เว็บบอร์ด เชียงรายโฟกัสดอทคอม สังคมออนไลน์ของคนเชียงราย

ไม่ได้คิด ได้เขียน ได้เวียนว่าย
ในลวดลาย อักษร ที่สุดสวย
ไม่ได้เรียบ ได้เรียง เพราะงงงวย
กับคำสวย มากมาย ในห้องกลอน
                ไม่ได้อ่าน เพราะอาย ที่ไม่เก่ง
                 เข้ามาเกร็ง แข้งขา อยากหาหมอน
                 เห็นหัวข้อ มากมาย เลยง่วงนอน
                 อ่านบทกลอน ก็อ่อนใจ ในชั้นครู
 มีคนบอก เขียนกลอน ยังอ่อนหัด
 ไม่สัมผัส ไม่บรรเจิด ไม่เลิศหรู
 จะหน้าด้าน เขียนไป ก็อายครู
 มานึกดู กูก็คน สนทำไม
                 อยากจะเขียน ก็เขียน เขียนเขียนเขียน
                 แค่หมั่นเพียร เรียนรู้ พอสู้ไหว
                 บทกวี ที่ออก มาจากใจ  
                 บวกกับความ อ่อนไหว ในใจเรา
แค่หนึ่งคน อ่านกวี ที่เราแต่ง
ก็เพิ่มแรง เรียนรู้ ให้สู้เขา
กับอีกคน ที่ข่ม ทับถมเรา
ก็เลือกเอา จะชื่นใจ หรือไหวเอน
          เอนซะจน เกือบล้ม กองกับพื้น
          ทนกล้ำกลืน ความอ่อนไหว ไม่ให้เห็น
          แค่อยากบอก เขียนกลอน ก็เขียนเป็น
         ที่ไม่เห็น เพราะงานหนัก   เลยพักเรียน
ไว้ว่างว่าง จะถางหญ้า ปัญญาผ่อง
ลงประลอง ครองสิทธิ  เรื่องขีดเขียน
จะกลอนรัก กลอนเศร้า เอาให้เนียน
ค่อยค่อยเรียน เขียนมา อย่ากังวล.....
  

พระท่านสอน ปล่อยวาง แล้วว่างเปล่า
กายจะเบา ใจจะสุข  ทุกข์จะหาย
ฉันจึงวาง ทุกอย่าง ไว้ข้างกาย
มือไม่พาย บายดีออก บอกตรงตรง......