร์ได้ [สมัยนั้นเทคนิคคอมพิวเตอร์ยังไม่มีครับ] พอเรียนๆไปได้ 1 เทอมผมก็คิดว่ามันไม่ใช่ครับอีกอย่างน่าจะเป็นผมติดเพื่อนด้วยเพื่อนที่มาด้วยกันจากโรงเรียนเก่าไปเรียนไฟฟ้าหมดครับพอเข้าเทอมสองเลยตัดสินใจเรียนสาขาวิชาช่างไฟฟ้ากำลัง สายอาชีพเป็นสถานที่บ่มเพาะนิสัยของผมให้กลายเป้นคนรักเพื่อนมากครับไปไหนไปกัน แต่สายอาชีพก็สอนให้เรามีความสามัคคีกันและทำงานกันเป็นทีมครับ คนหนึ่งไม่ส่งงานทุกคนในห้องก็ไม่ได้ส่งครับ เนื่องจากความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นระหว่างเพื่อและเรื่องต่างๆที่เจอกันมาไม่ใช่แค่ในห้องเรียนทำให้พวกเรารักกันมากครับทุกวันนี้เพื่อนที่ยังติดต่อกันอยู่และสนิทกันส่วนใหญ่ก็เพื่อนที่จบร่วมรุ่นไฟฟ้ากันนี่แหละครับ

ต่อเลยคับ ตามอยู่ ถ้าเดาไม่ผิดน่าจะเป็นช่างสล๊อตแมทชีน หรือ โปรแกรมเมอร์

Part. 03
ปวช. สายอาชีพผ่านไปไวเหมือนโกหกครับแต่มันไม่ง่ายแบบนั้นนะครับเนื่องจากตอนเรียนเกเรไม่ค่อยเข้าเรียนและติดเพื่อนจึงทำให้ผมจบช้าไปครึ่งปีครับเป็นสามปีครึ่ง  ;D
พอผมจบ ปวช. ผมก้ได้เข้าเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงรายในคณะ อุตสาหกรรมคอมพิวเตอร์ครับ
เหมือนเดิมครับอยู่หอ กินเหล้า ไม่ไปเรียนหนังสือ มีเรื่องต่อยตี ขึ้นโรงขึ้นศาล โดนไล่ออกจากหอต่างๆมานับสิบๆหอ ทำตัวแย่เป็นที่เอือมระอาของครอบครัวและญาติพี่น้อง แต่ผมเป็นคนไม่ค่อยสนโลกครับอินดี้ว่าง่ายๆ ใครจะคิดอะไรช่างเขาเราอยากทำอะไรก็ทำเรียนๆไปเดี๋ยวก็จบตอนนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำครับว่าถ้าเรียนไม่ผ่านแล้วไม่ไปดรอปออกเกรดมันจะขึ้นโชว์หราอยู่ในใบทรานสคริปที่เราจะต้องเอาไปสมัครงาน
ปอตรีหนักข้อหน่อยครับอยู่หอทำอะไรก็สะดวกไม่เหมือนอยู่บ้านเลยจัดให้ 5 ปีเต็มๆครับกว่าจะจบมาได้แค่เข้าปี 1 ก็เอาเมียมาอยู่หอแล้วครับแต่ก็ขอตังทางบ้านอยู่จนกระทั้งเรียนเข้าไปที่ 3 ครับจนเพื่อนๆจบกันไปหมดแล้วถึงรู้สึกตัวว่านี่เราทำอะไรอยู่ทำไมเหลือเราคนเดียว ย้ำว่าคนเดียวในรุ่นจริงๆครับรหัสผม 49 แต่ผมต้องไปเรียนกับรุ่นน้อง 52 ตอนนั้นเริ่มฮึดสู้ครับเรามัวทำแบบนี้ไม่ได้แล้วต้องขยันไปเรียนมากขึ้น วิชาไหนที่เชียงรายไม่เปิดสอนไปเรียนต่างอำเภอครับไปเชียงแสนก็มีนั่งรถเมล์ไปกลับไล่เก็บตัวที่ตกอยู่ปีครึ่งช่วงนี้ทำงานไปด้วยครับเพราะไม่ได้ไปเรียนตลอดทุกวัน

Part. 04
ช่วงที่เรียนไม่จบทำงานค่อนข้างจะหลากหลายครับ
ทำงานร้านอาหารเดือนละ 3,500 แต่ดีหน่อยครับข้าวเย็นฟรีเหล้ากับกับแกล้มฟรี [ของเหลือลูกค้า]
ทำได้เกือบปีครับก็ย้ายสายงานไปเป้นช่างศิล์ปตอนแรกก็ไม่รู้ครับทำอะไรเห็นเงินเดือน 3,500 ก็ทำๆไปก่อนครับเข้างานไปเค้าก็มีสอนงานครับสกรีนป้าย ตัดสติ๊กเกอร์ แกะน้ำแข็งและทำป้ายงานแต่งงานประชุมทั่วไปครับแต่ถ้าไม่มีงานก็เหมือนเดิมครับอยู่ห้องช่างซื้อเหล้าขาวมากินกันอยู่ได้ปีกว่าครับมีเดือนหนึ่งได้รับเงินเดือนไม่ค่อยเป็นที่พอใจครับได้ไม่ถึง 2,000 เลยออกครับไม่พอกินนี่ขนาดเลี้ยงข้าวเที่ยงนะครับและก็พาแฟนกลับมาอยู่บ้านด้วยก็ยังไม่พอเลยตัดสินใจเปลี่ยนงานครับ
มีวันหนึ่งไปเดินเซ้นทรัลแถวตู้มือถือเจอป้ายรับสมัครงานใช้สูตรเดิมครับดุ้นสดไม่เป็นอะไรเลยไปให้เค้าสอนเอาแต่ผมพื้นฐานคอมพิวเตอร์ดีครับซ่อมประกอบลงโปรแกรมและหัวไวหน่อยก้พอกล่อมแกล่มไปกับเค้าได้เจ้าของร้านมือถือถูกใจครับเลยได้งานงานนี้หรูหน่อยครับทำงานในห้างงานนั่งเก้าอี้เดือนละ 6,000 รวมค่าคอมประมาณเกือบ 10,000 เจ้าของร้านเทรนงานไม่นานก็อยู่เองได้ครับรับลงโปรแกรม IOS เจลเครื่อง ลงแอพ ช่วงนั้นบูมครับลูกค้าเยอะ หลังๆมาเจ้าของร้านทำกล้องวงจรด้วยครับวันหยุดไม่หยุดจนแฟนบอกว่าบ้างานแต่ไม่สนใจครับเรียนก็เรียนไม่จบแต่เราก็ต้องหาเงิน วันหยุดก็เลยไปรับติดตั้งกล้องวงจรปิดกับเจ้าของร้านมือถือด้วยครับเค้าก็เอ็นดูเราดีเราก็ได้ประสบการณ์ตอนนั้นอายุไม่เท่าไหร่ครับ 21 เองก็ประสบการณ์สำคัญกว่า เพราะถ้าเราทำงานได้เก่งประสบการณ์เยอะอนาคตไม่ต้องกลัวครับเงินมาเอง ตอนนั้นคิดแบบนี้

Part. 05
มาถึงช่วงที่ชีวิตมีทางแยกอีกครั้งครับอยู่ร้านมือถือไม่ถึงปีก็ผีตัวเดิมครับ ตอนพักเที่ยงเค้าจะให้ไปกินข้าวข้างนอกได้ครับผมไม่สนเลยออกไปกินข้าวเปรี้ยวปากก็หาเหล้าขาวกินหน่อยพอดีวันนั้นติดลมไปหน่อยครับลากยาวเลยกว่าจะกลับเข้าร้านก็บ่ายสองเจ้าของร้านยังไม่รู้ครับแกมีร้านหลายสาขาส่วนสาขาที่แกให้ผมดูผมอยู่คนเดียวเมาได้ทีก็ง่วงมากเลยครับนอนมันในร้านเลยคือกองอยู่ตรงหลังตู้มือถืออะครับพอตอนเย็นเจ้าของร้านมาเคลียร์บัญชีอ่าวเป็นเรื่องครับแต่ถือว่าแกกรุณามากอาจเพราะผมขยันทำงานดีครับแกเลยแค่สั่งพักงานช่วงนี้ก็เป็นช่วงที่ได้ใบจบมาแล้วครับคือจบปอตรีแล้วผมเลยคิดว่างานหาไหนก็ได้มาสั่งพักงานเราแบบนี้ไม่พอใจครับวัยรุ่นมันอินดี้เลยลาออกมันซะเลย  :D จบอีก 1 งานหลังจากออกงานเดิมกินเหล้าอยู่บ้านครับแฟนก็ไปทำงานของเค้าตามปกติ วันหนึ่งกินเหล้าอยู่บ้านมีโทรศัพท์ดังขึ้นมาปรากฏว่าเป็นเบอร์ของร้านมือถือข้างๆครับเค้าเห็นผมทำงานเก่งเลยอยากได้ไปทำงานด้วยผมก็ตกลงทันทีครับกำลังว่างอยู่ส่วนค่าจ้างก้เหมือนเดิมครับเดือนละ 6,000 +  com. ก็ดีใจอยู่ครับเพราะช่วงตกงานก็ขาดรายได้แต่แล้วเกมส์พลิกครับรุ่งเช้าวันต่อมาร้านที่เคยบอกว่าอยากได้ผมทำงานก็ยกเลิกซะงั้นรายละเอียดไม่ขอพูดถึงครับเอาเป็นว่าโดน cancel ไปก็คงต้องหางานใหม่

Part. 06
ช่วงนี้ลำพองกับใบเกรดปริญญาตรที่ได้มาครับ 555+ คิดว่าที่ไหนก็อยากได้เราทำงานที่ไหนไม่เอาก็ไม่เห็นต้องง้อมีเยอะแยะแต่ใบเกรดผมพิเศษกว่าคนอื่นนะครับยาวเป็นพิเศษคนอื่นมีหน้าเดียวผมมีสองหน้าครับเนื่องจากติด U เยอะมาก U คือไม่ผ่านครับแล้วก็ไม่ได้ drop ด้วยรวมทั้งหมด I LOVE U เลยครับมี 23 ตัวพอดิบพอดีเอาไปสมัครงานที่ไหนเค้าก็ไม่รับช่วงนี้เงินเริ่มหมด อนาคตเริ่มมืดมนแสงสว่างจากจอคอมพิวเตอร์ยังสว่างกว่าอนาคตของผม บ แต่โชคก็ยังเข้าข้างผมครับเจอร้านมือถืออยู่ร้านหนึ่งรับผมเข้าเป็นลูกจ้างแต่ผมไม่ได้ใช้ปอตรีสมัครนะครับเข็ดกลัวเค้าไม่รับ 555+ อีกอย่างร้านเค้าก็รับคนทำงานได้อยู่แล้วแล้วผมก็เคยผ่านงานมาเลยไม่ได้เอาใบเกรดให้เค้าดูครับ ตกลงได้งานครับ yeah!!
เริ่มงานมาร้านก็ก็อยู่แบบครอบครัวมากครับดูแลผมก็ค่อนข้างดีข้าวเที่ยงฟรีแต่อยู่ร้านนี้ไม่ได้ออกไปหาเหล้ากินแล้วครับกินเฉพาะตอนเลิกงานแต่งานค่อนข้างน่าเบื่อครับแล้วก็ไม่ค่อยมีอะไรนอกจากเปลี่ยนกรอบโทรศัพ รับจำนำ เช็คเครื่อง เติมเงิน อยู่ไปมันก็น่าเบื่อครับผมเป็นคนค่อนข้างแอคทีฟเรื่องเรียนรู้มากพอทำงานแล้วไม่มีอะไรใหม่ๆหรือน่าตื่นเต้นมาสอนผม ผมก็จะเริ่มเบื่อแล้วอยากเปลี่ยนงานครับ วันหนึ่งก็เลยไปหางานจากเวปไซด์อันดับ 1 ของเชียงรายครับนั่นก็คือเวป pantip.com อ่าวไม่ใช่ ;D เชียงรายโฟกัสเรานี่แหละครับมีคนมาโพสสมัครงานในห้องหางานรับสมัครช่างคอมพิวเตอร์เงินเดือนเริ่มต้น 15,000 THB โอ้ววแม่เจ้าเกิดมาไม่เคยได้เห็นงานเงินเดือนเยอะขนาดนี้ไม่รอช้าครับงานเก่าก็มีอยู่ก็ลองสมัครงานใหม่ดูจะเป็นไรไปถ้าดีกว่าก็บ๊าย บาย แต่ถ้าไม่ดีก็อยู่ที่เดิมแค่นั้นเอง

Part. 07

พอเจอเบอร์โทรติดต่อไม่รอช้าครับรีบติดต่อไปทันทีเป็นเสียงผู้ชายรับสไตล์การพูดเฟรนลี่มากสอบถามรายละเอียดงานได้ดังนี้ครับ
เงินเดือน 15,000 THB ทำงาน 12 ชม. ข้าวฟรีมีปัญญากินกี่มื้อก็กินไป ที่อยู่ฟรีห้องมีแอร์น้ำอุ่น แถมมีคนซักผ้าให้อีกต่างหาก แจ่มแมวครับ นี่ลูกจ้างหรือคุณชายในวังกันแน่สบายแถมเงินดีอีกต่างหากแต่... ทำงานในคาสิโนนะครับ จึ๋ย เกิดมาไม่เคยไปเลย มันจะเถื่อนหรือป่าว มันจะเอาเราไปขายหรือป่าว คิดมากมายครับแต่สุดท้ายยกเหล้าก่อนครับก็เลยตัดสินใจเป็นไงเป็นกันชีวิตนี้ถ้าวันนี้ไม่ลองซักตั้งก็คงได้แต่เติมเงินมือถืออยู่นี่แหละไปครับไปลองสัมภาษณ์งาน สัมภาษณ์เป็นภาษาอังกฤษนะครับอันนี้ภาษาอังกฤษไม่ได้เก่งอะไรเลยครับงูๆปลาๆแต่สไตล์ผมครับดุ้นสดอย่างเดียวได้ก็เอาไม่ได้ก็ไม่เป็นไรพร้อมกับพกใบเกรดปอตรีไปด้วยครับ
ครั้งนี้ไม่อายละครับคิดว่าเค้าเป็นต่างชาติ [ไต้หวัน] เค้าคงไม่รู้หรอก U มันคืออะไร 555+ ไม่สนจ๋าย ครับ
มีเงินติดตัวไปต่างประเทศ 600 บาทครับ ORZ ตอนนั้นมีแค่นั้นละจริงๆตอนนั้นยังไม่บอกที่บ้านครับเพราะยังไม่รู้ว่าจะได้หรือป่าว เริ่มเดินทางไปขึ้นรถที่ขนส่งเก่าครับค่ารถเชียงราย-เชียงแสนน่าจะประมาณ 30 บาทครับตอนนั้น พอถึงเชียงแสนปุ๊บแวะกินข้าวเที่ยงที่ตลาดอีก 30 ครับยอดสุทธิตอนนี้เหลือ 540 THB ครับ สบายๆ จากนั้นนั่งรถสองแถวต่อไปสามเหลี่ยมอีก 30 บาทถึงซะทีครับจุดผ่านแดนสามเหลี่ยมทองคำไปคาสิโนฝั่งลาว ก็ทำบัตรผ่านปกติครับค่าธรรมเนียม 30 บาท หลายคนงงครับทำไม 30 มันเยอะจังเลยบอกตามตรงครับจำไม่ได้แต่มันประมาณนี้แหละเลย 30 ไว้ก่อน ยอดเงินคงเหลือ 480 THB ครับพอหวิวนิดหน่อยกลัวเงินไม่พอแต่ก็ช่างมันครับเดินหน้าต่อไปลูกผู้ชายกลัวอะไร

Part. 08
รอเรือข้ามฟากประมาณ 30 นาทีครับเรือก็มาถึงเราก็ก้าวขึ้นเรือเพื่อจะข้ามไปฝั่งลาวเป็นเรือสปีดโบ๊ตครับข้ามแม่น้ำโขงไม่ไกลมากมองไปก็เห็นชายฝั่งของลาวแล้วแต่พอขึ้นเรือเท่านั้นครับไม่ใช่เมาคลื่นนะครับเมาคนขับเรือครับมันพูดจีนกันหมดเลยข้ามมาฝั่งลาวก็เหมือนกันครับพูดจีนกันหมด โอ้วว แม่เจ้า แล้วแบบนี้ผมจะไปคุยกับใครรู้เรื่องแต่ก็ยังเดินต่อไปครับพอเรือจอดเทียบท่าปุ๊ปผู้โดยสารคนอื่นมีรถมารับครับผมเดินงงๆอยู่คนเดียวพูดอะไรกับใครไม่เป็นก็เลยถาม ตม. ครับคาสิโนไปทางไหนเค้าก็ชี้ไปทางถนนครับผมก็พยักหน้าแล้วเดินไป เดินไปจริงๆครับน่าจะประมาณ 5 กิโลได้จากริมฝั่งโขงไปถึงคาสิโนไกลโคตรไม่เคยเดินไกลขนาดนี้มาก่อน เหนื่อยมากครับกว่าจะมาถึงเหงือท่วมตัวข้างนอกคาสิโนไม่มีอะไรเลยครับไม่มีเซเว่น บ้านคนมีน้อยมากคือเด่นๆเลยว่าคนที่มาที่นี่ก็คือมาเล่นการพนันอย่างเดียวครับใจผมเริ่มตุ่มๆต่อมๆทั้งเหนื่อยและกังวลครับเราก็เดินขึ้นไปที่อ๊อฟฟิสสมัครงานตามที่คนที่เราติดต่อไปแนะนำทางมาครับพอถึงก็มีคนมาสัมภาษณ์ 3 คนครับ คนหนึ่งเป็นช่าง อีกสองคนเป็นเมเนเจอพอเค้าพูดกับเราปุ๊ปถึงแม้จะไม่ค่อยเข้าใจแต่รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นครับ มันเป็นมิตรแบบบอกไม่ถูก ต้อนรับเรายิ้มแย้มแจ่มใสจนผมงงครับว่าการสัมภาษณ์งานนี่มันทำกันแบบนี้เองเหรอเพราะที่นี่เป็นที่แรกของชีวิตครับที่ผมเอาใบจบปริญญาตรีมาสมัครคำถามก็เริ้มต้นทั่วไปครับ เรียนอะไรมา จบอะไรมา ทำอะไรได้บ้างเคยทำอะไรมาบ้างผมก็เตรียม resume กากๆไปด้วยครับดีหน่อยก็เตรียมทุกอย่างเป็นภาษาอังกฤษและการสัมภาษณ์ก็เป็นภาษาอังกฤษ แต่ภาษาที่พวกเค้าใช้สื่อสารกันเองยังคงใช้ภาษาจีนครับแต่ผมพูดจีนไม่ได้พวกเค้าเลยสื่อสารกับผมเป็นภาษาอังกฤษแทน พอสัมภาษณ์เสร็จเร็วมากครับไม่ถึง 30 นาทีพวกเค้าก็พาชมตู้เกมส์ พาชมอ๊อฟฟิส พาไปดูบาร์ ที่บาร์นี่เองครับผมเจอผู้หญิงสองคนพูดไทยได้หน้าตาสวยใช้ได้หน้าที่พวกเค้าก็คือทำบาร์ครับพวกเครื่องดื่ม น้ำผลไม้ ปิ้งขนมปัง พวกเค้าชวนผมกินขนมปังด้วยครับแต่ผมก็ปฏิเสธไปกลัวเอาอะไรไม่ดีให้กินเป็นธรรมดาของคนบ้านเราครับบ่อนคือสิ่งไม่ดีทุกอย่างไปรวมกันอยู่ที่นั่น อะไรก็เกิดขึ้นได้ ผมยิ่งมาคนเดียวก็เลยไม่กล้าครับพอเดินชมเสร็จก็ถึงเวลากลับครับช่วงนั้นประมาณ 4 โมงเย็นแล้วผมก็เลยสูตรเดิมครับเดินกลับอีก 5 กิโลกว่าจะถึงเชียงแสนก็ 5 โมงกว่าๆครับ

Part. 09

 ความซวยมาเยือนผมอีกครั้งครับรถเมล์หมด ToT หมดกันทีชีวิตนี้จะทำยังไงกลับเงินในกระเป๋าเหลืออยู่ประมาณ 300 กว่าครับเหลือทางเลือกเดียวครับสามล้อแต่ตอนเดินไปในใจก็คิดแล้วครับคงไม่ไปแน่เพราะเรามีแค่ 300 ถ้าซื้อหวยก็รวยไปแล้วครับตามที่คิดเลยสามล้อจะเอาเหมาไปเชียงราย 600 ถ้าเป็นคนอื่นก็คงไปเอาตังที่บ้านตอนถึงก็ได้แต่ผมไม่ครับเป็นคนหยิ่งมากไม่ยอมรับความช่วยเหลือจากแฟนหรือแม่ผมเป็นแบบนี้อยู่แล้วครับแก้ไม่หาย พออกหักจากสามล้อก็คิดอะไรยังไม่ออกครับเดินต่อไปเรื่อยๆตอนนั้นเริ่มมืดแล้วด้วยครับเชียงแสนก็ทำทางถนนมีแต่ลูกรังเดือน 11 ด้วยค่ำแล้วก็เริ่มหนาวเดินไปคิดไปก็นึกขึ้นได้ครับมีเพื่อนอยู่เชียงแสนก็เลยโทรหามันโชคดีจริงมันจะเข้าเชียงรายวันนี้พอดี โอ้วเยส ก็เลยขอติดรถกลับเข้าไปในเชียงรายด้วยครับวันนั้นถ้าไม่มีเพื่อนกลุ่มนี้ผมก็คงต้องหานอนข้างทางหรืออะไรไปแล้วหรือไม่ก็คงเดินจนถึงเชียงรายอะครับ พอถึงบ้านค่ำมากเลยครับดีใจมากที่ถึงบ้านส่วนผลสัมภาษณ์ก็รอเค้าติดต่อกลับครับนอนไม่ค่อยหลับเลยตื่นเต้นครับอยากได้งานนี้มากเพราะเราก็เรียนด้านนี้มาและที่สำคัญตังดีสวัสดิการณ์ดีครับหายากงานแบบนี้ต้องคว้ามาให้ได้ ใครจะรู้ครับงานนี้แหละจุดเปลี่ยนชีวิตผมเลยจากเด็กบ้านๆ กากๆ ใช้ชีวิตไร้ระเบียบ กินเหล้าเมาหัวราน้ำไปวันๆ ใครก็คิดไม่ออกหรอกครับว่าอนาคตจะเป็นยังไงจนรุ่งเช้าครับมีเสียงเดิมครับเฟรนลี่เหมือนเดิมโทรมาบอกผมว่าน้องได้งานแล้วนะเริ่มงานได้เมื่อไหร่บอกเฮียผมนี่ดีใจมาก้ลยครับตำแหน่งผมก็คือ slot technician ครับก็คือช่างซ่อม slot machine นั่นแหละครับ  ;D ;D

Part. 10

พอรู้ว่าจะได้ทำงานในบ่อนแล้วต่อไปก็บอกแม่ครับ บอกนะครับไม่ใช่ปรึกษาก็คือจะไปแล้วนั่นแหละไม่ได้ปรึกษาเพื่อฟังคำแนะนำของใคร แม่ผมร้องไห้เลยครับไม่บ่อยครับที่เห็นแม่ร้องไห้แม่บอกว่าอยู่เชียงรายเงินน้อยหน่อยแต่เราก็ได้อยู่ใกล้ๆกันคือแม่กลัวผมไปแล้วไม่ได้กลับมาอะไรประมาณนั้นครับช่วงนั้นเดือน 11 มีข่าวโจรแม่น้ำโขงที่ตัดคอคนจีนทิ้งแม่น้ำแล้วยังจับไม่ได้ครับแม่เลยกังวลมากแล้วอีกอย่างที่บ้านญาติส่วนใหญ่ทำงานข้าราชการกันไม่มีใครทำงานในบ่อนครับผมเลยเป็นคนแรกเลย อิอิ จะภูมิใจดีหรือป่าวเนี่ย
แต่น้ำตาแม่ก็ห้ามไฟของเด็กจบใหม่ไฟแรงไม่ได้ครับผมยืนยันที่จะไปตายเอาดาบหน้าไม่กลัวอะไรทั้งนั้นส่วนแฟนก็ห้ามเหมือนกันครับแต่ก็คงรู้ว่าผมห้ามไม่ได้แฟนก็ไม่ได้พูดอะไรมากแฟนคนนี้อยู่ด้วยกันมา 7 ปีครับคบตั้งแต่สมัยเรียนปอตรีใหม่ๆเลยแต่ตอนนั้นผมคิดอย่างเดียวครับผมต้องหาเงินผมเรียนจบแล้วจะต้องทำงานทำเหมือนตอนเรียนไม่ได้แล้วตอนนั้นเพื่อนส่วนใหญ่ก็มีงานทำกันมาเป็นปีแล้ว บางคนเปิดกิจการตัวเอง บางคนใส่สูทโชว์ในโซเชียลมีเดีย ผมเองก็เหมือนกันครับต้องหางานดีๆทำที่มั่นคงเหมือนกับคนอื่นๆก็ตกลงเริ่มงานเป็นเดือน 11 นั่นเลยครับเก็บกระเป๋าสัมภาระไม่มีอะไรมากแค่เสื้อขาวกางเกงสแล๊กเหมือนตอนไปเรียนเลยครับ สบู่แชมพู ยาสีฟัน กับเงินสำหรับใช้จ่ายคราวนี้เตรียมเยอะหน่อยครับ 3,000 THB ที่เหลือฝากแฟนไว้ครับ และที่สำคัญหอบความฝันและอนาคตไปด้วยครับ

Part. 11

การมาครั้งนี้เปลี่ยนไปครับมีพี่ใจดีมารับถึงเชียงแสนเลยไม่ต้องนั่งสามล้อไปแล้วครับเค้าก็ต้อนรับดีมากครับมารับเราแล้วก็พาเข้าไปที่ห้องพักฝั่งลาวครับห้องพักดีมากครับคือเดิมๆเป็นอีกแบบนึ่งครับ ส้วมที่มันเรียบๆติดพื้นห้องอะครับผมก็เรียกไม่ถูกส่วนพื้นห้องไม่ได้ปูกระเบื้องแล้วบริษัทที่ผมทำด้วยเนี่ยเค้าก็เห็นว่ามันไม่น่าอยู่ก็เลยบิ้วอินใหม่ปูกระเบื้องเปลียนส้วมเป็นชักโครก ติดแอร์ทาสีใหม่ แจ่มแมวเลยครับผมได้เพื่อนร่วมห้องเป็นพนักงานสายบริการครับส่วนผมเป็นช่างคนไทยคนแรก คือบริษัทจะมีตำแหน่งหลักๆอยู่สองอย่างครับตำแหน่งพนักงานบริการคือค่อยบริการลูกค้า สั่งเครื่องดื่ม คอยสอนลูกค้าเล่น อีกตำแหน่งก็คือสายช่างครับก็คือถ้าเครื่องเสียหรือมีปัญหาพนักงานบริการก็จะใช้วอเรียกเราไปซ่อมครับผมก็อยู่กับนายคนนี้แหละครับเป็นคนจีนอพยพครับอยู่ที่พม่าก็เลยพูด จีน ได้ พม่าได้ พูดไทยได้นิดหน่อยจากห้องพักไปคาสิโนประมาณ 15 นาทีครับพักห้องละ 2 คนเข้างาน 8:00 เวลาจีนครับคือที่นั่นคนจีนเค้าเช่าไว้เปิดคาสิโนครับเลยทุกอย่างเป็นจีนหมด คนจีนก็เยอะ ใช้เงินจีนกัน อาหารจีนทุกเช้าไปทำงานหาอะไรกินเรียบร้อยครับมีบะหมี่ชนิดหนึ่งผมกินเกือบทุกวันเพราะอร่อยสุดที่จะหาได้ละครับเป็นเส้นเหมือนขนมจีนแต่เส้นหนากว่าประมาณสองเท่าน้ำซุปใสๆเหมือนไม่ได้ใส่อะไรลงในน้ำซุปเลยและหมูชิ้นเล็กๆย้ำว่าเล็กมากหาแทบไม่เจอ ผักก็เป็นผักกาดดองครับกินทุกวันครับแปลกดีกับข้างบริษัทก็มีเลี้ยงนะครับแต่ชอบกินไอ่นี่แหละที่นั่นเรียกว่าหมี่ เชี้ยน ครับอันนี้เป็นภาษาจีนคำแรกครับที่เพื่อนสอนจะได้หาอะไรกินได้
พอเข้างานทุกเช้าครับก็จะมีช่างไต้หวันมาสอนงาน สอนซ่อมเครื่อง อธิบายอุปกรณืของเครื่องและอาการเสียเบื้องต้นตอนนี้ยังสื่อสารภาษาอังกฤษกันครับแต่มันเป็นภาษาอังกฤษที่สำเนียงฟังยากมากบอกไม่ถูกก็ไหลกันไปตามน้ำครับเนื่องจากผมเป็นคนที่หัวไว จำแม่น ถึงฟังไม่ค่อยรู้เรื่องแต่พอดูเค้าทำผมก็พอทำได้ครับ เค้าก็เป็นคนมีความอดทนสูงมากครับสอนผมจนได้แต่ก็ยังไม่มากครับรายละเอียดมันเยอะสอนไม่หมดง่ายๆครับ

Part. 12

ช่วงนี้ happy กับที่ทำงานใหม่ครับเจ้านาย take care ดี หัวหน้างานใจดีพาไปเลี้ยงข้าวทุกวัน มีคนพูดไทยได้อยู่บ้างครับแต่ไม่เยอะ ส่วนใหญ่เป็นคนไทยใหญ่ คนพม่าครับที่พูดไทยได้ งานหลักของผมแต่ละวันก็ไม่มีอะไรครับเรียนหนักมากยัดความรู้เข้าไปทั้งเรื่องภาษา วัฒธรรม ซ่อมเครื่อง วิธีการทำงาน เพราะทุกอย่างมันต่างจากที่เราเคยทำ เคยอยู่มาทั้งหมดครับ ผมก็ตั้งใจอย่างมากหัวหน้าก็พอใจครับเห็นความพยายามของผม เพื่อนร่วมงานก็เป็นมิตรดีมากผมคิดอย่างเดียวเลยครับว่าที่นี่แหละอนาคตและชีวิตทั้งหมดของผม ผมจะตั้งใจทำทุกอย่างให้ดีที่สุด ช่วงนั้นเพลาเหล้า เพลาบุหรี่ครับแต่ก็ไม่เลิกไปเพราะที่ทำงานก็กินกันอยู่เนืองๆ ชีวิตการทำงานไม่มีปัญหาอะไร แต่ปัญหาชีวิตชักแปลกๆครับแฟนเริ่มไม่ค่อยรับสาย ไม่ค่อยอยากคุยกับเรา แรกๆก็คิดว่าเค้าก็อารมณ์ไม่ดีหรืออะไรซักอย่าง เราก็ไม่ได้สนใจมากเพราะมัวแต่ทำงาน จนถึงวันหยุดครับทำงานที่นี่เค้าให้หยุดได้ 5 วันต่อเดือนครับก็เลยกลับไปหาแฟนแต่มันเหมือนเปลี่ยนไปหลายๆอย่างครับเธอก็คุยกับผมว่ากลับมาทำงานที่เชียงรายเถอะตังน้อยหน่อยแต่เราก็ยังได้อยู่ด้วยกันผมแทบไม่คิดเลยครับเพราะอยู่มาแล้วทั้งเชียงรายทั้งที่ลาวเราคิดว่ายังไงๆที่ลาวก็ดีกว่าเห็นๆทั้งเพื่อนร่วมงาน เงิน อนาคต แต่ก็เลยตัดสินใจไม่กลับเชียงรายตามคำอ้อนวอนของแฟนครับ ผมก็กลับมาทำงานปรกติจนครบ 1 เดือนที่รอคอย เงินเดือนออกซะทีได้รับคุ้มเลยครับเต็มเม็ดเต็มหน่วยก็เลยส่งกลับบ้านไปปลอบแฟนหน่อยอย่างน้อยเราไม่ได้อยู่ใกล้เราก็มีอย่างอื่นชดเชยแต่ก็ดูเหมือนเธอยังไม่ค่อยปลื้มครับแต่ผมก็ไม่สนใจเหมือนเดิมก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อไป จนกระทั่งเข้าเดือนที่สองครับ แม่โทรมาบอกว่าแฟนขนของออกบ้านไปแล้ว อ่าว !!! เวรรเลยอยู่กันมาตั้ง 7 ปีเรามาทำงานไกลบ้าน 2 เดือนเองขนของไปเลยเหรอ ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกครับเครียด เซ็ง ไม่มีกระจิตกระใจทำงาน หัวหน้าก็เค้ามาถามเราผมก็บอกไปตามความจริงครับเย็นนั้นหัวหน้าพาไปจัดเลยครับเหล้า เบียร์เต็มที่ พรุ่งนี้ยังไม่ต้องมาทำงาน ToT ซึ้งเลยแถมปลอบด้วยไม่เป้นไรหาใหม่ผมก็เออออไปครับฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างแต่ใจก็ยังคิดว่าเราผิดอะไร เรามาทำงานทิ้งเราไปทำไม แต่สุดท้ายแล้วไม่ถึงอาทิตย์ก็ทำใจได้ครับกลังจากนั้นก็ใช้ชีวิตโสดเลยแต่ก็มีเงินใช้ไม่ขาดมือครับเพราะเงินเดือนเราถือว่าสูงกว่าเพื่อนๆที่จบรุ่นเดียวกันพอสมควรแถมค่าห้อ
กับค่ากินเราก็ไม่ต้องจ่ายด้วย

Part. 13

ชีวิตโสดแรกๆมันก็ไม่ชินครับแต่นานๆไปชักชอบเงินเดือนได้มาเท่าไหร่ใช้เที่ยวผู้หญิง กินเหล้า เกือบหมดครับใช้ยังไงก็ไม่หมดผมก็ไม่ได้ไปกินร้านหรูนะครับจะเน้นแถวมหาลัยที่สาวเยอะๆก็เป็นแบบนี้อยู่นานครับตังไม่มีเก็บกินเหล้าอย่างเดียว แต่ตอนทำงานผมก็เต็มที่นะครับไม่เคยได้กินเหล้าในเวลางานหรือก่อนไปทำงานอีกเลย บริษัทที่ผมทำงานด้วยเป็นบริษัทไต้หวันครับ คนไต้หวันนี่ส่วนใหญ่มีใจโอบอ้อมอารีมากครับ พูดจาฟังสบายหู แต่ฉลาดมากครับ ชอบอ่านและสังเกตุคน พูดเก่งมีหลักการ แก้ไขปัญหาแบบมีเหตุผล ผมเข้ามานอกจากเรียนซ่อมเครื่องก็พยายามจะเรียนนิสัยพวกนี้แหละครับ เพราะที่ผมอยู่วันๆเครื่องแทบไม่เสียครับจะมีก็แค่ปุ่มแตกหรือใส่เงินไม่เข้าแค่นั้นเอง บริษัทนี้ตอนที่ผมเข้ามายังมีแค่ที่เดียวครับคือฝั่งลาวตรงสามเหลี่ยมทองคำนี่แหละเพราะเค้าเพิ่งมากันจากไต้หวันครับมาตั้งตู้ที่นี่ได้เค้าสื่อสารกันรู้เรื่องกับเจ้าของคาสิโนครับคนไต้หวันพูดจีนกลางได้แต่เค้าก็มีภาษาของเค้าเหมือนกันนะครับ  ก็ทำงานไปอยู่ดีๆวันหนึ่งครับความซวยมาเยือนระบบล้มครับลูกค้าถอนตังไม่ได้แถวช่วงนั้นเป็นช่วงที่ญาติของช่างไต้หวันไม่สบายเค้าเลยกลับไปไต้หวันแล้วครับเหลือผมคนเดียวเรียนซ่อมก็ยังไม่แน่นดีเลยผมก็ตั้งสติครับแต่มองสายแลนแล้วสติก็แทบจะหลุดลอยมันเยอะมากยุ่งมากผมไม่สามารถรู้ได้เลยว่ามันเป็นอะไรเพราะมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนก็พยายามแก้เองอยู่นานมากครับ 6 ชม.เป็นอย่างน้อยนั่งเสียบสายแลนเข้าๆออกๆ รีสตาร์ทระบบไปมาก็ไม่มีทีท่าว่ามันจะดีสุดท้ายที่ทำงานทุกคนช่วยกันติดต่อช่างไต้หวันจนได้เค้าเลยบังคับอยู่ไต้หวันซ่อมจากได้หวันได้เลยครับที่จริงปัญหามันแก้ง่ายมากแต่ผมไม่รู้เลยครับก็ได้ลทเรียนไปลูกค้าสวดยับ แต่ผู้จัดการและเพื่อนร่วมงานทุกคนไม่ว่าผมซักคำเลยครับที่ซ่อมเครื่องช้า กลับชื่นชมและให้กำลังใจผมด้วยซ้ำผมนี่ซึ้งเลย ช่วงหลังมาเข้าเดือนที่สามก็มีช่างมาสมัครอีกครับก็มีมาเรื่อยๆจนผมมาจนเข้าเดือนที่สามตอนนี้ก็มีอยู่ 2 คนครับคนไทยแต่คนที่มาสมัครอีกคนไม่ได้จบคอมมาครับแต่จบจีนมาเค้าก็รับเป็นช่างครับสรุปมีช่างไทย 2 คนพูดจีนได้คนหนึ่งจบคอมคอนหนึ่งคือผม และช่างไต้หวันอีก 1 คน เครื่องไม่มีปัญหาอะไรก็เรียนซ่อมเครื่องอย่างเดียวครับช่วงหลังมานี่สบายหน่อยมีคนแปลจีนให้  ;D ก็เลยสื่อสารกันกับคนไต้หวันได้มากขึ้นครับ อะไรที่เราอยากรู้แต่ถามไม่เป็นก่อนหน้านี้ก็ถามๆได้บ้างช่ง
หลังมานี้สกิลซ่อมตู้ผมเริ่มกระเตื้องครับ

ติดตามอ่าน...เข้าใจว่าน่าจะมีอีกหลาย Part.  :) :)

พิมพ์สดนะครับช้าหน่อยเพิ่งตื่นเลยเมื่อคืนหลับดึกไปหน่อย

ห๊าๆๆๆๆ นั่นพิมพ์สดเหรอ คุณนี่ไม่ธรรมดาเรื่องการเขียน  8) 8)
อีกอย่าง ไม่ดึกไปหน่อยหรอก ดึกมากๆ...ไงๆ ดูแลสุขภาพด้วย  ;D

เข้ามาติดตามด้วยคนครับ... ;D ;D

Part. 14
พอผมอยู่มาได้ประมาณ 6 เดือนครับบริษัทก็มีโครงการขยายสาขาครับโดยงานของช่างก็คือ ไปวัดสถานที่ในคาสิโนที่จะวางตู้เกมส์ครับแล้วเอามาเขียนลงในโปรแกรม AutoCAD 2D ธรรมดาๆครับอันนี้ผมไม่เคยทำมาก่อนครับตอนเรียนหรืองานก่อนหน้านี้เหมือนกันครับดูๆแล้วก็ทำตามเค้าไปแต่ช่างไต้หวันที่มาที่นี่ทุกคนมีวิญญาณความเป็นครูสูงมากครับพวกเค้าสามารถสื่อสิ่งที่จะสอนได้โดยไม่ต้องเรียนครูมาก่อนเลย ต้องใช้ความอดทนทั้งสองฝั่งครับทั้งคนสอบและคนอยากเรียนรู้ เราก็ต้องกลับห้องทบทวนครับเพื่อจะได้ไม่เป็นภาระของเค้ามาก พอได้แบบ AutoCAD มาแล้วเราก็เอาเครื่องมาวางในแบบดูครับจำนวนเครื่องกับชนิดของตู้อันนี้ทางผู้จัดการเค้าจะเป็นคนกำหนดแล้วคุยกับทางคาสิโนอีกทีครับทีนี้เราก็ออกแบบหลายๆแบบไปให้เค้าดูงานแรกๆผงกหัวอย่างเดียวครับไม่ค่อยรู้เรื่อง พอทางผู้ใหญ่เค้าคอนเฟิมแบบมาแล้วเราก็มาทำการกำหนดสายไฟ สายแลน และสเป็กของ UPS ที่จะต้องใช้ครับต้องคำณวนอย่างดีเพราะฝั่งนี้ไฟตกบ่อยครับและเครื่องปั่นไฟจะทำงานได้เราต้องไปบอกช่างเค้าสับรางไฟครับ Manual มาก ลืมบอกไปครับที่ใหม่นี่อยู่สามเหลี่ยมทองคำเหมือนกันครับแต่อยู่ฝั่งพม่า ที่นี่คนพูดไทยได้เยอะกว่าที่แรกครับ แต่ผมอยู่ที่แรกมา 6 เดือนภาษาจีนก็พอกระเตื้องครับเอาตัวรอดได้หาที่นอนได้ หาข้าวกินไม่อดตาย
พอแบบทุกอย่าง confirm หมดเราก็เริ่มทำการสั่งของและตู้จากไต้หวันครับ ส่วนของเช่น UPS หรือสายแลนอะไรเราหาจากที่เชียงรายได้ก็ซื้อจากเชียงรายเอาครับสะดวกดีไม่เปลืองค่าขนส่ง ส่วนสายไฟนั้นเราต้องลากไว้ก่อนครับไม่มีการมาลากตอนตู้มาถึงเพราะจะทำให้เสียเวลางานเรายังมีอะไรอีกมากครับ CCTV ก็ให้ช่างประจำคาสิโนมาติดตั้งไว้แต่เนินๆหลังจาก confirm แบบแล้วครับพอตู้ลงค่อยหมุนเอาไม่ยาก งานส่วนเดินสายหรือ CCTV จะมีช่างคาสิโนมาทำให้เราครับเราไม่ต้องทำเองแต่เราต้องรู้ว่าสายอะไรเดินไปที่ไหนก็พอ เอาแบบเข้าไปคุยกับหัวหน้าช่างครับคาสิโนนี้หัวหน้าช่างเป็นคนไทย เลยสื่อสารกันสบายหน่อยครับเราเลยช่วยงานช่างไต้หวันเค้าได้เยอะเลย

Part. 15

ประมาณ 2 อาทิตย์เมื่อช่างเดินสายเสร็จแล้ว เตรียทสถานที่เสร็จก็รอตู้มาครับไม่เกินเดือนของถึงท่าเรือเชียงแสนเลยครับขนมาทางไหนยังไงอันนี้ผู้ใหญ่เค้าเคลียร์ให้ครับ อย่างว่าครับคนใหญ่ถึงขั้นเปิดคาสิโนได้เรื่องขนของเข้ามาแค่นี้สบายมากครับไม่ใช่ปัญหาเลย พอตู้ถึงปุ๊บ งานเราเต็มๆละครับที่นี้เริ่มตั้งแต่เอาตู้จัดเข้าตำแหน่ง ตั้งค่าต่างๆ ลูกค้าหลายคนถามเยอะมากครับ "ช่างๆแจ๊คพ๊อตแตกเมื่อไหร่" หรือไม่งั้นก็ "ช่างๆตั้งอ่อนๆเลยนะถ้าได้แล้วเดี๋ยวแบ่งให้" จากประสบการณ์ผมทำงานมาจะสี่ปีนี้แล้วบอกตอนนี้เลยครับถ้าผมตั้งได้เหมือนใจสั่งมาผมเล่นเองดีกว่าครับไม่มาเป็นช่างให้เหนื่อย มาเป็นลูกน้องเค้าทำไมครับ  :D บางคนไม่พอใจถึงขั้นเอามีดเอาไม้มาขู่ครับแต่ข้างในนั้นไม่ต้องกลัวครับ รปภ. เยอะกว่าลูกค้าอีก หายห่วง อีกอย่างงานช่างจะไม่ต้องไปอยู่ในคาสิโนตลอดครับจะมีอ๊อฟฟิสให้เราถ้าเครื่องมีปัญหาพนักงานบริการลูกค้าเค้าจะใช้วอหาเราเองครับ
การตั้งเครื่องเป้นไปอย่างรวดเร็วครับช่างในตอนนั้นมีประมาณ 3 คนต้องแบ่งไว้ที่เก่าฝั่งลาวด้วย 1 คนทำให้มีช่างไปติดตั้งที่ใหม่ 2 คนครับอีกอย่างก็มือใหม่กันทั้งนั้นช่างไต้หวันก็เหนื่อยหน่อยครับ แต่ตอนติดตั้งก็จะมีพวก R&D หรือ Technician Support มาจากไต้หวันกันครับมาให้คำแนะนำในการติดตั้งหรือถ้ามีปัญหาสามารถแก้ไขได้รวดเร็วครับไม่ต้องรอนาน การติดตั้งครั้งนี้ไม่ถึง 5 วันก็เสร็จเรียบร้อยครับ พร้อมเปิดให้ใช้งาน แต่ก่อนจะเปิดเราก็ต้องลองกันก่อนครับ เป็นช่างต้องดูหมดนะครับตำแหน่งวางตู้ต้องไม่หันจอเข้าหาแสงภายนอกถ้าไม่งั้นกลางวันเล่นไม่ได้ครับร้อนด้วยและแสงสะท้อนเข้าตาลูกค้าด้วย แอร์ต้องเย็นทั่วถึงครับไม่ใช่จุดใดจุดหนึ่ง ประเภทของเกมส์ครับเพราะแต่ละเกมส์คนเล่นมากเล่นน้อยไม่เหมือนกันต้องเฉลี่ยๆกันลง ตำแหน่งของห้อง sever ต้องไม่ไกลจากห้องเกมส์เกินไปครับเดี่ยวมีปัญหามาจะลำบากพอติดตั้งเสร็จ ทดสอบระบบเสร็จก็ถึงเวลาเปิดให้บริการครับ ติดตั้งเสร็จมีเลี้ยงใหญ่ครับขอบคุณพนักงานทุกคนที่ร่วมมือกันอย่างแข็งขัน งานจึงสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีครับ  8)

Part. 16

ติดตั้งเสร็จแล้วช่างก็มีหน้าที่ดูแลรักษาเครื่องต่อไปให้ทำงานเป็นปรกติคุณลูกค้าทั้งหลายมาเล่นจะได้ไม่เสียอารมณ์ครับ พอติดตั้งเสร็จก็เป็นผมครับที่ได้ย้ายมาอยู่ที่นี่เนื่องจากที่นี่เค้าพูดไทยกันครับผมก็ทำงานสะดวกหน่อยแต่ภาษาจีนก็ยังไม่ลืมครับศึกษาตลอดจะได้เอาไว้คุยกับหัวหน้า ที่นี่เครื่องไม่เยอะเหมือนฝั่งลาวครับงานก็ไม่ค่อยมากเย็นมากินเบียร์กับหัวหน้าเกือบทุกวันครับข้างล่างคาสิโนมีดิ้วตีฟรีด้วยเหล้าเบียร์นอกเยอะราคาไม่แพงครับช่วงนี้เองเป็นช่วงที่หัวหน้าเห็นแววการทำงานผมครับเลยปรับฐานเงินเดือนให้เป็นที่น่าพอใจมากครับมันทำให้ผมมีตังใช้กินใช้เที่ยวสบายขึ้นเยอะตอนนี้ยังไม่คิดเก็บเงินอะไรเลยครับใช้ชีวิตไปวันๆ และที่นี่ครับก็เป็นที่ๆทำให้ผมได้เจอกับภรรยาคนปัจจุบัน เธอทำงานที่นี่มาก่อนผมครับเธอทำเป็นพนักงานบริการลุกค้า ชีวิตที่ฝั่งพม่าไม่มีอะไรครับคือมันไม่คาสิโนอย่างเดียวเลยแล้วเราก็มาจากบริษัทเดียวกันก็เลยสนิทกันไวครับแล้วก็เป็นแฟนกันเงินเดือนสองคนรวมกันก็เกือบครึ่งแสนครับเราเลยกินเที่ยวกันอย่างสบายใจมากไปเที่ยวทะเลกันบ่อยๆแล้วตอนนี้ผมก็เริ่มซื้อรถครับแต่มันติดอยู่ที่ว่าผมไม่มีเงินดาว์นเลยแต่เราสองคนมีตังอยู่สามหมื่นกว่าครับก็เลยดาว์น 0% แต่ผ่อนหนักมากเดือนละ 10,000 THB ผมผ่อนเองครับเพราะใช้ชื่อแม่ผมซื้อ ชื่อผมบริษัทรถเค้าไม่ให้ดาว์น 0% ครับ เพราะทำงานที่นี่ไม่มีสลิปเงินเดือน ไม่มีหลักฐานอะไรว่าเราทำงานเลย ทุกวันนี้ก็ใกล้จะหมดละครับ เพราะมีภาระต้องผ่อนรถก็เลยทำให้เรื่องเที่ยวผมเพลาๆลงไปได้บ้างอีกอย่างก็มีแฟนครับอยากกลับไปห้องคุยโทรศัพท์กันอย่างเดียว

Part. 17

อยู่ที่นี่มาก็จะครบปีแล้วครับไวเหมือนโกหกช่วงนี้ก็มีช่างมาสมัครทำงานสองสามคนครับส่วนใหญ่ก็คนรู้จักกันมาทำงานครับส่วนคนไม่รู้จักส่วนใหญ่เค้าก็ไม่กล้ามาครับบางคนได้ยินว่าอยู่ในคาสิโนนี่ไม่มาเลยอันนี้ก็ไม่ว่ากันครับ รับเฉพาะคนใจกล้าพอบริษัทขยายสาขาได้ไม่ถึงปีผลตอบรับดีครับเราเลยขยายเรื่อยๆตอนนี้ไปท่าขี้เหล็กครับฝั่งพม่าช่างเรามีเยอะขึ้นครับส่วนใหญ่มาจากเชียงรายถึงตอนนี้มีประมาณ 3-4 คน งานติดตั้งที่ฝั่งท่าขี้เหล็กนี่มีสองที่ครับที่แรกผมได้ติดตั้งกับช่างไต้หวันพร้อมกับช่างใหม่คนไทยอีกคนงานนี้ก็เก็บรายละเอียดครับเพราะอีกที่หนึ่งผมจะต้องลุยเอง อยากลองมานานแล้วครับที่แรกก็ติดตั้งเสร็จไปไม่มีปัญหาอะไร พอถึงกำหนดอีกที่จะต้องติดตั้งผมก็ทำตามที่เคยทำครับแต่ช่างไต้หวันเค้าก็ไม่ทิ้งเราเลยที่เดียวครับแต่เค้าจะนั่งเล่นเกมส์รออยู่อีกห้องครับถ้ามีอะไรก็ไปถามเค้าได้ที่ใหม่นี้ผมติดตั้งกับช่างใหม่แค่สองคนครับมีช่างไต้หวันคอย support งานนี้เป็นงานแจ้งเกิดผมในฐานะเด็กใหม่ช่างไทยเลยครับหัวหน้าพอใจมากที่ผมเรียนรู้ได้เร็วและสามารถทำเองได้แต่ผมก็ต้องพึ่งเค้าอยู่บ้างครับในบางส่วนที่หลงลืมไป มีความสุขดีครับทำงานที่นี่เจอรักครั้งใหม่ แต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันนะครับไม่เป้นไรครับผมชอบทำงาน งานก็ happy ดีช่วงนี้ผมก็เริ่มเทรนงานช่างใหม่ครับถ้ามีเวลาว่างเพราะผมก็ไม่สามารถทำเองได้ทั้งหมดค่อนข้างยุ่งครับ งานอะไรง่ายๆผมก็เลยแจกงานให้เค้าไปแต่ยังไม่ได้เป็นหัวหน้านะครับแค่อยู่นานกว่าคนอื่น  ;D

Part. 18
ทำงานเข้าปีที่สองครับบริษัทก็มีโอกาสได้ขยายสาขาอีกคราวนี้เล่นกับไฟครับไปได้พื้นที่ที่กรุงเทพงานนี้ถือเป็นงานแจ้งเกิดผมเลยครับเพราะส่วนใหญ่จะเป็นฝีมือผมทั้งเรื่องการวัดพื้นที่ เขียนแบบตู้ ติดต่อประสานงานกับผู้จัดการบ่อน ช่างตกแต่งภายใน ช่างไฟ วิธีการเอาตู้เข้าก็ไม่ธรรมดาแล้วครับของมาลงที่ท่าเรือใหญ่แห่งหนึ่งแล้วผมต้องคิดหาวิธีเอาตู้ขึ้นครับ ตูสล๊อตนี่ง่ายครับมันอันไม่ใหญ่ผ่านเข้าประตูหลัง ขนขึ้นลิฟได้ แต่พวกเครื่องเกมส์อื่นๆชิ้นใหญ่ไปไม่ได้ครับต้องหารถยกมายกแต่ก็ติดตรงที่ว่ารถยกต้องกางขายันพื้นครับกลไกมันถึงจะทำงาน เลยต้องไปหารถแบบพิเศษมาอีกเอาแบบไม่ต้องกางขาแต่ยกได้ ผมต้องรู้ความกว้างหมดทุกช่วงครับตั้งแต่ปากซอยจนถึงประตูเข้าบ่อน เหนื่อมากครับช่วงนั้น แต่ก็รู้สึกว่ามันเป็นผลงานที่ไม่ธรรมดาเลย ต้อง ทำงานรวดเร็ว แก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าได้ดี งานนี้ผู้จัดการปลื้มครับ หลังจากเสร็จงานนี้ผมเลยได้เลื่อนเป็นซุปเปอร์ไวเซอร์ครับมีทีมงานสองสามคน แต่ตอนนี้บ่อนที่ผมไปติดตั้งไว้ที่กรุงเทพก็ปิดหมดแล้วครับคงไม่ได้เปิดง่ายๆวันนั้นผมดูทีวียังออกข่าวอยู่ครับเห็นภาพข้างในผมก็คิดถึงสมัยมันยังเป็นห้องโล่งๆเราก็ทำจนมันเปิดบริการได้มีลูกค้ามาเล่นมากมาย แต่ผมไม่ได้ประจำอยู่ที่นั่นครับติดตั้งเสร็จก็ให้ช่างอีกคนดูแลเลยผมกลับพม่าครับ เหมือนที่นี่จะเป็นบ้านหลังที่สองมากกว่าครับเดือนหนึ่งกลับบ้านแค่ 5 วันแต่อยู่ที่ทำงานตั้ง 25 วันก็ไม่แปลกที่จะรู้สึกผูกพันกับที่ทำงานมากกว่า
ทุกวันนี้ผมก็แต่งงานกับแฟนที่เจอกันที่ทำงานแล้วก็เพิ่งมีลูกครับลูกอายุได้สองเดือนผมก็ไม่ค่อยได้กลับบ้านดีหน่อยครับที่ช่วงนี้ด่านตรงท่าขี้เหล็กเลื่อนเวลาปิดเป็น 3 ทุ่มในอนาคตรอลูกโตอาจย้ายครอบครัวมาอยู่แม่สายครับจะได้ใกล้กันหน่อยเลิกงานก็สามารถกลับบ้านไปหาครอบครัวได้
ชีวิตผมเดินทางมาค่อนข้างไกลมากครับเริ่มจากเด็กคนหนึ่งที่ไม่มีความคิดถึงอนาคตอะไรเลย กินเหล้าไปวันๆจนได้มาทำงานถูกขัดเหลา หล่อหลอมจนสามารถพัฒนาตัวเองได้ขนาดนี้ผมก็ภูมิใจแล้วครับ ผมก็แปลกใจเหมือนกันครับผมก็เข้าใจว่าบ่อนมันเป็นสถานที่อโคจรมาตั้งแต่เด็กๆแล้วแต่ผมกลับมาพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้นได้ที่บ่อน ทุกวันนี้ก็ทำงานอย่างเดียวครับหางานส่งเงินให้ลูกทำงานที่นี่ก็ดีอย่างเสียอย่างครับ ดีคือมีเงินให้ใช้ถือว่าเยอะกว่างานอื่นๆในจังหวัดเชียงรายแต่เสียก็คือเหมือนตัดขาดจากโลกที่เราเคยอยู่ ต้องห่างครอบครัวอันนี้ผมก็ถือว่าผมขายเวลาส่วนตัวเพื่อแลกกับเงินครับ เดินทางนี้แล้วผมคงกลับไปทางเดินปรกติยากแล้วละครับคงจะแปลกๆถ้าผมอยากจะเปลี่ยนงาน คงไม่มีใครรับคนที่มีประสบการ์ณซ่อมตู้สล๊อตไปทำงานอะไรได้ที่เมืองไทยครับ ผมก็คงต้องเดินเส้นทางนี้ต่อไป .... EnD

ผมเห็นว่ามันเป็นโลกที่คนทั่วไปไม่ค่อยได้สัมผัสนะครับก็เลยอยากจะเอาโลกที่ผมอยู่มาแชร์ถ้าใครอยากรู้อะไรถามได้นะครับตอบได้ผมจะตอบ

เล่าเรื่องได้น่าสนใจ สนุกมากๆครับ น้อยครั้งที่ผมจะอ่านอะไรได้เยอะๆและนานขนาดนี้ ทำอาชีพเสริมเป็นนักเขียนได้เลยครับ เยี่ยมมาก นับถือๆ  :) :)

ขอบคุณทุกคนครับนี่เขียนชิ้นแรกเลยครับเมื่อคืนนอนเฝ้าลูกครับไม่รู้ทำอะไรก็เขียนเลย

เยี่ยมเลย

ขอบคุณที่ติดตามครับคุณบอย ACE

ชีวิตน่าสนใจมากเลยนะครับ อ่านแล้วเพลินดี

มีมุมมองเรื่องของลูกค้าที่เข้าไปใช้บริการมาเล่าให้ฟังบ้างมั้ยครับ :D :D :D

เคยมีบริษัทคาสิโนติดต่อให้ผมไปฟอร์มทีมการตลาดออนไลน์ให้
แต่ทางบ้านไม่สบายใจเลยปฏิเสธไป แอบเสียดาย เงินดีมาก ไปถึงได้เป็นหัวหน้าเลยด้วย
ส่วนตัวผมไม่ค่อยซีเรียสกับเรื่องพวกนี้ ยังไงมันก็คือธุรกิจหนึ่ง
โลกธุรกิจสินค้าทั่วไปที่เรากินใช้กันอยู่ผมได้เห็นความสกปรกอาจจะมากกว่าคาสิโนที่ผู้คนคิดว่าอโคจรซะอีกครับ

ธุรกิจบางอย่างที่ออกหน้าออกตาว่าดีแสนดี ผมเคยมีโอกาสได้เข้าไปคลุกวงในมาบ้าง รู้สึกขยะแขยงในใจมากๆ ตั้งแต่นั้นมาก็รู้ซึ้งถึงโลกธุรกิจเลยครับ

มีเยอะครับบางคนก็บอกคนอื่นว่าอยู่ที่ไทยเป็นหมอบ้างเป็นอาจาร์ยมหาวิทยาลัยมั่งแต่ก็มาใช้ชีวิตกินอยู่ที่คาสิโนไม่ไปไหนก็เหมือนอีกโลกที่เราจะบอกอะไรคนอื่นว่าเราทำอะไรมาจากไหนก็ได้ไม่มีใครไปตรวจสอบเราเราก็สร้างตัวตนใหม่ของเราขึ้นมา
บางคนก็ไม่ค่อยมีเงินเล่นแต่ก็มาคอยแนะนำคอยบริการลูกค้าคนโน้นคนนี้เผื่อว่าลูกค้าคนอื่นเค้าชนะได้ตังมาเยอะเค้าก็แบ่งให้แบบนี้ก็มีครับ
บางคนรับนวดในบ่อนได้เงินกันเป็นล่ำเป็นสันก็มีแต่เงินได้มาก็ไม่ไปไหนก็ลงบ่อนหมด
ลูกค้าผมไม่ค่อยได้สนิทครับก็แค่ดูผ่านๆ

บางคนที่ผมติดต่อไปทำงานพอพูดว่าทำงานสิโนก็รีบปฏิเสธทันทีครับมีเยอะมากบางคนคุณสมบัติน่าสนใจมากอายุก็ไม่เยอะแต่ติดตรงที่ไม่สะดวกทำงานในคาสิโน  :D
ส่วนตัวผมก็คงเป็นเพราะไม่ค่อยจะมีทางเลือกมากครับถึงได้มาทำงานอยู่ทุกวันนี้ ถ้าผมตั้งใจเรียนเกรดดีๆเข้ามหาลัยดังๆหน่อยก็อาจไม่มีโอกาสได้สัมผัสชีวิตอีกด้านที่คนทั่วไปไม่ค่อยได้รับรู้แบบนี้

สุดยอดมากคับ ในสิ่งร้ายๆย่อมมีสิ่งดีๆ ในสิ่งดีๆย่อมมีสิ่งร้ายๆเสมอคับ
คุณอาจจะเสียบางอย่างไปแต่สิ่งที่ได้กลับมามันก็โอเคนะคับ

เป็นอีกมุมของชีวิตการทำงานที่คนทั่วไปไม่ค่อยจะรู้ น่าสนใจมากครับ แนะนำว่า ให้ลองมองหาอาชีพที่สอง เพื่อรองรับอนาคตยามแก่ตัวลงเอาไว้บ้างก็ดีนะครับ อาจจะเก็บเงินซื้อไร่ซื้อนา มาทำไร่นาสวนผสม หรือเปิดร้านค้าเล็กๆ ก็ดีนะครับ

เก่งมากครับ สู้ต่อไป ทาเคชิ

แปป ละแฟนที่คบกันมา 7 ปี หายไปไหนครับ อิอิ ตัวละครหายไป1ตัว อยากรู้ๆ

ไม่ได้ติดต่อกันละครับหายไปไหนไม่รู้

เห้อ น่าเสียดาย น่าจะถามว่าวันนั้นคุณทิ้งผมไปเพราะอะไร

ตอนเรียนผมกินเหล้าเยอะแล้วก็ติดเพื่อนอะครับ  ;D

เล่าได้สนุกดีครับ